خانواده برتر

11 / 3 / 95 :

با عرض سلام و ادب خدمت کاربران خانواده برتر.

اینجانب حدودا دو ماه پیش در این سایت سوالی مطرح کردم و دوستان هم نظریات خودشون رو بیان کردن که البته حس میکنم برای من قانع کننده و قابل پذیرش نبود. با توجه به مشکلاتی که پیش روی من و خانواده ام قرار گرفته، ناچار شدم مجددا دیدگاهمو با شما در میان بگذارم و از نظراتتون مطلع بشوم.
اینجانب دو ماه پیش در تاریخ 11 فروردین، سوالی مطرح کردم با عنوان "آیا در برخورد با پسر 19 ساله م زیاده رو می کنم ؟"

نقطه مشترک اکثر نظرات این بود که بنده دارم سختگیری بی جا انجام میدهم و فرزندم را از داشتن حقوقش محروم میکنم! اما به نظر من اصلا اینطور نیست.

فرزند من خودش هم متوجه بوده که در سنین درس و مدرسه نیازی به وسیله تلفن همراه ندارد برای همین در این مدت با من بحثی نمیکرد.

اما از زمانی که وارد دانشگاه شده، چشم و گوشش باز شده و چندین بار من رو مورد شماتت قرار داده که چرا براش وسایلی همچون لپ تاپ شخصی و تلفن همراه و خط و اینترنت خریداری نمیکنم.

این کاربران هم چون هم سن و سال پسر بنده هستند و احساسی، زود شروع میکنند من را متهم کردن.

خواهش میکنم به دور از احساسات و سرپوش گذاری ها با جملاتی همانند "هم سن و سالانش دارند"،"جوان است"،"حق دارد"،"مسخره اش میکنند"،"نیاز دارد" حقیقت را بیان کنیم.

حقیقتا مسئولیت اکثر تصمیم گیری ها و انتخابات فرزندان، چه دختر و چه پسر، تا قبل از مستقل شدن بر عهده والدین به خصوص پدر می باشد.

به خصوص که بنده معتقدم پسر 19 ساله نیازی به تلفن همراه و .... ندارد، چه برسد به اینکه برخی کاربران گرامی از تهیه این وسایل در سنین زیر 10 سال سخن میگویند!

واقعا باید ابراز تاسف کنم برای جامعه امروزی که اینچنین در حال سقوط به قعر چاه می باشد و ارزش ها و فرهنگ های خودش را به باد فراموشی سپرده و با چه استدلال های بی منطقی، سعی میکنند یکدیگر را توجیه کنند.

اما از طرفی وقتی جامعه به انحراف کشیده شده، من و سایر والدین واقع گرا تا چه زمانی میتوانیم به این مسیر اشتباه تن ندهیم؟

اینکه فرزند من بگوید "چون موبایل نداشتم در دانشگاه مورد سوالپرسی و کنجکاوی و بعضا تمسخر دیگران قرار گرفتم"، مصداق همان موضوعی است که انسان باید مشکلات شخصی خودش را بپذیرد و از راه فرار استفاده نکند.

اما ظاهرا نصیحت های من یکی، دیگر روی پسرم تاثیری ندارد و گوشش را روی تمامی صحبت ها و اندرز های من بسته و مسقیما آنها را اراجیف خطاب می کند و کار به درگیری لفظی و جدال می کشد.

حال سوال اینجاست بنده با خرج مبلغ کلان این وسایل به اصلاح!!!! کمک درسی را برای فرزندم تهیه کردم. آیا همه مشکلات حل میشود؟ یا شروع مشکلات جدیدی در راه است؟

بنده وقتی خودم می شنوم در شبکه های اجتماعی چه چیز هایی وجود دارد و بعضا با برخی از آنها برخورد نیز داشته ام، حداکثر تلاش خودم را میکنم تا فرزندم  را از دام آنها دور نگه دارم. من این دغدغه را دارم و مهم نیست دیگران چه می گویند. یعنی همه والدین این دغدغه ها را دارند اما روش پیشگیرانه صحیحی در پیش نمیگیرند.

به طور مثال، همه ما با شبکه های منحرف ماهواره ای مخالفت شدید می کنیم زیرا از عوارض و پلیدی های آنها مطع هستیم. بنده نه اجازه میدهم این وسیله به خانه من وارد شود و آنرا آلوده کند، و نه خانه فرزندانم.

چه کسی حق دارد من را متهم کند هنگامی که سعی میکنم فرزندم را در زندگی آینده و مستقلش تا حد ممکن از اینگونه وسوسه ها دور نگه دارم و او را متوجه این امر کنم؟

اما وقتی پسر بنده دیگر حاضر نیست حتی یک کلام به نصیحت  ها و گوشزد های دلسوز خود گوش کند، چه کنم؟

از اینکه متن پیام طولانی شد، پوزش می طلبم. خواهشمندم این بار با دید بازتر و واقع گرایانه تر راجع به این موضوع فکر کنید.

---------------

11 / 1 / 95 :

با سلام و عرض خسته نباشید و تبریک عید سعید باستانی بر تمام دوستان گرامی.

بنده دارای یک پسر 19 ساله هستم که امسال به لطف خدا وارد دانشگاه شده. بنده هم با توجه به وظیفه ام سعی کردم در طول دوران تحصیلی و زندگی چیزی براش کم نذارم.

در حدود 2 سال پیش پسر من ازم خواست براش موبایل بخرم، و من هم در اون زمان احساس کردم کمی براش زوده. در این 2 سال چیزی بهم نگفت تا همین چند وقت پیش.

با توجه به این موضوع که در زمان من و هم سن و سالانم خبری از این چیزا نبود، من هم در خصوص سن تهیه این نیاز ها بی اطلاعم.

خواستم از دوستانی که در زمینه تربیت نوجوان امروزی تجربه دارند و یا میتونن بنده رو راهنمایی کنن، درخواست مشاوره داشتم باشم.

آیا این سختگیری من که با توجه به سنش انجام میدم، درست و به جا هست؟ یا دارم زیاده روی میکنم؟

تشکر و با آرزوی سلامتی برای همه