خانواده برتر

حساس نشو بهش فرصت بده اگه خودش بخواد میاد باهات حرف میزنه طفلکی حتما خیلی درد داره
شاید بچه طلاق بودنش براش سخته...
هی خدا این بچه ها چه گناهی کردن

من فکر میکنم مشکل ایشون بیشتر روحی و افسردگی هست و این باعث منزوی شدنش شده
من فکر میکنم ترسش از این هست که نکنه شما هم تنهاش بزارید به نظرم بهش نشون بدید که هرچی هم به دوستی با شما بی میل هست شما اون رو قبول دارید و ازش دل نمیکنید شادش کنید مثلا مناسبت های مختلف رو بهش تبریک بگید و حتی یه کادو هرچند کم قیمت بهش بدید مخصوصا با پیام های عاشقانه فرستادن بوس و قلب دخترا معمولا با این چیزا نرم میشن و اگه هنوز هم بی میل هست علتش رو در پیامی ازش بپرسید شاید از اینکه با شما باشه خوشحال نیست به هر حال دوست داشتن یه طرفه نمیشه

وقتی منزویه همین رو دوس داره من باشم سراغش نمی رم.ولش کن شاید بخواد با خودش باشه.

شبیه یه کاراگاه شو ببین میتونی نامحسوس علایقشو پیدا کنی !؟

بعدش درراستای علایقش فعالیت کن و اونو بکش سمت خودت ،هیچوقت محسوس جلو نرو ممکنه تنیجه عکس بده

سلام دوست عزیز

رفتار ترحم آمیزی نداشتی؟

کاملا درکش میکنم و منم دقیقا تو همین وضعیتم یک آدم منزوی هستم که خیلی سخت ارتباط برقرار میکنم و همیشه تو صحبت کردن استرس میگرم بهش فرصت بده یکم که گذشت و یخش آب شد مطمئنا باهات صحبت میکنه فعلا در حد sms صحبت کنید تا یکم بگذره در مورد طلاق مامان باباش کاملا درک میکنم و پدر و مادر منم دارن از هم جدا میشن و منم فکر و روح و روانم بهم ریخته و ترجیح میدم کم صحبت کنم یکم تو اس مس بهش دلگرمی بده تا در مورد جدا شدن مامان باباش حالش بهتر شه

منزوی و افسرده نیست جانم.

سلام خانومم وقت بخیر..
عزیزم در کل یه چیزی بهت میگم ولی عصبانی نشی ! چون منم وقتی هم سن تو بودم این حرفا رو یکی بهم میگفت نارحت میشدم!
عزیزم تجربه ثابت کرده هرچی دوران دبیرستان کمتر صمیمی بشی و کمتر دنبال دوست صمیمی واینجور حرفا باشی موفق تری بخدا . نمیگم دوست بده! اما واقعا ضربه خودش رو میتونه دوران دبیرستان به آدم بزنه" حالا بعضیا عمدی بعضیا هم ناخواسته..
من خودم روابط اجتماعی خیلی قوی ای دارم ولی کل دبیرستان فقط یه دوست داشتم اونم از دوران ابتدایی باهاش دوست بودم و هفت جد وآباد همدیگه رو میشناسیم! خخ
"الانم باهم دوستیم. دیگه تمام.به فکر دوست و اینانبودم ..
اون خانومی که شما در موردش صحبت کردی هم رفتارش نشون میده که شاید نمیخواد با کسی دوست بشه ..حالا به هر دلیلی. اون مشکلات خانوادگی هم قطعا بی تاثیر نیست..
شما اگه خیلی دوست داری باهم دوست بشید برو مستقیما باهاش حرف بزن و همینا رو بگو که چرا رفتارش تغییر کرده؟ بگوبهش که تو دوست داری باهاش دوست باشی وباهم درس بخونید چون حس میکنی آدم قابل اعتمادیه و از اینجور حرفا بگوبهش..
اونم جواب میده و دلیلش رو میگه..هیچ راهیی بهتر از مستقیم حرف زدن نیست''
اگه بازم جواب نداد یا بی محلی کرد دیگه ولش کن عزیزم.جدی میگم.. ارزش تو خیلی بیشتره حالا مشکل داره درست! ولی دلیل نمیشه با بقیه اینطور برخورد کنه!
والله بخدا !
موفق باشی دختر خوب و مهربون*.*

راستی اینم یادم رفت بهت بگم که عزیزم تا چشم روی هم بزاری دبیرستان میگذره* خیلی دوران زود گذریه..چه با دوست وچه بی دوست زود میگذره..
باااااور کن هرچی بیشتر خودت رو غرق درس خوندن کنی وهر چی تنها تر باشی اعصاب و روانت راحت تره! درس خوندن با دوست شاید10سال پیش نتیجه میداد ولی الان دیگه دوره ی این نمونده که بخوایی به کسی اعتماد کنی و در مورد درس هات باهاش یکی بشی! اونم توی مهم ترین مقطع زندگیت" تا چشم باز کنی یه لطمه ی گنده بهت زده! طوری که نفهمی از کجا خوردی!!!
درس خوندن جمعی ودوستانه توی پسرا شاید نتیجه بده ولی توی دخترا عمرا نتیجه بده!!! خودت قطعا میدونی چرا ! تو خوبی ولی بقیه تشخیص خوب و بد بودنشون سخته! تمام لطمه هایی که بچه ها توی دوران دبیرستان میخورن باورکن از دوستی های الکی ودوست های 2روءه! قطعا خودت درک میکنی عزیزم*
من و این دوستم دو تا مون همیشه جزو زرنگا ی کلاس بودیم ..با اینکه کلی هم صمیمی هستیم باهم ولی از همون اول بحث درسمون باهم جدا بود! اصلا بحث درس و نمره واینا نداشتیم شاید یه رقابت هایی بینمون پیش میومد اما چون جنبه داشتیم و جو گیر نمیشدیم به دوستیمونم لطمه نزد* و سر کلاس هم جدا از هم مینشستیم .. نتیجش روهم دیدیم! هر دوتامون توی درس موفق شدیم وهنوزم دوست صمیمی هستیم حتی الانم توی دانشگاه همینطور هستیم!با اینکه تقریبا15سااال از دوستیمون میگذره وتنها دوستای صمیمی همدیگه هستیم ولی درس جدا دوستی جدا*قاطی نشن بهتره..
شرمندتم که حرفام خیییلی طولانی شد !
فکر کن خواهر بزرگتر خودت داره برات حرف میزنه * هرچند که میدونم ازحرفام عصبانی میشی! چون مدل دانش آموز دبیرستانی اینجوریه!خخخ
ولی بازم به حرفام فکرکن..

سلام 

سلام دوستم...منم چند سال پیش عین مشکل تو رو داشتم...حتی شدید تر...اصلا بهش فکر نکن.چند سال دیگه حتی به یادشم نمی افتی!!!
یه چیزم که باید بگم اینه که بعضی ادما کلا اینجورین..اونا از دید ما منزوین.درحالی که خودشون اونجوری راحتن!!1 اینجوری بگم چون ما خیلی شوخ و شیطونیم اونا که اینجوری نیستن ما فکر میکنیم خیلی عجیبن...اون عجیب نیست..یکم تو خودشه...

عزیزم از چیش خوشت میلد؟نظر منو میخوای ولش کن والا این ک گفتی بیشتر شبیه خواستگاری بود😉وقتی جوابتو نمیده چ اصراریه

اتفاقا عجیب تویی که فک میکنی همه باید مث تو باشن
از حرفات فهمیدم اصلن مناسب دوستی باهاش نیستی
ادمای درونگرا یکی مث خودشون میخوان تا درکشون کنه
با کامنت نازلی موافقم چون خودشم درونگراس بخوبی جزئیات این تیپ شخصیتی رو بیان کرده

سلام خواهرعزیزم.راستش من هم تجربه مشابهی مثل شماداشتم و مدتی طول کشیدتااین رابطه به یک رابطه صمیمانه تبدیل شد.نظرات برخی ازدوستان روخوندم.مخصوصاخانم نازلی.حتمانظرشونوبادقت بخونید.واما تجربه خودم.دوست شمارو نمیدونم،امادوست من به خاطراتفاقات تلخ وسختیهاوضربه هایی که ازاعتمادبه دیگران درطول زندگی خورده بود،نسبت به ابزارمحبت ازطرف هرکسی بسیاربدبین شده بودومحبت کسی روباورنداشت.من کاملا بهش حق میدادم،خیلی سعی کردم بهش نزدیک بشم ومحبتمو بهش ثابت کنم وباهاش صمیمی بشم،ولی هربارشکست میخوردم، دوباره شروع میکردم،وبازهم شکست.اماخسته نشدم،تندی کرد،باآرامش باهاش برخورد کردم،سرم دادزد،سکوت کردم، بدخلقی کرد،بهش لبخندزدم،هیچ قضاوتی درموردش نکردم،هیچ برچسبی بهش نچسبوندم.خودموبهش تحمیل نکردم.تا اینکه یه روز،سنگاموباهاش واکندم وحرفاموباهاش زدم و تنهاش گذاشتم.طولی نکشیدکه اعتمادکردومحبتموباورکردوخودش اومدسراغم،و اون رابطه ای که میخواستم شکل گرفت.دخترخیلی خوبی بود.بود،چون دیگه ارتباط چندانی باهم نداریم،رفت دنبال زندگیش،ولی الان دیگه حالش خوبه.من فقط حس امیدواعتمادروبهش برگردوندم.آدمهاروبایددرک کرد،بعضی ازاتفاقات،انقدرتلخ و آزاردهندست،که همه ی امیدو اعتمادواحساس روازآدمامیگیره.نبایدسرزنششون کرد،نباید قضاوتشون کرد،نبایدطردشون کرد،نبایدبهشون ترحم کرد،فقط بایددرکشون کرد وصادقانه وبا عشق باهاشون همراه بودو عاشقانه کمکشون کرد،باید بهشون فرصت دادتابتونندبا درونیاتشون وتناقض هایی که در رفتاروکردارآدمهادیدند،کنار بیاند،همین تناقض هاانسانهارو دچارسردرگمی وتردیدمیکنه.بایدکاری کنیم که همه آنچه روکه تلخیهای روزگار ازاوناگرفته باصداقت وهمراهی صادقانه بهشون برگردونیم.اگه لحظه ای احساس کنندکه داره بهشون ترحم میشه،به شدت بهم میریزند.پس به دوستت فرصت بده واجازه بده تاخودش انتخاب کننده تغییرات زندگیش باشه،اینجوری راحترباهاشون کنارمیاد.توفقط به دوستیت ادامه بده،به شیوه ای که اون میخواد.احتمالاشماهم مثل من دخترشادوشلوغ واجتماعی هستید،ولی همه مثل هم نیستند،برخی بادرونشون وتنهابودن آرامش دارند.که البته اوناهم دنیای قشنگی دارند.سعی کنید روحیه دوستتونوبشناسیدومطابق روحیاتش عمل کنیدواگرواقعادلش میخوادتنهاباشه،ایشونوتحت فشارنزارید.اگه واقعاکمک میخوادبهش کمک کنید.گفتم تجربه خودموبهتون بگم،شایدبراتون مفیدباشه.یاحق.