خانواده برتر

دختر ایرونی:

سلام ممنون J

خب اگر به این نتیجه رسیدین یعنی به نتیجه ی اشتباهی رسیدین باید برگردین ببینین کجا اشتباه کردین. چون خوشبختی منتظر تمام افراد هست و این سنت خداست و تغییر پذیر نیست...!! این خوشبختی دقیقا روبروی هر فردی قرار داره و شخص با اعمالش میتونه اونو نزدیک خودش نگه داره یا اینکه از خودش دور کنه...!!

بهتون پیشنهاد میکنم چند صفحه ی آخر سوره آل عمران رو حتما بخونید. در آیات مختلف بارها و بارها خداوند تکرار میکنه که خوشبختی و سعادت رو بی زحمت به دست نخواهید آورد و در این راه ما شما رو با انواع و اقسام آزمایش ها از مال و جان و فرزند و آبرو و سختی و مشقت و... می آزماییم تا کسانی که واقعا ثابت قدم هستند از دیگر افراد مشخص بشن...!!

در این چند صفحه آخر خداوند به جریان جنگ احد اشاره میکنه که مسلمانان در اون به دلیل نافرمانی از پیامبر تارومار شدن...!! خداوند میگه اگر به من ایمان داشتید با پنج هزار فرشته شما رو یاری میدادم همونجور که در جنگ بدر با فکر میکنم 3 هزار فرشته شمارو یاری دادم و پیروز جنگ شدید...!!

یه عده ای که ایمانشون ضعیف بوده از این شکست خیلی غمگین بودن و نیش و کنایه یهودیان و مشرکان براشون خیلی سخت بوده و همش گله و شکوه میکردن که خدا در آیه ای دیگه میگه ما شمارو با آزمایش های مختلف میسنجیم. و بهشون یادآوری میکنه که اگر اینجا شکست خوردید ولی جای دیگه (جنگ بدر) از غیب به شما کمک رسوندیم و شمارو پیروز کردیم.

خداوند میگه شب شکست برای این عده حزن و اندوه بسیار سنگینی فرستادیم ولی برای کسانی که ثابت قدم بودن و با وجود شکست بسیار سنگینی که خورده بودن بازم خدا رو شکر میکردن و بازم آماده بودن تا هر کاری در راه خدا انجام بدن اون شب آرامشی از سوی خودم براشون فرستادم و با آسودگی به خواب رفتند...!!

پس در این دنیایی که هستیم هر لحظه از زندگیمون ممکنه مورد آزمایش خدا قرار بگیریم. اونم آزمایش های سخت. اما اون کسی پیروز خواهد بود که همواره و در هر شرایطی در راه خدا ثابت قدم باشه و دهان به شکوه و اعتراض باز نکنه.

حامد:

این ها فقط چند مثال ساده بود که موضوع روشن بشه و مثال هایی بسیار بیشتر و مهمتر از اینا وجود داره و متاسفانه این درسته که در جامعه کنونی ما اینها اصل شدن...!! خدا هم گفته هر کس دنیارو بخواد من بهش میدم ولی دیگه بهره ای از سعادت و خوشبختی نخواهد داشت...!!

بله آسیب نرسوندن به مخلوقات خداوند کار بسیار خوب و بزرگیه اما باید به این نکته توجه داشت که نیت اون فرد خیلی مهمه...!! 

سارا خانوم:

ممنون. دقیقا هدف چیزی جز یه تلنگری ابتدا به خودم و بعد هم به بقیه چیز دیگه ای نبود

سلام

زندگی، سختی و آسونی، شادی و ناراحتی، خوبی و بدی و... رو در کنار هم داره اصلا با وجود همین تضادهاست که معنا میگیره اگه قرار بود ما آدما فقط برا شادی کردن آفریده بشیم و همه چی بر وفق مرادمون باشه که اساس خلقت بیهوده بود و میدونیم که بیهوده کاری هم از ذات خداوند به دور هست... خدای ناکرده اگه عزیزی از من فوت کنه من که از خودم انتظار ندارم از صبح تا شب لبخند بزنم و بخندم اصلا کدوم انسان عاقلی اینکارو میکنه؟! تو همین سختیها و مصائب زندگی هست که آدما ساخته میشن و فرصت نزدیک شدن به خدا رو پیدا میکنن... اگه میگم لبخند به روی مشکلات منظورم رسیدن به مرحله ای هست که دیگه به خداوند نگیم چرا من؟!! چرا اینطور شد چرا اونطور شد و ووووو...که البته رسیدن به این مرحله همونطور که قبلا هم گفتم نیاز به درجه بالای خودسازی داره...

من گفتم این خوشبختی واقعی سهم هر کسی نیست... آیا گفتم سهم هیچ کس نیست؟!

میگم خوشبختی منتظر من نیست یعنی منتظر هیچ کسی نیست چون خوشبختی رو خودمون باید بسازیم و گفتم من نمیتونم بسازم و منظورم اون درجه بالای خوشبختی هست درجه ای که تو وجود خدا محو میشی...

یه سوال: شما درجه بالای خوشبختی رو چی میدونین؟! یعنی به چه مرحله ای برسین احساس خوشبختی واقعی بهتون دست میده؟!

ما آدما ذاتا گرفتار حالت فراموشی و نسیان هستیم و خود واژه انسان که از نسیان گرفته شده گویای این حقیقته... یه وقتایی این فراموشی به خاطر سرگرم شدن به امور دنیایی هست که قطعا اونجا دیگه ذکر و یاد خدا جایی نداره یه وقتایی هم این نسیان به اختیار خودمون نیست...

مثال میزنم، نماز خوندن: بر فرض موقع اذانه و منم پای لپ تاپ نشستم یا در جمع دوستان داریم میگیمو میخندیم یا مشغول غذا خوردنم حالا هر چی بعد صدای اذانو میشنوم ولی همچنان به کار خودم ادامه میدم و نماز اول وقت هم که.... خب این کار من به خاطر ضعف در ایمانه اگه من واقعا ایمان قوی داشته باشم تمام کارامو رها میکنم میرم برا وضو و نماز اول وقت... 

ولی یه موقع هم هست واقعا بدون اینکه بخوای میبینی ای دل غافل فراموش کردی نمازتو اول وقت که هیچ کلا نمازت قضا شده خب این به نظر من با حالت قبلی فرق داره درسته شاید اینقدر مشغول یه کاری بودم حساب زمانو نکردم ولی اینکه بگیم از ضعف در ایمانه رو من تردید دارم  چون بعدش احساس عذاب وجدان و پشیمونی بهت دست میده ولی حالت اول اینطور نیست...!!!

عاطفه کوهسار:

سلام بر دختر خانم کم پیدا :-)

اگر 50 تا صفت هم استفاده کنم بازم کمه :-)

انقلاب درونی که من مسلمان شیعه ازش صحبت میکنم با انقلاب درونی که یک مسیحی ازش دم میزنه کاملا متفاوته. مثلا ما در ایران بخوایم انقلاب فرهنگی کنیم با اینکه در یک کشور دیگه مثلا فرانسه بخواد انقلاب فرهنگی صورت بگیره یکسانه...؟؟ خب مسلما زمین تا آسمون با هم تفاوت دارن.

ببینید این که بگیم بندگی ما خلاصه شده در این روزها چون نظام ما اینجوریه فقط یک بهانه هست...!! مگر برای عبادت خدا باید منتظر اجازه دیگری بود...؟؟ مگه برای طاعت و بندگی خداوند باید حکومت با زور بالای سر ما باشه...؟؟ نظام این بستر و این امنیت رو به شما داده که هر موقع دوست داشتین به عبادت خدا بپردازین. بیشتر ازینم نیازی نیست کاری کنه.

مثلا فلانی که در مشهد زندگی میکنه و شاید چند ماه یکبار هم به زیارت امام رضا علیه السلام نره میشه گفت تقصیر نظامه...؟؟!! بندگی خداوند تقلیدی نمیشه...!! هر کس خودش باید اینکار رو بکنه. طرف خونش تا مسجد پیاده 5 دقیقه راه نیست ولی جز ماه رمضون توی مسجد پیداش نمیشه...!!

پس اینکه بگیم این تقصیره نظامه فقط یک بهونه برای توجیه کردن کم کاری خودمونه و بدون شک هیچ وقت خدا هم از کسی این بهونه رو نمیپذره.

امید داشتن به خداوند از لحظه ای که انسان میدونه که خدایی هست تا لحظه ای که در قیامت به حسابش رسیدگی میشه باید ادامه داشته باشه. امید داشتن به خدا این نیست که شما بری یه کاری رو بکنی اون کار اشتباه باشه و بگی امید به خدا درست میشه...!!

امید به خدا یعنی اینکه الان بیکاری و دنبال کار میگردی و کار گیرت نمیاد ناامید نشو فردا هم بگو به امید تو و از خونه بزن بیرون و مطمئن باش اونجایی که باید بهت کمک میکنه.

امید به خدا یعنی اینکه اگر فلان گناه کبیره رو انجام دادی نگو خب من که دیگه گناهکارم پس بیخیال برم ادامه گناه رو انجام بدم بلکه همون لحظه استغفار و توبه کن و به رحمت و کرم و غفاریت خداوند امید داشته باش.

اونکه شما میگی اصلا ربطی به امید به خدا نداره. شما میگی فلانی یه کاری رو انجام میده و داره ضرر میکنه خب معلومه که باید بیخیال بشه و به قول شما امیدش رو از دست نده و استراتژیش رو تغییر بده نه اینکه بر کار اشتباه خودش اصرار داشته باشه و بگه امید به خدا درست میشه...!!

امید به خدا یعنی اینکه وقتی کوهی از مشکلات روبروت قرار داشت هراس به دلت راه ندی و بگی هر قدر این مشکلات بزرگ باشن خدایی دارم که کرم و رحمتش بزرگ تره...!!

دوران حضرت موسی علیه السلام عابدی بود که بسیار عبادت خدا رو میکرد. این شخص بیمار شد و حاضر نبود به طبیب مراجعه کنه و میگفت خداوند منو شفا میده(همون امید واهی و بی مورد). ندا رسید که قسم به عزتم تا زمانی که به طبیب مراجعه نکنه شفایش نخواهم داد...!!

یعنی ای عابد تو امید شفا یافتن داشته باش ولی بلند شو برو پیش طبیب خدا هم شفا رو در دستان او قرار خواهد داد.

عاطفه کوهسار:

سلام

یه سری مسائل هستن که از حوزه درک و فهم بشر خارج هستند. مثلا در ماه رمضان به صورت خودکار میزان جرم و جنایت تا حد بسیار زیادی پایین میاد...!! و از طرفی ما حدیث داریم که در این ماه شیطان در غل و زنجیر قرار داره...!! پس اینا بی ارتباط با هم نیستن.

ببینید صرف مطرح کردن مهم نیست. الان جناب قرائتی بیش از 30 ساله داره قرآن رو به زبان ساده هر هفته برای قشر های مختلف بیان میکنه. اما چرا زیاد تاثیر نداره...؟؟

چون صرف دانستن مسئله و عمل به یه سری از کارها مهم نیست. بلکه انسان ممکنه گناهی رو انجام بده که همون گناه باعث بشه اون حرف ها براش بی اثر بشه. مثلا طرف مقداری پول حرام وارد زندگیش شده و همین باعث میشه پشت سرش کلی گناهان دیگه انجام بده...!! حالا هر چی نظام و آخوندا و... میخوان بیان صحبت کنن یا بسر رو فراهم کنن دیگه فایده ی زیادی نداره.

در اکثر قریب به اتفاق مواقع این اعمال خود ما هستند که جلوی خیلی از مسائل رو میگیرن و یا باعث انجام اونها میشن.

خدا به پیامبر در قرآن میگه وظیفه تو فقط ابلاغ دینه نه بیشتر...!! کسی رو نمیشه زوری وارد بهشت کرد و این نشدنیه و برای همینم شخص خودش باید به این نتیجه برسه که بره مسجد یا نره. چون مسلما میدونه و شنیده و براش گفته شده که ثواب نماز جماعت چیه سواد نماز فرادا چی. میدونه که اصل نماز اینه که به جماعت خونده بشه. خیلی چیزهای دیگه رو هم که باید بدونه میدونه و این دیگه بر عهده خودشه که تصمیم بگیره و برای همینم خداوند انسان رو میتونه مجازات کنه چون همش دست خود انسان بوده که یه کاری رو انجام بده یاد نده.

در کامنت قبلی نوشتم طرف خونش تا مسجد 5 دقیقه بیشتر راه نیست ولی نمیره...!! این کاملا روشنه ها مثلا تو یه محله وقتی مسجدی هست همیشه باید اون مسجد شلوغ باشه چون همون اطرافیان مسجد هم که بخوان وارد مسجد بشن تعداشون زیاده ولی مییبینم که خیلی از مواقع مساجد انقدرا هم شلوغ نمیشن.

پس شخص اصلی مسئول خود انسانه و برای همینم در آخرت مورد بازخواست قرار میگیره. ساختن افراد مسجد رو جز این نیست که مسائل گفته بشه جز این نیست که آگاهی های لازم داده بشه و خیلی ها اینهارو دارن ولی بازم بهش عمل نمیکنن که نتیجه اثر دیگر گناهانی هست که انجام دادن.

اینکه میگین طرف کارش پیش خدا گیر باشه درست نیست. امید به خدا به این معنی نیست که حتما مشکل اونجوری که تو دوست داری حل بشه...!!

مثلا شخصی کسی از نزدیکانش بیماری سخت داره و یا تصادف کرده و زیر تیغ جراحی قرار گرفته. این شخص تمام چشم امیدش به خداست و میخواد که اون بیمارش نجات پیدا کنه. این چیزی هست که انسان میخواد اما قرار نیست این چیزی باشه که خدا میخواد...!!

شاید خدا اتفاقا به خدا همین چشم امیدی که شخص داشته اون بیمار رو از دنیا ببره...!! ممکنه اگر اون شخص به دنیا برمیگشت در نهایت کارش به جهنم میکشید اما الان خدا بردش که بتونه وارد بهشتش کنه. ممکن بود همون بیمار بلای جون شخص بشه. اینارو به عنوان مثال میگم برای اینکه بدونین خدا چیزی میدونه که ما نمیدونیم. برای همینم همیشه باید به خدا امید داشت ولی نه به این معنی که دقیقا کاری که ما دوست دایم اتفاق بیفته.

بعدش ببینین ما یه مفهومی داریم به نام توکل به خدا و یه مفهومی به نام امید به رحمت خدا. بیشتر چیزایی که شما میگین در حیطه توکل به خداست. یعنی شخص کاری رو انجام میده و منتظر یه نتیجه خوب اتفاق بیفته. در توکل به خدا انسان باید تا آخرین توانی که داره کار خودش رو انجام بده اونم به درستی و بعدش نتیجه رو به خدا واگذار کنه.

اما وقتی صحبت از امید به خدا میشه منظور اینه که انسان رحمت خدا رو فراموش نکنه. اگر مرتکب گناهی شد خودش رو نبازه بلند شه یا علی بگه و چشم امید به رحمت خدا داشته باشه تا بخشیده بشه. اگر در تنگنای شدید قرار گرفت ایمانش متزلزل نشه و رحمت و کرم و فضل و بخشش خدا دلگرم نگهش داره.

پس بین این دو یه تفاوت هایی وجود داره.

مثلا شخصی میره در یک رشته کنکور میده و به قول شما چشم امید به رحمت خدا داره. خب این اشتباهه. باید به جاش به خدا توکل کنه و نتیجه رو بذاره به عهده ی خدا. تازه این در صورتی هست که شخص تمام تلاشش رو کرده باشه. مثلا نتایج میاد از بین 100 هزار نفر رتبش شده 20 هزار...!! خب این معلومه تلاش خودش رو نکرده و حالا هم چشم امید به خدا دوختن اشتباهه...!! مثلا قراره خدا بیاد همینجوری براش ریاضی حل کنه...!!

و هر سال هم همین روند رو داره تکرار میکنه. خب این داره اشتباه میکنه. یا تمام تلاشش رو نمیکنه و یا اینکه اصلا برای اون رشته مناسب نیست...!! خب باید یا تلاشش رو بیشتر کنه یا بیخیال اون رشته بشه و بره در یه رشته دیگه که بتونه در اون موفق بشه. مثلا من به پزشکی علاقه دارم و میخوام برم پزشکی ولی خب توانایی پزشک شدن رو ندارم فقط بهش علاقه دارم...!! دلیل نمیشه که چون علاقه دارم خدا بیاد منو بفرسته تو این رشته...!!

در اینجور مسائل توکل به خدا معنا پیدا میکنه. یعنی انسان تمام تلاشش رو بکنه و نتیجه رو به خدا بسپاره و مطمئن باشه که اگر قبول شد براش خوب بوده و اگر نشد بازم براش خوب بوده.

امید به خدا یعنی مثل حر ابن ریاحی آب رو بر روی خاندان ولی خدا ببندی و در برابرشون بایستی ولی امیدت به رحمت خدا داشته باشی که تو رو از سپاه کفر به سپاه ایمان بکشونه...!!