خانواده برتر

من جای شوهرتون باشم حتی اگر پشیمون بشید و بگید که حاضرید تو همون شهر دورافتاده زندگی کنید نمی پذیرمتون و طلاقتون میدم. مگه طلاق الکیه که لق لقه زبون آدم بشه؟ 

ضمن اینکه من نمیدونم خانمایی که این حق رو برای خودشون قائل میشن و تا بحث مهریه میاد فریاد وا اسفا سر میدن نمیدونن حق تعیین محل زندگی با مرد هست ، شرعا و قانونا. این ادا و اصول ها یعنی چی؟ بعد خواهر من میشه بگید کدوم امکانات واسه شمای متاهل که 10 ساله داره از زندگیت میگذره اینقدر ضروریه که حاضر به طلاق شدید؟

همسرتون حق داره پیشنهاد شما رو نپذیره. چون هر بار قراره براش تنش ایجاد کنید. الان داره با خودش فکر میکنه مرگ یه بار شیون یه بار. 

طلاق بگیر برو از امکانات شهرتون استفاده کن و در حضور و کانون گرم خانواده پدرستون لذت ببر. همچین دو روز دیگه ازت سیر بشن که ندونی سرتو توی کدوم دیوار بکوبونی

طلاق به همین راحتی هاهم نیس.از لحاظ روحی طرفوداغون میکنه.

شاید بعدا پشیمون بشی.

مشکلات و تفاوت با شهر خودتونو بگید ببینیم راه حلی هست یا نه؟

اینطوری که با این اطلاعات ناقص نمیشه تصمیم زندگی و جدایی رو گرفت

تفاوت طرز فکر و عقیده ، دلیل قطعی برای جدا شدن نیست. آدم ها متفاوت باشن ، اما لزوما نباید متفاوت عمل کنن. تفاوت ها همیشه هم بد نیست اما هیچ کدوم از زوجین نباید طرز فکر و دیدگاه خودش رو به زور به شریک زندگی اش بقبولانه . ما باید به تفاوت های هم احترام بذاریم. اگه با همه تفاوت ها ، همدیگه رو دوست دارید ، به هیچ وجه جدا نشید که هیچ ، فکر جدایی و طرح همچین موضوعی رو هم نکنید. این شهر دور افتاده اگه شهر شوهرتون نیست ، نباید چندان ناراحت باشید ، چون قطعا شوهرتون هم بهش سخت می گذره ، اما ظاهرا ،شهر محل زندگی تون ،  شهر شوهرتون هست ،  خب حق باشماست که بیشتر برید پیش خانواده تون. ولی با وجود 10 سال زندگی مشترک ، بچه یا بچه هایی هم احتمالا ، دارید ، خب شما می تونید تابستون ها و ایام عید ، بیایید شهر خودتون ، خونه والدین و آبجی یا داداش ها

 احیانا اگه دستت می رسه ، وقتی میرید خونه باباتون ، مقداری خرید کنید برای ایامی که از مهیمانی بیشتر میمونید. مثل برنج ، روغن ، مرغ و مشایه آن. دست بچه هات بگیر بیا و یکی دو هفته بمون. خب دلتنگی و دوری از خانواده ، نباید باعث بشه ، قید زندگی ات رو بزنی. شما اگه جدا بشی ، محبوبیتت پیش خانواده ات کم میشه. اصلا شک نکن که نگاه ها مثل قبل نیست. اگه شوهرتون کارش آزاده و میتونه بیاد شهر شما ، یا  احیانا استخدام هست یا هر شغلی دیگه داره که میشه جابجا بشن ، انتقالی بگیرن که آسیبی به درآمدتون نمی زنه ، خب ازش بخواهید که کم کم برنامه ریزی کنه برای برگشت به شهر شما ، اما اگه نمی تونه یا نمیخواد ، یا نمیاد ، شما بیشتر برو پیش خانواده ات.

اون به هیچ وجه نباید برای رفتن شما به شهر و زادگاه خودت ، شما رو تو محدودیت قرار بده ، به هیچ وجه . به نظرم ، دوستانه برخورد کنید،  نه با قهر و جبر . با زور کاری درست نمیشه. حس تو غربت بودن رو با نرمی و منطق بهش بگو ، بدون شک مردها زمانی لج می کنن که مسئله ای بهشون دیکته بشه ، زمانی که پای ، باید بایدها بیاد وسط ، لج و لجبازی میشه. به نظرم بهتره خودت موقعیت زندگی ات رو بسنجی و در صورت لزوم ، برید مشاوره صحبت کنید ، اما اگه واقعا همدیگه رو دوست دارید ، به هیچ وجه همچین مباحثی رو مطرح نکنید و به طلاق اصلا فکر نکنید. شما می تونی کم کم رو ذهن ایشون ، کار کنی برای موافقت ایشون و انتقال به شهر شما، اصلا عجله نکن ، اگه نشد هم بهتره به طلاق فکر نکنید

همیشه طلاق باید آخرین راه باشه ، اون زمانی که دیگه هیچ روزنه ای از امیدواری سراغ آدم نمیاد  ، اما در حالت هایی که راه در روهایی وجود داره ، چرا آدم زیر بنای 10 ساله زندگی خودش رو با احساساتی که بعضا موقت هستند ، از بین ببره. شما حق داری بری خونه اقوام و خانواده ات و لزومی هم نداره شوهرتون همراهتون بیاد. از پرواز بگیر تا قطار و اتوبوس، همه در دسترس. چرا برای رفتن به شهرتون ، لزوما رو همراهی شوهرتون تکیه کنید؟ ان شاالله منطقی و عاقلانه برخورد کنید ، نه احساسی و عجولانه . دلتنگی هاتون رو با دلتنگی های بیشتر ، جبران نکنید. غم غربت شاید یه غم باشه ، اما غم جدایی و محنت های بعد از اون خصوصا برای قشری از زنان ، نابود کننده هست و ممکنه یه طلاق ، برابر باشه با نابودی روحی و روانی برای همیشه. سعی کنید به زیبایی های زندگی تون ، بیشتر فکر کنید.

1-بین شما علاقه قوی نیست.

2-رویکرد هردوی شما نسبت به مشکلات درست نیست.

3-مشکلات بینتون بزرگتر از این حرفاست.

هیچکدوم از سه احتمال بالا بجز شماره 3 برای طلاق کافی نیست. به مشاور مراجعه کنید تا اگر مشکلات دیگه هست حلش کنید. عشق و علاقه بین خودتون ایجاد کنید و رویکردتون به مشکلات منطقی باشه نه با مطرح کردن طلاق یا با لجبازی پذیرفتن این پیشنهاد

به نظر من شما که حدود ده ساله ازدواج کردید و الان هردو به راحتی از طلاق می گویید بدین معنی است که هیچ کدامتان از زندگیتان لذت نمی برید و شادمان نیستید و به دنبال بهانه ای برای جدایی هستید.

نگران ظلم به دیگری نباشید

با هم در یک فضای منطقی و احساسی صحبت کنید و موضوع را به نتیجه برسانید : یا با شادمانی کنار هم زندگی کنید یا .....

به نظر من مهریه تان را هم نبخشید. هیچ دلیلی ندارد مرد مهریه زنش را ندهد. اول عقدتان باید مهریه تان را می داد. البته اگر به طور نامعقولی زیاد است مقداری از آن را ببخشید تا به حدی معقول و در توان شوهرتان برسد.

بهتر نیست به این فکر کنیم که چرا باید قائل به تفاوت بشیم؟ شما همه چیز رو پذیرفتی و اومدی اما حالا نمیتونی تحمل کنی، عذر میخوام من توی زندگیتون نیستم ولی اینکه ما اینجا دوریم و امکانات نداریم و این حرفا بیشتر نتیجه ی کوته فکریه، نتیجه ی اینکه شما فکر میکنید خیلی از شوهرتون بهترید که اینجا زندگی میکنه، من فکر میکنم اولاً بودن شما با این آقا ظلمه نه نبودنتون اما دوماً بعدا از طلاق به شدت پشیمون میشید و اینو مطمئنم اما با وجود اینکه پشمیون میشید سعی کنید طلاق بگیرید چون طرز فکرتون به درد زندگی با اون اقا نمیخوره راه سوم هم اینه که بیشتر مطالعه کنید، خودتونو در موقعیتی برتر از دیگران نبینین چه بسا که همین خود برتر بینی چیزی جز کوته فکری نیست، پس سعی کنید نگرشتون رو به ادمها و زندگی اغییر بدید. به لحاظ حقوقی هم ایشون میتونه اصلاً طلاقتون نده و محل زندگی رو هم منتقل نکنه، چون اولاً حق انتخاب مسکن با مرده و مضافاً اینکه شما حتی توافق هم کردید که زندگیتون در همین محل فعلیتون باشه، دوماً دلایل شما قانع کننده نیست چون در این خصوص محق نیستید فلذا در صورت مخالفت شوهرتون دادگاه گواهی عدم امکان سازش صادر نمیکنه و طلاق اتفاق نمیفته مگر اینکه اقاتون خودش بخواد طلاقت بده البته با توافق شما، که در این حالت چون شما محق در طلاق نیستید ایشون میتونه با این شرط طلاقتون بده که مهریه رو ببخشید که به این میگن طلاق خلع.

به هدیه خانم سوال کننده:

سلام و درود بر شما

تصمیم نهایی با خودتون ، بنده و بچه های اینجا فقط مشورت دهنده هستیم ، ولی اون کسی که بالاخره تصمیم می گیره شخص شما هستید. پس خواهشا حرفهای دوستان رو ، دال بر تحمیل در تصمیم تون نگیرید.

تو نظر آخری تون چند نکته مطرح کردید. 19 مرداد ، ساعت 19:30
اول طولانی بودن کار شوهرتون و دیر اومدن ایشون به خونه
دوم تو خونه بودن شما و بیرون نرفتن تون
سوم محیط بسته اونجا برای بیرون رفتن یه زن
چهارم پیدا نکردن کار مناسب با مدرک تون
پنجم محروم بودن شهر محل زندگی تون
ششم بعد مسافت بیش از 1500 کیلومتر با زادگاه و شهر پدری تون
هفتم رفت آمد کم به شهر پدری تون به خاطر دوری راه
هشتم عدم موافقت شوهرتون با رفتن به شهر پدری تون به مدت طولانی مثل تابستون ها
نهم و مهترین مسئله اینکه با شوهرتون بارها صحبت کردید و ایشون گفته اند مجبور نیستیدکه این شرایط رو تحمل کنی و
دهم پیش بینی شوهرتون از عواقب بعد از طلاق شما

خب به اختصار من به این موارد می پردازم

اول:
 طولانی بودن کار شوهرتون و دیر اومدن ایشون
این مشکل تو بین خیلی از زوجین هست که البته باید منطقی بشه. اگه واقعا شما زندگی خوبی دارید ، قسط و بدهکاری ندارید ، نوع کار شوهرتون کاری نیست که مبجور باشه تا دیر وقت بمونه،  که خب شوهرتون نباید تا دیروقت سرکار باشه ، و این حق شماست که بهتر و بیشتر شوهرتون ، کنار تون باشه ، اما اگه مشکلات مالی شدید دارید که ضرورتا باید تا دیر وقت بمونه ، اگه نوع کارشون ، کاری هست که تا آخر شب یا بیش از اون لزوما باید سرکار باشه و هیچ راه مفری هم نداره،  که باید بهش حق بدید اما ایشون هم باید به فکر جبران باشند.
یه وقت دیر اومدن ایشون ، جسارتا به خاطر اختلاف های بین شما نباشه

اما اگه یک شب 12 شب میاد خونه ، لاجرم روز دیگه باید ساعت 3 عصر بیاد. در هر صورت خود شما بهتر می دونید که دیر اومدن شوهرتون به چه دلیل هست اگه به خودتون حق میدید،  بشینید باهاش حرف بزنید و حداقل هفته ای دو یا سه تا عصر برید بیرون برای تفریح و گشت و گذاری ، یا لااقل ، پنجشنبه و جمعه ها رو تنطیم کنید برای بیرون رفتن. البته سعی کنید اگه تونسیتد ، مسافرت های یک روزه به شهرهای اطراف هم برید.

دوم :
تو خونه بودن شما و بیرون نرفتن تون
خب این معضل تو شهرهای کوچیک بیشتر نمود پیدا می کنه ولی شما می تونید خودتون رو سرگرم کنید. ادامه تحصیل در رشته هایی که بازار کار بیشتری تو اون شهر داره ، رفتن به باشگاه ، استخر ، کلاس های آموزشی مورد علاقه تون ، کلاس های ورزشی و مشابه آن. چون اگه خانم های خانواده دار ، یا همون خانه داری که با وجود تحصیلات دانشگاهی ، خونه نیشین بشن، به مرور زمان دچار فرسایش روحی میشن و شروع می کنن به خودشون و زندگی شون گیر دادن ، غافل از اینکه مشکل رو باید در جای دیگه حلش کرد. پس حتما دست به یه کاری بزنید که ترجیحا ساعاتی از روز رو ، بیرون خونه سپری کنید.

سوم:
 محیط بسته اونجا برای بیرون رفتن یه زن
بالاخره هر محیط بسته ای ، یه حق و حقوقی هم برای افرادش قائل هست. واقعا شاید محیط هم اینقدر بسته نباشه ، بلکه ما تصور می کنیم. شما می تونید به اندازه ضرورت های خودتون ، پا تو همان محیط بسته بذارید. امروزه مردم روشن شدن. فرهنگ ها تقریبا داره شبیه هم میشه ، موسسات آموزش عالی ، حتی خود فضاهای مجازی ، کاری کرده که دیگه روستاها هم ، یه ارتقای فرهنگی ، هماهنگ با شهرهای بزرگ پیدا کرده اند ، پس خارج از این تصور ، برید وارد محیط بشید و در حد رفع ضرورت های روحی و روانی از محیط بهره مند بشید. هر چی باشه ، این حق طبیعی شماست که از خونه نشینی در بیایید.

چهارم:
 پیدا نکردن کار مناسب مدرک تون
متاسفانه این معضل ،  فراگیر هست. دیشب رئیس مجلس می گفت که 50 درصد فارغ التحصیلان ما بیکار هستند و هیچ معلوم نیست که 50 درصد شاغل هم ، سر چه کارهایی هستند. اصلا معلوم نیست شما برگردید شهر خودتون ، مشکل بیکاری و خونه نشینی شما حل بشه. پس اصلا دنبال کاری که مطابق با رشته تون هست نگردید که تو شهر و زادگاه شما هم ،  اگه کار زیاد باشه،  به نسبت آن ، فارغ التحصیل و جویای کار هم زیاده. لذا از همین شهر شروع کنید،  به کاری که با روحیه تون سازگاره . اگه شد کاری که دوست دارید بهتر اما اگه نشد برید سراغ مثلا دفاتر هواپیمایی ، هایپر مارکت و سوپر مارکت ها ، دفاتر ترمینال ، مطب پزشکان ، و اگه علاقه مند باشید بهترین ، ساده ترین و پردرآمد ترین کار ، فعلا آرایشگری هست . کولاکه واقعا. البته اینها من مثال زدم و جسارت نشه خدمت شما . ممکنه هیچکدومش باب میل شما نباشه ، اما بهتر از تو خونه نشستن هست.

پنجم:
محروم بودن شهر محل زندگی تون
بله محرومیت رو من قبول دارم ، اما خود شما هم بهتر میدونید ، امروزه مردم دارن از شهرهای شلوغ فرار می کنن. من خودم به شخصه اگه به خاطر درس وتحصیل بچه ها نبود ، یه روستای خوش آب و هوا رو به تمام کلان شهرها ترجیح میدادم ولی متاسفانه بخشی از تو شهر بودن من به خاطر خانم و بچه هام هست و الا اگه روستایی آب و برق و تلفن داشته باشه ، قابلیت زندگی توش وجود داره و همین کافیه برای زندگی. لذا شما هم از این محرومیت بهینه استفاده کن. شهر محروم هست درست ، اما شما خودت رو از پتانسیل های این شهر محروم نکن.

ششم:
 بعد مسافت بیش از 1500 کیلومتر با زادگاه و شهر پدری تون
این قابل حله. شما حق دارید ، ماهی یکبار ، نه دوماهی یکبار ، یک هفته بیایی شهر خودت و بمونی ، بعدش بری. اگه بچه دارید خب باید تنظیم کنید با مدرسه بچه تون ، اما اگه بچه ندارید داستان خیلی ساده تره. همان تابستان می تونید هر ماهی به راحتی یک هفته بیایی بمونی. عید می تونید از 25 اسفند تا 15 فروردین بیایید بمونید. تو ایام تعطیل. این حق شماست و شوهرتون نباید ناراحت بشه. هیچ جای نگرانی نیست که شما و ایشون مثلا تابستونها هر ماه ، یک هفته از هم دور بشید. یا عید همچنان و سایر تعطیلات سه ، چهار روزه ، بیایید بمونید.

هفتم :
رفت آمد کم به شهر پدری تون به خاطر دوری راه
خب این مسئله رو می تونید با مورد توضحیات ششم حلش کنید. پرواز ، اتوبوس ، قطار و ماشین شخصی. هر کردومش منطقی تر و مناسب شرایط شماست ، استفاده کنید.

هشتم :
عدم موافقت شوهرتو با رفتن به شهر پدری تون به مدت طولانی مثل تابستون
چرا باید مخالف باشن مثلا ؟
شما به شوهرتون بگید ، خودت حاضری ، 6 ماهی بکبار بری خونه بابات اینا ، اگه گفت آره بگو خب 6 ماه ، 6 ماه نرو ، اگه گفت نه من نزدیکم ، بگو نزدیکی و دوری که دلتنگی رو رفع نمی کنه. این حق شماست که هر وقتی دلتون خواست برید. و اشتباه کردید تو این 10 سال رفت و آمدتون رو سالی یکی دوبار قرار دادید. هم شوهرتون اشتباه کرده اند و هم شما سهل انگاری. به نظرم بجز تابستون و عید ، بقیه ایام ، به راحتی می تونید دوماهی یکبار بیایید. حتی هیچ اشکالی نداره اگه بچه دارید ، یه وقتهایی بچه یا بچه هاتون بذارید پیش شوهرتون ، اگه کوچیک نیستند. اگه قراره دلتنگی تون جوری باشه که اصل زندگی رو زیر سوال ببره ، هیچ مشکلی ایجاد نمیشه ، 4 روز مجردی بری خونه بابات

نهم :
 مهترین مسئله اینکه با شوهرتون بارها صحبت کردید و ایشون گفته اند مجبور
نیستیدکه این شرایط رو تحمل کنی
خب این حرف خیلی حرف سنگینی هست. اگه شوهرتون از صمیم قلب این حرف رو زده باید به روابط و دوستی بین شما ، شک کرد. اگه اون شما رو دوست داره و شما هم دوستش دارید ، این حرف خیلی حرف سنگینی هست و به نظرم باید برید مشاوره. مرکز مشاوره ، زوایای نهان و پنهان زندگی شما رو بهتر متوجه میشه. ولی ممکنه به خاطر اصرار های بیش از حد شما و احیانا عصبانیت شما ، این حرف رو زده باشه که ، بازهم کار جالبی نیست. شوهرتون باید درک کننن که شما دارید به خاطر اون و زندگی تون زجر می کشید ، پس چرا رو کنن به شما و بگن ، مجبور نیستی تحمل کنی؟ یعنی چی این حرف؟
 
دهم :
پیش بینی شوهرتون از عواقب بعد از طلاق شما
اگه از سر دلسوزی هست که خب دمش گرم ، اما اگه اون برای شرایط پیش آمده ، به شما همچین حرفی میزنه ، مقداری بی مسئولیتی رو نشون میده. والبته ممکنه که به خاطر تداخل بحث گفته. در هر صورت بی گدار به آب نزن. اگه بچه داری، نمی تونی و نباید طلاق بگیری و اما اگه بچه ندارید ،

اول: برو مشاوره ، نه یه جلسه بلکه چندین جلسه
هیچ هم نگران نباش ،  که بگی من برم ، شهر کوچیکه و منو میشناسن. خب اگه نری خدای ناکرده داستان زندگی شما به طلاق ختم بشه دیگه شهر کوچیک و بزرگ میدونن چی شده. پس خواهشا برو مشاوره ، هرچند بهتر بود تو این 10 سال می رفتید . ببنید وقت برای طلاق همیشه هست اما اگه این راه ها برید بعدا متوجه میشید که اشتباه نکردید ، اگه دیدید بعد از رفتن به مشاوره ، هیچ افاقه نکرد ، بعدا اقدام کنید

دوم : احیانا به هر دلیلی ، تصمیم به جدایی گرفتید. 100 درصد خواستید جدا بشید ، یه راه برید و بعد اقدام کنید.
به شوهرتون بگید حال و روحیه ام خوب نیست. می خوام برم خونه بابام

یک ماه ، دوماه ، شش ماه ، یکسال خونه بابات بمون و هیچ کاری نکن. اگه شوهرتون اقدام به طلاق کرد که خب ، شما می تونید طلاق بگیرید ، اما اگه شوهرتون کاری نکرد ، شما هم کار خاصی نکنید و حتی مهریه تون رو اجرا نذارید. ببنید تو این یکسال یا بیش و کم از یکسال ، به چه نتیجه ای می رسید. به هر نتیجه ای که رسدید ، عمل کنید.
سعی کنید ، دست به هر کاری می زنید ، به خداوندگار ، تکیه کنید.

الان 10 ساله ساز اون رو میرقصید

بهتره اگه اونم برای شما ارزشی قائله به ساز شما برقصه

به نظر من بگو نه شهر من

نه شهر تو

یه شهری این وسط

ولی خب با کسالت زندگی کردن و هر روز خود خوری کردن که نمیشه زندگی

گلم شاید شما اصلا افسردگی گرفتی و ربطی به این شهر یا اون شهر نداره

شاید کلا ناراحتی

یه مشاوره برو قبلش

 به آقا نیما :

سلام برادر گرامی ، ممنون از توجه شما ، لطف دارید قربان

فقط یه نکته اضافه کنم :
درسته که طلاق تصمیمی هست که هر زن و مردی در شرایط خیلی خاص می تونن بگیرن ، اما به وضوح دیده شده که بعد از طلاق ، زوجین به شدت پشیمان میشن ولی چون در روند طلاق ، حرمت ها شکسته میشه و اصولا اختلافات خانواده ها بالا می گیره ، دیگه حتی زوجین هم اگه بخوان به زندگی برگردن ، خانواده هاشون به هیچ وجه اجازه نمی دن. به عبارتی ، زوجین تا زمانی که تو زندگی هستند اختیار زندگی شون با خودشونه ، اما به محض مطرح کردن داستان طلاق و کشیدن پای خانواده ها به این مسئله ، دیگه راه برگشتی نیستو عنان اختیار از ایشان سلب میشه ، تازه اگر راه برگشتی هم باشه ، این وسط پدر و مادر ، یا خواهر و برادرهای زوجین ، قطع ارتباط می کنن با آنها

بحث سر مردسالاری نیس آخه بحث سر تعهده من یادمه ما سر انتخاب رشته می گفتن از شهر بزرگ شهر کوچیک نزنید افسرده می شید بنابراین سختی داره اما کسی که می خواد ازدواج کنه باید بدونه داره  درباره یه عمر حرف می زنه من الان خودمو جای خودم می گذارم الان شرط می گذارم می خوام کار کنم درس بخونم چه می دونم هفته ایی سه بار برم خونه مامانم اینا بعد طرف بعد ده سال بیاد بگه یا طلاق یا دیگه کار نکن یا خونه مامانت اینا حق نداری بری یا ... الان همه ی خانمها اینو ظلم می دونن یا نه؟ 

تعهد داشتن یا خوبه یا بده دیگه زن و مرد نداره که 

حرف زدن از طلاق یا بده یا خوبه مرد و زن نداره که

حالا شوهر شما اول بهش بفهمون که خودت دوست داری بتونی بمونی ولی تحملش برات سخت شده و ازش بخواه تو این راه که میخوای تلاش کنی که بتونی تحمل کنی بهت کمک کنه یعنی همین که گفتی بیشتر تو شهر خودت بمونی. خب حالا شوهر شما شهرش رو عوض نمیکنه عیب نداره چون اولش حرفش زده شده. ولی با بیشتر موندن شما تو شهرتون چرا مخالفه آیا نمیتونه دوریتون رو تحمل کنه؟ حالا چه جنسی چه عاطفی.    

حالا کار با این ندارم که مخالفت کرده با بیشتر موندنتون. 

ولی یه نکته هست اونم اینه که شما حدود حالا کمتر از ده سال با هم بودید و خب حالا از شوهرتون بخواین که مثلا یکسال شما رو اجازه بده که بیشتر شهر خودتون بمونید ، خب اگه دیدید میتونید ادامه بدید تا آخر ؛ خب اونموقع جدا نشید. ولی اگر تو اون یکسال دیدید باز هم نمیتونید خب جدا بشید. 

حالا شوهر شما حاضر نیست به خاطر این چند سال یک سال به شما هدیه کنه؟ شما خودتون مگه از قبل از ازدواج قصد اذیت شوهرتون و زیر قولتون زدن رو داشتید؟ درسته زدید زیر حرفتون ولی خودتون هم مایل نیستید و فقط نمیتونید!!!

درباره عذاب وجدانتون: 

نداشته باشییید!!!       چرا؟! : چون شوهرتون حاضر نیست برا شما یه ذره فداکاری کنه . البته گفتم از لحاظ منطقی حق با شوهر شماس ولی اگه همه چی منطقی باشه دیگه خوبی این وسط چیکارس؟   

یه داستان: شبیه هست با کمی تفاوت : حضرت علی پیاده داشت راهی رو میرفت که با کسی همراه شد و با هم رفتند ، موقعی که حضرت به محلی که راهشون با همراهشون جدا میشد رسیدند به جای اینکه درجا از هم جدا بشند و هر کسی راه خودشو بره ؛ یک مسافتی رو با همراه خودشون در مسیر اون آدم پیمودن و سپس خداحافظی کرده و مسافت رو برگشته و به مسیر خودشون رفتن!!!       

این یعنی معرفت! 

داستان شما شبیه این هست ولی با این تفاوت که شما عهد بستید تا آخر با هم ادامه بدید.   

حالا وسط راه شما خسته شدید و نمیتونید و اینو به همسرتون میگید. حالا شما از همسر در خواست میکنید که دست شما رو بگیره و بندازه رو دوشش و کمی تو راه رفتن به شما کمک کنه . خب حالا جواب همسرتون چی بوده؟!   

یعنی مثلا برای ایشون نمیصرفه که یکسال دیگه صبر کنن؟ میترسن که سرمایه گذاریشون ضرر بده؟ و شما دوباره بری؟ خب یه سال به خاطر شما حاضر نیستن فداکاری کنن؟ 

باهاش حرف بزن.

در مورد مطرح کردن بحث طلاق ممکنه شما با حالت و شرایط بدی مطرح کرده باشید و شوهرتون ناراحت شده باشه و اونطور گفته باشه ولی اگه شرایط مطرح کردن خوب و مناسب بوده و یا بعدش شفاف سازی کردین که قصدتون چی بوده و غیره ... وهمچنان شوهرتون میگه طلاق! خب خیلی متاسفم . شما خیلی خوبین همین. 

اگه خواستی جدا شی ، اگه توانش رو داره ، حداقل کمی از مهریه ات رو بگیر یعنی مقداری پول که به هر حال دست خالی برنگردی . 

شما خیلی خوبید 

به سوال کننده 

امروز می خواستم یه نظر بدم یه لحظه  نگاهم افتاد به جمله  بردن یه غذا برای مادم پیرم 

یه لحظه دلم هری ریخت چون اون لحظه می خواستم بنویسم فقط مشکل اینکه نمی تونم مامان اینا رو بگذارم برم  دقیقا همون لحظه جمله شما رو دیدم 

به قول مامانم گاهی آدم قلبش هزار تکیه می شه هر تکیه اش یه جاس

اگه تند گفتم نظرم ببخشید خواهش می کنم به دل نگیرید فک کنم الان دقیقا درک می کنم که منظورتون چیه..

دعا می کنم شوهرتونم نرمتر بشه بگذاره بیشتر پیش خانواده خودتون باشید