مادرم با به دنیا اومدن برادرم، منو از یاد برد

سلام

دختری م ۲۰ ساله، میخوام درباره اختلاف بین من و مادرم بگم، با هم ۱۹ سال اختلاف سنی داریم، اولین اختلاف مون از همون بچگی که ۶ سالم بود با به دنیا اومدن برادرم پیش اومد، خوش حال بود که پسر به دنیا آورده، کل فامیل هم خوش حال بودن، اینم منو از یاد برد کم کم.

حتی تو روی خودم نگاه میکرد میگفت نو که اومد به بازار کهنه میشه دل آزار، بچگی هام با کلی فرق گذاشتن بزرگ شدم، فرق گذشتن هاش باعث شد از داداشم هم دیگه خوشم نیاد، ولی باز هم باهاش مهربونم، میگم اون بچه س تقصیر نداره تا این که بزرگ شدم و حسادتش بیشتر شد، منو رقیب خودش میدونه، همه ش منو با خودش مقایسه میکنه که من خوشگل تر از تو ام، تو زشتی، یا جلو بقیه منو خورد میکنه و میگه فلان درس رو افتاده (اینم بگم وضع درسم خوبه و سراسری میخونم)، یا میبینی تو جمع فامیل نشسته میگه ایکس(برادرم) صد برابر r(خودم) استعداد داره و یا سر شستن لباس هام همه ش منت میذاره. 

لازم بود برم دکتر زنان ۳ ماه درد کشیدم، جدی نگرفت بعد از ۳ ماه که کار به خونریری رسید، قرار شد ببره گفتم زودتر میبردی این طور نمیشد، گفت با بابات میرفتی، خودتون هم میدونید که هر حرفی و نمیشه به بابا گفت دخترانه هستند بعضی حرف ها.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) روابط مادر و دختر (۸ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

چرا من باید تاوان اخلاق بچگیم رو بدم؟

سلام

الان که دارم این رو مینویسم چشم هام پر از اشکِ و روحم خسته ست، من یه دختر 22 ساله ام، دانشجوی ترم 6 یه رشته معتبر.

از بچگی تو خانواده ای حساس بزرگ شدم که هم اجبار به عقاید مذهبی درون شون موج میزد، هم اجبار درسی. چون برادر و خواهر بزرگترم هر دو تحصیلات عالیه دارند و پدر مادرم هم همین طور، و رو درس من خیلی حساس بودند و سختگیری داشتند، اضطراب هایی که از اوایل تحصیل بهم وارد شده بود من رو داغون کرده بود.

من بچگیم رو یادمه خیلی آروم و مهربون و حرف گوش کن بودم، اما از پایه چهارم ابتدایی به بعد عوض شدم!، شده بودم یه دختر بچه بد اخلاق غرغروی درس خون که همکلاسی هاش ازش متنفر بودن، چُقُلی بچه ها رو پیش معلم میکردم که آره خانم فلان دانش آموز تقلب کرد، فلان کار رو کرد و ... .

چون تو ذهنم یه قوانینی از طرف خانواده جاساز شده بود که باید بچه مقیدی باشم، نباید تقلب کنم، جر زنی کنم و بقیه رو آزار بدم!، وقتی این رفتارها رو از دور و بری هام میدیدم فورا اعتراض میکردم بهشون، برای همین مدام با همکلاسی هام دعوا داشتم و حقیقت رو میگم اونا از من متنفر بودن که چرا نمیذارم تقلب کنن، درس نخوونن و اصلا چرا درس من خوبه و من هیچ دوستی هم نداشتم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تربیت رفتاری پسران (۱۲۳ مطلب مشابه) تربیت رفتاری دختران (۱۱۰ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۸ مطلب مشابه) نوع رفتار در دانشگاه (۱۲۲ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

من و خواهرم تموم جوونی مون تو خونه داره میگذره

سلام

من دختری ٢٤ ساله هستم، دانشجوی یکی از رشته های علوم پزشکی، به خاطر سختگیری های بابام که همه ش میگفت پزشکی، چند سال پشت کنکور بودم، آخرش هم پزشکی قبول نشدم، نه من نه خواهرم، دوران پشت کنکوری خیلی سخت میگرفت بابام، اصلا نمیذاشت استراحت کنیم، نمیذاشت تفریح کنیم، ٤ سال پشت سر هم تو خونه، تو خونه ای که همه ش دعوا و فحشه. اصلا تمرکز نداشتم ، مثلا از آزمون برمیگشتم میدیدم تو خونه دعوا شده، خیلی رو روحیه ام تاثیر میذاشت.

پدرم آدم خیلی تعصبی و خانه گمانِ، من ٢٤ سالمه ولی باورتون میشه تا حالا فقط ٣ بار عروسی رفتم؟، اونم بچه بودم. بابام اصلا نمیذاره جایی بریم نه عروسی نه مهمونی نه جایی، مثلا امروز عروسی پسر داییمه، همه رفتن جز ما، مثل همیشه تو خونه ایم...

عیدها همیشه خونه ایم، نه کسی میاد خونه مون نه ما میریم جایی، با هیچ کدوم از خواهر برادرهاش حرف نمیزنه ...، تنها دلخوشی زندگیم دانشگاه رفتن بود که اونم دیگه تموم شد، میخوام بخونم واسه ارشد که تو خونه نمونم، ولی مطمئنم قبول نمیشم سال اول، باز باید پشت کنکور بمونم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
پشت کنکوری ها (۱۳۳ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

من و خواهرم هیچ وقت توی خونه مون احساس آرامش نکردیم

سلام

من یه دخترم ، ۲۰ سالمه، از وقتی یادم میاد تو خونه مون همیشه قهر و دعوا بوده، عامل همه این قهر و دعواها پدرمه، سر چیزهای کوچک با مادرم قهر میکنه و جدا از ماها میخوابه، باهامون حرف نمیزنه، دستور میده براش غذا و چایی ببریم، درست مثل یه خدمتکار ... .

وقتی عصبانی بشه دیگه هیچ کیی رو نمیشناسه، صورتش سرخ میشه، حس میکنم الانه که همه مون رو بکشه. سر همه چیز دعوا راه میندازه، ۲۰ ساله که تو این خونه ام، حتی یه لحظه فقط یه لحظه احساس آرامش نکردم، همیشه توی کتاب ها خوندم خانواده کانون عشق و محبت و آرامشه، اما من و خواهرم هیچ وقت تو خونه مون احساس آرامش نکردیم، هیچ وقت .

همیشه بیرون از خونه وقتی بابام نباشه آرامش داریم، بهمون شک میکنه با اینکه من یه دختر مذهبیم که به هیچ وجه تو زندگیم کار خلافی نکردم، دیگه هیچ حسی به پدرم ندارم، حس میکنم یه غریبه ست که تو خونه کنارمون زندگی میکنه، همیشه عیدها و مناسبت های شاد رو به دل مون زهر کرده، موقع تولدمون قهر کرده، یه کم پول که خرج کنه بدجور میریزه به هم. 

خدا رو شکر با خواهرم بهتر از منه،  تا حالا چند بار منو کتک زده، صحنه ای که تو ده سالگی کتکم میزد همه ش میاد جلو چشمم، از اینکه با فامیل هامون حرف های مذهبی میزنم، از اینکه حجابم رو رعایت میکنم بدش میاد، بهم میگه آبروت رو میبرم!، دیگه حتی نمازم نمیخونه.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۸ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

دلم می خواد معجزه میشد و در جلسه کنکور حاضر نمیشدم

سلام 

(پیشاپیش اگه شما قوی و با اراده بودید و هستید آفرین، دم تون گرم، ولی من این مطلب رو برای خودم و امثال خودم نوشتم که دقیقا نقطه ای مقابل شما هستیم، پس خواهشا نیاید مثال بیارید از کسانی که تو بدترین شرایط درس خوندن و پزشکی قبول شدن چون اراده داشتن و ... چون‌ مسئله ای اصلی من همین فقدان اراده است)

۱۹ سالمه و سال دوم کنکورم هست، رشته ام ریاضی بود و پارسال کنکور دادم و با یه رتبه ای افتضاح هیچی قبول نشدم، امسال گفتم ریاضی سخته و میخوام کنکور انسانی بدم و البته تعهد هم دادم که فقط دانشگاه تهران قبول بشم، اما با هم نتونستم درس بخونم.

دقیقا نمیدونم چرا دارم این متن رو مینویسم، دنبال جلب توجه و ... نیستم، چون شما که منو نمی شناسید، فقط اینکه گفتم شاید یه کنکوری بین شما باشه یا بچه تون، خواهرتون، برادرتون و ... که شاید با خوندن این متن بتونید یه کم درک کنید البته اگه اون ها به اندازه ای من بدبخت باشن، یا یه جور همدردی با بقیه ای کنکوری ها، چون میدونم حرف های من حرف در مورد اکثر کنکوری صدق میکنه، پیشاپیش بگم کاملا حق با شماست.

من ضعیفم، من ترسو ام، من بی ارزشم، بی مصرفم، لوسم، بچه ام و ... کلا هر چی که میخواید بگید، خودم هم قبلا اگه میدیدم یکی میخواد به خاطر کنکور خودکشی کنه همین رو می گفتم ولی الان خودم میخوام خودکشی کنم، این قدر که دارم اذیت میشم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۸ مطلب مشابه) پشت کنکوری ها (۱۳۳ مطلب مشابه) کنکور (۶۳ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

آقای محترم، من شما رو دوست دارم، جرمه؟

سلام

من دارم دیوونه میشم دیگه ...، هیچ کسی هم ندارم بتونم باهاش درد دل کنم یه کم آرومم کنه ، همه ش میگن دختر نباید اول عاشق بشه، میگن فراموشی بهترین راهه، میگن اگه بهش بگی فقط به خودش مغرور میشه که یه دختر میخوادش، بعدش هم لهت میکنه، میگن اگه فراموش نکنی زندگیت رو باختی، میگن الکیه میگن زود گذره حست، میگن تموم میشه ...

یک سال شد پس چرا تموم نمیشه؟، گناه من چی بود آخه؟، چرا اصلا دیدمش، چرا خدا این احساس رو انداخت تو وجودم، یعنی دارم آب میشم کم کم، میدونم هیچ راهی نداره، میدونم هر کاری کنم بدتر میشه، فقط خواستم باهاتون درد دل کنم.

کاش خدا یه چیزی تو قلب ما دخترا میذاشت که تا کسی عاشق مون نمیشد نتونیم بهش حسی پیدا کنیم، آخه این چه شکنجه ایه؟

چند روز پیش یه پست دیدم نوشته بود هر وقت پسر مورد علاقه م رو میبینم تابلو بازی در میارم، تمام نطراتش رو خوندم انگار رو زخمم نمک پاشیدم...، همه جز دو سه نفر گفته بودن اشتباهه، گفته بودن اینطوری بهت برچسب خیلی چیزها میزنن، تهش گفت فراموش میکنم، آخه چطوری میتونی؟، حتما تا الان امتحان نکردی که ببینی غیر ممکنه. 

فراموش کردن هم همون قدر بهت آسیب میزنه که بری بهش بگی، آقای محترم... من شما رو دوست دارم، جرمه؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خواستگاری دختر از پسر (۶۲ مطلب مشابه) شکست عشقی (۲۹ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

چطور مادرم رو برای جدایی از پدرم مصمم کنم؟

سلام

دختری هستم زیر 20 سال و در یه خونواده 5 نفره زندگی میکنم. نیاز به مشورت دارم.

مشکلی که ما تو زندگی مون داریم اینه که پدر من تو زندگی مون یه نقش معکوس داشته، به جای این که حامی باشه، یه سد برای پیشرفت همه اعضای خانواده ما بوده. اون قدری که رفقای پدرم براش مهمن ما اهمیت نداشتیم.

حتی بارها شده که با وجود نیاز مالی شدید اعضای خانواده، خیلی راحت همون مقدار یا بیشتر رو برای تفریح با دوستانش هدر داده. یا به جای اینکه نیاز های ضروری و اولیه خودمون رو فراهم کنه اول خانواده پدرش رو ساپورت میکنه و این حمایت جوریه که قسمت کمی از اون درآمد به ما میرسه. و مادرم با این وجود که خودشون کارمند هستن استقلال مالی نداره و حقوقش به صورت کامل دست پدرم هست. جوری که روزانه مبلغ کمی رو برای مادرم اختصاص میده، برای تحصیل یا آینده ما تلاشی نکرده و بی تفاوت بوده.

و از زمانی که ما بچه بودیم ایشون درگیر مسئله اعتیاد بوده و یه مشکل دیگرشون اینه که در مکان های عمومی و هنگام دیدار با اقوام و آشنایان و در خانه و جو خانوادگی به اعضای خانواده و مخصوصا مادرم احترام نمیذاره و توهین های زیادی کرده تا به الان. البته مادر و ما حسابی تحمل کردیم و امید به اصلاح شدن ایشون داشتیم ولی ایشون روند نزولی در اخلاق و رفتارشون نشون دادن و ما امیدی به اصلاح نداریم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل طلاق (۸۸ مطلب مشابه) تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

خواهرم سر سفره افطاریش بیرون مون کرد

سلام 

من یه خانم حدودا 26 سال هستم. مدت کوتاهیه که عروسی کردم، اومدم سر خونه زندگیم. خانواده من شهر دیگه ای هستن، 3 ساعتی باهاشون فاصله دارم. ... تا خواهریم . خواهر ...ـم ناتنی هست و از ازدواج اول مادرم. نزدیک ... سالشه و چون از بچگی محبت درست و حسابی از مادر و پدر ندیده و شوهر اول مادرم خیلی تو گوشش خونده که از مادرم فاصله بگیره کلا خیلی عصبی، بدبین، خشن  و همیشه ناراحته.

همه جوره احترامش رو داریم، اصلا اون رو ناتنی نمیدونیم، مادرم و ما همیشه محبت و عاطفه نثارش میکنیم اما در بهترین و خالصانه ترین حالت بازم با یه بدبینی و بی اعتمادی باهامون رفتار میکنه. انگار ما دشمنش هستیم. علت جدایی مادرم هم فساد اخلاقی جنسی همسر اولش بوده.

در مورد خواهر کوچیکم توضیح مختصر بدم. یه دختر خیلی شاد و پر انرژی، خوش قلب، اما خودخواه، لوس، پولکی، بی قید و بند، پر رو، تنوع طلب و روابط زیاد داره، به معنای واقعی آهن پرست... و بی اخلاق.

ما پدرمون فوت کردن و برادر هم نداریم. هر جوری تونستیم جلوی خواهر کوچیکم رو گرفتیم اما دست بردار نبوده و بدتر هم شده. خدا شاهده هیچ مشکل مالی نداریم که خواهرم بخواد برای پول آوار بشه  رو زندگی دیگران. پدرم ارثیه زیادی برامون گذاشته و هیچ نیازی حتی به کار کردن نداریم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

کمکم کنید در رشته ی تجربی به یه شغل برسم و مستقل بشم

سلام وقت همگی بخیر 

من یه دختر پشت کنکوری هستم با امسال میشه ۳ سال، از این ۳ سال، سال اول که هیچی نخوندم و سال بعدش خوندم خیلی، عالی شروع کردم اما بنا به دلایلی از اسفند به بعدش نتونستم ادامه بدم ، مشاورم تنهام گذاشت چون نتونستم مطابق برنامه ایشون جلو برم، از من میخواستن ۱۷ ساعت درس بخونم و من از آخر تابستان شروع کردم و خسته بودم، نه خونوادم میذاشتن استراحت کنم نه مشاورم، و من کم آوردم و چشم هام زود زود تار میشد، حتی نمیتونستم کتابی رو جلوی چشک هام بذارم و فهمیدم به میگرن دچار شدم و بعد از یه مدت مشاورم تنهام گذاشت و جوابم رو نداد، ارتباط مون به صورت تلفنی بود.

این خیلی واسه من سخت بود وسط راه منو تنها گذاشتن، من سر درگم شدم پیش هیچ مشاوره دیگه ای نرفتم، فقط تلفنی با یه آقایی که ادعای مشاوری نداشتن اما رتبه برتر بودن و دانشجوی دانشگاه شریف یا ... در ارتباط بودم که کمکم کرد حداقل کم نیارم و ولی اون بنده خدا هم نتونست کاری کنه ، فقط تونست کمکم کنه تو کنکوری که دادم مجاز بشم، البته مجاز شدنم به دردم نخورد نتونستم رشته هایی مثل پرستاری و بالاتر از اون رو انتخاب کنم.

بعد از اون سرزنش های خانوادم شروع شد، خیلی اذیتم کردن، ممنون شون بودم و هستم که اون همه واسه من هزینه کردن، اما اون ها از من نتیجه ی بهتری میخواستن و من نتونستم بهش برسم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۵۸ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

وقتی خدا هم نمیخواد خوشبخت بشی

سلام به همه

دلم گرفته و شب های بسیاریه که با گریه میخوابم و روز همه ش افسرده و دل مرده ام، جریان از یک خواستگاری شروع شد؛

من دختری بودم که خواستگار کمی داشتم، فقط یک دونه خواستگار رسمی رد کردم، اونم در سن کم و چون واقعا هیچ چیزی از زندگی مشترک حالیم نبود، ولی بعد اون نمیدونم چی شد هیچ وقت خواستگاری نداشتم و اصلا به چشم نمیومدم، انگار خدا بختم رو بست و از نگاه جنس مخالف منو انداخت، تو مراسمات و دانشگاه با اینکه همه میدونستن چقدر خوش اخلاقم ولی یک نفرم خواستگاریم نکرد.

و از اون طرف یک دختر فامیل دورمون از در و دیوار براش خواستگار میریخت، از بس خواستگار داشت دیگه خونه نشین شد چون  هر جا میرفت خواستگاریش میکردن، شاید تو تصورتون بیاد شرایطش خوب بوده، ولی ما دو تا تقریبا شرایط مون یکی بود ولی اون یه کم فقط یه کم خوشگل تر از من بود.

ولی به جان پدر مادرم قسم که اخلاقش خیلی بده، جوری که منه دوست صمیمیش، چند ساله باهاش بخاطر اخلاقش قطع رابطه گردم و دیگه حتی بهش زنگ نمیزنم. پدر مادرش هم اخلاق گندی دارن که همه رو تحقیر میکنن و بیشتر اطرافیان ازشون فراری هستند.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

ناراضیم، از همه چی ناراضیم

سلام 

دختر ۲۶ ساله ای هستم که تو هر زمینه ای که فکرش رو بکنید شکست خوردم، کار، تحصیل، عشق و ... ، حسی که الان دارم حس مشابه خودکشیه، روحم مرده. 

دوست ندارم با کسی در ارتباط باشم دارم همه رو حذف میکنم از زندگیم، منی که یه روز صمیمی ترین صبورترین آدم بین دوستانم بودم الان نیستم همه شون رو خط زدم . دارم از عشقم فاصله میگیرم، از خانواده م عاطفی فاصله گرفتم، فقط جسم من رو میبینن. 

میخوام همه آدم های زندگیم رو پس بزنم، فقط خودم بمونم و خودم، حتی خدا هم درک نمیکنه منو، حرف های منو، میشنوه سکوت میکنه، از این شرایط از این زندگی خسته شدم. ناراضیم از همه چی ناراضیم.

بیشتر بخوانید ...

دیگه نمیکشم، دیگه نمیخوام این زندگی رو ...

همه چیزمون رو الکی و برای هیچ باختیم

سهم من از این زندگی فقط کلفتی پدر و مادرم هست

نمیدونم سرنوشتم چرا اینجوری شد ؟

سر طبیعی ترین مسائل زندگی جیگرم خونه

این که یه دختر مجرد خونه بگیره و مستقل بشه بده ؟

چطور خانوادم رو قانع کنم که سر کار برم ؟

صبح تا شب توی خونه حسرت زندگی دوستانم رو می خورم

چرا منو کسی نمیخواد؟ ، این سوال شده عقده

تنها چیزی که تا آخر عمر با منه حسرته

درد و دل یه دختر دهه شصتی

یک دخترم که در آستانه 30 سالگی دچار بحران شدم

دختر 28 ساله ای هستم که دیگه هیچ هدفی ندارم

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

ارزش داره یه سال دیگه از زندگیم رو صرف خوندن برای پزشکی کنم؟

سلام

خیلی حال بدی دارم، پارسال برای اولین بار کنکور دادم ولی چون من از اول دبیرستان عاشق رشته ی پزشکی بودم فقط این رشته رو زدم قبول نشدم. (البته فکر کنم دندون و دارو هم میزدم نمیشد چون تو یه رنج هستند)، امسال به شدت جوگیر شدم و از مهر شروع کردم به خوندن سفت و سخت، موبایلم تا همین دو هفته پیش خاموش بود از مهر ماه.

تماشای تلویزیون رو به حداقل رسوندم، با دوستام هیچ ارتباطی نداشتم، فقط تو کل ۹ ماه دو بار باهاشون رفتم بیرون، همه ی این کارها رو به خواست خودم کردم، یعنی مادر و پدر اصلا کاری نداشتن میگفتن هر جور راحتی، و همه ش هم برای اینکه اتلاف وقتم کم بشه انجام دادم، اما متاسفانه من شخصیتی دارم که بیشتر از ۶ ماه نمیتونم یه حالت خاص رو تحمل کنم، یعنی دیگه اواخر اسفند بریدم (اینم بگم ساعت مطالعم نرمال بود یعنی نه کم نه اونقدر زیاد که بخواد درس خسته م کنه، حدود ۸_۹ ساعت).

یعنی دقیقا عید به بعد که میگن خیلی مهمه و اینا رو تقریبا میتونم بگم ول کردم!، به خدا دست خودم نیست دارم روانی میشم، از دست خودم بشدت عصبانیم که چرا یه سال نازنین از جوونیم رو این طوری هدر دادم. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
پشت کنکوری ها (۱۳۳ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

امروز 20 ساله شدم، به شدت ترس دارم از این سن

با سلام

 19 سالمه و فردا قراره بیست ساله بشم. به شدت ترس دارم از این سن. ورود به دهه ی جدید زندگیم موندن بین بزرگی و کودکی. احساس پیری شدید. به شدت از این که جوونیم بره میترسم .احساس میکنم با یه چشم به هم زدن میگذره و 30 سالگیم میرسه ، یا این که خیلی دوره ی مهمیه و اگه بگذره دیگه راه برگشتی نیست.

این که حالا باید وارد دنیای دیگه بشم مسئولیت بپذیرم. خیلی احساس بدی دارم خیلی. خیلی میترسم. اگه زود بگذره چی؟ دیگه نتونم بچگی کنم راحت باشم چی؟ میشه بگین شما اگه تجربه مشابه داشتین چطوری بوده؟ چطوری گذشت؟ چیکار کنم حس ترسم بره؟ اینو بگم من پیش مشاور نمیرم به هیچ وجه. چون تجربه داشتم و اصلا راضی نیستم و حالم بهتر نمیشه.

مرسی

مرتبط:

با تجربه الان برگردید به سن 20 سالگی

به دختری که داره 20 ساله میشه چه توصیه هایی دارید

پسری 20 ساله هستم که هیچ کس تو خانواده منو نمی بینه

تو اوج 20 سالگی بر خلاف دوستام یه دختر افسردم

دختر ۲۰ ساله ای هستم که از وسواس فکری رنج میبرم

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

چرا جامعه حق انتخاب رو از من میگیره؟

سلام طاعات همگی قبول

این چند وقته داشتم پست ها رو میخوندم، و آخرین کامنت هایی که توی پست های سال های قبل گذاشته میشه نشون از نحوه مراجعه داره، غالب پست های ریپلای شده، یه سرشون به ازدواج میرسه !

اتفاقا اخیرا یه پست در همین موضوع از یکی از خانوم ها هم بود! به حد کافی جوون تر ها دارن نیازشون به آشنایی درست و اصولی رو داد میزنن ولی بزرگتری نیست که بخواد بشنوه و دست بشه برای کمک ، خواستم منم بگم شاید چند تا دست با هم صداشون به جایی رسید و کسی همتی خرج کرد.

توی یکی از پست های ریپلای شده برای سال ۹۴، یه آقایی گفتن شاید فرد ایده آلم توی فاصله نزدیک من باشه، اما چون معرفی نیست من نمیتونم بشناسمش و کماکان تنهام ...، حقیقتا خیلی جمله قابل تاملی بود!!!

همه ما دنبال ایده آل هامون می گردیم ولی چند نفر کمک مون میکنن که پیداشون کنیم؟ باز آقایون حق انتخاب دارن، منه دختر اول باید جزو ایده آل های شخصی باشم، بعد در قدم دوم فکر کنم آیا اون هم جزو ایده آل های من هست؟! و حقیقتا گاهی این دیدار ها عذاب آوره.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
نداشتن خواستگار مناسب (۸۱ مطلب مشابه) جذب خواستگار دلخواه (۱۲۵ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه)

کاش مدرک ارشدم رو نداشتم که تو سرم بزنن

سلام
خواستم ببینم چرا بعضی خونواده ها با نیش و کنایه زندگی رو واسه بعضی جوون ها از جهنم هم بدتر کردند. بابا ما خودمون داریم عذاب میکشیم شبانه روز فکر و خیال و ترس از آینده داریم دیگه شما بس کنید.

شما که هیچ برنامه ریزی تو زندگی تون نبود توقع نداشته باشید بچه هاتون شق القمر کنن. خسته شدم بس که کنایه های پدر و مادر و آشنا و غریبه رو شنیدم. این همه درس خوندی چی شدی؟ بیکار و علافی. بچه فلانی فلان شد. فلانی همسن توئه بچه داره. چیکار کنم نمیتونم با کسی که اونا دوست دارن ازدواج کنم.

میدونم یه ذره به فکرم نیستن فقط میخوان ازدواج کنم که نگن دخترش داره میترشه. هر جا که میشد رفتم دنبال کار چیکار کنم کاش لااقل ارشد نداشتم انقد این مدرک لعنتی رو تو سرم نمیزدن. جالب اینه که خودشون رو یک درصد مقصر نمیدونن.

تو این شرایط بد جامعه هر جایی هم که نمیشه یه دختر کار کنه. 25 سالمه بخدا تو دانشگاه 90 درصد بچه ها قبل دفاع شون افسردگی میگرفتن چون سال بالایی ها رو میدیدن از سر بیکاری شروع کرده بودن به خوندن واسه دکترا. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تفاوت تحصیلی در ازدواج (۳۵ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۱۱۸ مطلب مشابه) ازدواج دختران تحصیل کرده (۱۰ مطلب مشابه)