سلام
دختر ۲۱ ساله ای هستم که ۹ سال پیش پدرم رو از دست دادم و از اون به بعد بدجور نگرانم که خدای نکرده مامانم کرونا بگیره و ...، خیلی سخته، ترس از دست دادنش رو دارم. یه عمره با ترس زندگی کردم.
آخه ریه ش هم مشکل داره. این روزها که میبینم همه کنار پدر مادرشون در آرامش هستند، حسرت میخورم که اون ها زندگی میکنن و من فقط استرس و ترسش رو دارم. هر موقع هم گناهی میکنم عکس ناروایی چیزی میبینم میترسم خدا انتقام ازم بگیره.
نمیدونم وسواس فکریه یا نه، ولی خیلی اذیتم میکنه. منم دلم میخواد مثل مردم عادی پدرم بره بیرون کار کنه و مادرم تو خونه باشه، ولی پدر ندارم و مادرم یه روز در هفته به خاطر کرونا میره مطبش و من نگرانشم.
شما بهم بگید زندگی من عادی هستش؟، از وقتی مشاورم گفته زندگیت مثل ۸۰ درصد آدمای جامعه نیست خراب تر شده حالم. ینی واقعا نیستن کسایی مثل من که خیلی احساس تنهایی کنند ؟شما بگید من زندگیم چطوره؟ من چه کنم که مادرم حاضر نشد مثل خیلی زن های بیوه ازدواج کنه و همه بار رو دوشش هست.
دلم میخواد ازدواج کنم، خیلی احساس ترس و تنهایی اذیتم میکنه.
همیشه ترس از دست دادن عزیزانم رو دارم
میترسم که شاهد مرگ عزیزانم باشم
فکر می کنید نوع مرگتون ممکنه چطور باشه؟
دوست دارم زودتر از مادرم بمیرم تا مرگ اون و نبینم
گاهی اوقات در اوج خوشی به فکر مرگ می افتم
بعد از فوت یکی از همسایه ها ، نگرانم که مرگ منم نزدیک باشه
به خاطر فوت دوستم روحیه خوبی ندارم
با بیماری یا فوت عزیزان تون چطوری کنار میاید ؟
همه ش به فکر زمانی هستم که می خوام بمیرم
شما چقدر به عالم پس از مرگ اعتقاد دارین؟
← خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه)
- ۱۴۸۴ بازدید توسط ۱۲۰۸ نفر
- دوشنبه ۲۵ فروردين ۹۹ - ۱۸:۳۴
