خانواده برتر

زنی که از صبح تا شب که هیچ ، حتی در هنگام خواب هم به فکر خانواده واعضای آن است و تمام وقت و توانش را برای حفظ استحکام آن می گذارد ، در مقابل کسی که فرزندش بیش از او ، خاله های مهد کودکش را رویت می کند و بیشتر وقتش را در محل کار می گذراند و هنگام آمدن به خانه نیز چیزی جز خستگی و گرد و غبار بیرون را روانه ی محیط خانه نمی کند
چه شده است که در جامعه ی کنونی ، آن اولی می شود بی سواد ، خاک بر سر و جارو به دست و آن دومی،مستقل ، الگو و موجب افتخار ...!؟

من دانشجوی دکتری هستم و هم زمان در دانشگاه تدریس می کنم.
بیش از چهار سال پیش که با همسرم آشنا شدم ایشون در یک شرکتی کار می کرد و من مشغول کار روی پایان نامه ارشدم بودم و البته جایی هم کار می کردم. حالا اگر در زندگی خودم رو موفق می دونم و همسرم از شرایط زندگی مون رضایت کافی داره دلیل اصلی رو خودش می دونم. هم در اون برهه زمانی که آشنایی مختصر و رسمی ای بین ما بود من رو نسبت به کار پایان نامه ام و کار بیرون تشویق می کرد و هم از علاقه من نسبت به تدریس دانشگاهی آگاه بود و در این خصوص دلگرمم می کرد. زمانی که متوجه استعداد من در نقاشی شد به تشویق و اصرار منو راهی کلاس نقاشی کرد و بعد جدیدی به زندگی من بخشید. با این که در محل کارم و در دانشگاه هم برخوردهای متعدد با آقایان دارم و هم خواستگارانی در این محیط ها داشتم و می دونست ولی هرگز به دیده شک و وسواس برخورد نکرد. من هم زمانی که فرصتی برای کار در یک محیط بهتر داشت تشویقش کردم و یا در خصوص خرید خونه که اون روزها به قول خودش در تصورش هم نبود جوری مدیریت کرد که حالا یک آپارتمان کوچکی خریده و در موارد دیگه ای حامی اون بودم. این مقدمه برای این که بگم نه اون صرفا از طرف من حمایت شد و نه من صرفا به اون تکیه کردم. حتی خاطرم هست روزهای اول می گفت که با این عبارات "مرد ستون خونه است" و "زن گرفتن" به شدت مخالفه. چون زندگی دو ستون از دو جنس داره و زن هم خواروبار و وسیله نیست که گرفتش! اعتقاد شدید به دو سویه بودن زندگی داشت و داره و هر بار به شوخی و برای سر به سرش گذاشتن گفتم خوش به حال اون خانم های خونه گفته که تو از اون جنس خانم ها نیستی و با این که خونه بمون نیستی فلان ویژگی ها رو داری و باعث افتخار و آرامش من هستی.

ویژگی هایی که همیشه همسرم بهشون اشاره کرده و به قول خودش افتخار کرده رو می نویسم براتون شاید به کار شما بیاد.

من همیشه به خودم و ظاهرم اهمیت زیادی میدم. از وقتی دختر خونه بودم. همیشه مرتب و متنوع لباس می پوشم به ویژه در منزل چنان که گویا آماده پذیرایی از مهمانی باشم. دست هام همیشه تمیز، ناخن هام مرتب، و موهام آراسته هست و در منزل هم آرایش بسیار مختصری دارم. یک خطی روی چشم ها و یک رژی روی لب ها که به قول همسرم خنده ام رو زیباتر می کنه براش. موهامو گاهی می بافم گاهی جمع می کنم گاهی ساده رها می کنم و لباس هام گاهی جین می پوشم گاهی دامن گاهی این رنگ گاهی رنگ دیگه وقتی میاد با این جمله روبرو میشم که امروز موهات چه قشنگ شده، چه این لباس بهت میاد و به هر حال نگاهش روی من هست. نگاهی که ازش لذت می برم / صبح ها هر دو ناچاریم زود بیدار بشیم. اون 5 صبح و من 6. اما من همیشه قبل از 5 بیدارم و با این که می دونم اهل صبحانه آن چنانی نیست صبحانه ای رو که خودم قراره بخورم یک ساعت زودتر آماده می کنم و اون چایی و صبحانه ای می خوره و میره و خودم این یک ساعت رو به خودم یا مطالعه اختصاص میدم / در طول روز گاهی با پیام کوتاهی در ارتباط هستیم و خسته نباشیدی به هم میگیم و یا یادآور میشیم که به خاطر مشغله کاری ناهار فراموش نشه یا چیزی لازم نداریم و از این قسم کارها و گاه دلبری ها! / عصرها من زودتر به منزل می رسم اغلب یک دوش، رسیدگی به کارهای شخصی و نظافت، و آماده کردن بساط چای عصرانه روال کارم هست. اگر هم خسته باشم استراحتی می کنم حتما که کسالت از وجودم بره و سرحال قبل از اومدنش بیدار باشم. نه به خاطر انجام وظایف زن و شوهری، بلکه به این خاطر که دوست دارم کسی رو که دوست دارم با صورت گشاده و بشاش پذیرا باشم. وقتی میاد دوست داره یک چرت کوتاهی بزنه که در این فرصت و سکوت هم من مطالعه ای دارم و یا در تدارک شام هستم. توی فاصله ای که پیش از خواب با هم هستیم چون هیچ کدوم اهل تلویزیون نیستیم اغلب حرف می زنیم با هم گاهی بیش از یک ساعت بی وقفه. گاهی هم من مطالعه می کنم و اون پای سیستم به کارهای شخصیش می رسه یا کتاب می خونه و بعد هم که موقع خواب میشه دوست داره که همراه هم و هم زمان به خواب بریم و نهایت سعی ام رو می کنم کار و مطالعه ام رو جوری تنظیم کنم که بتونیم. / دست پخت خیلی خوبی دارم و به ویژه در تزیین و آراستن غذا و دسر تبحر دارم و هر چند روز یک بار یک دستور جدید رو امتحان می کنم و همیشه این رو یک پوئن مثبت در من می بینه. با فامیل در ارتباط هستم و در جمع های خانوادگی شرکت می کنم و به سلامت جسمانیم سعی می کنم اهمیت بدم. / زمانی که امتحان داشتم سعی می کرد هر جور بتونه محیط رو برام آروم نگه داره و ملاحظه کار باشه من هم سعی می کردم متقابلا بعد از امتحانات برنامه ای بچینم و جایی بریم و خوش بگذرونیم. هرگز هم هیچ نظری به درآمد من نداشته و در واقع روش حساب نکرده و زمانی که تصمیم به ازدواج با من گرفت درواقع دو دوتا چهارتاش بر مبنای در آمد خودش بود اما همیشه میگه این که من دارای درآمد هستم باعث شده که توی زندگی سریع تر پیشرفت کنیم و زودتر و راحت تر خواسته هامون رو مدیریت کنیم. یک حساب مشترک هم داریم که بنا به نظر ایشون پنجاه درصد حقوق من و هفتاد و پنج درصد حقوق ایشون رو به این حساب واریز می کنیم. انجام این حساب و کتاب ها و فیش ها هم با ایشونه و من چند باری متوجه شدم که کمتر از پنجاه درصد پول من و بیشتر از هفتاد و پنج درصد پول خودش رو به حساب مشترکمون می ریزه / در مورد هر چیزی هم باید حرف بزنیم. تمام مشکلات رو مطرح می کنیم دلخوری ها از هم گله ها انتظارات و غیره، تا این که بحث کنیم و به توافق و نتیجه برسیم. چیزهایی رو هم که دوست نداریم ولی واقعا آزاردهنده نیستند تا حدودی کنار میاییم باهاشون. مثلا ایشون از کل برنامه های تلویزیون فوتبال رو خیلی دوست دارند و می بینند و من با این که دوست ندارم دلیلی نمی بینم دو ساعت برنامه دلخواهشون رو ازشون دریغ کنم یا ایشون با چرخیدن های زیاده از حد توی مرکز خرید مشکل دارند و من این کار رو تنهایی یا با دوستی انجام میدم و اغلب بعد از این که انتخابم رو کردم برای خرید و داشتن نظرش ایشون رو با خودم می برم.

در کل به عقیده من اگر مردی با کار کردن زنی مخالف هست ازهمون ابتدا نباید سراغ چنین زنی بره و برای خانم هایی که کار یا تحصیل اهمیت داره براشون این شائبه نباید ایجاد بشه که حالا دوستش دارم راضیش می کنم. کار سختی هست. در صورتی که آقا واقعا و قلبا موافق کار خانم باشه بیش از نیمی از ماجرا حل هست و نوبت خانم هست که از ساعات باقی مانده روزش هم برای همسرش و خودش و زندگیش استفاده کنه. کار شاقی هم نیست داشتن منزلی تمیز و آراسته، غذای خوب، و خصوصا ظاهری آرام و آراسته و رویی گشاده. همه این ها رو یک خانم اگر همسرش و کارش رو دوست داشته باشه می تونه مدیریت کنه. اگر کارش رو دوست داشته باشه خسته نمیشه و تنش ایجاد نمیشه و اگر همسرش رو دوست داشته باشه به این فکر نمی کنه که به قول بعضی خانم ها حالا خسته و کوفته اومدم و باید یکی دیگه رو جمع و جور کنم!

این بود مختصری از تجربه شخصی من از یک زندگی دو نفره توام با تحصیل و اشتغال.

به نظر من همان طور که تمام مردها نمی توانند شغلهای بالایی داشته باشند و بعضا از شغلهای معمول دارند.خب بیشتر خانم ها هم استعداد معمول دارند.
و  این طور نیست همه خانم ها بتوانند شاغل بشن.

اما در این میان باز همان طور که آقایون نخبه و توانمند دایم .مرد اجتماعی و برون گرا داریم ووو
خانمهایی هم داریم که معادل آنها هستند و استعدادهایی دارند که استفاده از آنها به نفع پیشرفت مملکت و حتی استفاده خود خانم هاست!

مثلا مشاغل معلمی و پزشکی مسلم هست که خانمها بهتر و راحت تر(حتی از نظر شرعی!!!) برای خانم ها کار کنند.

پس اینکه گروهی به صورت مطلق می گن همه خانمها کار کنند صد در صد اشتباه است.
و اینکه گروهی هم به صورت مطلق می گن کلا زن نباید اشتغال داشته باشد هم صد در صد اشتباه است و این افراد را بنده دگم و قرون وسطایی می بینم.

بنده فعلا مجردم و دانشجو...

اما دختر مادر شاغلی هستم که تجربیاش را در اختیارتان می گذارم.
مار من معلم ابتدایی بودند و هر روز هفته کار می کردند.

برنامشون این طور بود که روز شنبه کل منزل را از ته تمیز می کردند و خیالشان راحت بود که تا آخر هفته منزل تمیز است.حتی سرویس های بهداشتی.

تابستان باقالی و لوبیا به مقدار زیاد می گرفتند و دسته بندی می کردند و در فریزر می گذاشتند.

سبزی ها را ماه به ماه طبق برنامه دسته بندی می کردند و خرد می کردند و در فریزر می گذاشتند.

برای همین همیشه وسایل آشپزی آماده بود و هر روز یکی دو ساعت بیشتر وقت برای غذا پختن لازم نبود.
که آنه هم شب ها غذا را می پختند و من و برادرانم فردا با ناهار و تغذیه خونگی از منزل خارج می شدیم!!!
این درحالیه که هم کلاسی های من با مادر خانه دار(!!!) از بوفه مدرسه تغذیه و ناهار می خریدند!!!

همیشه شب ها مادرم به برنامه های درسیمون رسیدگی می کرد و حساب و کتاب داشتیم. در عین حال مستقل هم بودیم و خودمون درسمون را می خوندیم.

این هم بگم پدر هم همیشه کمک حال ما بود.مثلا پدر نیز به درسهای ما رسیدگی می کرد.و مادر و پدر برای هفته برنامه ریزی کرده بودند.

همیشه تفریحاتمون سر جاش بود و تابستان جمعه صبح ها کوه می رفتیم و صبحانه را آنجا می خوردیم.

کلا زندگیمون بر اساس برنامه بود و به همین دلیل هیچ وقت زمان کم نداشتیم.

بسیاری از خانمهای خانه دار به دلیل داشتن وقت زیادی لزومی برای برنامه نمی بینند و دقیقا به همین دلیل اتفاقا وقت کم می آورند.

و به همین دلیل تعجب می کنند که چگونه یک خانم شاغل پس می تونه خونه زندگی اش را اداره کند!
غافل از اینکه ما هر چی وقتمون بیشتر باشه هدر دادنش هم برامون راحت تره و اتفاقا بیشتر وقت کم می آوریم.

البته من برای خانمهای باهوش و با استعداد در صورت داشتن علاقه و انرژی داشتن شغل را ضروری می بینم. و برای بقیه نظری ندارم.

و به نظرم خانومی که از استعدادش درست استفاده کنه قابل تحسینه! و اینکه بقیه نمی تونند نباید از حسادت بگن زن نباید کار کنه و فلان...

من اگر روزی هم نتونم کار کنم از روی حسادت کار خانمهای شاغل را زیر سوال نمی بینم و برای همه یه نسخه واحد نمی پیچم!!! که مساوی دانستن همه زن ها متضاد با عدالت هست!

عدالت یعنی هر کس با توجه به خودش و استعدادش بررسی شود! آیا همه زن ها یکسانند؟همه استعدادها یکسانند؟

حالا یه زن شاغلی بد بود(شاید توانایی اش را نداشته) آیا باید به همه زن ها اتلاق کرد؟

خیلی خیلی ممنون ک وقت گذاشتید و این طور مفصل توضیح دادید. عالی بود. یه خصوصیت مشترکی که بین همسر من با همسر شما هست همین اهمیت دادن به درس و تشویق به کار کردن من هست و اینکه ایشونم اصلا روی درامدی که انشاا... خواهم داشت حساب نمیکنه. وقتی کامنت شمارو خوندم این ویژگی ها در همسرم بهم یاداوری شد و خیلی خوشحالم از این بابت. بیشتر نگرانی من از این بابت هستش ک نکنه با کوچکترین ضعفی در خانه داری یا همسرداری من ( بیشتر خانه داری) همه انگشت روی درس من بذارن. اخه من سنم کمه و تجربه کمی دارم. بدیهی است ک بالاخره ممکنه یه روزی یه جا کارم لنگ بزنه. بازم تشکر میکنم بخاطر تجربه هاتون ک دراختیارم گذاشتید.

خیلی خیلی ممنون ک وقت گذاشتید و این طور مفصل توضیح دادید. عالی بود. یه خصوصیت مشترکی که بین همسر من با همسر شما هست همین اهمیت دادن به درس و تشویق به کار کردن من هست و اینکه ایشونم اصلا روی درامدی که انشاا... خواهم داشت حساب نمیکنه. وقتی کامنت شمارو خوندم این ویژگی ها در همسرم بهم یاداوری شد و خیلی خوشحالم از این بابت. بیشتر نگرانی من از این بابت هستش ک نکنه با کوچکترین ضعفی در خانه داری یا همسرداری من ( بیشتر خانه داری) همه انگشت روی درس من بذارن. اخه من سنم کمه و تجربه کمی دارم. بدیهی است ک بالاخره ممکنه یه روزی یه جا کارم لنگ بزنه. بازم تشکر میکنم بخاطر تجربه هاتون ک دراختیارم گذاشتید.

با نظر حرف دل موافقم 

ایدا جووون کیف کردم زندگیتو خوندم تو زن خیلی خوبی هستی انشاءالله که یه بچه گوگولی خ از بهتون بده 

به سوال کننده

این که همسرت مشوقت هست بسیار عالیه.

این را بهت بگم قبل از بچه دار شدن اصلا خانه داری سخت نیست و با اگر طبق برنامه وسایل آشپزی آماده باشه.مثلا سبزی خورد کرده تو فریزر داشته باشی و فلا.نهایت یکی دو ساعت برای آشپزی وقت لازم داری و بقیه زمانت آزاده.
که خانمهای خانه دار جلوی تلویزیون سپری می کنند و شما می تونی درس بخونی! یا شغل مفیدی داشته باشی.

یه نکته که مادرم همیشه به من می گن اینه که:

همیشه تو کار ،کار انجام بده!
یعنی چی؟

یعنی مثلا داری آشپزی می کنی خب لازم نیست که تا وقتی غذا بخواد آماده بشه تو آشپزخونه بایستی!
می تونی بری جارو برقی بکشی.

یا برنج را آب کش کردی آب داغ را نگه دار باهاش ماهی تابه را بشور.

یا سبزی را جلوی تلویزیون پاک کن.
ما خانمها چون در آن واحد می تونیم از دو نیم کره مغزمون استفاده کنیم، برای همین می تونیم هم زمان چند تا کار را بکنیم.

یه مدت تمرین کنی قشنگ می تونی با همین روش کار تو کار انجام دادن به طور همزمان در عرض دو تا سه ساعت کل کارهای منزل را انجام بدی.

ما ماشین ظرف شویی نداشتیم. ولی یکی از دوستان شاغلم ماشین ظرف شویی داره.
و میگه موقع امتحانات ظرف ها را تو ماشین ظرف شویی جمع می کرده و شب ها روشن می کرده و می شسته. این طوری کلی تو زمانش صرفه جویی می شده.

در کل اگر لم خانه داری بلد باشی اصلا کاری نداره. اصلا نگران نباش.

در کنار اینها تو روزهای تعطیل می تونی آشپزی هایخاص تری داشته باشی.مثلا از اینترنت ایده های خوبی بگیری.

تا قبل از بچه درس خوندن و کار کردن به هیچ وجه سخت نیست. بلکه خوب هم هست!

موقع بچه داری فقط زیر 6 سال که هنز آمادگی نرفته سخته. که اون 5 سال هم آدم می تونه موقتا سر کار نره یا تدابیری بیندیشه (که اگر وقت کردم تدابیر مادرم را کاملا اینجا توضیح می دم.) و مثل ایه که چند سال رفتی دانشگاه.
و نمیشه کلا یه زن را برای 5 سال کلا بگیم زندانی باش چون 5 سال باید بچه داری کنی. پس بشین خونه و زندانی من باش!!!

من خودم تیزهوش هستم و اینکه تمام استعدادهای من از بین بره به من ظلم هست!
و فکر می کنم با توجه به هوش و انرژیم قدرت مدیریت یک منزل و تربیت بچه هام را دارم.

من برای بقیه خانمها که استعداد خاصی ندارند و یا انرژی ندارند نظری ندارم(بلکه بهتر است خانه دار باشند) ولی برای خودم مطمئنم خسته نمی شم و زندگیم هم مختل نمیشه.چه بسا که در شرایط فعلی جامعه یک خانم پویا اینگونه بهتر بتواند فرزندانش را تربیت کند و افسرده  هم نشود.

و اینکه مثلا من مادرم در حدی استقلال مالی داشت پدرم دلگرم تر بود و مسیر اقتصادی خانوادمون خیلی بهتر جلو رفت. و ما هم در شرایط  نسبتا خوب اقتصادی بزرگ شدیم.که تربیت به پول هم نیاز داره.به خصوص الان!

آیدا جون ان شالله که با هم پیر بشین 

 سلام من هم تقریبا مثل آیدا زندگی می کنم.دانشجوی دکتری هستم .قبلش شاغل بودم.بچه هم دارم.ولی یه موضوعی ناراحتم می کنه:

سلام.

سوال کننده عزیز نهایت شادی و خوشبختی رو براتون آرزو دارم. توصیه های دوستان در مورد استفاده بهینه از وقت رو کاملا جدی بگیرید. این فریزکاری ها و همیشه چیزی در بساط داشتن ها هم بسیار کمک کننده است. من گاهی که مهمون سرزده دارم با یک ظرف بستنی کیلویی که از فریزر درمیارم و با قاشق اسکوپ می کنم و در ظرف می چینم و روش رو با میوه ی تازه و مغز تزیین می کنم پذیرایی می کنم یا یک جعبه بیسکویت در کابینت دارم توی ظرف زیبایی می چینم و با یک چای یا قهوه سرو می کنم یا یک کیک ساده سریع درست می کنم. کلا چیزی مثل سرو بستنی شاید یک ربع هم طول نکشه ولی همیشه به این معروفم که کسی نمی تونه سرزده منو غافلگیر کنه و همیشه آماده پذیرایی هستم. این رو تعمیم بدید به سبزی های خشک کرده فریز شده و نظایرش که چقدر در خونه داری و استفاده از وقت کمک حال شما خواهند بود. چند غذای خوشمزه خاص خودتون هم یاد بگیرید و داشته باشید که چه بهتر!

سوزان جان متشکر از دعای خوبتون!

ماریا جان باورتون میشه سوالات شما از رایج ترین سوالاتی هست که دوستانمون در ابتدای آشنایی با ما ازمون می پرسند؟!
به روی چشم. جواب های شما:

من تازه سی سالم شده و اختلاف سنی ما هم هشت سال هست.
من هنوز دانشجوی دکترا هستم و فارغ التحصیل نشدم. همسرم هم دو تا لیسانس مختلف داره.

آشنایی ما هم به این ترتیب بود که من شهرستانی بودم و ایشون تهرانی بود و صدها کیلومتر دور از هم بودیم. من به دلیل فعالیتی که در نوشتن داشتم گاهی مطالبی برای جایی می نوشتم. ایشون هم به دلیل این که مولف و مترجم بود و در یک انتشارات کار می کرد در واقع جانشین صاحب انتشاراتی به حساب می اومد و در این حوزه وارد و صاحب نظر بود، از جمله ریویو کننده های مطالب من و مشوقم بود. تمام تماس های ما هم در این حد و صرفا از طریق ایمیل بود تا این که من برای کارهای دوستی که قصد چاپ کتابش رو داشت و خودش امکان پیگیری کارش رو نداشت تصمیم گرفتم حضورا از ایشون کمک بخوام. از اون طرف هم چون لیسانس دوم ایشون در حیطه فنی بود از قضای روزگار در اون مقطع خیلی اتفاقی از مشاوره های ایشون در اون زمینه هم استفاده کردم. آدم منضبط و بسیار جدی ای هم بود و من حتی در مخیله ام هم نمی گنجید که بعدها کنار این آدم بخوام قرار بگیرم. البته که شیفته جدیت و اخلاق و شخصیتش شده بودم ولی حتی نمی دونستم که متاهل یا مجرد هست یا حتی علاقه مند به من. پیش از این که همدیگه رو ببینیم بارها از من و شخصیت من تعریف کرده بود و یک بار هم در پرده و تلویحا اشاره کرده بود که چقدر براش اهمیت دارم و اگر فلان مطلب رو میگه به خاطر این هست که دوستم داره و قصد و غرضی نداره ولی از بس صحبت ها کاری بود و من حتی ندیده بودمش واقعا نمی تونستم بفهمم منظورش از این دوست داشتن چه جور دوست داشتنی هست! بعد از چند بار مراجعه حضوری دوباره به شهرستان برگشتم و زندگی خودم رو داشتم ولی ارتباطات به همون شکل رسمی و در قالب ایمیل ادامه داشت. من نوشتن رو مدتی رها کردم به دلیل مطالعه برای آزمون دکتری و اون در این مدت بسیار تشویقم کرد به ادامه تحصیل. تهران قبول شدم و اون از من شیرینی قبولی خواست و منو ناهار مهمان کرد و به همین ترتیب آشنایی ما پیش رفت و به شناخت بیشتر و نهایتا ازدواج منجر شد.

سختی هایی هم البته وجود داشت. ما هر دو آدم های کله شق و توداری بودیم و جرات ابراز احساسات رو نداشتیم. دو شهر مختلف، دوری، عدم شناخت خانواده ها از هم، و بسیاری مشکلات دیگه. هشت سال از نظر خانواده ام اختلاف سنی کمی نبود. از نظر مالی و خانوادگی متوسط بودن و من خواستگارهای بسیار ثروتمند یا از خانواده های مطرح داشتم در شهر خودمون. اهل شلوغ بازی و گرفتن عروسی های آن چنانی نبود و خانواده من خصوصا خانواده مادریم که تنها نوه مونثشون محسوب میشم همیشه آرزوی عروسی های آن چنانی برای تک دخترشون داشتند و خیلی سخت بود حد وسط رو گرفتن و هر دو سمت رو راضی نگه داشتن. اما ادب و شخصیتش به تدریج خانواده ام رو جذب کرد و حالا بی اندازه دوستش دارند. چون در هنر هم دستی داره و در موسیقی و خصوصا خوشنویسی مهارت داره به محض این که استعداد نقاشی منو دید منو به مسیر صحیح هدایت کرد و ازم خواست حتما دوره ببینم و باعث پیشرفتم شد. توی این زمینه هم خودم رو مدیونش می بینم و هم خانواده ام وقتی اون رو این طور مراقب و عاشق می بینند از آرامش من خوشحال هستند.

ظاهر زمان دختریم هم درست نمی دونم منظورتون چی هست ولی من وقتی دختر بودم هم مرتب و شیک و آراسته بودم. توی خونواده ای بزرگ شدم که مادرم هرگز دوست نداشت رنگ های تیره به تنم ببینه، اگر مدت طولانی لباس تکراری می پوشیدم ناراحت میشد و اصرار داشت که در مورد ظاهرم بسیار حساس باشم و لباس هام همیشه اتو شده، معطر و شیک باشه. همسرم بعدها بهم گفت همیشه طرز لباس پوشیدنم رو دوست داشته و یا از این که آرایش غیرطبیعی و تاتو و اغراق در چهره ام ندارم و زیبایی طبیعیم رو حفظ کردم خوشش می اومده. بعدها و پس از چند باری که همدیگه رو حضورا دیدیم به من گفت که از متانت و سنگینی و نوع برخورد من بسیار خوشش اومده و خیلی بعدتر خیلی با احتیاط گفت که البته چهره ام رو هم خیلی دوست داره. بااحتیاط، چون به قول خودش می ترسید که فکر کنم جذب ظاهرم شده! آشپزی و کدبانوگری از علاقه های من بود و من توی خونه پدری هم اون ها رو به بهترین شکل داشتم و همون موقع هم توی فامیل زبانزد بودم و آشنایان توی مهمانی هاشون از من کمک می گرفتند. در واقع برای ازدواجم تغییر خاصی نکردم و مهارت ویژه ای کسب نکردم یا آدم دیگه ای نشدم. مادر و خاله های من تحصیلکرده و همگی شاغل بودند و فکر می کنم بزرگ شدن توی این محیط باعث شد ذره ای نگران این نباشم که اگر ازدواج کنم کارم چطور خواهد شد و یا اگر شاغل باشم نکنه برای ازدواجم مشکلی پیش بیاد.

متاسفم که باز هم طولانی شد! سعی کردم پاسخ کاملی به سوالاتتون بدم. از لطف و حوصله شما هم ممنونم

کارشناس ارشد یکی از رشته های فنی دانشگاه دولتی درتهران درسال 74هستم

کار داریم تا کار، بستگی به کارش داره

وای چقدر طولانی نوشتین.

از همه کسایی ک راهنماییم کردن متشکرم بخصوص آیدا و زن زندگی و اون دختر خانومی ک تجربیات مادرشون رو در اختیار گذاشتند. من خودم ادمی هستم ک روی برنامه ریزی کردن خیلی حساسم و همیشه واسه هرکاری ک مبخواستم انجام بدم برنامه ریزی میکردم بنابراین فکر کنم اگه خانه داری هم تا این حد وابسته به برنامه ریزی هستش میتونم خیلی خوب از پسش بربیام. من دانشجوی پیراپزشکی رشته مامایی ام و خیلی مصمم هستم ک ادامه بدم و کار کنم.با صحبت های شما فکر کنم اگه کمی تلاش کنم لازم نیس نگران باشم. بازم ممنون 

مرسی عزیزم که مناسب جواب دادی

اگه مامایی هستی که خیلی خوبه مطب بزن هفته ای 3 روز برو سر کار وقتت دست خودته نیازی نیست استخدام بشی که مجبور باشی کارت بزنی و شیفت شب و این مشکلات