خانواده برتر

همون طور که میدونی همسر منم روحانیه (البته من تا به حال با لباس ندیدمش)

و همین طور دکترای دانشگاهی داره

بر خلاف تصور مردم که روحانی ها سختگیر میشن باید بگم برعکس هر چه قدر به سطح بالاتر برسه دیدش باز تر میشه و خیلی از گیر هایی که ادمای مذهبی معمولی میدنو نداره

البته میدونم اقای نجفی سانسورش میکنه یه اصطلاحی بین خود طلبه ها خیلی رایجه میگن طرف جوجه طلبس اینا اره ارمان گران و خیلی هم گیر مورد داشتیم اهنگای تبلیغ بازرگانیم گوش نمیکرده اما هر چی بره جلوتر بازتر میشه (خیلیاشم قمپزه)

این از این

درمورد لباس بله لباس پوشیدن سختی های خاص خودشو داره و ادمو تو چشم میکنه

روزی هزار نفر تو خیابون بستنی میخورن اما اگه همین بستنی رو یه روحانی با لباس بخواد بخوره همه با انگشت نشونش میدن یا حتی تیکه میندازن

پورشه ملت نوش جونشون از زور بازوشونه

پژو روحانی پول نفت که از حلقوم ملت درومده

برا همین سختیاش ممکنه خیلی زود پشیمون بشه از لباس پوشیدن

شایدم ی مدت پوشید بعد دراورد

اما مسئله مهم این کمبود اعتماد بنفسو اون چیز هایی هست که اخر متنت گفتی وگرنه لباس که همه جا نمیپوشن (الان بابای من که به شدت رو لباسش غیرت داره فقط وقتی میره برا تدریس لباس میپوشه باقیش معمولیه)

مهمترین مسأله برای ازدواج از نظر من طرز تفکر و دید نسبت به زندگی و فرهنگی هست که اشخاص در اون بزرگ شدن.

اگر ایشون به مذهب شدیدا علاقه مندند و شما نیستید به نظرم به مشکل خواهید خورد.

همه کسانی که وقت گذاشتن و پاسخ دادن بسیار ممنونم.

بعضی سوالات که از من پرسیده شد را اینجا جواب میدم.

من 26 ساله و ایشون 29 ساله هستن.  من چادری هستم و اهل نماز و روزه و... خیلی افراطی نیستم. دوست های غیر مذهبی هم دارم اما از نظر اخلاقی به شدت پایبندم. پس چادر گذاشتن و... مساله نیست.

خانم حرف دل

 من خودم اهل موسیقی هستم. ولی دیگه هر چیزی را گوش نمیدم. در مورد نمره خوب گرفتن، فقط از این جهت برام جای سوال بود که اگه دانشگاه تا این حد براش  موقتی هست چرا اینقدر برای نمره آوردن تلاش می کنه. به هدف اصلیش برسه. 

عجب مشکلی

در مورد تک همسری مطمئنم یکبار بحث صیغه را خیلی مشتاقانه پیش کشیدم گفت خوشم نمیاد و شرایط خاص داره و برای همه نیست. 

صبا

شما تجربه ای مشابه من دارین. خیلی ممنون که نظر گذاشتین به نظرتون یک خانم که  قصد داره استاد دانشگاه بشه میتونن با سبک زندگی یک طلبه کنار بیاد؟ اصلا فرقی وجود داره؟ البته این آقا قصد دارن خودشون هم استاد دانشگاه بشن ولی برام سواله مواردی دیدین که طلبه یا روحانی ها با یک استاد دانشگاه زندگی کنن؟ مشکلی در زندگی پیش نمیاد؟ چون شنیدم طلبه ها مثلا مهمون بیاد مرد ها یک اتاق و زن ها یک اتاق دیگه می مونن. یکم برام از سبک زندگی طلبه ها در قم صحبت می کنین؟

آقا ابراهیم

ایشون خیلی از زندگی در تهران و شهرهای شلوغ بیزاره. میگه باعث میشه جوری زندگی کنم که از آرمان هام دور بشم. حرفتون در مورد عاشق شدن درسته. اصلا وضعیت خوبی نیست. برای مشاوره دینی پیش چه کسانی برم؟ من الان در تهران هستم.

هانی

ممنونم از تحلیل دقیقتون

من ارتباط مسایل را اینطوری می بینم.  یکم توضیح بیشتر میدم شاید کمک کننده بود.

ایشون در اواخر دوران راهنمایی با فردی آشنا میشن که پاشون بدین واسطه به کلاس های مذهبی برخی علما باز میشه و بهشون گفته میشه که تو خیلی در این مورد استعداد داری و از بزرگان خواهی شد. اما مادرشون به شدت مخالفت می کنن که باید اول مدرک دانشگاهی بگیری. بسیار با استعداد هستن. با وجود این اوضاع در یک رشته مهندسی تاپ دانشگاه دولتی قبول میشن اما در مقطع ارشد تغییر رشته میدن و الان دکترای این رشته دوم را می خونن.  البته برادرشون که شریف می خونن همون رشته مهندسی سابق ایشون را ادامه میدن و یه جورایی  پس ذهنشون فکر می کنن چقدر اون برادرشون موفق اند و اگه خودشون اون مسیر را رفته بودن با اینکه کوچکترن اما خیلی جلوتر می بودند. اما همون تشویق های دوره نوجوانی و هویت یابی اولیه مانع از این کار میشه و کشمکش هست این وسط... پس اون استعداد اولیه و نرسیدن بهش و بعد موفقیت برادرها ختم شده به یک کمبود اعتماد به نفس که من هنوز هیج کس نیستم. این خود انکاری هم از این جا میاد. زمانی که خیلی دارن در دانشگاه تهران موفق میشن به خودشون میگن خب من میتونستم این راه را همون اول برم و از هر دو برادرم موفق تر بشم حالا چرا باید این کار را بکنم ... به من گفته که من اگر راه حوزه را نرم دیگه هدف دیگه ای در زندگی ندارم. من هیچ چیزی برای ارائه ندارم. سوال اینجاست من چطور می تونم کمکش کنم؟ آیا من میتونم راه سومی براش باشم؟ نمی خوام راه مادرشون را ادامه بدم و همین طور ضعف اعتماد به نفسشون را تشدید کنم. من بهش گفته بودم که همه آدم ها یک فرصت در زندگی میخوان و من دوست ندارم این فرصت از تو گرفته بشه و با این که خودش گفته بود 5 یا 6 سال فقط درس بخونم من گفتم تا مرحله اجتهاد بخون. فقط دوست داشتم ظاهرش معمولی باشه و مثل خیلی از اساتید دانشگاه که مدارک سطح بالای حوزه دارن. در این مورد اقناع نمیشه و حتی رفته یک استخاره از فرد صاحب نفسی گرفته که جوابش اینه این شرط من (لباس نپوشیدن ایشون) شرط بدی هست. حالا دیگه هیچ جوره کوتاه نمیاد. ولی اولش میگفت برام فرقی نمیکنه. 

البته مادر و خواهرهای بزرگشون یک بعد قوی ماجران. یک مادرسالاری تام در خانواده حاکمه. یکبار قبل از خواستگاری ازش پرسیده بودم شما چرا دکتری خوندی؟ به من گفت از سر غرور. دوست داشتم به من بگن آقای دکتر... میخوام پس ذهنشون را متوجه بشین.

یک نکته مهم دیگه یکی از اساتید تاپ دانشکده ماست که تقریبا نفر اول بین اساتیدمون هست و علاقه وافری به این اقا پیدا کرده و  به جز اینکه دستیار کلاسشون شده حتی خانه استاد رفت و آمد داره. این استاد بهش گفته تا حالا دانشجویی به قوت تو نداشتم و نمیزارم از دست بری. میخوام بگم خودش هم بسیار به این استاد علاقه داره و از اینکه دوستش داره و تعریفش را می کنه خوشحاله اما اون کشمکشی که شرح دادم به عنوان مانع گاهی میاد وسط.

اگه راهنمایی دیگه ای به نظرتون میرسه خوشحال میشم بیان کنین.

آقای کابوی تنها ممنون از وقتی که صرف کردین.

در مورد موسیقی من کامل توضیح ندادم. اتفاقا خودم علاقه به موسیقی دارم  و می ترسیدم با این نگرش ایشون خیلی سخت به من بگذره. اما وقتی آهنگ پیشوازش را شنیدم دلگرم شد که پس اون طوری سخت گیر نیست. فقط احساس کردم یک دوگانگی شدید بین حرف و عمل وجود داره.

جدا حرف های بدی بهش زدم. نمیخوام توجیه کنم ولی فقط قصدم این بودم که بهش فشار بیارم که از تصمیم اش منصرف بشه ... مثلا

با احساساتم بازی کردی، از اولش میدونستی اما الان یواش یواش داری میگی، قصد سو استفاده داشتی و.... کلا زدم به سیم آخر و هرچی پیش فرض و فرض و نظریه داشتم یکباره به زبون آوردم و اون بنده خدا...

البته شب بعدش پیام دادم و عذرخواهی شدید کردم به خاطر سبک حرف زدنم. بعدش حدود سه ساعت و نیم تلفنی حرف زدیم و گفتم دیشب عصبانی بودم و الان هر چی باعث ناراحتی ات شده بریز بیرون. کلی حرف زد ولی بی احترامی اصلا. فقط گفت آخه چرا من با این شرایطم بی فکرانه اومدم و احساسم را گفتم. که الان باید سرزنش بشم. بهش گفتم آیا دوست داری دیگه ادامه ندیم. گفت نه من هنوزم علاقه دارم. فقط نمیدونستم اینقدر از شرایط من بیزاری و اینقدر برات عذاب آورم... الحمدالله بعد سه ساعت تقریبا آرومش کردم و شرایط شبیه سابق شد. اما واقعا پشیمونم. حتی اگه ازدواج هم نکنیم من حق نداشتم با یک نفر اینطوری صحبت کنم. خیرسرم معلمم..

به نظر شما الان اون آقا چه احساسی داره؟ آیا آروم تر شده؟ چجوری گندی که به اقتدار و ویژگی های اخلاقی اش زدم را درست کنم؟ نمیگم برم تسلیم مطلق شم. اما این  رفتارم خیلی بد بوده...

لقمه چرب و نرم نمیشه گفت چون من خودمم از نظر درسی و موقعیت شغلی دسته کمی ازش ندارم  اما از نظر ویژگی های اخلاقی  و انسانی قبول دارم که ایشون یک لقمه بزرگ اند.

این که گفتین همراهیش کنم به هدفش برسه یعنی چطوری؟   یعنی تشویقش کنم بره حوزه یا در حیطه دانشگاه و...

به خانم زهرا میم

ممنون از شما

مشوشم چون به کسی که بهش علاقه دارم بی احترامی کردم. اعتماد به نفسش پایینه چون حتی وقتی در اوج هست فکر می کنه کسی نیست یا نباید شاد باشه. یجور فروتنی بیش از اندازه داره که بیشتر به احساس حقارت نزدیکه.

اینطور نیست که تمام خصلت هاش حل باشه. ولی تقریبا با بقیه کنار میام.

هنوز کد طلبگی نداره. ولی سر کلاس ها میره. کل امسال را البته نرفته. به من گفت صرف و نحو داره فکر می کنم مقدماتی باشه هنوز. پایان نامه اش و سربازی اش مونده حالا... دیگه حساب کن ببین چقدر باید درس بخونه.

خودم چادری هستم . از اون بابت مشکلی نیست ولی از شرایط و برخورد اجتماعی اش می ترسم. مساله اینجاست که میگه این سختی ها لازمه کار طلبه هست. هر چی اساتید حوزه اش بگن حرفشون را قبول می کنه.

در مورد برخورد خانواده ام نگرانم سعی می کنم مدیریتش کنم.

بله رفتار خودم بیشتر نیاز به اصلاح داره. باید خیلی دقیق تر فکر کنم. اگه نکات دیگه ای به ذهنت رسید ممنون میشم بیان کنی.

همسر من هم دانشجوهست و هم طلبه .البته لباس  روحانیشو فقط وقتایی که برا تبلیغ میره یا برا تدریس میپوشه.من خودمم دانشجو هستم شب خواستگاری ازم راجب لباس پرسید ولی م با کمال میل قبول کردم حتی اگه همیشه بپوشه.اتفاقا تا چند ماه بعد از عقدمونم من اصلا یه بار با لباس اخوندی ندیدمش یه بار با لباسش اومد خونمون خیلی ذوقش کردم و قربون صدقش رفتم  اخه خیلی بهش میومد.الانم هیچ مشکلی نداریم و اتفاقا خودم بعضی وقتا بهش میگم بپوش.توی زندگی هم تا حالا اصلا سخت گیری بیجا نکرده  و منو اجبار به کاری نکرده .خداروشکر خیلی شدیدم دوستم داره و قربون صدقم میره ..بعضی وقتا بهش میگم  (مخصوصا وقتایی  که معاشقه داریم یا راجب مسائل جنسی صحبت میکنیم) شک میکنم تو روحانی هستی .خخخخخ

اتفاقا روحانیون ادمای زن دوستی هستن و من اینو در اطرافیانم میبینم .راجب صیغه هم همه اینجور نیستن و خیلیا از روحانیا و یکیشم اقای ما با صیغه مخالفه. ان شاالله زندگی خیلی خوبی داشته باشی.

نگران نباش عزیزم از خدا بخواه هرچی خیر و صلاحه برات اتفاق بیفته .

به خانم گرامی سوال کننده:

سلام و درود خداوند بر شما
ببخشید من سوال تون رو دیر دیدم و از اینکه ازم خواسته بودید نظر بدم ، خیلی سپاس گزارو ببخشید که دیر رسیدم.

ضمن تشکر از دوستانی که نظر دادن باید بگم حتما حتما برید مشاوره ، خیلی زود وبدون درنگ

و اما
اول اینکه : شما عاشق شدید ، اون هم شدید و خیلی زود . شما می بایستی مقداری شناخت تون رو بیشتر می کردید ، اوضاع رو سبک و سنگین می کردید ، شرایط ایشون برای تشکیل زندگی ، شغل و حتی شرایط خانواده شون رو در نظر می گرفتید بعد میرفتید سراغ عاشقی نه الان . شما واقعا عاشقید اما ایشون به نظر فقط به شما علاقه دارن . اینو به یقین نمیدونم ولی احتمال میدم که دوست تون داره فقط.  بین عاشقی و علاقه ، فاصله زمین تا آسمون هست. پس ازنظر من یکی ، عاشقی قبل از شناخت کافی ، اشتباه محضه و شما به هر دلیلی راه خیلی سختی رو پیش رو دارید نه آسون.  به نظرم سعی کنید حساسیت خودتون رو کمی کنترل شده تر  و منطقی تر سوق بدید نه با عجله و اضطراب و اضطرار

دوم اینکه : خواستگاری تلفنی؟ به خاطر بعد مسافت ، خواستگاری تلفنی کردن؟ مگه خواستگاری تلفنی هم داریم؟ یعنی خانواده ایشون نیومدن با دسته گل و شیرینی خونه شما و پدر و مادر ایشون و یا خانواده اش از پدر و مادر شما ، شما رو خواستگاری نکردن؟ شما چه میدونید که تو خانواده ایشون درباره شما چه تصوری دارن؟ به نظرم ایشون کم لطفی کردن و شما سهل انگاری ، چرا باید به طور رسمی از شما خواستگاری نشه ؟ فیس تو فیس.  از نظر من خواستگاری فقط و فقط دیدار خانواده ایشون با پدر و مادر شما ، والا غیر این نمیشه خواستگاری ، شاید داستان چیزی دیگه هست، یه جای کار می لنگه، باور کنید

سوم اینکه : بعد مسافت دارید؟ یعنی شهر شما و ایشون دور از همه؟ چقدر دور تر ؟ ببنید بدون هیچ شکی اگه شما و شوهرتون همشهری نباشید ، قطعا تو ادامه زندگی باهم دچار مشکل می شید. اولین مشکل اینه که یکی از شما دوتا باید با خانواده ، فامیل ، شهر و دیارش خداحافطی کنه. که عمدتا هم خانم ها باید این کار رو کنن. نه اینکه یه پسر شمالی با یه دختر جنوبی ، نمی تون باهم ازدواج کنن ، می تونن ، اما خیلی مشکلات سد راه شون خواهد بود. اینکه شما می رید شهر ایشون یا ایشون میاد شهر شما.

خوب فکر کنید رفتن هر کدوم تون تو شهر دیگه ، یعنی غریب شدن. بر فرض که خانواده ها شما دوتا ، تو دو شهر متفاوت باشن، شما هر دوتون بخواهید تو شهر سومی هم مثلا زندگی کنید ،  می دونید وقتی که می خواهید برید به خانواده هاتون سر بزنید ، چقدر با مشکل مواجه می شید؟ حالا این تفاوت شهر ، تفاوت فرهنگی هم بهش اضافه کن ، میشه قوز بالا قوز . تفاوت آب و هوایی ، تفاوت های رفتاری ، قومی ، قبیله ای و و خیلی تفاوت های دیگه هم بهش اضافه کنی ، می بینی واقعا اگه طرفت معرکه هم باشه ، نمی ارزه   . واقعا نمی ارزه

چهارم اینکه : ایشون دانشجو اند. درس شون مونده. کارشون معلومه یا نه ؟  اگه درآمد ثابت ندارن ، چطوری می خوان تشکیل زندگی بدن اگه شاغل نیستند ، اگه درآمد ثابت ندارن؟ اگه سربازی نرفتن. فکر می کنید آسونه که بتونی عقد کنی بعدش،یک سال ، دوسال ، سه سال و شاید هم بیشتر منتظر بمونید تا ایشون بتونن سربازی تموم کنن، شاغل بشن و بعدش برید زیر یه سقف؟ نگید که من خودم درآمد دارم که اصلا منطقی نیست. اون باید شرایط اولیه تشکیل زندگی رو داشته باشه والا همچین خواستگاری بدون اتمام سربازی ، شغل ثابت و یه حداقل پس انداز برای تشکیل زندگی و رهن خونه ، که نشد خواستگاری ، نشد شرایط. واقعا ایشون جز اینکه آدم خوبی اند ، شرایط دیگه ای هم داره ، خوب بودن لازمه ، پاک بودن و مومن بودن لازمه اما هرگز کاافی نیست. اگه واقعا به همین سادگی بود که خیلی از دانشجوهای ما تا الان متاهل شده بودن

پنجم اینکه : شما چقدر از خانواده اش شناخت دارید؟ خانواده اش رو دیدی؟ تفاوت ها تو آشنایی هاست. تو دیدارهاست. کاش رسمی اومده بودن خواستگاری تون تا شاید به هر دلیلی می تونستی خانواده اش رو ببینی.  باید اگه قصدتون جدی شد ، قبل از عقد ، خوانواده اش رو خوب ببنی و بشناسی. میدونم محدودیت ها زیاده، تو خانواده های مذهبی سخت گیری هست ، اما این دلیل نمیشه که شما دوتا بدون شناخت همدیگه و شناخت کافی از خانواده ها ، برید برای عقد و ازدواج. این هم بگم ، تو شناخت ، ممکنه خانواده شما ، خیلی سریعتر و زودتر از شما ، خواستگارتون و خانواده اش رو بشناسه که دلایلش همون احساسی نبودن و تجربه هست.

اما اگه به هر دلیلی به نتیجه رسیدید ، حتما فرصت شناخت از خانواده ها ، رفت و آمد با خانواده اش ، حتی با حضور خانواده خودتون برای هم ایجاد کنید بدون شناخت کافی ، هرگز عقد نکنید. خصوصا اینکه گفتید مادرسالارند؟ این خوب نیست. پدرسالاری و مادرسالاری نداریم ، تفاهم سالاری داریم ، شایسته سالاری داریم ، نه مادر سالاری یا پدسالاری. هر دوش بد هست خصوصا مادر سالاری دیگه بدتر . باید برید ، بیائید ، خوب بنشناسید بعد برید ازدواج کنید. تو رفت و آمدها و معاشرت ها هست که دو خانواده می دونن چه خبره ، تازه این شناخت رو من زمانی گفتم که خواستگار همه شرایطش مثل سربازی و اشتغال و پس انداز جور باشه ها 

ششم اینکه: اعتماد به نفس داشتن با فروتنی فرق می کنه ، تواضع و فروتنی ، دال بر عدم اعتماد به نفس نیست. اگه ایشون دانشجوی دکترا هستند هنوز به پیشرفت بیشتر فکر می کنن خیلی خوبه ، اما نه با نا امیدی ، نه با خود کم بینی، ایشون دانشجوی برتر دکتراست ، حوزه هم میرن ، خب چرا باید حسرت برادر پزشکش بخوره ، حسرت اون یکی داداشش بخوره. ایشون هم با توجه به سنشون ، تا الان پیشرفت های خوبی داشته ، پس غبطه خوردن خوبه اما حسرت نه ، غصه نه ، تخقیر خودتش نه ، اگه شما تو حرفاش بوی یاس و نا امیدی می بینی باید یه مشکل رفتاری باشه که در تخصص به مشاور و دکتر روانشناس هست والا دلیلی نداره آدم تو این مقطع دانشجو باشه ولی مایوس باشه. اعتماد به نفس نداشته باشه .

هفتم اینکه: هر بزرگی بگه شما یه روز آدم بزرگی میشی ، دلیل بر این نیست که حتما آدم بزرگ شدن باید تو حوزه باشه که . آدم می تونه همه جا بزرگ بشه ، هر کس تو زمینه خودش. یکی استاد دانشگاهی بشه بزرگ. یکی موسیقیدانی بزرگ . یکی هم مرجعی بزرگ از دل حوزه. یکی هم یه آدم معمولی باشه اما خوب و نازنین. بزرگ بودن به انسان بودنه ، حالا هر کی هستی و هر جا هستی ، خیلی مهم نیست. و اما اینکه شما رو ملبس شدن ایشون حساسیت نشون ندید . همه جوانب رو بسنجید بعدش اگه ، واقعا خواستید زنش بشید ، ملبس شدن ایشون ، مشکلی رو ایجاد نمی کنه . اگه هم خوش تون نمیاد ، شک نکنید اون کوتاه میاد

اما یه نکته ظریف هست اینکه ایشون شاید میخواد شما رو پس بزنه ، ملبس شدن رو بهانه کرده ، والا این داستان اینقدر مهم نیست که بخواد سخت بگیره و ازش کوتاه نیاد. داستانی که  هنوز به اصطلاح نه به داره نه به بار ،  به گفته دوست طلبه مون ، هنوز که ایشون ملس نشدن و کلی هم تشریفات سفت و سخت گذاشتن برای ملبس شدن ، شاید فردا خودش بیخیال شد. شما محکش یزن .شاید برای مثلا محل زندگی آینده تو ، کار تون ، و خیلی از مسائل دیگه هم ایشون ، با شما همفکر نبودند .

هشتم اینکه: اگه نخواهی از فاز عاشقی در بیایی ، باور بفرمائید نمی تونید تصمیم درستی بگیرید به هیچ وجه . تو عاشقی ، شما طرفت رو ، رویایی ترین مرد زندگی می بینید که ممکنه بدون عاشق شدن ، ایشون یه آدمی باشه مثل خیلی آدم های دیگه. ممکنه شرایطش اینقدر سخت باشه ، خانواده اش خلاف روحیه و رفتار شما، دوری از خانواده رو رو دل بذاری ، اما چون عاشقی ، میگی همه اینها سهله وآسون ، اما خداشاهده سهل نیست. تا رفتی زیر یه سقف و تعارفات رفت کنار ، می بینی ای دل غافل ، اینجا چه خبره .به عبارت مشهور ، میگن ، عاقلانه انتخاب کن ، عاشقانه زندگی کن ، عاقلانه عاقلانه نه با احساسات ، نه عاشق بشی. خدا میدونه ، عاشقی چشم و گوش آدم رو کرو کور می کنه.

ببخشید که اینقدر رک گفتم. حدس من اینه که شما باید قید این آقا رو بزنی و این درد عاشقی رو یه جورایی باخودت راه بیایی و باهاش بسازی. اگه هم نه خیلی مصری رو ایشون و ازدواج باهاش ، عاشقی رو بذار کنار و عاقلانه بررسی کن این داستان رو . ببین واقعا می تونی ، می شه ، درست و منطقی هست این ازدواج ، اون وقت ادامه بده والا زجر عاشقی بکشی خیلی بهتر از اینه که یه عمر متوجه بشی ، ازدواجت اشتباه بوده. این خواستگاری و ازدواج رو منهای عاشقی بررسی کن ، باعقل تون نه با دل. دل مال این حرفها نیست ، خیلی وقتها دل زندگی رو داغون می کنه ، سرنوشت رو ویران می کنه ،  باعقلت بسنج ، بعد تصمیم بگیر.  ان شاالله خدا کمک تون کنه تصمیم درستی بگیرید.

به آقای سامان متاهل جنوب

سلام

بسیار با تجربه و پخته هستید. نظرات شما را دقیق مطالعه و یادداشت کردم. موارد زیادی را درست حدس زدید. مشاورم هم نکات مشابهی را به من تذکر دادند و همچنان جلساتم را ادامه میدم تا تصمیم عجولانه ای نگیرم. در هفته آتی قرار گذاشتم خانواده ها همدیگر را ببینن و به طور جدی روی شرایط فکر می کنم. الان از نظر عاطفی معقول تر شدم.

بسیار ممنونم از شما