ستاره های بزرگ ژاله یی
می آیند با سایه-ماهی یی
که باز میکند مسیر بامداد را
درخت انجیر می ساید نسیمش را
با سمباده ی شاخسارش
می تکانیدند بر پشت بام ها
فانوس های حلبی را
هزار تمبورین بلورین
می خراشیدند بامداد را.
بر چهره ی آب انبار
دختری تاب میخورد
یک قندیل ماه ، معلقش داشته بر آب
سبز که سبز میخواهمت، نسیم سبز، شاخسار سبز و اسب در کوهسار...
دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد
من و باز آن دعاها که یکی اثر ندارد
من و زخم تیز دستی که زد آنچنان به تیغم
که سرم فتاده برخاک و تنم خبر ندارد
همه زهر خورده پیکان خورم و رطب شمارم
چه کنم که نخل حرمان به از این ثمر ندارد
ز لبی چنان که بارد شکرش ز شکرستان
همه زهر دارد اما چه کند شکر ندارد
به هوای باغ مرغان همه بالها گشاده
به شکنج دام مرغی چه کند که پر ندارد
بکش و بسوز و بگذر منگر به این که عاشق
بجز این که مهر ورزد گنهی دگر ندارد
می وصل نیست وحشی به خمار هجر خو کن
که شراب ناامیدی غم درد سر ندارد
.
.
.
.
.
.
از مجموعه "دلقک‌بازی جلوی جوخه اعدام":
.
دارد صدایت میزنم... بشنو صدایم را!
بیرون بکش از زندگی و مرگ! پایم را
داری کنار شوهرت از بغض می‌میری
شب‌ها که از درد تو می‌گیرم کجایم را
هر بوسه‌ات یک قسمت از کا/بوس‌هایم شد
از ابتدا معلوم بودم انتهایم را
در هر خیابان گریه کردم، گریه من را کرد!
شاید ببیند شوهر تو اشک‌هایم را
هیچم! ولی دارم عزیزم «هیچ» را از تو
مستیم از نوشابه‌ی مشکی‌ست یا از تو؟!
.
دارم تلو... دارم تلو... از «نیستی» مستم
حالا «دکارت» مسخره ثابت کند «هستم»!
.
«بودم!» بله! مثل جهانی از تصوّرها
«بودم!» بله! در رختخوابت، توی خرخرها
.
«بودم» شبیه رفتنت هر صبح از پیشم
«بودم» شبیه مشت کوبیدن به آجرها
حالا منم! که پاک کرده ردّپایم را
می‌کوبم از شب‌ها به تو سردردهایم را
با تخت صحبت میکنم از فرط تنهایی
«****** *** ** *** ** *** *********
*
******* **** ***** ** ***** ** ***
***** **** *** ***** ****** **** ***
***** ***** ** **** **** ** ******
** ******* ******** ** ****** ** *****
*
***** ***** *** ** ***** ** *****
****** ***** *** ******* *** **** ******
*
**** *** *** ***** ****** *****
***** ** ***** ** ***** ** *****
******* *** * ***** ** ****** ****
** *** ****** ***** *** *******
**** ** **** ***** **** ** *** *****
***** ** ********** *** *** * *** *****
******** ******** ******* ** ***
هر شب کتک خوردی، کتک خوردی، کتک خوردی
راه فراری نیست از این خواب پیچاپیچ
از هیچ در رفتم برای گم شدن در هیچ!
بالا بیاور آسمان را از خدا، از من
مستیت از نوشابه‌ی مشکی‌ست یا از من؟!
.
دست مرا از دورهای دووور می‌گیری
داری تلو... داری تلو... از درد می‌میری
خاموش گریه میکنی بر سینه‌ی دیوار
با بغض روشن میکنی سیگار با سیگار
**** ****** *** ***** ** ******
**** *** ** **** ***** *******!
با گریه، با خون، با صدای شوهرت در تخت
کز میکند کنج خودش این سایه‌ی بدبخت
.
«من» باختم... اما کسی جز «ما» نخواهد برد
بوی مرا این آب و صابون‌ها نخواهد برد
*** *** **** *** **** *******
از بچّه‌ای که سقط کردی در فراموشی
از شوهرت، از هر نفس، از سردی لب‌هات
جای مرا خالی بکن در گوشه‌ی شب‌هات
حس کن مرا که دست برده داخل گیست
حس کن مرا بر لکه‌های بالش خیست
حس کن مرا در «دوستت دارم» درِ گوشت
حس کن مرا در شیطنت‌هایم در آغوشت!
حس کن مرا در آخرین سطر از تشنّج‌هام
حس کن مرا... حس کن مرا... که مثل تو تنهام!
حس کن مرا و ذوب شو در داغی دستم
بگذار تا دنیا بداند «هستی» و «هستم»
.
مهدی موسوی
@******************
مطالب پیشنهادی از بایگانی خانواده برتر برای آشنایی در مورد نحوه ی نظر دادن و تائید آن ها