خانواده برتر

به نام خدا

شاید این بیشتر جنبه درد و دل کردن داشته باشه تا سوال کردن ... . مشکلم رو بی مقدمه می گم. حس می کنم توی زندگیم خیلی سرعت پیشرفتم کم شده. خیلی هم حریص شدم. البته توی یاد گیری علم.

همش حس می کنم که نسبت به دیگران خیلی عقبم. داستان هم از اون جا شروع شد که دانشگاه رفتم و ترم یک شروع شد.

اولش با بچه های ورودی سال خودمون کل کل داشتم. توی این که چه کسی بیشتر چی بلده. وقتی دیدم که بچه های سال خودمون چیزی بارشون نیست... رفتم با سال ۹۵ ی ها رفیق شدم. خیلی بهتر بود. اما با وجود گذشتن قریب به یک ماه از دانشگاه... رفتم سراغ ورودی های ۹۴ یعنی اونایی که دو سال از من بزرگترن.

توی بحث ها و پروژه ها خیلی اوقات ازشون جلو میفتم. ولی تا می فهمن ورودی ۹۶ هستم می خندن و میگن تو که صفری هستی برو به پایتونت برس تو رو چه به اندروید!!!

به خدا دارم دیوونه میشم. این همه تلاش کردم و از سد مسخره کنکور گذشتم و دانشگاه شهر خودمون قبول شدم. ( شیراز ). اما تا این جا سعی کردم علاوه بر درس هام به کار های عملی هم برسم. و خوب هم رسیدم.

اما موقع کارای سخت و بالاتر... بچه های سال بالایی از این که من با وجود دو سه سال کوچیکتر بودن ازشون بیشتر سواد دارم یا مسخره ام می کنن... یا به جای این که با من تبادل اطلاعات کنن و دو تا چیز من به اونا یاد بدم و دو تا چیز هم ازشون یاد بگیرم... تماما توی دانشگاه بهم کم محلی می کنن...

دو تا از دوست های صمیمیم هستن که خونشون هم نزدیک خونه ماست و با هم مسجد هم میریم... میگن مشکل تو اینه که خیلی درس خونی و میخوای همش چیز یاد بگیری... حتی اونا هم به من میگن کمتر به درس اهمیت بده و یه کمی تفریح کن. در حالی که نمیدونم با گفتن و خندیدن توی جمع دختر و پسرا حس می کنم وقتم داره تلف میشه و اصلا لذت نمی برم.

تا قبل از دانشگاه فکر می کردم بودن توی جمع های مختلط خیلی خوش می گذره. اما دیدم اصلا هم آش دهن سوزی نیست. جدیدا دانشگاه رفتنم فقط به کلاس رفتن محدود شده و اصلا حوصله بودن توی سالن مطالعه و اینا رو ندارم.

چون هیچ کس تحویلم نمی گیره. با وجود این که سواد خوبی هم دارم. ورودی های سال خودمون که اصلا نگام نمی کنن. ورودی های بالاتر هم تا می فهمن من ازشون کوچیکترم دیگه تحویلم نمی گیرن. هر چند ازشون هم بیشتر چیز بلد باشم.

چرا این قدر جو دانشگاه مسخره است؟ هیچ کس دنبال علم نیست ؟!