خانواده برتر

«نَحنُ اَصلُ کُلِّ خَیرٍ.»
«ما ریشه هر نیکی هستیم.»

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی، تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره) ،جلد ۸، صفحه ۲۴۲، حدیث شماره ۳۳۶

آیا به این کلام امام علیه السلام اعتقاد داریم یا نه؟ آیا در عمل، رفتار متناسب با این عقیده در ما وجود دارد؟ اگر ایشان را حقیقتاً اصل هر خیری می‌دانیم، باید در عمل برای کسب خیرات، بیش از هر چیز و پیش از هر کاری، به امام زمان علیه السلام مراجعه کنیم، آیا واقعاً این گونه است؟ 
اگر خیر دنیوی می‌خواهیم، مثلاً رفاه و آرامش و امکانات مادّی و... طلب می‌کنیم، باید به دنبال ایشان برویم و در تقویت رابطه خود با آن حضرت- از طریق عمل به احکام دین- بکوشیم. اگر خیر معنوی- مانند تقوا، توحید و معرفت امام علیه السلام می خواهیم، باز هم باید به سراغ خود حضرت برویم. امّا با کمال تأسّف می‌بینیم که به حضرت بقیّة الله ارواحنا فداه- آن طور که شایسته است- نه در مسائل مادّی مراجعه می‌شود، نه در مسائل معنوی. 

حقّ نعمت «اَصلُ کُلّ خَیر»، وقتی ادا می‌شود که انسان به راستی امام عصر علیه السلام را منشأ همه خیرات بداند و از این سرچشمه پرفیض، بهره بگیرد. اگر از این منبع خیرات استفاده مناسب و شایسته نشود، حقّ آن در عمل ادا نشده است. پس کاملاً روشن است که امام زمان علیه السلام در این وصف نیز مهجور و متروک باقی مانده، غریب و مکفور هستند. 

امام رضا علیه السلام فرموده اند: 
«الإِمامُ الماءُ العَذبُ عَلَی الظَّماءِ »
«امام، آب شیرین در وقت تشنگی است.»

منبع حدیث:

 کتاب شریف الکافی ، تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره) جلد ۱ , صفحه۱۹۷ 

آیا انسان‌ها از این آب شیرین استفاده کافی می‌کنند؟ آیا حقّ این نعمت- آن طور که باید- ادا می‌شود؟ 
حقّ این نعمت، وقتی ادا می‌شود که تشنگان برای رفع تشنگی، از آن آب شیرین استفاده کنند؛ نه این که آن را رها کرده، بخواهند با هر آب تلخ و شوری رفع عطش کنند. این امر مورد ابتلاء متفکّرین و دانشمندان جامعه است؛ نه مردم عادی. متأسّفانه آن‌ها در عمل، بهای لازم را به سخنان گهربار اهل بیت علیهم السلام نمی دهند. اگر چنین است، پس شکر نعمت این آب شیرین و گوارا چگونه ادا می‌شود؟ آیا امام علیه السلام در این صفت خویش، مهجور و متروک و معطّل باقی نمانده است؟!

منبع: کتاب شریف آفتاب در غربت ، تالیف آقای محمد بنی هاشمی ، انتشارات منیر 

والعاقبه للمتقین 

التماس دعا 

یا مهدی