خانواده برتر

سلام؛  خیلی خیلی ممنونم از نظراتتون ، همه شون جدا عالی بودن، انگار همه یه دوره ی مشاوره دیدین

خوب من هیچ جوری نمی تونم با کسی که دل و دینم و برده حرف بزنم. اصلا نمی تونین تصور کنین وقتی چشمم بهش می افته چه حالی میشم. تو فضای اداره هم آدم قابل اطمینانی ندارم که بتونم رازم رو بهش بگم و از مسائل بعدیش نترسم . 

باور کنین برای فراموش کردنش هم هر کاری از دستم برمی اومده کردم. پیش مشاورم رفتم ،  ولی راهکارا و حرفاش کمک زیادی بهم نکرده که هیچ اوضاع رو وخیم تر هم کرد. یکی از راههاش ورزش کردن بود. باور کنین من در حد یه ورزشکار حرفه ای ورزش می کنم. تقریبا روزی 3 سااااااعت ! صبح ساعت 5 از خونه می زنم بیرون و ساعت 6 برمی گردم.  ایروبیک و بدنسازی، بدمینتون و شنا ، کوه و حتی چندماهیه تیراندازی با کمان و شروع کردم............ بهم خوش می گذره اما کمکی به فراموشیم نکرده که هیچ واقعا باعث شده بیشترم بهش فکر کنم .

بهم گفت یادگاریها یا هرچیزی که اونو یادت می اندازه رو نگه ندار!!! ................ یااااااادگاری ؟   یادگاری کجا بود آخه !  لامصف یادگاریاش تو ذهنم هک شده. اون چشمای نجیب و اون نگاه مأخوذ به حیاش، صورت نورانی که آدم و یاد پیغمبرا و قدیسا میندازه. شخصیت و رفتار تحسین برانگیزش .

اینکه به مادرم بگم برای خلاص شدن از این ماجرای خواستگاری شاااااااید بد نباشه ولی بعدش چی؟  تحمل نگاهها و حرفا و گیرایی که حتما بعدش بهم می دن و اصلاً ندارم. حتی ممکنه دیگه نزارن برم سر کار.

ای وااااای

من اگه جای خواستگار شما بودم به هیچ وجه حلالتون نمیکردم چرا جلسه اول بهش نگفتین؟ (عصبانیت.

نظر کابوی بدترین نظری بود که تا امروز تو این وبلاگ گذاشته با عرض معذرت.

سلام، سئوال کننده هستم .

دیشب آقای خواستگار تلفنی از پدرم اجازه گرفت که برای آشنایی بیشتر ما همدیگه رو بیرون خونه ببینیم. پدرمم موافقت کرده بود. هرچی ام که مخالفت و اعتراض کردم و جیغ و داد و غرغر کردم و گفتم نمی خوام ببینمش ، تا همین اندازه که دیدم کافیه دارم فکر می کنم !   بابام گفت که ضرری نداره بیشتر آشنا بشین، از مادرم کمک می خواستم اونم همین و می گفت و خلاصه امروز حدود ساعت یازده اومد دم اداره دنبالم.  به عمرم با هیشکی اینقدر بی محلی نکرده بودم. اینقدر حالم بد بود، اینقد حالم بد بود .....  هر چی بیشتر محبت می کرد من حالم خرابتر می شد، هنوز نیم ساعت هم نگذشته بود گفتم ببخشید من خیلی کار دارم باید برگردم!  ..............  اونم خیلی مؤدب قبول کرد.  وقتی می خواستم از ماشین پیاده شم اسم کوچیکم و صدا کرد و گفت قول می دم خوشبختت کنم، به من اعتماد کن!!!  ....  تمام راه تا اتاقم  و گریه کردم. 

صبحی که تازه رسیده بودم سرکار همکارم و دم آسانسور دیدم، با یه لبخند با همه ی آدمای آسانسور سلام علیک کرد، قبل از اینکه برسیم احساس کردم یه آن نگاهش روی من ثابت موند!  تا همین چند روز پیش اگر همچین اتفاقی می افتاد کل روز من دیگه ساخته شده بود ولی بدبختی امروز ....  همون احساس بد و اینجام داشتم ....  به قول مادرجانم  روزگارم شده مثل آخرت یزید .... خدایا مگه من چیکار کردم که این بلا رو سرم  آوردی.

حتما این متنو بخون

خانوم محترم.احساساتی که شما الان درگیرش هستین من هم یه طوری به شدت درگیرشون هستم فقط تفاوتش اینه که برای شما هنوز دیر نشده ولی برای من نوشدارو قبل از مرگ سهراب رسیده شد و روزگارمو سیاه کرد.حدود شش ماه پیش به شکل خیلی تصادفی یکی از دخترای فامیل به شدت به دل من نشست .طوری که واقعا از ذهن و دلم بیرون نمیرفت.حتی به خاطر اون خانوم عید دقیقا همون شهری رفتم که اون مسافرت رفته بود تا در کنارش باشم. و واقعا فقط یخاطر وجودش خیلی اون سفر بهم خوش گذشت ولی مثل شما ترسیدم حرف دلمو بزنم قضیه وقتی خیلی وحشتناک شد که اون خانوم خودش اومد سروقت من و در تماسهایی که داشتیم با من کلی درد و دل کرد.من واقعا عاشقش شده بودم تو اگه به هر دلیلی عاشق اون مرد شدی من کاملا بی دلیل عاشقش شدم .من نه به ازدواج فکر می کردم نه به ارتباط با یه دختر ولی بعد از اینکه  خودش باهام ارتباط برقرار کرد واقعا عاشقش شده بودم  حدود سه هفته گذشته بود و من داشتم به این فکر میکردم که چطوری حرف دلمو بهش کامل بگم .در تموم این مدت  خیلی تاکیید می کرد که نمیتونه به پسرا احساس داشته باشه و همین یه مقدار منو در تردید فرو برده بود که چطور بهش بفهمونم که دوسش دارم و برای زندگیم و تموم عمر برای خودم اونو می خوام ولی یه دفعه ورق برگشت می فهمیدم داره سرد برخورد می کنه و دیگه علاقه ای به برقرار کردن ارتباط با من نداره ولی نمیگفت چه اتفاقی افتاده.یه شب که بهش اس ام اس دادم اصلا جوابمو نداد و تازه صبح نوشت که دیشب جایی بوده و نمیتونسته جواب بده .تقریبا فهمیده بودم که چه بلایی سرم اومده. با این که نمیگفت اینقدر اصرار کردم تا بالاخره فهمیدم در همین سه هفته با یه نفر دیگه آشنا شده و اون شخص یلی به دلش نشسته بود و یه ارتباط بسیار قوی باهاش برقرار کرده بود و دیگه حتی نمی خواست با من کوچکترین ارتباطی داشته باشه از اینجا بود که بدبختی های من شروع شد هر روز خدا برام شد اضطراب و استرس. هر روز صبح فقط با یادش از خواب بیدار میشدم و بعدش زندگیمو که دیگه اسمش زندگی نبود بلکه زهرمار بود شروع می کردم ولی خیلی عصبانی بودم که دور انداخته شدم خیلی عصبانی بودم که با یکی که احتمالا بهتر از من بود طاق زده شدم ولی کار به اینجا ختم نشد.وضع نزار من از اینم بدتر شد .

یه روز که دیدم نمیتونم این عصبانیتو تحمل کنم تصمیم گرفتم حرف دلمو بهش بزنم و بگم که چطور منو بخاطر یکی دیگه دور انداخت. بهش اس ام اس دادم و گفتم اگه کسی تو رو دور بندازه چیکار می کنی .اونم گفت من می خواستم باهات ارتباط برقرار کنم ولی تو فقط سکوت کردی.منم همه حرف دلمو از اینکه فقط به خاطر اون مسافرت رفتم و فقط یه خاطر اون چقدر بهم خوش گذشت و اینکه واقعا عاشقش هستم و برای تمام عمرم می خوامشو بهش کامل گفتم.اینجا بود که وضعیتم از همیشه بدتر شد بخاطر اینکه گفت بهم این حرفارو چرا الان داری میگی چرا وقتی باهات در ارتباط بودم بهم نگفتی که یه طوری راست میگفت ولی دیگه کار از کار گذشته بود به قول خودش من می خواستم یه مرده رو از زیر خاک بیرون بکشم که خیلی وقت بود مرده بود.

راستش این بود که اگه به من میگفتن قراره  فردا قیامت بشه راحت تر باور می کردم تا اینکه میگفتن ظرف سه هفته قرار هستش که پای یکی دیگه به زندگیش باز بشه اونم دقیقا زمانی که با من در ارتباط بود.از این جا به بعب دیگه وضعیتم قابل توصیف نبود اگه قبلا عصبانی بودم و افسرده دیگه همه اینها تبدیل شدن به یه حسرت بزرگ.

از این جا به بعد روزهای زهرماری من پشت سر هم تبدیل به یه دومینوی شکنجه شدن که اگه میشد دوست داشتم این دومینوی شکنجه رو برم تو کتاب گینس ثبتش کنم آدمی که رویای اینو داشتم یه روز دعوتش کنم به یه جای قشنگ و حرف دلمو سیر تا پیاز بهش بگم حالا قلب و روحش متعلق به یه نفر دیگه بود و یه دنیا حسرت هستش که هر روز برای من با یه شکنجه روحی شروع میشه و تا پایان شب ادامه داره . 

کسی که من عاشقش هستم الان من براش بیشتر از یه مزاحم نیستم و قلبش متعلق به یکی دیگه شده.الان حسرت فقط برای من مونده چون حرف دلمو دیر زدم به همین علت هم نقره داغ شدم الان داغش رو دلم مونده و فقط روز و شب شده شکنجه. اینا رو گفتم که بهت بگم اینقدر نترس .

اینارو گفتم که بفهمی خیلی خیلی زود دیر میشه .تا اخر عمرت وقت نداری. حالا راهکارمو به شما میگم سعی کن حتما اجراش کنی وگرنه شما هم مثل من داغ عزیز از دست رفته تا ابد روی دلت میمونه.اون وقت که نقره داغ شدی دیگه کاری ازت بر نمیاد و فقط حسرت و حسرت و حسرت برات میمونه.حتی کارهای ساده روزانه رو هم نمیتونی درست انجام بدی.

قبل از اینکه شرایط از این بدتر بشه خودت بدترین شرایط رو تصور کن.یعنی بشین و ببین اگه چند هفته دیگه این آقا با شیرینی بیاد تو اتاقتون و بگه شیرینی عقد من هستش لطفا دهنتونو شیرین کنین چه حالی میشی ببین اون موقع فقط حسرت میخوری.اون شیرینی هم میشه آخرین شیرینی زندگیت.چون از اون به بعد همه چیز میشه زهرمار.

هر چه زودتر و خیلی سریع و فقط برای یک بار اگه دیدیش بگو میشه وقت شما رو بیرون از شرکت بگیرم.کار خیلی مهمی دارم بعدشم تو یه کافیشاپ یا هرجایی که میدونی باهاش خیلی جدی قرار بذار و اسرار کن که مطلب مهمی هست و باید خیلی جدی فقط با ایشون در میون بذاری .وقتی هر جایی باهاش قرار گذاشتی اول قسمش بده که اول حرفهاتو به کسی نگه و بعدشم شده یه قرآن کوچیک ببری و به قران قسمش بده که این حرفایی که میگی رو حتی سال ها بعد به کسی حتی به بچه خودش هم نگه.بشین و فقط یه جلسه همه حرفتو سیر تا پیاز بهش بگو .کامل توضیح بده و یه وقت یه هفته ای بده که جوابتو بده .اگه جوابش منفی باشه دیگه حسرت نمیخوری که چرا این کارو نکردی.اگرم اون اقا اونقدر که شما میگی نجیب و خوب و سر به زیر باشه مطمءن باش به کسی حرفی نمیزنه .اگرم بزنه میفهمی که اونقدرها هم بچه خوبی نیستش پس باز هم حسرت نمی خوری.ولی اگه جوابش مثبت باشه اون وقت هزار مرتبه از خدا تشکر میکنی که جرئت بهت داد حرفاتو بهش زنی و یه عمر حسرت مثل من برای خودت اونم با دستای خودت برای خودت درست نکنی.

باز هم تاکیید می کنم خیلی زود دیر میشه باید همین الان دست به کار بشی.وگرنه وقتی حال و روزت شد شکنجه روحی جز حسرت خوردن چیزی گیرت نمیاد.شجاع باش من با یه تجربه تقریبا مشابه بهت میگم که از شجاع بودن ضرر نمی کنی ولی اخر این ترسی که داری از زدن حرف دلت جز حسرت چیزی گیرت نمیاد.

حتی اگرم به مراد دلت نرسی مطمعن باش دیگه حسرت نزدن حرفت به دلت نمیمونه

جمله آخرم فقط یادت نره:

باور کن خیلی زود دیر میشه خیلی زودتر از اونی که فکرشو بکنی.