خانواده برتر

سلام عزیز. ببین. من این پست واسم خیلی مهم بود و با خوندن نظرهای بعدی خودت و دیگران برام مهمتر هم شد. از اونجایی که معلومه خیلی خیلی رنجیدی و یه دلشکستگی عمیقی از این رفتار نامناسب خواهرت بهت دست داده فکر کردم در حد وسع خودم از تجربه هایی که تا این سال از زندگیم به دست اوردم یه چند تا نکته ای هست که باید اینجا برات بنویسم.

اولا معلومه که شما دختر هستی و نه پسر. چون حرفهای شما کاملا روحیات دخترونه همجنسهای منو نشون میده گلم و حتی اگر پسر بودی مطمئنا خواهرت نه کادو میاورد برات  و نه چنین برخوردی میکرد یا چنین کادویی میاورد. همونجا مستقیم میگفت گوسفند چیه گرفتی خان داداش. چون معمولا زنها با زنها دخترها با دخترها اینجور تلافیها رو میکنن و به این مسائل اهمیت میدن و مردها از هر هزار مردی شاید به ندرت ده تا رو بشه پیدا کرد که اهل تلافیهای زنانه و رفتارهای اینجوری باشن.خوب حالا چون دختری هستی با ظرافت روحی خاصی که خیلی از ماها دخترا داریم پس باید بهت حق بدیم که ناراحت شده باشی اما عزیز دلم آبجی گلم اینو بر اساس تجربه م بهت میگم. تجربه ای که از تمام سالهای زندگیم در برخورد با ادمهای مختلف داشتم و دارم. هیچوقت هیچوقت هیچوقت کوتاهیهای دیگران رو در نحوه ی برخورد مناسب با خودت به خودت ربط نده و سعی نکن به زخمی عمیق دردلخودت تبدیلش کنی و نگهش داری. اینکه تو با محبت و دل پاک و صادقانه یه کادوی ارزشمند هنری برای فرد دیگری(حالا خواهر غریبه هر کس) گرفتی و اون از دل ناصاف و ذهن احیانا ناسازگار خودش فکر منفی ازت کرده و بدتر اینکه فکر تلافی هم کرده( که البته شاید اینطور هم نباشه) مقصرش تو نیستی. پس نکته ی مهم اول اینه که سعی کن به هر طریقی که شده سعی کن دیگه این موضوع رو سبب رنجش عمیق و درازمدت روح و روان و احساس و قلب خودت و احیانا مادر و دیگر اعضای خونواده ت نکنی.

دوم اینکه این موضوع رو تجربه ای برای خودت قرار بده که دفعه ی بعد هر زمان هر جایی هر مکانی هر موقعیتی که از کسی سوالی در مورد رفتارش ایجاد شد برات همونجا و بدون اینکه به آینده موکول کنی خیلی مسالمت آمیز و مهربانانه ازش بپرس و دلیل رفتارش رو از خود اون فرد محبت امیزانه بپرس. اینجوری هیچی نمیمونه توی دلت و در عوض با محبت هم به طرفت گفتی و اگر سوء تفاهمی هم هست رفع میشه و مهمتر از همه اینکه تبدیل نمیشه به ناراحتی و احیانا به دل گرفتن چیزی از کسی. چون خودتم بهتر میدونی که وقتی دلشکستنهای متعدد از دیگران بابت رفتارهاشون توی دل آدم جمع بشه و نتونی همونجا اونم به روش درست و اخلاقیش حلش کنی خدایی نکرده کمترین ضررش ایجاد ناآرامی درونی و بدبینی و حس منفی و انرژی منفی و اینها میشه و هی عمیقتر و عمیقتر هم که بشه دچار نوعی انزوای درونی میشی و دیگه حس مثبتی به تعامل با انسانها نخواهی داشت و این دقیقا اونجاییه که به خودت فرو خواهی رفت. دلیلشم اینه که ما آدمها زندگیمون اجتماعیه و اینجوری آفریده شدیم که در اجتماع و در کنار همنوعهامون مفهوم داشته باشیم. حالا این اطرافیان میتونن به هر نحوی با آدم در ارتباط باشن و هر اخلاقی داشته باشن. راهش تلافی منفی نیست. راهش فراموش کردن نیست. کینه گرفتن هم نیست. رنجش هم نیست. راهش اینه که خیلی محبت آمیز و در کمال آرامش و به طور کاملا مستقیم به طرفت قضیه رو بگی و ازش دلیل بخوای. ممکنه با فامیلت با خواهرت با دوستت قطع رابطه بکنی یا نه چارتا حرف تو بزنی چارتا هم اون بار تو بکنه ازش کینه بگیری یا نه بگی بخشیدم ولی هنوز ته دلت باشه. خوب این میگذره اما چهارروز دیگه می ری بالاخره اجتماع دیگه با معلمت استادت نمیدونم همسایه ت خانواده همسرت در آینده نه اصلا مسافر توی اتوبوس نه یه رهگذری توی صف نونوایی میبینی باز همین آش و همین کاسه. دوباره یکی یه رفتاری بکنه که تو ته دلت خوبی خودت رو و دل پاک خودت رو بی ارزش بدونی و بگی بشکنه این دست که نمک نداره. حالا فکر کن چهار بار پنج بار ده بار صد بار هزار بار پیش بیاد توی کل زندگیت که هی به خوبیهای خودت بگی چرا کردم کاش نمیکردم ببین در درازمدت چه رنجش درونی و انرژی منفیی میشه برای خودت و مثلا نزدیکترین کسانت که یکی مثل مادرت باشه مثلا و در نتیجه خودت که هیچ انرژی منفیی رو هم که گرفتی به اطرافیانت و به عزیزانت هم ساطع میکنی. بنابراین این موضوع رو تجربه کن که همونجا با آسایش و مهربونی تمام موضوعها رو همیشه حل کنی و اما

نکته سوم که میخواستم بهت بگم اینه که متاسفانه برخی یعنی عده ی زیادی از ایرانیها مردمی بسیار خرافاتی و عقل به چشم و منفی نگر هستن که سوای خرافاتی بودنشون و اینکه عقلشون به چشمشونه عادت دارن از هر چیزی نکته منفی بگیرن. بنابراین این فقط برای شخص شما پیش نمیاد. توی این مملکت از صبح تا شب هزاران ایرانی با هزاران ایرانی دیگه سر اینجور مسائل خرافاتی و چشم و هم چشمی و برداشت اشتباه دچار مشکلهای متعدد روحی و درگیریهای فکری و ذهنی میشن. چرا؟ جدای از این دلیل که اکثرا با خرافات بار اومدن و با رفتارها و تربیت اشتباه و تلافی سر دیگری دراوردن و این حرفها دلیلش اینه که به اکثر ماها یاد ندادن که احساس واقعیمونو مهربانانه در لحظه به زبون بیاریم.

سرت رو هم درد اوردم ولی از اون گذشته متاسفانه قدر کار هنری و اینها رو هم نمیدونن و با توجه به همین خرافاتی بودنشون و چشمی بودنشون معمولا هدیه های اینچنینی رو بد میدونن. حتی من تجربه ی مشابهی داشتم. یه روز یه جغد اسباب بازی خیلی گرون قیمت زیبا داشتم و یه تابلو کلاغ که از سر خوبی و قشنگی قصد داشتم که هدیه ش بدم به نزدیکترین فرد مورد علاقه م که قبلش چون دقت کردم دیدم جغد و کلاغ توی فرهنگ ما ایرانیا متاسفانه به نحس و شوم بودن جا افتادن با وجود اون همه گرونی و ارزش هنری اون اثر تصمیم گرفتم که از این کار قبل از انجامش منصرف بشم. چند سال گذشت و من دیگه نه خودم میخواستمش و نه میشد به کسی هدیه ش بدم. چون میدونستم طرف فکر منو نداره هر کی باشه و خیلی کمه کسی که طرز فکر منو داره و خرافاتی نباشه گفتم دیگه بذار بندازمش توی زباله های دم در که این کارم کردم بالاخره باهاش. هر کسیم میومد میدیدش میگفت فلانی این چقدر شومه. نحسه. تابلو کلاغ چیه. بدیمنه این. بهشون میگفتم باباجان اینا خرافاتن. جغد شوم نیست. جغدم یه پرنده ست مثل این همه پرنده. کلاغ بدیمن نیست. این فکر منفی و انرژی منفی و افکار منفی ماست که اینطوری فکر میکنیم. حالا درسته که کلاغ مثل بلبل نیست. یا مثلا گل بابونه به زیبایی گل رز نیست اما این اهر کدومشون برای خودشون موجودیتی دارن. خلاصه الان ده سال شاید گذشته و هنوز هم هر وقت بحثش میشه هنوز سعی میکنم به خیلیها بفهمونم که بابا اینا چیز بدی نیستن ولی هنوزم به وضوح و به شدت میبینم که ذره ای از خرافات دور و وریهام کم نشده.

خلاصه اینا رو گفتم که بهت یادآوری کنم که خواهر گل شما هم مثل یکی از همین هزاران و میلیونها ایرانی متاسفانه خرافی(همه نه بیشترشون. توهین نشه) و اهل چشم و همچشمی و رقابت و تلافی و حرف دلت رو به زبون نیاری و فلان  و بهمان فکر کرده گوسفند یه جور توهینه. یه جور تحقیره و از اونجایی که دقیقا خود شما هم الان اون سگ رو به دیده تحقیر میبینی و دقیقا ویژگیهای روانی شما هر دوتا چون از یه خوناوده هم هستین دقیقا اختلاف کمی داره من مطمئنم که بله خواهر شما به احتمال هشتاد درصد (حالا خودشم نه شوهرش مثلا) این هدیه شما رو به دیده تحقیر دیده و گفته بذار یه کاری بکنیم که بفهمه تحقیر کار زشتیه. حالا البته شما باید به اونا هم حق بدی عزیز. چون اینجور افکار برگرفته از زندگی خرافی و فکرهای منفی و برداشتهای بد و عادتهای بد هزارساله ی مردم ماست و اونا هم چون جزیی از همین مردمن و توی همین فرهنگ بزرگ شدن و البته نسل قدیمتر و یا حداقل دهه قدیمتری از شما هستن طبیعیه که از هدیه شما که گوسفند بوده فکر منفی بکنن و یا برداشت بد بکنن. حالا نظر من اینه که شما به دل نگیرید. اتفاقا اون سگ اسباب بازی رو ابزار دوست داشتنی و نازنینی ببینید که هر وقت جلو چشمتونه شما رو یاد فرهنگ ملتی میندازه که سالهاست باید عوض میشده ولی نشده و از خودتون شروع کنید از فکر خود خودتون این انرژی مثبت رو به خودتون بدید که دلیل تاریخی یه رفتاری رو فهمیدید که بر اساس برداشت منفیی که از سمت خواهرتون شکل گرفته بوده و بیاید این رفتار ایشونو دقیقا به زبون مهرآمیز و خالصانه توی یه شرایط آرامی که پیش اومد باهاشون مطرح کنید و توصیه م هم اینه به عنوان خواهر کوچیکتر شما که اصلا مادر بنده خداتون رو در این امر دخالت ندید. مادرهای ایرانی رنجدیده تر از اونن عزیز که بخوایم با یه سری مساله هایی که خودمون میتونیم حلشون کنیم دلمشغولی براشون ایجاد کنیم. پس حتما

خود خود شما و نه هیچ کس دیگه ای سعی کن در یه شرایط اروم و یه محیط صمیمی یه روز که دور هم نشسته بودید (دور همی دونفری خود شما و خواهرتون) این مساله رو که اصلا چی شد که من مجسمه گوسفند گرفتم و عین ماجرا رو براشون بگید و حتی بگید که من فکر کردم شما از این هدیه خوشتون نیومده و احیانا فکر تحقیرآمیز بودن کردید ازش ولی خالصانه این تمام ماجراییه که لازم میدونستم به عنوان خواهر کوچیکترت و خاله بچه ها بت بگم. اگه نگم و به دل بگیرم یا اینکه نگم و تو چیزی به دل بگیری خیلی بده و من اینو دوست ندارم. آخه کی از خواهر من که از یه رگ و ریشه ست با من و از خون و گوشت منه به من نزدیکتره. بنابراین دلم میخواست که این مساله رو بین خودمون دوتایی و نه هیچکسی دیگه ای مطرح کنم و بهت بگم که من از روی دلپاکی و نیت صافم و ذوق دخترونه خودم اون هدیه رو برات گرفتم و احساس کردم نباید این کارو میکردم. شاید چون درون ما احساسات ما فکرهای ما با هم فرق داره و من ذوق تو رو در نظر نگرفتم اما ایشاالله اگه سال آیده عمری باشه و در توانم باشه و سالم و سلامت در کنار هم باشیم قول میدم جبران کنم و هدیه ای برات بگیرم که باهاش ذوق کنی اون هم در حد توان مالی خودم و چیزی که رد بساط داشته باشم. آخرشم صورت آبجی بزرگترتو یه بوس مهربونانه بکن و همه چی تمام. مطمئن باش با این کار هم

مادرتو آزرده نمیکنی هم روح خودتو هم یه قالی کهنه ی چرکین کینه و کدورتو با خودت اینور و اونور نمیکشونی و هم روح خودت ارومتر میشه و به چشم یه تجربه ببینش. خیلی از دردسرهایی که ماها برای خودمون ایجاد میکنیم از کم تجربگیه عزیز. کم تجربگی در بیان احساسات واقعیمون. اما وقتش رسیده که دیگه اینجوری نباشیم و ایشاالله از همین الان شروع کن و رفتاری متفاوت و دیدی متفاوت و زندگی قشنگ متفاوتی رو برای خودت آغاز کن تا ببینی که دنیا زیباتر از اون چیزی هست که میشه ما تصورش کنیم.

با این کار خواهرت هم از تو یاد میگیره و البته قلبش نسبت به تو مهربونتر میشه و شناختش هم از دیگران بیشتر میشه و میفهمه که ذوق و احساسات دیگران با خودش فرق میکنه و دفعه های دیگه هم اینو در نظر میگیره. صمیمیت بینتون هم بیشتر میشه. دیدی تا حالا دو نفر توی یه خونه ن از یه پدر و مادرن از یه خونواده ن ولی هیچ صمیمیتی با هم ندارن هیچ تصمیمی با هم نمیگیرن هیچ تجربه ای با هم به اشتراک نمیذارن؟ ولی برعکس بعضیا رو میبینی دونفرن کاملا غریبه از دو تا فرهنگ مختلف از دو تا خونواده مختلف از دو تا شهر مختلف ولی قشنگ با هم ارتباط برقرار میکنن؟ مشکل ماها اینه که مهارت این برقراری صحیح ارتباط با هر کسی رو به صورت مستقیم به دست نیاوردیم و باید سعی کنی همین الان خود شما به این شکل دقیقا تغییر نگرش و تغییر عقیده و تغییر رفتار بدی. وقتی از خودت و اطرافیانت شروع کنی اونها هم از تو یاد میگیرن و از خودشون و اطرافیانشون شروع میکنن و رفته رفته میبینی باعث و بانی کنار زدن یه فرهنگ نادرست یه رفتار نادرست یه عقیده نادرست حداقل توی اطراف خودت شدی و چه کاری بزرگتر از این.

در آخر عذر میخوام که متنم بسیار طولانی شد. راستش من وقتم خیلی کمه و خیلی کم اینجا میتونم نظر بگذارم اما با خوندن پست شما و درک دلشکستگی عمیق شما از این ماجرا حیفم اومد که تجربیات خودمو براتون نگم. به خدا میسپرمت عزیز