خانواده برتر

اخه چی بگم والا ما اینقدر بدبختی داریم وقت نمی کنیم ببینیم از زندگی راضی هستیم یا نه ولی خدارو شکر همین سختی هاهم شیرینه چون دوستای خوبی دارم

به طب سنتی مراجعه کنید

درد بی دردی علاجش آتش است !

ای بابا، 4 تا 5 تا پست پشت سرهم که خانوما با شوهر و زندگیشون مشکل دارند ...

اره منم همینم..هیچ مشکلی ندارم..یه خانواده عالی و فوق العاده مهربون با رفاه مالی..خودم دانشجوی یه رشته خوب،تفریحم به جاس و همه چی خوبه که لذت ببرم..اما من همش به چیزایی که ندارم فک میکنم..20سالم بیشتر نیست اما همه فکر و ذکرم شده اینکه چرا ازدواج نمیکنم؛از بس عجولم و خودم و با بقیه مقایسه میکنم ارامش ندارم تو زندگیم..اصلا حسود نیستم اما اخلاقه بسیاااار بد مقایسه کردن و دارم..حالا شک ندارم ازدواج کنم باز شاد نیستم که چرا بچه ندارم..بچه دار شم میگم چرا 2تا ندارم..کلا همش به نداشته هام فکر میکنم..تو اوج خوشیم مثلا یهو یاد این میفتم که نکنه ازدواج نکنم یا مثلا چرا بابام بزام ماشین نمیخره فلانی خرید من هنوز نخریدم..ارزوم اینه که بفهمم راه حل مشکلم چیه...متنفرم از این اخلاقه گندم!!!همیشه مرغه همسایه برای من غازه...هیچوقت راضی نیستم... :(

شاید یه حالت افسردگی خفیف داشته باشید، با پرس‌وجو یک روانشناس خوب پیدا کنید (مشاور شاید نتونه خیلی کمک بکنه)

باید با مشکل روحی درست مثل مشکل جسمی برخورد باید کرد. فرض بکنید خدای نکرده یه مشکل گوارشی مزمن داشتید. می‌گفتید یه دکتری رفتم ولی تاثیری نداشته و همش هروقت غذا می‌خورم (روزی ۳ وعده) درد می‌کشم!

در این صورت حتما پرس‌وجو می‌کردید که بهترین پزشک موجود (در دسترس شما باشه) درباره مشکلتون کی هست ... بهش مراجعه می‌کردید، درباره مشکل مطالعه می‌کردید و پیشگیری و پیگیری درمان و .... تا اینکه از بیماری خلاصی پیدا کنید!

الآن هم دقیقا همین روند رو باید طی کنید.

نکته آخر اینکه:
یه افسردگی خفیف (مشابه حالتی که شما دارید) این روز‌ها به‌راحتی قابل درمانه و مشکل حادی نیست اگر پیگیر باشید ...

سلام عزیزم . 

فرق ما اینه در عین ناراحتی و غمگینی خوشبختیم

سلام

به یه دختر با اخلاقه بد

سلام عزیزم...

منشأ مشکل شما و امثال شما ناشکریه. اگه خدا یه روز یکی از این داشته هاتونو بگیره هم زندگتون تنوع پیدا میکنه!! هم قدر بقیشه شو با جون و دل می دونید.

عزیزم  به نظر من یک سر برو به بهزیستی سر بزن یا برو بیمارستان  ببین مردم چقد درگیرند و چقد مشکلات دارند اون وقت قدر زندگیتو بدون...سعی کن نیازمندارو شناسایی کنی و اگه قدرت مالی داری بهشون کمک کن این خیلی آرامش میده به آدم...درد بی دردی گرفته شمارو..

وسواس فکری دارین  همین که میگین دارین به مغزتون تلقین منفی میکنین. چرا مثبت فکر نمیکنین شکرگزاری یا بگیرین و یکمقدار ایمانتون چک کنین  خداوند لذت واقعی به افراد مومن میده به بقیه فقط بظاهر نعمت پول غیره داده

وقتی همه چیز ایده ال باشد یک یکنواختی و کسالت خاصی بوجود میآید اینجا بر خلاف حالت متضادش که چیزی برای از دست دادن نیست ، چیزی برای بدست آوردن وجود ندارد سعی کنید تغییر خاصی در زندگیتان بدهید مثلا کمک کردن به دیگران این مساله علاوه بر تقویت بعد معنوی روابط اجتماعی شخص را بهبود می بخشد این مساله یک خاصیت دیگر هم دارد و آن اینست که قدر داشته ها و نعمتهایتان را می دانید

نمیدونم از نظر ایمانی در چه حدی هستید

شما همیشه باید شاکر نعمت هایی که دارید باشید.همین که خدا اینهمه نعمت به شما داده و شما احساس رضایت از زندگی نداری این خودش یه جور ناشکریه و به قول معروف شکر نعمت نعمتت افزون کند، کفر نعمت از کفت بیرون کند.

سعی کنید با خواندن قرآن و مطالعه کتابهای دینی ذهنتون رو آرام کنید
مگه خدا خودش در قرآن نفرموده: علی به ذکرالله تطمئن القلوب همانا با یاد خدا قلبها آرام میگیرد.

سعی کنید با بیشتر کردن یاد خدا در زندگیتون این آرامش رو بدست بیارید.
اگر خدایی نکرده ماهواره در خونه دارید جمعش کنید تا تاثیراتشو ببینید


این نظر من بود و به نظرم بهترین راه حل عملی و مناسب
چون خدا برای آدم جای همه نداشته هاشو پر میکنه

موفق باشید

من یک پسر هستم و با توجه به فراز و نشیب های خودم در زندگی و اونچ در که زندگی افراد مختلف دیدم (فقیر و پولدار) حس شما رو تا حد زیادی می تونم به خوبی درک کنم و به همین خاطر، شما رو قضاوت نمی کنم. چه بسا که خیلی از همینایی که دارن به شما خرده می گیرن، اگه در شرایط شما باشن حتی احساسات بدتری داشته باشن...

اما این مسئله که آدم علی رغم برخورداری از رفاه و زندگی خوبف بازم حس خوشبختی نکنه، مشکلیه که میلیون ها آدم مرفه و متوسط به بالا در دنیا با اون درگیرن! علتش هم عدم خودشناسی هست، و عدم احساس رضایت درونی، و سردرگمی در مورد اینکه واقعاً چه چیزی رو یا چه تجربه و احساسی رو از زندگی میخوایم...

اتفاقاً در اینجور مواقع، فرصتی پیش میاد برای اینکه آدم بیشتر به کنکاش خودش بپردازه و ریشه ی مشکل رو پیدا کنه. بنابر این شما هم شاید بهتر باشه بیشتر به خودشناسی بپردازید، کتاب ها و منابع مختلف در این زمینه مطالعه کنید، و هم چنین بیشتر با آدم ها و جم های مختلف در ارتباط باشید.
سعی کنید بخشی از زمان رو اختصاص بدین به کارهای خیر و امور داوطلبانه ای که دوست دارین و بهتون حس خوبی میده ( نه لزوماً کمک کردن به فقرا، بلکه هر فعالیت خوبی که برای شما معنادار باشه و شما از انجامش حس مفید بودن داشته باشید).
ضمناً حواسمون باشه آدمی که از دیدن بدبختی دیگران احساس خوشبختی و شکرگزاری کنه، اونم همچین نرمال نیست!
هر چند دیدن و دونستن اینکه در دنیای واقعی چقدر آدم بدبخت تر ز ما زیاده، می تونه تلنگری باشه که حداقل یه کم بیشتر قدر دانسته هامون رو بدونیم، ولی این ابداً کافی نیست برای اینکه ما احساس شکرگزاری کنیم. بنابر این لازمه بدونیم که در واقع ما خودمون کی هستیم و چه کاره ایم، و از دام قیاس که تقریباً همه بهش مبتلا هستن، رها شیم. اون وقت دیگه هر چی داریم قدرش رو می دونیم، هر چی رو نداریم اگه واقعاً اون رو بخوایم می تونیم به دست بیاریم، و بقیه چیزایی که نداریم هم زیاد مهم نیست و اسیر چشم و هم چشمی و این چیزا هم نخواهیم بود زمانی که واقعاً رضایت و شادی ما، درونی باشه...

به نام الله 

آدما تا سالمن قدر سلامتیشونو نمی دونن...

سلام
خب، بزرگواران هرکسی جوابی به مقتضای تجربه و علم خودش ارائه کرده.
اجازه میخوام بین همه‌ی این کامنت ها یه کامنت نیمه فلسفی هم من بذارم.

البته متن زیر از کتاب "امام حسین علیه السلام شهید فرهنگ پیشرو انسانیت" نوشته‌ی علامه‌ی بزرگوار محمدتقی جعفری انتخاب شده.

در کل کتاب خیلی خوبیه، به علاقه‌مندان توصیه میکنم از دست ندهند.

بابت طولانی بودن شرمنده،
اگه کسی حوصله داشت، این بحث رو بخونه

-------------------------------------------------------------------
...خارهای عجیبی به وجدان تاریخ خلیده است. نسل گذشته آن را در نمی آورد و آن را به نسل بعدی تحویل می دهد، و ما هم آن را در نیاورده به نسل آینده تحویل خواهیم داد.
غالبا ما وسیله و هدف را با یکدیگر اشتباه می کنیم. در این حال، وسیله را آرمان و ایده آل مطلق گرفته ایم و سرانجام به جایی می رسیم که روح می گوید: خودت را مسخره کن. خودت را ریشخند کن؛ آیا من (روح) بی نهایت اسیر این وسیله باشم؟ لذا، روح می گوید: بیچاره ات خواهم نمود، و این بیچارگی همان تحیر ماست.

نعط من اعرض هنا عن ذکرنا - عیشه ضنکا و نحشر بالعمی

نمونه ای از انحرافات انسان از قانون منطق روانی این است که، مثلا شخصی به یک نفر سیلی می زند. با این که انسان به درد این سیلی آگاهی دارد و احساس درد می کند، اما با این حال، دست با یک حرکت عجیبی ضربه به صورت او می زند. اول این فکر به ذهن می آید: آیا من زده ام؟ بله. آیا دردش آمد؟ بله، اشکالی ندارد! خیلی ها دردشان می آید و بر طرف می شود. الان هم رفته و خوابیده است. یک نفر هم به یک نفر دیگر سیلی زده است، من که کاری مرتکب نشده ام. (که این بحث را در توفان زیر دو جمجمه خواهیم کرد.)حجاج بن یوسف آن قدر آدم کشته است، من فقط یک سیلی زده ام. در حال اندیشه، این مسأله موج می زند و کم کم به صورت قبض روانی در می آید. خواه بداند یا نداند، یک گرفتگی روحی در فرد ایجاد می شود، که نمی داند از کجاست. چون کلاه ها و کلاه شرعی را گذاشته، از اندیشه رد شده؛ البته از چشم رد شده، ولی روح آن را رد نکرده است.

کم کم اگر برگشت و جبران کرد، در همان حال گرفتگی منقلب می گردد و آن خار پوسیده می شود و از بین می رود. اگر پررویی نشان داد، قبض به صورت انعقاد و عقده روانی در می آید. در این حال باز احساس می کند که این خار است، اگر آن را در آورد که هیچ، اگر آن را در نیاورد، این که امروز دل گیر است، فردا پای گیر می شود! کم کم در سطح طبیعی روانی انسان، او را محتاج به روان پزشک می کند. اول در اندیشه بود، یا نوسانی در اندیشه بود، اما کم کم او را به بیمارستان روانی، روانه می کند. اگر قبول نداشته باشد، در خیابان ها می چرخد، منتها به شکل یک بیمار روانی متحرک! باز اعتنا نمی کند. اصرار او، باد در این آتش می دمد و شعله ورش می سازد، سپس در زندگانی سر تا پا کلافه می شود.

نعط من اعرض هنا عن ذکرنا - عیشه ضنکا و نحشر بالعمی

همه چیز و همه امکانات زندگی برای او مرتب است، اما نمی فهمد او را چه می شود. نمی فهمد {جریان } چیست. شادی اش، شادی دامنه دار نیست. تفکرش بریده می شود. اراده هایش با هم می جنگند و تزاحم پیدا می کنند.

خار دل را گر بدیدی هر خسی - کی غمان را راه بودی بر کسی

این جمله معترضه بود که عرض کردم. اصل قضیه و موضوع مهم، این است که ما وسیله و هدف را در این دنیا با هم مخلوط کرده ایم. نمی دانیم با چه موضوعی به عنوان وسیله رفتار کنیم و با چه موضوعی به عنوان هدف. آن وقت چرا تحیر پیش می آید؟ چرا شک می کنیم؟ چرا به اضطراب می افتیم؟ نکته مهم این جاست.

فرض کنید فردی یک مقام را برای خودش هدف و ایده آل قرار داده است. برای رسیدن به این ایده آل، مراحلی را طی کرده، زحمت کشیده، خود را به این طرف و آن طرف کوبیده است، حق و ناحق و صحیح و باطل را مخلوط کرده، تا بالاخره به آن رسیده است. اگر آگاهی را از دست داد، که هیچ. (همان طور که در جلسه پیش عرض کردم. باد کره خرش را در میان باد و توفان تشخیص می دهد، ولی من خود را تشخیص نمی دهد)، ولی اگر آگاهی او بماند، محال است که تحیر به او روی نیاورد. چرا؟ به جهت این که به آن نقطه که رسید، روح خواهد گفت: الان چه کنیم؟ او خیال می کرد که این چه کار کنیم سطحی است، در حالی که خیلی عمیق است. نیز، روح خواهد گفت: عظمت بی نهایت در این جا نمی تواند پیاده شود. لذا، من گمان می کنم این اصل خیلی کلی باشد. یک نقاش زبردست را در نظر بگیرید و موضوعی را که نقاش را جلب کرده است. نقاش همه چیز را وسیله قرار داده و هدفش این است که تابلوی زیبایی را به وجود بیاورد. یقین بدانید، آن تابلوی زیبا حتی اگر که بهترین تابلو باشد، او را اشباع نخواهد کرد.

زمانی من در اصفهان مایل بودم، یکی از نقاشان بزرگ را ببینم. این اصل را در آن جا خوب احساس کردم. در چند مورد دیگر هم در صنف نقاشان و خیلی از طبقات، این موضوع را واقعا تجربه کردم. از این نقاش اصفهانی برایم خیلی تعریف کرده بودند که خیلی زبردست است. این مرد را این طور دیدم. دیدم در آن نقاشی و در آن کار خود، به عالی ترین وضعی که می توانست در یک محیط برسد، رسیده است، ولی می گفت: بله، همه چیز را نمی شود در نقاشی پیاده کرد. (من از گفتار ساده او مطالعه دقیق روانی می کردم). دیدم او آن تابلوی محدودش را جایگاه ریزش فعالیت بی نهایت روح خود می داند. صفحه کاغذ متعهد نیست! صفحه کاغذ، گنجایش ریزش بی نهایت او را ندارد، ولی فکر آن جاست. چون آگاهی او باقی مانده است و هنوز شخصیت خودش را نباخته است. من می دیدم که پیاده شده کار، یک تابلوی کوچک بود، اما جملاتی می گفت که شکوفان می شد.
خدا می داند عین داستان را می گویم، می دیدم که او شکوفان می شود. می گفت وقتی یک سنگ را در نقاشی می کشیدم، چه می دیدم، (نقاش) می گفت: آخر چه طور بگویم؟

ملاحظه کنید {روح } او در کجا پیاده شده است؟ در یک چیز محدود. من فهمیدم که او راه رفته است. او راه رفته و بی نهایت جویی روح خود را از دست نداده است.
هر چیز محدود را در جهان هستی، مورد عشق قرار بدهید، اگر توانستید از او بی نهایت بیرون بکشید، تحیر ندارید. اگر نتوانستید و موضوع برای شما محدود باشد و شما را محاصره کند، گیج خواهید شد، زیرا روح بزرگ تر است و این ها کوچک تر. قلمرو را وسیع بگیرید. زندگانی این نیست که آن ها را که وسیله است، هدف بگیریم. این {امر} ما را ساقط می کند.

آیا شما خیال می کنید وقتی که یک شاعر، یک شعر می گوید (البته شاعر که می گوییم، مقصودمان یک شخص چیز فهم و انسان شناس است)، مطلب همان است که در آن جا گفته است؟ می گوید:

قافیه اندیشم و دلدار من - گویدم مندیش جز دیدار من

من نمی توانم در قافیه بگنجم. آن چه که در این جا می گذرد، قافیه گنجایش آن را ندارد. این یک اصل مهم است. اغلب گیجی و اضطرابات ما، روی این مبناست که دنبال سایه خودمان می دویم، که: ای سایه اگر تو را بگیرم، دیگر کار من تمام است. سایه را نمی توانی بگیری و اگر هم بگیری، شروع کار توست. تازه باید بگویی این سایه از کیست؟
چون سایه خودش نشان خواهد داد، و خواهد گفت من از آنِ او هستم. عقل که جای دیگر نمی رود.
عقل در جای خود قرار دارد. اگر سایه را گرفتی اگر... تازه خواهید دید که این اصل این جا خوابیده است.
می گوید: من از آن او هستم. دنبال من چرا می دوی؟ دنبال آن برو که سایه را ایجاد کرده است. (توضیحی عرض کنم در مورد هدف گیری در زندگی؛ این مطلب مفید است مخصوصا برای جوانان): این جا ما چند نفر نشسته ایم. روشنایی در بالای سر ماست. این روشنایی برای بعضی ها از طرف راست و برای بعضی ها از طرف چپ می تابد و با فاصله های مختلف، سایه های ما را بر کف اتاق می اندازد. در این مورد هیچ جای شک نیست. وقتی از این جا بیرون می روید، اگر از شما بپرسند که در آن اتاق چه می کردید و برای چه رفته بودید، آیا یک نفر از شما پیدا می شود که بگوید ما رفته بودیم که سایه مان به زمین بیفتد؟ به ذهن هیچ کس، حتی یک در میلیارد هم خطور نمی کند که هدف ما از رفتن به آن اتاق، ایجاد سایه بود. سایه وجود، هدف وجود نمی شود.
آیا اتاق و خانه را ساخته اند برای افتادن سایه، یا برای این که در آن زندگی کنند؟ عسل برای همه ما شیرین است، زیرا ساختمان وجودی ما طوری است که عسل برای ما شیرین است. شیرین بودن و لذت بار بودن عسل، سایه وجود من و شماست. والا آیا قرار بود این عسل را سر کوه البرز بریزید و کوه البرز ناگهان شاخ در بیاورد؟ در نمی آورد. عسل برای من و شماست. یا شیر برای مزاج من و شما مفید است. اگر ماهی را از آب بیرون بکشید و به او شیر بدهید، نه تنها برایش خوب نیست، بلکه او را خواهد کشت.
تمام مزایای مادی جهان، سایه وجود من و شماست. من و شما هستیم که این را زیبایش کرده ایم.
تابلوی رامبراند را جلوی شتر بگذارید، چه می کند؟ اگر گرسنه باشد، فکر می کند خوردنی است و آن را می خورد. یا این که عالی ترین نقاشی را در کنار کندوی زنبور عسل برای زنبورهای عسل بگذارید.
زنبور عسل با لبخند ژوکوند چه خواهد کرد؟ این لبخند ژوکوند برای من و شما زیباست، زیرا مغز ما و محتویات مغز ما اقتضا می کند که از این نقاشی لذت ببریم. علم، مقام، پیروزی و... هم این گونه است. حالا که این طور است و این ها ساخته من و شماست، پس سایه من و شماست. سایه من و شما نمی تواند هدف زندگی باشد.
پس بود دل جوهر و عالم عرض - سایه دل کی بود دل را غرض؟
آیا شما هدف را در ماده می جویید؟ اگر هدف خاک، خاک باشد، اشکالی ندارد. اگر هدف عنصر اکسیژن، اکسیژن باشد، سنخیتی دارد و اشکالی ندارد.
آیا هدف روح باعظمت شما، خاک و جلوه های خاک است؟ پس وقتی خودمان این روح را زندانی کردیم، چرا بیمار نشود؟ چرا هوای جنگ به سرش نزند؟ برای خود فلسفه می بافیم که اینان (انسان ها) برای چه می جنگند؟
هدفی بالاتر از خاک نشان دهید و بگویید تزاحم نداشته باشید. بشر مادامی که در خاک است، بر سر هم خواهد کوبید. تمام بحث ها بر سر این است: من خاکی، تو خاکی، اگر جایی که من می گیرم، محبوب تو باشد، با من خواهی جنگید. (هر کس قوی تر است باید پیروز شود!)
هدف خاکی، خاک است، بلی. اما هدف آن روحی که علی (علیه السلام) ساخته است چیست؟ آیا می گویید از خاک هدف بگیرد؟ هدف آن شخصی که مغزی دارد و واقعا جهان برای او کوچک است، چیست؟

هر آن کاو زدانش برد توشه ای - جهانی است بنشسته در گوشه ای

بیانات خوب و شیک و زیبا و جریانات روزگار، هدف هایی پایین تر از ارزش روح انسان برای او قرار می دهند. به هر یک از آن ها که می رسد، اول گیجی و تحیر اوست و بدبختی اش از همان جا شروع خواهد شد. من گمان می کنم که بعضی از نویسندگان مغرب زمین که نتوانسته اند جوابی برای این مسأله پیدا کنند، علتش این است که درست دقت نمی کنند. جواب مسأله همان است که گفته شد.

داستایوسکی این طور می گوید:
اما بشریت من حیث المجموع به کجا باید برود؟ هر بار که به مقصد می رسد بر او مشتبه می شود و در وجود خویش یک نوع سرگردانی حس می کند. تلاش به مقصد را دوست دارد، ولی خود نفس رسیدن را نمی خواهم کاملا نفی کنم، خیلی مضحک است اگر چنین باشد، یعنی که نفس وصول را نمی خواهد، ولی چه می توان کرد که خلاصه بگویم: بشر طبیعتا و از نظر خصیصه هایش مضحک و خنده دار است و از تمام جهات که در نظرش بگیریم و توجهش کنیم، سرگردان است.
...

سختی نکشیدی که قدر عافیت رو بدونی

سلام خواهرم...دیدن درد و مشکلات بقیه میتونه کمکت کنه به جاهایی سر بزن که بدبختی دادن مریض دارن اونموقع حالت بهتر میشه اولا خداروشاکر باش دوما تو خوشحالیو لذت میتونی توی هدیه دادن به یه بچه بی سرپرسرت ببینی شما که وعضت خوبه به دیگران کمک کن اونجوری خودتونم لذت میبرید طبیعت انسان اونجوریه...چون کاره خاصی نمیکنید و همه چی اوکیه لذت نمیبرید.و این بهتر از بدبختی داشتنه خواهرم ولی به دیگران هم خیلی کمک کنید یاعلی 

چرا بیخودی زندگیتو متشنج میکنی شما افسرده شدی برو پیش یک روانشناس متخصص و مجرب.

دلیلش اینه که خدا انسان راطوری خلق کرده که ذاتش انجمادورکود را 

 بنظرم برای شاد زیستن داشتن چندین  مهارت کافیه 

با حرف اقای نجفی موافقم که گفتن به موسسات خیریه سر بزنین ولی با یه فرق

: الان همه کسانیکه ادعای خیر بودن دارن فقط دنبال مسجد اباد کردن هستن نمیگم بده ولی تو این زمونه خوبم نیس که ببینی یه عده بیکارن یه عده پول ندارن ازدواج کنن یه عده دانشجو اند وخرجشون زیاده یه عده سرطان دارن و مریضن یا بیماران خاص اند بعد بیای بری مسجد درست کنی

اگه خدا یه روز شغل خوب و پولی بهم بده که فراتر از نیازمه ارزو دارم به سرطانی ها کمک کنم برا جوونا ایجاد اشتغال کنم مثلا با بازکردن فروشگاه یا کارگاه.به دانشجوها کمک کنم چون خودمم یه روزی دانشجو بودم ادم گاهی تو اون دوران پول خرید یه دفتر هم نداره پول یه وعده غذا هم نداره به جوونا کمک کنم ازدواج کنن چون خودم درک کردم که خ سخته الان2 ساله عقدم بخاطر مشکل مالی نتونستیم عروسی کنیم ب دخترایی که جهیزیه میخرن کمک کنم/

خدایاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا  تورو به عزتت قسم یه روز یه ثروتی بهم بده که به این ارزوووووووهام برسم.

سلام عزیزم اگه بدونی من چقدر بدبختی دارم چه آرزوهایی دارم که حسرتش تو دلمه هنوز باور کن منم که یه دخترم حسرت دارم زندگی ایده آل شاید مثل زندگی تو بدون مشکل داشته باشم....ناشکری نکن اگه تازه ازدواج کردی و هنوز فرزندی نداره با مشورت همسرت به فکر آوردن یه بچه باش بچه که دنیا بیاد اینقدر واست شادی و سرگرمی میاره کل وقتت رو پر میکنه خواهشا هم شما هم هر کی که این مطلبو میخونه خواهش میکنم به این ماه محرم. واسم خیییلی دعا کنید منم حاجت روا بشم به خدا خسته شدم دعام کنید ممنون

عزیزم ناشکری

با سلام
شما فقط یه مشکل داری، اونم اینه که هدف نداری
پاکان (Pakkan)

اصل و ریشه ما آدما به خدا وصل میشه و روحمون جای دیگه‌گره خورده
این روزا همه دغدغمون‌شده مادیلت و زندگی و...
آدمیزاد هدفش متعالی تر از اینه‌که فقط بخواد توی این دنیا خلاصه بشه اینه که یه جایی در نهایت دارایی و رفاه و رسیدن به همه چیزایی که یه روزی میخواستیم بازم‌حس خوشبختی نمیکنیم
علت این همه افسردگی و...
همینه که همه اهدافمون دنیایی و بالاخره یه جا تموم میشه اما روح بزرگ‌یه انسان دنبال‌هدف متعالی تری هست
به خدا وصل شو دوست عزیز
اگه تمکن مالی داری دنبال ادمای محتاج‌باش تا بهشون کمک‌کنی این کمکت میکنه حس خوبی به خودت و زندگیت پیدا کنی
موفق باشی

چقد نگرشت نزدیک بمن

تو این دنیا هیچ لذتی وجود نداره.فقط نیاز وجود داره.
ماها وقتی داریم نیازمونو برطرف میکنیم لذت میبریم ولی وقتی برطرف شد دیگه لذتی برامون نداره.
مثلا وقتی تشنه هستیم آب میخوریم.لیوان اول خیلی حال میده، لیوان دوم دیگه حال نمیکه و بعدش حالمون از آب بهم میخوره.
شما الآن نیازی تو زندگیتون ندارین برای همین هیچ لذتی هم براتون نداره.
به نظرم بهتره چند روز روزه بگیرین و یکم سختی بکشین تا شاید حالتون بهتر شد.

برو تو بین مردم. ضعفا و فقرا رو شناسایی کن. بهشون کمک کن حس خوب و مثبت بودن بهت میده.

سلام

اون فلاسفه و اگزالیستا نمیلنگن آقا ،روش درمان علمی و روانپزشکین !!! دکتر هم آدمه ولی به‌واسطه دانش بیشترش از روحیات و درس خوندن درباره این موضوع و‌دیدن آدمای متعدد که مشکلاتی مثل این داشتن یقینانا از آدمایی که تخصص در این زمینه‌ ندارن بهتر متوجه میشن

ارسال مجدد نظر " علی ت " : ( موقع ارسال نظر تیک خصوصی شدن نظر رو نزنید )

تنها مشکل شما افسردگی یا ماریخولیا هست.به یه روانپزشک مراجعه کن.چند تا قرص بهت میده.یه مدت اونارو بخوری میشی عین روز اولت.منم قبلا همین جوری بودم ولی بعدش خوب شدم

به نظر من فقط با معنویت میشه زندگی رو معنادارش کرد.

1 - به هیئت و جلسات مذهبی و زیارتگاه زیاد برو

2 - لوازم زندگیتون رو بفروشید و از اول و به مرور زمان تهیه کنید .