خانواده برتر

راستش خیلی موافق صحبتتون نیستم

شاید تفاسیر و معانی ای که از شعرها میشه اشتباهه

دوستی دارم که برای عشق شعر میگفت، تو جلسه نقد انقدر معانی عجیب و عارفانه براش در اوردن که بنده خدا کپ کرده بود

کسی که برای خدا شعر بگه مستقیما به خودش ربطش میده، نه در ظاهر عشق زمینی و اون هم با غالب زنانه یا مردانه...

نمیدونم چرا حس میکنم این ارتباط دادنه درست نیست

منم شعر میگفتم

نیمایی غزل مثنوی

خود من غرل و مثنوی رو بیستر دوست دارم اما خب نیمایی خیلی راحت تره نیمایی هام هم خیلی شبیه مثنوی هست یعنی خودم سعی میکنم شبیه شون باشه.

این پست هم فکر کنم جنبه اطلاع رسانی داره یا اگر برای یک شاعری که شعر هاش جنبه احساسی داره سو تفاهم ها رفع بشه.

حالا که شما میخوای چاپ کنی بیخیال این حرف ها شو بنظرم کلی زحمت کشیدی اما اگر راجب خدا کسی خواست بگه بنظرم بهتره چن تا از صفات خدا رو توش به کار ببره یا از آرایه تلمیح و تضمین به مضامین دینی استفاده کنه.

من هم قبلا چند بیتی انگشت شمار شعر گفتم و قبول دارم که آدم لازم نیست که حتما کسی مدنظر ش باشه (زن مرد خدا طبیعت و..) که شعر بگه. شعر احساسی و عاشقانه گفتن از نظر من اول از همه به ذوق و استعداد شاعری نیاز داره ( وگرنه خیلی ها عاشق هستند ولی شعر نمی گن) و دوم به یه حس و شوری که چه بسا مقطعی در انسان به وجود میاد. شاید ما برای عشقی که در وجود خودمون هست اما هنوز به کسی داده نشده شعر میگیم‌. فروید معتقد بود که خیلی از کارهای هنری مثل شعر گفتن رقص و.. یک نوع والایشه که البته چیز بدی هم نیست

به قول شاعر گفتنی:

غم که می آید در و دیوار شاعر میشود

در تو زندانی ترین افکار شاعر میشود

مینشینی چند تمرین ریاضی حل کنی

خط کش و نقاله و پرگار شاعر میشود

( در ضمن اینکه یه نفر فکر کنه شما شکست عشقی خوردی و برای همین شعر میگی اصلا برات مهم نباشه و نذار تو چاپ شعرات وقفه ایجاد کنه. ما مسئول بدگمانی ها و خاله زنک بازی های دیگران نیستیم. در مورد اینکه خیلی از شاعران قدیمی خدا رو با توصیف انسان وصف میکردن و اون شعرهاشون در واقع عشق به خدا بوده هم چندان موافق نیستم‌. حتما شما هم جوک هایی رو شنیدین که به معلم ادبیات ها نسبت میدن که حتی اگه طرف به معشوقش گفته باشه خونمون خالیه جنسم جوره میگن منظور عشق الهی و شراب عرفانی و.. بوده. البته من نمی گم این موضوع ابدا وجود نداشته اما اگر اهل ادبیات باشین احتمالا میدونین که درسته که خیلی از اون شعرهای پر سوز و گداز عاشقانه قرون قبل در وصف زنان نبوده؛ اما در وصف خدا هم نبوده:)

دوستان پیشاپیش سال نو رو تبریک میگم ایشالا سال خوبی داشته باشین

دبیر ادبیاتم میگفتن که اشعار حافظ عارفانه ‌است و عشق به خدا داره.ولی من اصلا اون جنبه خداگونه‌اش رو نمیفهمیدم.

حرفتون من رو یادشون انداخت.

اما خب هیچوقت فکر نکردم کسی که شعرش عاشقانه‌اس،حتما باید عاشق بوده باشه.

دوست عزیز سال نوتون مبارک

هر کسی از زن خود شد یار من 

معمولا افراد با محدودیت توان ذهنی خودشون در مورد هر موضوعی برداشت هاشونو دارن . شما اون کاری که از نظرتون صحیح هست رو انجام بدین.

دو مثال میارم خدمتتون

از ناوک مژگان چو دو صد تیر پرانی، بر دل بنشانی

تا آن لب شیرین به سخن باز گشایی؛ خوش جلوه نمایی

ازین میشه برداشت ناز دلبری و ... کرد . اینم میشه برداشت کرد که فرد به یک دیدار و جلوه ای از خدا رسیده و ادراک کرده و مرتبه ای براش حاصل شده .

این هنر اون شاعر هست که ازین ابزار که برای مردمان آشنا هست استفاده کنه و منظورشو بیان کنه . قدش ( مثل ) سرو بلنده .

به واسطه اینکه در مورد ارتفاع داره صحبت میشه و سرو هم نمادی با معنایی مرتبط هست این کاربرد داره. در عشق انسانی هم ، ما زیبایی هایی ( ظاهر باطن اخلاق و ... ) داریم و ادراک اونهارو که عشق رو تولید میکنه . شناخت و ادراک خداوند هم میتونه تولید عشق کنه . پس شاید بشه از ابزار همراه عشق انسانی مثل زلف یارو ناز دلبری هم استفاده کرد تا ملموس تر و زیبا تر اون حس عارفانه رو بیان کرد

سلام به دوستان عزیز

ممنون بابت نظراتتون

برخی دوستان اشاره کردن که دبیرهای ادبیات ما گاهی اشعار با مضامین دنیوی رو عرفانی معنی می‌کردند. این درسته اما نه در همه موارد. حافظ، سعدی و مولوی هم اشعار عاشقانه انسانی و هم مرتبط با خدا داشتند که افراد ناآشنا اونها رو هم به عشق انسانی مرتبط می‌کنند.

‌۲. من هرگز قصد نداشتم از کارم دست بکشن تنها گفتم برای بعضی دوستان روشنگری بشه.

ممنون از شما عزیزان