خانواده برتر

به نظرم تو این سن از یه طرف متاهل بودن و حتی پدر شدن جز نیاز های روحی شماست که نداری شون
شاید رابطه ای هم داشتی باشی ولی هیچ رابطه ای کیفیت ازدواج رو نداره
موضوع بعدی شاید طبیعیه بالاخره ریشه هات اینجاست زندگیت اونجاست و ...

شما سنی ازتون گذشته پس نمی تونیم بگیم دارید پا در دوران جدیدی از زندگی میذارید و حرف های دیگه...

سلام دوست من

به عنوان کسی که سال ها خارج زندگی کرده و بعد از دانشگاه برگشتم ایران و چند سالی بوذم و مجدد برگشتم خارج، باید بگم که زندگی تو ایران برام سخت بود. ولی به نظرم مشکل اصلی شما همونطور که دیگران هم اشاره کردند عدم ثبات در زندگی به دلیل نداشتن هدف است. ازدواج از این معلق بودن درتون میاره ولی به جد میگم که اگه طرف مقابل اصلا تمایل به برگشت نداره ، فکر نکنین که ممکنه بعدا تو‌زندگی نظرش عوض بشه. 

تو این سن توبهشتم باشی ومجرد دلت میگیره

کدوم کشور خارجی هستی

برنگرد ایران 

اینجا در هیچ زمینه ای خوب نیس

همونجا ازدواج بکن حالتم خوب میشه

دقیقا کجای خارجی ؟

همه اونایی ک ایرانن دارن میرن بعد شما میخوای برگردی؟؟؟

سلام

واقعیتش اخوی حرفی که بدردت بخوره ندارم بگم به قول معروف "کل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی"
فقط میتونم بگم زیاد به جزئیات فکر نکن، فایده ای نداره و چیز بدرد بخوری از توش در نمیاد
لینک مطلبی رو که امروز خوندم: 10 سوال برای هدف نهایی زندگی12ceo.ir
اگر حسش بود یه نگاهی بنداز

خودم و همه شما را توصیه می کنم به ورزش و لبخند
باشد که رستگار شویم

سلام، خب با یه زن ایرانی ساکن ایران ازدواج کنین که شرایط شمارو درک کنه، یعنی بتونه خارج از کشور کنار شما بمونه تا درستون رو بخونین، هر از گاهی هم بیاین ایران، پیدا کردن اون دختر خانم رو هم بسپرین به عهده مادرو خواهر، برای شما مورد کم نیس

خداوند پشت و پناهت...

برادر هر جا هستی بمون!

با سلام

شما باید شرایطو بسنجی  شما اقامت داءم یا دانشجویی یا ویزای کار داری اینا خیلی مهم 

تو از لحظه ای که متولد شده ای،برنده ای.آن جا میلیون ها اسپرم به دنبال تخمک بودند.همه با هم مسابقه می دادند.جایزه ی این مسابقه تخمک بود.همه تا آن جا که می توانستند،به سرعت شنا می کردند و تو در میان میلیون ها اسپرم پیروز شدی.اولین مسابقه ای که در آن شرکت کردی، بردی.

این مشکل اغلب ایرانی های ساکن کشورهای خارجی هست. نه در غربت دلم شاد و نه رویی در وطن دارم. برادر من هم همین حالتو داره. اونجا که هست دلتنگ ایرانه و برنامه ریزی می کنه بیاد ایران بمونه. اینجا هم می یاد بعد از ٦ ماه فیلش یاد هندوستان می کنه و بر می گرده. تا بحال دوبار جدی تصمیم گرفته ایران بمونه اما بیشتر از ٦ ماه دوام نیورده. اونجا هم که هست افسرده شده و همین احساس شما رو داره. از ازدواج هم می ترسه. دخترهای ایرانی که بیشترشون پاشون می رسه اونور تغییر ماهیت می دن و از ازدواج با خارجی هم می ترسه چون امید برگشت به ایران را از دست می ده. ایران هم که بود پیش یه مشاور می رفت بهش توصیه کرده بود اگر می خواد زنشو ببره خارج از ایران دختر نگیره که اکثرا بی جنبه هستن و بهتره با یه دختر ایرانی که تو خارج بزرگ شده ازدواج کنه.  فعلا که کیس مناسبی پیدا نشده. 

سلام 

انگار حرف منو زدید با یکم تفاوت !!
حس برزخ رو دارم..از یه طرف میخام بیام از یه طرف تاب دل کندن از اونجا رو ندارم
مطمنم بیام هم لطمه بدی میخورم ! نیام هم یه جور

سلام

زیاد فکر میکنید اونقدر که میفته توی یه دور باطل و حل هم نمیشه. عمیقا از خودتون راضی نیستین....
میفهمم چی میگین.
اتفاقا امشب با یکی از دوستانم در همین مورد حرف میزدم میگفت سطح توقعتو از خودت بیار پایین انقد خودتو اذیت نکن.
تو هم تا یه حدی توانایی داری...

یه مدتی زیاد فکر میکردم و بعدش که به جوابهای قانع کننده نمیرسیدم حس میکردم دست و پاهام با زنجیر بسته شده.... برای رفع این حالت تصمیم گرفتم کتاب بخونم.
با کسانیکه که حس میکنم درک میکنن حرف بزنم، بذارم مغزم هوا بخوره خارج از هر نوع اجباری و اینا خوب بود برام.

البته کتاب هم کتابهای مذهبی خودمون رو کنار گذاشتم.
کتابهای نویسنده های غربی بهم آرامش بیشتری میدادن و حس میکردم نور، امید و روشنی در کلام اونها بیشتره.

اما در مورد زندگی، گاهی در حرفهای دوستانم که رفتن ازینجا میشنوم که هرزگاهی درگیر میشن ما برای چی رفتیم. برای کار؟ تحصیل؟ پیشرفت؟ درآمد بیشتر؟ آیا ارزششو داشت؟؟
خانواده، دوستان، روزای خوب و خوش، لحظه های با هم بودن قید همه رو زدیم.

اما میدونید من فکر میکنم که انسان هر کجا که هست باید در تکاپو باشه، هدفمند زندگی کنه، رشد کردن از هر لحاظ به نوعی یه نیازه در انسان.
که اگر یه مدت جایی راکد بمونه یا درجا بزنه افسردگی و رخوت اونو فرا میگیره. ولو در کنار عزیزترین کسانش باشه.

از طرف دیگه هدف و دلخوشی دو تا چیز جدا و البته مهم هستن تو زندگی.
انسان نیاز داره همیشه چیزها یا افرادی داشته باشه تو زندگی که مایه دلخوشیش باشن.
ببینید اونا رو کجا دارید؟ اینجا یا اون کشور؟
هدفتون چیه؟ ارزشمند هست؟ حاضرید چقدر براش هزینه کنید و از چه چیزهایی؟

اما یه چیزو بگم که البته نظر منه، اگر از یه محیط و فضای زندگی جدا بشیم و وارد جای دیگه ای بشیم اگر تو محیط جدید دلخوشی، هدف و یه مسیر برای رفتن نه رکود برامون وجود داشته باشه خیلی کم برمیگردیم پشت سرمونو نگاه کنیم.
این چیزیه که خودم تجربه کردم و نخواستم هیچوقت برگردم به پشت سرم.

خب حرف واسه گفتن زیاده منتها نمیدونم بدردتون میخوره یا نه....

از لحاظ فکری هم سعی کنید کنترل کنید اونقدر که ریز بشید به همه چیز نیاز نیست. میتونید کارای مهمتر و مفیدتری بجاش انجام بدین...
من خیلی از سوالهای بی جوابم رو ریختم دور...
یه مدت مدیدی هم دنبال معنای زندگی بودم، یه دوست خوبی بهم گفت من زندگی رو در آغوش گرفتم و دارم باهاش حرکت میکنم اونوقت چرا باید برم دنبال معنایی برای زندگی ورای اونچه که لمس میکنم، میبینم و میشنوم...!
راستش حرفش به دلم نشست.

موفق باشین.

شاید بیربط باشه، اما پستتون منو یاد این شعر قیصر امین پور انداخت،

موجیم و وصل ما، از خود بریدن است

ساحل بهانه‌ای است، رفتن رسیدن است

تا شعله در سریم، پروانه اخگریم

شمعیم و اشک ما، در خود چکیدن است

ما مرغ بی پریم، از فوج دیگریم

پرواز بال ما، در خون تپیدن است

پر می‌کشیم و بال، بر پرده‌ی خیال

اعجاز ذوق ما، در پر کشیدن است

ما هیچ نیستیم، جز سایه‌ای ز خویش

آیین آینه، خود را ندیدن است

گفتی مرا بخوان، خواندیم و خامشی

پاسخ همین تو را، تنها شنیدن است

بی درد و بی غم است، چیدن رسیده را

خامیم و درد ما، از کال چیدن است.

سلام.راستش من شما را کاملا درک میکنم چون من هم حدود ده سال است که از ایران برای ادامه تحصیل خارج شدم.اوایل هر کی ازم میپرسید میخواهی بعد از تحصیل برگردی یا نه سریع میگفتم بله ولی الان با گذشت سالها با توجه به اینکه دیگه با فرهنگ اینجا آشنا شدم و به زندگیش عادت کردم با اینکه با حجاب هم هستم وقتی کسی ازم سوال میکنه میگم نمیدانم.چون ما الان واقعا یه سری مزیتهای اروپا را دیدیم و بهش عادت کردیم و سخت تو ایران برامون.از طرفی هم ایران وطن ماست و خانواده داریم و اینجا غریبیم..البته راستش را بخواهید من فکر میکنم دلتنگی امثال ما برای اینه که مجردیم. من اگه متاهل بودم برام زندگی تو اینجا خیلی آسونتر بود و مسلما تحمل غربت به این سختی نبود وقتی که از دانشگاه خانه مییام کسی نیست یه کلام باهاش حرف بزنم .آخر هفته ها حوصله بیرون رفتن ندارم چون تنهایی هیچ کیفی نداره حتی اگه تو دل اروپا باشم چون اصولا من خیلی اهل خانوادم.خلاصه من

بنویس 

این مشکل همه مهاجرهاست. مخصوصا اونایی که تنها هستن. 

پدر بزگم موقع انقلاب رفتن کشور امارات
از اون طریق پدر و عموم هم رفتند( از بچگی)
پدرم از اون طریق ملیت آمریکا رو گرفت
بعد از مدت بسیار کوتاهی برگشتن ایران
با این که مخالف جمهوری اسلامی بود ولی بازم برگشت
وقتی برگشت هیچ وقت وضع مالیش مثل قبل نشد و سختی های زیادی کشید
عموم و پدر بزرگم به مولتی میلیارد های اونجا تبدیل شدن

ولی می دونی چی شد؟
در حال حاضر راضی ترین فرد بابای منه
چون به حرف دلش گوش کرد

سلام

داداش یه سر برو کربلا حالت خوب میشه برگرد یه تصمیم حسابی برا زندگیت بگیر

ببین برادر من
شما باید یک تصمیم بگیری و اینم بفهمی که هر تصمیمی خیر یا شر مطلق نیست بلکه یک سری پیامدها داره که شما باید مسئولیت این تصمیم برعهده بگیری
و این موضوع که تو فرهنگ ایرانی که هم خدا را بخواد هم خرما را سنخیتی با واقعیت نداره

شما اگر تصمیم گرفتی بری خارج باید حسن و عیبش باهم بپذیری
غم غربت داره باید مثل خر کار کنی مالیات بدی اما خب بالاخره حساب و کتاب داره برنامه ریزی داره جای پیشرفت داره کشورشون با برنامه هست

اگر ایران موندی غم غربتی نیست حس تعلق خاطرت و زندگی در کنار دیگران برات محیا است به عبارتی غم غربت نداری اما مشکلات اجتماعی اقتصاد و فرهنگی خاص خودشم داره

پس شما ببین هر تصمیمی بگیری ایده ال نیست

تو بحث ازدواج هم تو همین وبلاگ میبینی موقع نام بردن ویژگی های دختر و پسر همه دنبال ایده آل هستند در صورتی که در واقعیت هرکسی نقاط قوت و ضعف خودش داره

پس موقع تصمیم گیریت هم همینه
من میگم بیا ایران یک دختر تحصیلکرده عشق خارج بگیر برش دار برو
یک مدت اونجا باشید راحت می تونید برگردید ایران اصلا دیگه بعد از ازدواج تصمیماتتون دو نفره هست و بررسی می کنید کجا موندن خوبه
بعد دونفر پای حسن و عیب های تصمیمتون می مونید

به همین راحتی

کجا میخوای بیای خداوکیلی؟
نه کار هست نه زندگی. بمون همونجا بابا. تفریح وار سالی یه دفعه بیا ایران.

شما به زندگی تو خارج عادت کردین ولی دلتون با وطنتونه بهتره مدتی تو ایران زندگی کنین تا به زندگی تو ایران عادت کنید . خب هرکسی که محل زندگیش جابه جا بشه اوایل احساس  خوبی نمیکنه مگه اینکه بهش علاقه داشته باشه  ولی مدتی نمیگذره که دوباره به شرایط جدید عادت میکنه . اگه به زندگی تو ایران علاقه دارین برگردین ولی اگه به زندگی تو خارج علاقه دارین ممکنه خیلی سخت باشه با شرایط زندگی ایرانی کنار بیاین چون به هرحال فرهنگ ها متفاوته 

منم میخواستم بگم که دیدم کابو هم گفته با یه دختر عشق خارج ازدواج کن.

سلام بچه ها

سلام آقای سوال کننده

سلام به همه دوستان

بهترین کار مراجعه به روانشناسه.

با سلام مجدد

منم فکر میکنم مسئله ورای غربت هست.
ازدواج و مهاجرت هم جزئی از مسئله هستن اما کلش نیستن.

اگر بخوام صادق باشم برخی چیزایی که توضیح دادید منم به نسبت درگیرش بودم یا هستم. چه خوب شد مطرح کردید.
اصلا مثل قبل مسئله حل نمیکنم، برنامه نمی نویسم و خیلی کارای دیگه... تو عمق اون کار فرو نمیرم و ذهنم درگیرش نمیشه. این باعث میشه از خودم ناراضی باشم!

بررسی کنید علتش کمال طلبی بیش از حد نیست؟!
باید یه جاهایی بتونید خودتون رو قانع کنید که خوب عمل کردین.
همچنین به قضاوتها و تاییدهای دیگران هم از خودتون بها بدید سعی کنید باورشون کنید.

افسردگی رو نمیدونم اما فکر میکنم درصد زیادیش هم برگرده به وسواس فکری و اضطراب اگر دارید.
خودم تازه متوجه شم یه مقدار وسواس فکری دارم! برای همین دارم با خودم مقابله میکنم تا بتونم ذهن و عملکردمو بهتر مدیریت کنم.

یه چیز دیگه هم بررسی بکنید، آیا زیاد تنها بودید یا هستید؟ مثلا بیشتر مایلید در اتاق و دفتر خودتون باشید و سرتون به کار خودتون یا نه با دوستانتون بیرون هم مراوده دارید. بنظر من زیاد تنها و تو لاک خود بودن هم این حالت رو تشدید میکنه.

اینکه مقید هستین خوبه. نماز و ارتباط با خالق کلا سوای اون آرامشی که به آدم میده میبینی گره هایی که از عهده ت خارجه هم کم کم باز میشه...

از همه چی بگذریم، الان دانشجو هستید؟! خب تو این شرایط درگیر این مسائل شدن باعث میشه بیشتر اسلوموشن بشین و این یعنی هدررفت بیشتر فرصتها.
جوریکه بعدا که حالتون و اوضاع خوب شد دلتون برای این روزها که از دست میره میسوزه.
الان بنظر من به شدت سعی کنید رو تحصیلتون متمرکز بشین تا هر چه سریعتر فارغ التحصیل بشید. ذهنتونو از مسائل جانبی دور کنید. خودتونو بیشتر تو جو درس بندازید.

[ توی پرانتز میگم، هیئت علمی تا 40 و 45 سالگی هم جا داره. میتونید شرایط رو برید مطالعه کنید پس نگران نباشین.
در مورد ازدواج هم اگر دختری شخصیت شما رو بپسنده و بهتون علاقمند باشه میخواد هر جا شما هستید باشه نه اینکه بگه حتما فلان تصمیم! بلکه زندگیشو بر مبنای تفاهم با شما میچینه.
و اینکه من زیاد شنیدم از زبان متاهلها که اگر انسان عاشق بشه حقیقتا دنیاش عوض میشه. به عنوان یه گزینه بهش فکر کنید بد نیست! ]

لطفا تا وقتی به نتیجه ای میرسید کامنت بذارید اینجا و توضیح بدید استفاده کنیم.
یا نتایج مشاوره تون رو هم بگید بعدا، ممنون میشم.

امیدوارم بزودی درست بشه همه چیز.

به سوال کننده
۱. کل این افکار منفی رو از خودت دور کن
۲. همین فردا تماس بگیر ایران بگو بگردن برات یه دختر مناسب پیدا کنند، همین جا هم میتونی فرم پر کنی :))))
۳. بچسب به کارت و پول دربیار و سالی دوبار هم میای ایران با عیال ؛)
۴. تو اگر اونجا موفق باشی برای کشورت خیلی مهمه، اگر بتونی استاد دانشگاه بشی میتونی کلی از دانشجویان ایرانی رو کمک کنی.

**** *** **** ***  *** *** **** **** ***** ** *** ****** ** ** **** **** ********* ** **

به عنکبوت

الاهیییی ... تو هم همین کارا که گفتمو بکن ؛)

الان کامنت دومتو دیدم
با این اوصاف...
۱. بشین برنامه بنویس
الان احساس میکنی کلی کار عقب افتاده داری و وقت کم. این بهت اضطراب میده و البته توقع زیادی هم از خودت داری.
کم و بیش این مشکل خیلی از ماها هم هست.
بنظر من راه حل فقط برنامه ریزیه.
اینطوری مثلا
۱. فردا تماس میگیرم ایران که برام یه کیس خوب پیدا کنند p: دیگه ذهنت کلافه ات نمیکنه که وای دیر شد هیچ کاری هم نکردی. از این بابت خیالت راحت میشه.
۲. از امروز یک روز در هفته رو مثلا اختصاص میدم به پیدا کردن یه موقعیت برای کار. باری دیگر از ذهنت برداشته میشه.
۳. بقیه وقتمو دیگه فقط و فقط میذارم روی درسام یا پایان نامه ام مثلا.
این مثال بود.

وقتی میخوای یه فیل رو بخوری تنها راهش اینه که تیکه تیکه اش کنی بعد بخوریش.اینطوری یه گله فیل رو هم میشه خورد. چه خشن!!

سلام مجدد

سلام به من

سلام مجدد

خداروشکر. من در یکی از ایالت های جنوبی امریکا هستم، من خط به خط حرف های شما و آقای سوال کننده را درک میکنم و انگار خودم نوشتم، فعلا کاری که شروع کردم به انجامش ورزش هست  و قصد دارم مادرم را دعوت کنم بیاد یه مدت پیشم، امیدوارم ویزا بگیرن چون خودم تا پایان درسم نیتونم برم و احساس میکنم دیگه پیمونه ام پر شده و یکی باید بیاد پیشم. واقعا ادمیزاد نمیتونه تنها زندگی کنه. 

خارج از کشور ینی کدوم کشور؟؟؟

سلام به آقای سوال کننده

سلام  

یه مدت یه خودت از نظر ذهنی استراحت بده بشین خوب فکر کن از بقیه هم مشورت بگیر ولی تصمیم گیرنده نهایی خودت هستی ببین وقتی به اون سطح استاندارد زندگی اون کشور عادت کردی میتونیم برگردی ایران و سطح استاندارد زندگیت یه خورده بیاد پایین فکر کن ازدواج کردی و داری پدر میشی دوست داری بچه تو محیط ایران بزرگ شه یا تو محیط اون کشوری که هستی موفق باشی دوست عزیزم سنم فقط یه عدد یادت باشه😊

سلام

هرکاری میکنی فقط برنگرد
یک هیات علمی جدید گرفتیم از المان اومده ایرانی که 10 سال اونجا درس خونده.. کلا سیستم دانشگاه ما رو میبینه  مایوس میشه.. قشنگ حس غلط کردم برگشتم رو تو همه جلسات داره...
همونجا یه کاری کن

سلام به همه دوستان

من آمریکا درس میخونم. برگشت یا برنگشتن آدمو فکری میکنه. تصمیم من برگشتن هست. حالا هر چقدر زندگی تو ایران برام سخت باشه، مهم نیست. من دوست دارم به وظیفه ام رو در قبال کشور انجام بدم بعد به دیار ابدی برم. کلا ازین حالت دو دلی بیا بیرون، وقتت رو میگیره و از آینده باز میمونی. هذفگذاری کن به سمت هدفات حرکت کن. مثلا من هدفم اینه که یه شرکتی تو ایران بزنم و از دانشگاهی که انشاالله بعدا استادش میشن، دانشجوهای فارغ التحصیلش رو جذب کنم هر سال. همش به این فکر میکنم. هم اقتصاد کشور خوب میشه، هم اون جوونا کار گیرشون میاد، هم من کم کم آماده دیار باقی میشم.

سلام 

سلام!

سلام دوستان

سلام آقای نجفی

سلام.ممنون از نظر لطفتون.من یه کتاب خوب میشناسم از دیل کارنگی به نام آئین زندگی .در مورد روشهای کنترل نگرانی هاست خیلی کتاب خوبی است حتما کمک کننده میتواند باشه.میشه اگه دوست داشتین اسمتون را بگین و اینکه از کدام شهر هستین؟ ممنون

سلام

بله دانشگاه علوم پزشکی دولتی ژنتیک خونده..

سلام

سلام

بنظر من مشورت در مورد تصمیمهاتون خوبه. یه جورایی قوت قلب میگیره آدم.
نکات کلیدی که باعث شدن اون تصمیم رو بگیرید بنویسید شاید بد نباشه اما بعیدِ از ذهنتون پاک بشن.
اگر بتونید برای تصمیمهاتون دلیل داشته باشید. که حداقل خودتون در وهله اول قانع بشید خیلی کمک کننده هست.

بله برنامه ریزی برای زندگی مجردی به راحتی شدنیه. اما وقتی میتونید ازدواج کنید چرا تجرد؟
چون یه مقدار سنتون بره بالاتر ممکنه احساس تنهایی بیشتر اذیتتون کنه...
بخصوص با این شرایطی که توصیف کردید علی الظاهر وارد شدن یه نفر دیگه تو زندگیتون خیلی اوضاعتون رو هدفمندتر میکنه و حالتونم بهتر میشه.
که بنظر من بهتر شدنش جوریه که برگشت (به حال بد) نداره دیگه. ان شاالله.

در مورد ازدواج با یه شخص برونگرا و بسیار پرانرژی هم که دوستان گفتن بنظر من باید سعی کنید حداقل شنونده بسیار خوبی برای چنین شخصی باشید و همچنین همراه.
بتونید لاک تنهاییتونو بشکنید تا همراهی پایداری داشته باشین.

اون کتاب دیل کارنگی هم که ساراجون میگن من یه کمشو خوندم قبلا کتاب خوبیه تو نت هست دانلود کنید.
کتاب "چهار اثر" از فلورانس اسکاول شین هم خوبه.


من میخوام تقلب بدم بهتون در مورد راه ارتباط با سارا خانوم ( ما برای وصل کردن امدیم نی برای فصل کردن امدیم :-) ) میترسم آقای نجفی خوششون نیاد خدای نکرده.

سلام 

سلام

سلام