خانواده برتر

جوری زندگی کن‌که خودت از زندگیت لذت ببری اگه همینطوری لذت میبری تغییرش نده 

حرف ما ومردم مهم نیس

به رویای پرواز

سلام بزرگوار

قبول دارم که آدم باید طوری زندگی کنه که ازش لذت ببره.

سؤالم اینه که راهی به غیر از گوش دادن به ندای قلب برای لذت بردن وجود داره؟

سلام 

پستتون کمی گنگه. فکر کنم بخاطر همینه که کسی پاسخی نداده

منظورتون از ندای قلب دقیقاً چیه؟؟

آخه میدونید یاد این جکه افتادم (به قلبم گفتم چرا همه ی عاشقای عالم تنهان؟؟قلبم گفت:من چه میدونم؟؟کار من پمپاژ خونه😄)

جایگاه عواطف و احساسات ما هم مثل جایگاه افکار،همون ذهنه

حالا منظورتون دقیقاً از این ندای قلب چیه؟منظورتون اینه که با ضمیر ناخودآگاهتون ارتباط میگیرید؟؟یا به حس ششمتون اعتماد میکنید؟؟یا اینکه الهاماتی بهتون میشه و شما براساس این الهامات زندگیتونو پیش میبرید؟

خیلی برام نامفهوم بود.

با خوندن پستتون اینم یادم اومد یه بنده خدایی یه سخنی از شمس تبریزی رو نقل میکرد که شمس درمورد تفکیک سخن حق از باطل گفته:برای شناخت سخن حق از باطل آن را به قلبتان عرضه کنید،اگر موجب قبض شد یعنی باطل است ولی اگر باعث بسط و فراخی شد نشانه حق بودن آن است😐

منم بهش گفتم منطقی نیست و نمیشه احساسات درونی یه آدم معیار حق و باطل بودن سخنی باشه و...هرچند آخرش بهش برخورد و قبول نکرد.

درمورد پست شما هم برام سوال شد این رضایت و شاد زندگی کردن میتونه معیار درست زندگی کردن هم باشه؟؟یا اصلاً درست زندگی کردن معنی و تعریف خاصی نداره و  شاد زندگی کردن میتونه همون درست زندگی کردن باشه؟

پستتون جالب بود ولی گنگ.

منظورتون از( آخرش که چی) چی بود؟؟منطورتون اینه که زندگی هدفمند معنی نداره؟؟یا اصلاً هدفی وجود نداره؟؟

سؤالم اینه که راهی به غیر از گوش دادن به ندای قلب برای لذت بردن وجود داره؟

سلام

بستگی به تعریف شما از ندای قلب داره.

ندای قلب همون ضمیر ناخودآگاه ماست که تجربه های ما به خصوص در کودکی اون رو شکل دادن، مثلاً شما اگه در زمان کودکی یک فرد چشم آبی خیلی اذیتتون کرده باشه در آینده هم ممکنه به افراد چشم آبی حس خوبی نداشته باشین!

به نظر من گوش دادن به ندای مغز ایده ی بهتریه. 😉

اول باید خودتون رو بشناسید

تا متوجه بشید چه چیزی خوشحالتون می کنه.

در مورد روانشناسی و روانپزشکی مطالعه کنید. 

سلام. خب مشکل شما در اینه که بهشت رو با این دنیا مقایسه میکنی. به همین خاطر فک میکنی مثل این دنیا زندگی و شاید کمی بهتر از این خواهیم کرد و بقول شما آخرش که چی؟

در حالی که اصلا اینطور نیست. در عالم معنا و بهشت چیزی به نام زمان وجود نداره که بخوای بگی آخرش که چی.

حیف که شرایط و فرصت توضیح کامل رودر اینجا ندارم. میتونی بایه کارشناس باسواد مذهبی صحبت بکنی.

در آخر اینو بدون که خدایی که این دنیای بزرگ و من و تو رو با این دقت و مهارت آفریده از لحاظ عقلی بعیده که فرجام ما رو به گونه ای قرار بده که ما در آخر بقول شما بگیم 《که چی؟》

آخرش که چی؟!

ابد

به مشکات

سلام بزرگوار

"پستتون کمی گنگه. فکر کنم بخاطر همینه که کسی پاسخی نداده"

درست میفرمایید. اصل متن خیلی طولانی بود به خاطر همین خلاصه شو این جا قرار دادم و خودش رو در وبلاگم گذاشتم. خلاصه شو گنگ نوشتم تا ابهام ایجاد بشه و مخاطبان عزیز سؤال بپرسن و پست، حالت محاوره طور داشته باشه.

ممنونم که سؤالات تون رو بیان کردید. خوشحال و ذوق زده شدم چون خیلی پست سوت و کوری شده بود.

"به قلبم گفتم چرا همه ی عاشقای عالم تنهان؟؟قلبم گفت:من چه میدونم؟؟کار من پمپاژ خونه😄"

😄😄😄

"حالا منظورتون دقیقاً از این ندای قلب چیه؟منظورتون اینه که با ضمیر ناخودآگاهتون ارتباط میگیرید؟؟یا به حس ششمتون اعتماد میکنید؟؟یا اینکه الهاماتی بهتون میشه و شما براساس این الهامات زندگیتونو پیش میبرید؟"

من نمیدونم درباره ی ارتباط ضمیر ناخودآگاه و حس ششم و الهامات چه چیزی در ذهن تون هست. اگه میشه بیشتر برام توضیح بدین.

اون چیزی که در ذهن خودمه، این هاست:

ضمیر ناخودآگاه همون خودِ ناآگاه ماست. شخص دیگه ای نیست و خودمونیم ولی ناآگاهه. مثلا رانندگی میکنیم و به مقصد می رسیم، بعد می بینیم که، عههه من رسیدم؟ کی دنده میزد؟ کی فرمون رو کنترل میکرد؟ جوابش ضمیرناخودآگاهه.

از حس ششم هم این به ذهنم اومد که مثلا وارد یک اتاقی میشیم، احساس خطر میکنیم. بدون این که نشانه ای از خطر به طور واضح وجود داشته باشه بیشتر حواس مون رو جمع میکنیم. اگه یکی بگه چرا این قدر میترسی، میگیم نمیدونم ولی حس ششم ام میگه که مواظب باش.

یه مثال دیگه ش اینه که وقتی دروازه بان میخواد پنالتی بگیره، حس ششم ش میگه که به سمت راست بپره. این دروازه بان هم دلیلش رو نمیدونه که چرا باید به سمت راست بپره.

اون فرد در طول عمرش به مکان های خطرناکی که رفته، ضمیرناخودآگاهش چیزهایی رو در خودش ثبت کرده که با قرارگرفتن شخص در موقعیتی شبیه اون مکان های خطرناک، حس خطر رو تولید میکنه.

یا دروازه بان اون قدر در عمرش پنالتی گرفته که ضمیرناخودآگاهش اطلاعاتی رو از ریزترین جزئیات حرکت پنالتی زن دریافت میکنه و طبق اون اطلاعات، حکم میکنه که ضربه به کدوم سمت زده میشه.

همونطور که خودآگاه ما توسط حس بینایی، سبزبودن چمن رو دریافت میکنه و توسط حس شنوایی، صدای فریاد هوادارن رو میشنوه، ناخودآگاه ما توسط حس ششم تمام اطلاعاتی رو که در محیط وجود داره، میگیره و اون ها رو پردازش میکنه و دستور میده که به سمت راست بپریم.

بخش زیادی از اطلاعاتی هم که توسط حس ششم دریافت میشه، اطلاعاتی جدا از داده های دریافتی توسط حواس پنجگانه نیست. مثلا نحوه ی حرکت بدن پنالتی زن توسط چشم دیده میشه اما خودآگاه ما نمیتونه حرکت همه ی عضلاتش رو پردازش کنه و ناخودآگاه میاد روی کار و تمام اون اطلاعات رو تجزیه و تحلیل میکنه.

برگردیم سراغ مثال رانندگی. داریم ماشین میرونیم و آگاهی مون رفته به خاطره ای از سه سال قبل یعنی تو ذهن مون داریم اون رو مرور میکنیم.

پس کی دنده رو عوض میکنه؟ ناخودآگاه از طریق حس ششم تمام داده های دریافتی از حواس پنجگانه رو دریافت میکنه مثل شتابی که صندلی ماشین به ما وارد میکنه، شدت و ضعف صدای موتور و از این قبیل و وقتی ناخودآگاه شرایط رو برای تعویض دنده مناسب دید، به دست فرمان میده که حاجی دنده رو عوض کن.

این از ارتباط بین ناخودآگاه و حس ششم که با این تفسیر میتونیم بگیم حس ششم، ورودی ناخودآگاهه.

اما الهامات. به نظرم حس ششم که ورودی ناخودآگاهه، میتونه مستقل از حواس پنجگانه و به طور کلی مستقل از بدن فیزیکی، اطلاعاتی رو از جهان هستی دریافت کنه. این اطلاعات دریافتی که مستقل از بدن فیزیکی به ما میرسه، الهامات نام دارن.

حالا این الهامات که توسط ناخودآگاه دریافت شده ممکنه بخشی از اون به خودآگاه فرستاده بشه. مثلا در رویاها چیزی رو می بینیم که بعدا تو بیداری محقق میشن و منشأشون از الهاماتیه که به ناخودآگاه رسیده و ناخودآگاه هم اون رو از طریق دیدن رویا، به خودآگاه مون انتقال داده.

همچنین ممکنه این اطلاعات به خودآگاه فرستاده نشه و در ناخودآگاه باقی بمونه. مثلا همون دروازه بان ممکنه چند روز قبلش بهش الهام شده باشه که توپ به سمت راست زده میشه و الآن که داور سوت رو زده، ناخودآگاهش علاوه بر اطلاعاتی که از محیط دریافت میکنه و روی میزش قرار داده، اون الهام چند روز پیشش هم روی میزه و با توجه به تمام این ها تصمیم میگیره که کدوم سمت بپره.

اینم از الهامات که توسط حس ششم به ناخودآگاه میرسه.

اما دل این وسط چیکاره س؟

برای این که این پست گفت و گو محور باشه، اگه اجازه بدین بیشتر از این ننویسم و ادامه ی سؤال هاتون رو بعدا جواب بدم.

تا این جا خوب تونستم منظورم رو برسونم؟

آیا شما هم منظورتون از ضمیرناخودآگاه و حس ششم و الهامات همین ها بود؟ اگر نه، میشه برام توضیح بدین تا بدونم در ذهن شما چی میگذره؟

به مجنون هزارساله

سلام بزرگوار

مثال تون کاملا درسته که اگه یه نفر در زمان کودکیش یک فرد چشم آبی خیلی اذیتش کرده باشه، در آینده هم ممکنه به افراد چشم آبی حس خوبی نداشته باشه.

فرمودید ندای قلب همون ضمیر ناخودآگاهه. منظورتون از ندای مغز چیه؟

چطوری متوجه میشید که یک ندا، برای قلبه یا برای مغزه؟ میشه یک مثال بزنید.

و این که چرا گوش دادن به ندای مغز، ایده ی بهتریه؟

به روز خوب

سلام بزرگوار

از نظر شما نباید بهشت رو با دنیا مقایسه کنم. بله قبول دارم. قبلا این کار رو میکردم و اشتباه هم میکردم ولی الآن چند وقتیه متوجه شدم که مقایسه شون کار درستی نیست.

منظورتون از زمان چیه که فرمودید در عالم معنا و بهشت چیزی به نام زمان وجود نداره. میشه توضیح بدید؟

من تعریف دقیقی از زمان بلد نیستم ولی اون مفهومی که از زمان در ذهن خودم دارم اینه:

فرض کنید الآن در یک باغ سرسبز ایستادید. از هر جایی که هستید، ده قدم به سمت جلو برید. به یک نقطه ی دیگه میرسید. در چند لحظه قبل، در یک مکان دیگه بودید و الآن، در این نقطه هستید.

میدونید که این لحظه همون چند لحظه ی پیش نیست. این فرجه و تفاوت بین لحظات میشه زمان.

با این تعریف، آیا میشه بی زمانی رو تصور کرد؟ چطوری؟ یا منظورتون از زمان، چیز دیگه ای هست؟

به گلی خانوم

سلام بزرگوار

ابد، مختصر و مفید، لایک!

چه مفهومی از ابد در ذهن تون هست که باعث میشه در جواب دادن به سؤال "آخرش که چی؟" اقناع تون کنه؟

به سوال کننده

یه مثال ساده میزنم شاید متوجه بشین

ببینین شما وقتی دارین از یه چیزی لذت میبرین، مثلا به یه مسافرت عالی میرین یا مثلا یه آبمیوه خوشمزه میخورین، یه مدت یعد تموم شدنش اگه ازتون بپرسن چقدر طول کشید میگین خیلی زود تموم شد. حیف که بیشتر نبود و...             مورد دوم: اگه شما به یه کلاس مزخرف از یه استاد/معلم مزخرف برین، اون ۱.۵ ساعت براتون چقد میگذره؟ مسلما همه ما تجربه اینو داریم که میگیم: اه ساعت چرا نمیگذره، این یه ساعت ده ساعت گذشت برام و...

خب موارد بالا گذر زمان در یک لذت مختصر و یک ناراحتی مختصر بود. حالا فکر کنین لذت آدم بی نهایت بشه! خب در این صورت زمان چطوری میگذره؟ مسلما زمان بسیار کوتاه و در حد یک لحظه میگذره گرچه در واقعیت مدت طولانی باشه.   و اگه ناراحتی و عذاب آدم بی نهایت باشه چطور؟  یقینا این زمان بسیار طولانی میگذره گرچه مدت توقف کوتاه باشد

در بهشت میزان لذت و سرور بی نهایت است. پس بنابراین زمان بسیار کوتاهه. و اگه فرضا اگه یکی رو بعد مثلا ۱۰۰۰ سال زمینی از بهشت بیرون بکشیم و ازش بپرسیم چقدر اینجا بودی میگه همین یه دقیقه پیش اومدم 😂

و اگه یه جهنمی رو بعد یه ساعت زمینی اگه از جهنم بیرون بکشیم بپرسیم چقدر اینجا بودی میگه من یه عمره اینجام. 😂

یه نکته ی دیگه ای رو هم خدمت شریفتون عرض کنم که زمان هم مانند هر چیز دیگه ای مخلوق خداست. زمان حتی در این دنیا هم میتونه به چالش کشیده بشه! مثل طبق نسبیت انیشتین.حالا بحثو به حاشیه نکشیم.

اگه جواب منو متوجه نشدین میتونین از کارشناسای مذهبی یا فلسفه بپرسین.

بدرود

به روز خوب

سلام بزرگوار

ممنونم از وقتی که گذاشتید و پاسخ دادید.

من این طور از حرف های شما برداشت کردم که منظورتون از بی زمانی، اینه که ذهن ما واقعیت رو طوری تفسیر میکنه که گویا زمانی وجود نداشته نه این که در واقع هم زمان نگذشته باشه.

چون خودتون هم اذعان کردید که چون در بهشت میزان لذت و سرور بی نهایته، پس زمان بسیار کوتاهه و مثلا اگه یکی رو بعد از هزار سال زمینی از بهشت بیرون بکشیم، میگه که انگار همین یه دقیقه پیش اومدم.

یعنی وجود فرجه و تفاوت بین لحظات رو منکر نشدید اما میفرمایید این لحظات اون قدر لذت بخشه که گویا زمانی وجود نداره. یعنی ذهن این طور تفسیر میکنه که انگار زمان نمیگذره.

منظورتون رو درست متوجه شدم؟

اگه منظورتون همینه، من هم این رو قبول دارم. همچنین قبول دارم که زمان هم مخلوق خداست و میتونه به چالش کشیده بشه.

باز هم تشکر میکنم از همراهی تون.

سلام.

اگر بخوام مفهوم قلبی

که خودم 

از ،،ابد،، درک کردم براتون بگم 

متاسفانه باید بگم قابل به زبان آوردن نیست.

اما شاید بتونم صحبتهایی داشته باشم اما  باز هم عمق مفهوم را نخواهد رساند.

_راهی به غیر از گوش دادن ندای قلب وجود دارد؟

خودتان تنها،

چه راهی غیر از ندای قلب و عقل و ناخودآگاه و الهامات و احساسات وجود دارد؟!

قبلا با خودم فکر می کردم،،

جهانی که در پیش داریم...

ابد،،

آیا ملول آور نیست؟!

آیا کسل کننده نیست؟!

آیاتکرار مداومتها نیست؟!

آیا من راسیراب خواهد کرد؟!

آیا مواردی که درمورد امکانات جهان دیگر نام برده شده، برای ابد من کافی هست؟!

نه...

معلومه که من..

به هیچ وجه ..

شاید هیجان انگیز باشه اما کافی نیست.

در همین جهان هم اینها برایم ، ارزش چندانی ندارند.

اون چیزی که باعث میشه 

لفظ ابد من را اشباع کند،،

رسیدن به معشوق در نزدیکترین حالت ممکن(قرب الهی ) است.

مگر میشه؟! اون جوشش از ته قلبتون، از جوش و خروش بیفته؟!

هر لحظه و هر ثانیه در طلب عشق الهی بودن و سیراب شدن

به قولی لفظ ابد من را اقناع می

کند.

مثال بسیار کوچکش در همین جهان؛

یک عاشق و معشوق واقعی؛

چطور عاشق با تمام وجود 

بدون داشتن هیچ چیز خاصی، فقط در تمنای کنار معشوق ماندنه! 

حتی، حتی، بدون خواست هیچ چیزی ، فقط کنار او بودن!

( خوشحال و راضی با وجود هر مسئله ای )

ندای قلب،،،،

 در آرامش کافی  و خارج کردن افکار منفی و محدود کننده از ذهن،،

ان وقته که ندای درونتان را می شنوید.

صدایی از اعمااق قلبتون...

گاهی آنچنان قوی هست، که با هر تپش قلبتان ان را حس می کنید.

حتماا که ندای درون هم بعد مثبت و منفی وجود دارد، اینجاست که قدرت تشخیص میاد وسط

والبته ایا عقل توان انتخاب دارد؟! 

یعنی قدرت کافی دارد؟!

و از کجا درست و غلط بودن ندای قلبم را تشخیص دهم؟!

گاهی ندای قلبم بر عقلم چیره میشود.

اما گاهی بلعکس و ندای عقلم پیروز بر قلبم می شود. 

و بعضاا پیش اومده که 

من کار عقلانی را انجام دادم و درست بوده اما پشیمان شدم که چرابه ندای قلبم گوش نکردم؟!!

بیل گیتس: بیشتر اوقات مجبورید به ندای درون تکیه کنید.

و

میشه گفت؛

ندای درون ترکیبی از احساسات ناخوداگاه و خوداگاه والهامات و حس ششم و...

می باشد.

با عرض شرمندگی 

کامنتم 4بار اومد در پستتون 

من ارسال نظر میزدم اما تایید نمی کرد. 😒

ولی یک دفعه 4بار تایید کرد😒

به آقای نجفی میگم حذفشون کنند.

سلام آقای محمد

والا منم ذوق زده شدم از دیدن پیامتون😅✋

چندبار اینجارو چک کردم ولی چون دیر به پستتون سر زدید نفهمیده بودم.

درمورد توضیحاتتون درباره ضمیر ناخودآگاه و حس ششم و الهامات تقریباً باهاتون هم‌نظرم.

فقط من برخلاف شما که میگید حس ششم ورودی ناخودآگاهه،بنظرم حس ششم خروجی ناخودآگاه.با مثال بخوام بگم

انگار یه اتاقی هست تو یه مرکزی،اداره ای... که درواقع اتاق مدیریته و اونجا درمورد اداره ی اون مرکز  تصمیمگیری میشه.

این اتاق خودش هم درواقع دوتا اتاقه و بینشون دری هست.

تو یکی از اتاقها خودآگاه نشسته و مدارکی رو بررسی میکنه و تصمیم میگیره.

تو اتاق دیگه یه گروه نشستن که اسمشون ضمیر ناخودآگاهه و اونا هم یه سری مدارک رو بررسی میکنن و باهم مشورت میکنن و تصمیم میگیرن.

ارتباطی هم بین این گروه ناخودآگاه و اون مدیر خودآگاه برقرار نمیشه.

ولی یه وقتایی اون مدیر خوداگاه یه صداهایی رو میشنوه که حقایقی هستند که خیلی میتونه بهش کمک کنه.این صداهایی که بعضی وقتا از اتاق ناخودآگاه به گوش مدیر خودآگاه میرسه همون حس ششم هست.

الهامات هم نوعی حس ششمه و فقط صدای بلندتری داره.

چون همونطوری که گفتید منشأ این الهامات بررسی مدارک روتین و همیشگی نیست.بلکه ایندفعه یه اطلاعات سری از جاهای دیگه به گروه ضمیرناخوداگاه رسیده که خیلی هیجان زده شدند و با صدای بلند دارن درموردش حرف میزنن و خودآگاه صداشونو بیشتر میشنوه.

نمیدونم چقدر درسته این حرفا و مثالم.منم خوشحال میشن نظرتونو درموردش بخونم.

راستی اینم بگم.یه نمونه هم از اعتماد به حس ششم برای خودم پیش اومده

پارسال که کرونا اومد و یکی دوماه خونه موندیم من کوییز رو روی گوشیم نصب کردم و یه مدت روزی ۴ ۵ ساعت بازی میکردم.تو اون بازی متوجه شدم که حس ششمم خیلی از جوابهارو میدونه.حتی اگه سوال و جوابها برام غریبه باشن.از یه جایی به بعد یادگرفتم وقتی بنظرم سوال رو جایی ندیدم ولی ذهنم بی دلیل رو یه گزینه تاکیید داره بهش اطمینان کنم و گزینه رو انتخابش کنم.در اکثر مواقع جواب درست بود.

توجیح خودم اینه که چون من خوره ی خوندن دارم و هرجا هر مطلب بی ربطی هم ببینم میخونم،از طرفی حافظه‌ی خوبی هم ندارم،این اطلاعات و جوابهارو قبلاً جایی خوندم ولی خودآگاهم ثبتشون نکرده و مدارک رو دور ریخته ،برعکسش ناخودآگاه یه بایگانی خیلییی بزرگ داره که هیچ مدرکی رو دور نمیاندازه و نگهشون داشته.

اوووف چقدر حرف زدم :/

همین دیگه.ببخشید اگه طولانی شد.

به گلی خانوم و مشکات

سلام بزرگواران

بابت این که ارسال پاسخ تون دیر میشه معذرت میخوام.

مشغول پاسخ به یک کامنت دیگه هستم که خیلی طولانی هست، دست منم که بره رو کیبورد بلندکردنش با خداست. :)

ان شاء الله در اسرع وقت پاسخ پیام هاتون رو میدم.

ممنونم که صبر میکنید.

باز هم پوزش.

به گلی خانوم

سلام بزرگوار

ممنونم از پاسخ زیباتون.

پریروز اومدم به این پست سر بزنم. دیدم تعداد نظراتش چهارتا اضافه شده. پست رو باز کردم و اسکرول کردم به سمت پایین. دیدم اولین پیام جدید، شما بودین. خوندم و دوباره رفتم پایین تر.

پیام بعدیش هم شما بودید. گفتم احتمالا صفحه رفرش شده و دوبار فرستاده شده. دوباره اسکرول کردم به پایین باز هم دیدم که پیام شماست. فهمیدم که احتمالا تأیید نمیشده و چندبار فرستادید.

گفتم آخرین پیام حتما یه نظر جدیده. باز هم دیدم کامنت شماست! یاد فیلم متهم گریخت افتادم که سعید آقاخانی یا علی صادقی یا یه نفر دیگه بود که دستش رو گذاشته بود روی زنگ در همسایه و با یکی دیگه صحبت میکرد و حواسش هم نبود. گفتم شاید دست تون رو دکمه ی ارسال نظر نگه داشتید و مشغول کار دیگه ای هستین!

دشمن تون شرمنده. چه حرفیه. پیش میاد دیگه. کلی هم خندیدم.

بله حرف تون رو کاملا قبول دارم. واقعا برخی از مفاهیم قابل به زبان آوردن نیستن ولی چاره ای هم نیست. کلام، در دسترس ترین گزینه برای انتقال مفاهیمه اما کاستی های خودش رو هم داره.

امکانات این جهان و آن جهان به قول شما هیجان انگیزه ولی وقتی آدم فکر میکنه، می بینه که همین اتفاقات هیجان انگیز میتونن ملول آور و کسل کننده و قطاری از اتفاقات تکراری باشن و آدم رو سیراب نکنن.

تنها چیزی که آدم رو اشباع میکنه، همون تمنای ماندن در کنار معشوق یا قرب الهیه. خوشحال و راضی، با وجود هر مسئله ای. یاد آیات "رضی الله عنهم و رضوا عنه" و "یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیة مرضیّة" و "و رضوان من الله اکبر" افتادم.

درباره ی ندای قلب فرمودید این ندا، وقتی شنیده میشه که در آرامش کافی باشیم و افکار منفی و محدودکننده رو از ذهن بیرون کنیم. یعنی منظورتون اینه که نشخوارهای ذهنی و افکار مه آلود و مزاحم رو کنار بزنیم و پشت این ابرهای تیره و کدر، نور درخشان آفتاب قلب رو ببینیم؟

اما این که ما چقدر میتونیم به کمک عقل تشخیص بدیم این راهی که ندای قلب میگه درسته یا غلطه؟ من یک مثال در متن مفصل "آخرش که چی؟!" نوشته بودم که با اجازتون اون رو در اینجا قرار میدادم. دقیقا مثل شما کار عقلانی را انجام دادم و درست بوده اما پشیمون شدم که چرا زودتر به ندای قلبم گوش نکردم. اما اون مثال:

" یعنی دل، آدمو به راه اشتباه نمیفرسته؟

چرا که میفرسته ولی بهترین کار تو دنیا همون اشتباهه که باید تجربه بشه و تبدیل به درس عبرت شه. مثلا اساتید مطالعه میگن وقتی یک کتاب رو شروع میکنید، موازی با اون کتاب دیگه ای رو نخونید یا نهایتا یک کتاب دیگه، اونم اگه ضروری باشه. (کتاب های غیردرسی منظورمه)

زور میزدم که این نکته رو رعایت کنم ولی مگه دل میگذاشت؟ مدام دوست داشتم کتاب های دیگه رو بخونم اما مقاومت میکردم.

آخر سر گفتم هر چی قلبم بگه. تو یک ماه اونقدر موضوعات مختلفی رو ناتمام رها کردم که خود قلبم خسته شد. الآن خودش میگه که حق نداری تا یک کتاب رو تموم نکردی، سراغ بعدی بری حتی اگه به یقین رسیدی که خوندن اون کتاب اشتباهه!

اگه زودتر به حرف قلبم گوش میکردم و یک ماه در اشتباه می بودم، زودتر هم تجربه کسب میکردم و دیگه لازم نبود برای پایبند بودن به یک کتاب تقلا کنم.

پس اگه دل آدم حتی به راهی اشتباه راهنمایی کنه، باز هم همون راهه که بهترین مسیر در لحظه برای ما هست."

نظرتون در این مورد چیه؟

این که فرمودید میشه گفت ندای درون ترکیبی از احساسات ناخودآگاه و خودآگاه و الهامات و حس ششم و از این قبیل هست، به نظرم درسته. برای این که خسته تون نکنم، بعدا دربارش بیشتر صحبت میکنم.

اما اول متن در جواب سؤال "راهی به غیر از گوش دادن ندای قلب وجود داره؟"، جلمه ای رو فرمودید که دقیق متوجه نشدم. آیا "خودتان تنها" پاسخ به این سؤاله یا ویرگول بعد از اون نشون دهنده ی اینه که به جمله ی بعدیش چسبیده؟

ممنونم از نظرتون

به خانم مشکات

سلام بزرگوار

ممنونم از پست قشنگ تون.

ببخشید دیر به دیر پاسخ میدم چون هم مشغول به نوشتن برای پستی دیگه بودم و هم برای نوشتن نظرات، زیاد فکر میکنم.

چقدر خوب بیان کردید. یه نفر در اتاق مدیریت خودآگاهه و یه گروه هم در اتاق مدیریت ناخودآگاه. این که فرمودید در اتاق ناخودآگاه یک گروه وجود دارن نه یک فرد، به خاطر قدرت پردازش بالای ناخودآگاهه یا چیز دیگه؟

این ها یه سری مدارک رو بررسی میکنن و بعد از تجزیه و تحلیل، فرمان صادر میکنن. به نظرم این مدارک رو یه سری افراد میارن.

مثلا یه نفر وجود داره که اسناد و مدارک مربوط به حس بینایی رو میاره. انگار داخل اتاق حس بینایی، یه کارمندی نشسته که می نویسه حس بینایی این چیزها رو دریافت کرد. وقتی گزارشش کامل شد، میفرسته به اتاق مدیریت. این ارسال اطلاعات، لحظه به لحظه در حال انجامه.

حالا، اون فردی که واسطه هست و مدارک رو جا به جا میکنه، وقتی وارد اتاق مدیریت میشه، اول با اتاق خودآگاه مواجه میشه. ابتدا باید مدارک رو تحویل مدیر خودآگاه بده تا اگه این مدیر اجازه داد، مدارک به اتاق ناخودآگاه بره. اتاق ناخودآگاه هم داخل همین اتاق بزرگ قرار داره.

گاهی اوقات هم که خودآگاه مشغول تجزیه و تحلیل یک سری مدارکه، بعضی از کارمندها میان و بدون اجازه گرفتن از خودآگاه، مدارک رو به ناخودآگاه میبرن. درست مثل وقتی که آدم یک متن رو میخونه ولی بعد سرش رو بلند میکنه و میگه، من این چند خط رو کی خوندم؟ اصلا یادم نیست چی خوندم. با این حال، تمام اطلاعات توسط ناخودآگاه دریافت شده.

مثلا خودآگاه مشغول مرور یک خاطره از گذشته بوده و اون افراد که مدارک مربوط به متن خونده شده رو میاوردن، میدیدن که آقای خودآگاه غرق افکار خودشه و مدارک رو مستقیم به ناخودآگاه میبردن.

اما درباره ی حس ششم. مثلا شما سؤالات کوئیز رو میخونید و به خودآگاه ارسال میشه. خودآگاه تشخیص نمیده که جواب درست کدومه. مدارک رو میده به کارمند و اون کارمند هم مدارک رو میبره اتاق ناخودآگاه.

چون مطالعات زیادی داشتید، اتاق ناخودآگاه اطلاعات زیادی در خودش داره و جواب رو به خودآگاه ارسال میکنه. خودآگاه میپرسه من که نمیدونم این جواب درسته یا نه. کارمند پاسخ میده که شما نمیدونی اما ناخودآگاه بررسی کرد و دونست اما الآن وقت نیست چرایی ش رو به شما توضیح بده. پاسخ درست همینه که می بینی.

یعنی به نظرم حس ششم، همون افرادی هستن که وارد ناخودآگاه میشن. حالا بعضی هاشون با اجازه ی مدیرخودآگاه و بعضی هاشون بدون اجازه ی اون.

و خود همین افراد هم هستن که جواب رو از ناخودآگاه به خودآگاه میارن. منظور من هم از این که حس ششم ورودی ناخودآگاهه، از این جهته که اطلاعات رو به ناخودآگاه وارد میکنن. اگه از این جهت بگیم که جواب ها رو از ناخودآگاه بیرون میارن، حس ششم میشه خروجی ناخودآگاه. فکر کنم مقصود هر دو مون یکی باشه، درسته؟

درباره ی شنیده شدن صدا از درون اتاق ناخودآگاه هم درست فرمودید. انگار خودآگاه و ناخودآگاه میونه ی خوبی با هم ندارن و زیاد همکاری نمیکنن ولی کسایی که با ناخودآگاه شون رفیق شدن، میتونن راحت هر صدایی رو از اون جا بشنون. من به جای صدا، از عبور و مرور کارمندها استفاده کردم. منظورم با شما یکیه.

اما الهامات. مثلا این طور میشه بگیم که اتاق ناخودآگاه یه پنجره داره که بعضی از افراد، بدون این که نیاز باشه به اتاق خودآگاه وارد بشن، مستقیما با ناخودآگاه ارتباط دارن. میتونیم بگیم الهامات رو این افراد میارن به ناخودآگاه. حالا ناخودآگاه هر وقت صلاح بدونه، بعضی از این اطلاعات رو به خودآگاه میفرسته.

مثلا یه بار در خواب دیدم که یکی از دوستانم داره میخنده و خوشحاله. ازش پرسیدم چه خبره؟ گفت رفته خواستگاری.

یکی دو ماه بعد متوجه شدم که بله، آقا در حال آشنایی با یک نفر بوده و رسما قراره عقد کنن.

در بیداری، اصلا از این ماجرا خبر نداشتم. این اطلاعات از کجا به من رسیده بود؟ به نظرم بعضی از کارمندها از همون پنجره این اطلاعات رو آورده بودن! چون ناخودآگاهم هیجان زده شده، اون رو در رویا به خودآگاهم نشون داده.

به کامنت تون میگید طولانی؟!!! فکر کنم کامنت های منو در پست دلایل پسند نشدن دختران ندیدین!

هر چقدر دوست دارین بنویسین، من همه شو با حوصله میخونم فقط اگه دیر پاسخ دادم پیشاپیش ببخشید.

ممنونم از شما

سلام مجدد

متاسفانه یک بار نوشتم و همگی پرید😒😒

اشکال نداره

پس دیدین 4تا کامنتو؟😅

چه جالب 

متهم گریخت😀

یادش بخیر

آره..😀

اما نه...من حواسم کاملا جمع بود.😌

به به چه آیات زیبایی 👌

به خصوص این آیه؛

"یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیة مرضیّة" 

بسیار عالی 

@درباره ی ندای قلب فرمودید این ندا، وقتی شنیده میشه که در آرامش کافی باشیم و افکار منفی و محدودکننده رو از ذهن بیرون کنیم. یعنی منظورتون اینه که نشخوارهای ذهنی و افکار مه آلود و مزاحم رو کنار بزنیم و پشت این ابرهای تیره و کدر، نور درخشان آفتاب قلب رو ببینیم؟

بله صد البته که منظورم همینه

ولی آیا میشه همچین کاری کرد؟!

میشه افکار منفی را از ذهن خارج کرد؟!

میشه ذهن را در آرامش کافی قرار داد؟!

راهی هست؟!

خودم  درصدد این کار، در تلاش هستم اما آیا راه من درسته!!!

@مثال:

" یعنی دل، آدمو به راه اشتباه نمیفرسته؟

چرا که میفرسته ولی بهترین کار تو دنیا همون اشتباهه که باید تجربه بشه و تبدیل به درس عبرت شه. مثلا اساتید مطالعه میگن وقتی یک کتاب رو شروع میکنید، موازی با اون کتاب دیگه ای رو نخونید یا نهایتا یک کتاب دیگه، اونم اگه ضروری باشه. (کتاب های غیردرسی منظورمه)

زور میزدم که این نکته رو رعایت کنم ولی مگه دل میگذاشت؟ مدام دوست داشتم کتاب های دیگه رو بخونم اما مقاومت میکردم.

آخر سر گفتم هر چی قلبم بگه. تو یک ماه اونقدر موضوعات مختلفی رو ناتمام رها کردم که خود قلبم خسته شد. الآن خودش میگه که حق نداری تا یک کتاب رو تموم نکردی، سراغ بعدی بری حتی اگه به یقین رسیدی که خوندن اون کتاب اشتباهه!

اگه زودتر به حرف قلبم گوش میکردم و یک ماه در اشتباه می بودم، زودتر هم تجربه کسب میکردم و دیگه لازم نبود برای پایبند بودن به یک کتاب تقلا کنم.

پس اگه دل آدم حتی به راهی اشتباه راهنمایی کنه، باز هم همون راهه که بهترین مسیر در لحظه برای ما هست."

نظرتون در این مورد چیه؟

با مثالتون موافقم  بله

گفتم که برای خودمم پیش اومده.

اما با قسمت آخر باید بگم نه! 

از نظر من؛

 نه

آخه دل همه چی میگه! همه چی هم می خواد!

حالا هرچیزی که در اون لحظه میگه درست ترینه؟!

بله میشه تجربه میشه عبرت اما

ممکنه حسرت هم بشه

از دست دادن فرصت هم بشه.

پس نمیشه گفت درست ترینه!

یک مثال خیلی خیلی ساده:

من نصفه شب 

در یک شب بارانی و بهاری 

دلم پر می کشه! که برم پارک و زیر آسمون خدا قدم بزنم.

علاوه بر دلم می تونم بگم تمام سلولهام هم اینو می خوان!

خب حالا  در اون لحظه بهترین هست؟!

و من انجامش بدم؟!

آیا امنیت من تضمینه؟

آیا دلم درست میگه؟!

@این که فرمودید میشه گفت ندای درون ترکیبی از احساسات ناخودآگاه و خودآگاه و الهامات و حس ششم و از این قبیل هست، به نظرم درسته. برای این که خسته تون نکنم، بعدا دربارش بیشتر صحبت میکنم.

حتما

نه خسته نمیشم.

مطالبتون مفیده و جالب استفاده می کنم.🌹

@اما اول متن در جواب سؤال "راهی به غیر از گوش دادن ندای قلب وجود داره؟"، جلمه ای رو فرمودید که دقیق متوجه نشدم. آیا "خودتان تنها" پاسخ به این سؤاله یا ویرگول بعد از اون نشون دهنده ی اینه که به جمله ی بعدیش چسبیده؟

خب من خودم  سه تا برداشت از این کارم داشتم.

_ پاسخ به سوال

در این دنیا از نظر جسم خاکی 

تنهای تنها هستیم

هیچکسی برای شما و به خاطر شما ... نخواهد بود.

به قولی گلیمتونو خودتون باید  از آب بیرون بکشید!

و به امید دیگری نباشید.

_اگر تنها نباشید علاوه برخودتان

حرف دیگران هم گوش کنید هست!

_چسبیده به جمله بعدی؛

همان معنای تنها بودن خودتان با امکانات درونی وبیرونیتان!

به گلی خانوم

سلام بزرگوار

بدینوسیله ضایعه ی پریدن متن تون رو تسلیت عرض میکنم.

یکی از بازی های دوران کودکی م این بود که چوب کبریت ها رو می چیدیم رو هم و یک سازه ی مکعب مستطیل شکل درست میکردیم. خوشحال بودیم که برج ساختیم. بعد یهو یکی از بچه های شیطون میومد و زارت میزد زیرش و خرابش میکرد.

پریدن متن هم همون حس رو میده به خصوص اگه طولانی باشه. دل آدم کباب میشه. به خاطر همین من همیشه در فایل ورد مینویسم که امنیت بیشتری داشته باشه.

ممنونم که حوصله به خرج دادین و دوباره نوشتین.

آیا میشه افکار منفی رو از ذهن خارج کرد؟

میشه ذهن رو در آرامش کافی قرار داد؟

نه نمیشه!

منظورم اینه به طور مطلق نمیشه. البته نمیدونم شاید هم بشه ولی من که هنوز تجربه نکردم. اما کارهایی میشه کرد که تا حد خوبی افکار منفی از ذهن خارج بشه. درسته، رسیدن به ذهنی مطلقا آرام سخت یا محاله ولی راه حل هایی وجود داره که  آرامشی کافی برامون حاصل بشه.

یکی از راه های بسیار مناسب اینه که آدم با خودش مذاکره کنه. در این باره، در وبلاگم دو تا پست گذاشتم به نام "پرسه ی افکار".

اما یه راه دیگه هم هست که مثل مذاکره ساده نیست اما جذاب تر و مؤثرتره. اون هم کار با رویاهاست. وقتی خواب می بینیم، ارتباط عمیق و پررنگی با ناخودآگاه برقرار میشه و ناخودآگاه میتونه خودش و مشکلاتش رو بروز بده.

افکار منفی و مه آلود و نشخوارهای ذهنی و ترس های ما در خواب هامون ظاهر میشن. کابوس هایی که مدام تکرار میشن، نمایانگر مشکلی در اعماق وجود ما هستن.

راه حل هایی وجود داره که میشه از طریق تصویرسازی ذهنی و رویاهای آگاهانه با ناخودآگاه ارتباط مستقیمی داشته باشیم و معضلات رو حل کنیم.

مثلا یک بار داشتم خواب می دیدم که دستبند به دستم زده شده بود و مثل زندانی ها بودم. بعد فهمیدم که دارم خواب می بینم. چون آگاه شدم، اراده کردم که دستام رو از هم فاصله بدم تا زنجیر پاره بشه. این کار رو کردم و زنجیر دستبند، پاره شد و احساس آزادی میکردم.

مدت زیادی بود که میخواستم تصمیم بزرگ و سختی رو بگیرم اما می ترسیدم و مثل یک زندانی ها خودم رو محصور می دیدم. همون روز که این خواب رو دیدم، دل رو زدم به دریا و تصمیمم رو عملی کردم.

فرمودید در صدد این کار هستید اما نمیدونید راه تون درسته یا نه. شما چه راهی رو در پیش گرفتید؟ میشه به من هم بگین؟

فرمودید با مثالم موافقید اما نتیجه گیری درست نیست. یعنی نمیشه گفت که اگه دل آدم، حتی به راهی اشتباه راهنمایی کنه، باز هم همون راهه که بهترین مسیر در لحظه برای ما هست.

با این نتیجه مخالف هستین چون دل، همه چی میگه و همه چی میخواد اما لزوما درست ترین کار رو نمیخواد چون ممکنه این کار در نهایت تبدیل به حسرت بشه، تبدیل به از دست دادن فرصت بشه.

این جاست که عقل یه چیز رو میگه و دل چیز دیگه ای رو میگه. مثلا دلتون میخواد که برید پارک و قدم بزنین اما عقل تون میگه نه.

حالا با اجازه تون من درباره ی ندای قلب و مفهومی که از اون در ذهنم هست توضیح بدم.

ناخودآگاه و خودآگاه انسان، اطلاعات رو دریافت میکنن. این اطلاعات میتونه از حواس پنجگانه باشه، از حس ششم باشه، از الهامات باشه و موارد دیگه.

خودآگاه و ناخودآگاه با تجزیه و تحلیل تمام این موارد، به نتیجه ای میرسن. این نتیجه به صورت یک حس خوب یا یک حس بد درباره ی انجام دادن کاری حاصل میشه.

اگه به این جمع بندی برسن که انجام دادن فلان کار، در مجموع، بهترین کار ممکن نیست، آدم حس بدی رو تجربه میکنه یا اگه به این جمع بندی برسن که انجام دادن فلان کار، در مجموع، بهترین کار ممکنه، آدم حس خوبی رو تجربه میکنه.

این حس خوب یا بد، میشه ندای قلب یا همون حرف دلمون.

مثلا الآن هم وقتی کتابی رو شروع میکنم، از یه لحاظ دلم می خواد که مدام به کتاب های دیگه ناخنک بزنم ولی از طرف دیگه دلم میدونه که عاقبت این کار، کلافگی و خستگی بیهوده میشه. این جاست که برآیند تمام این ها میشه این که ندای قلبم میگه حق نداری به کتاب جدید مراجعه کنی.

حالا در مثال قشنگ خودتون، خودآگاه و ناخودآگاه میان میگن که شب بارانی و بهاری، پارک، قدم زدن، چه حس خوبی! میان یه حس خوب تولید میکنن که تمام سلول هاتون میخوان که این کار رو انجام بدن.

دوباره همین خودآگاه و ناخودآگاه میان میگن که شب، خلوتی، ناامنی، حوادث غیرمترقبه، چه حس بدی. میان یه حس بد تولید میکنن که میشه اسمش رو گذاشت ترس و احتیاط.

حالا برآیند این دو حس مهمه. خودآگاه و ناخودآگاه با تمام قوایی که دارن مثل عقل و فکر و هوس و تمام اینها، به این نتیجه ی نهایی میرسن که نه، رفتن به بیرون خوب نیست و اون حس بد بر ما غالب میشه.

یعنی منظورم اینه که خود دلتون هست که داره احساس عدم امنیت رو در شما به وجود میاره و میگه بیرون نرید چون به نظرم عقل به تنهایی قدرت تولید احساسات رو نداره و صرفا کمکی هست برای خودآگاه و ناخودآگاه (به خصوص ناخودآگاه) که این حس ها رو تولید کنن.

اگه بفرمایید که در این مثال، دلم حس خوب رو ایجاد میکنه و عقله که حس بد رو ایجاد میکنه، اصلا اشکال نداره. این مفاهیم کاملا انتزاعیه و هر کس یه جور برداشت میکنه. من صرفا چیزی که در ذهنم بود رو بیان کردم.

به نظرم استخاره هم خیلی مرتبط با ندای قلب هست. مثلا بعضی وقت ها با تحقیقات بسیار و تعقل و تفکر و مشاوره، به نتیجه ی خاصی نمی رسیم. یعنی نمیدونیم که الآن نسبت به انجام یک کار حس خوبی داریم یا حس بد.

این جاست که استخاره کارگشاست. مثلا در استخاره با تسبیح انگار خودآگاه رو از کار میندازیم و فرمون رو کاملا میدیم دست ناخودآگاه تا یه قبضه از تسبیح رو بگیره.

ناخودآگاه هم چون قدرت بیشتری در تجزیه و تحلیل اطلاعات داره و همه چیز مثل الهامات الهی رو هم بررسی کرده، اون نتیجه ی نهایی رو به صورت یک دستور به دست ارسال میکنه تا یک مهره رو بگیره و نشون بده که خوبه یا بده.

اصلا در برخی از انواع استخاره هست که نیاز به تسبیح نیست و فقط اذکار و ادعیه ی مخصوصی رو که داره میخونیم و بعد باید ببینیم به دلمون چی میفته! خیلی برام جالب بود.

با این حال، این ها حدس و گمان خودمه نمیدونم واقعا هم این طور باشه یا نه.

نظرتون چیه؟

ان شاء الله امنیت اون قدر بالا باشه که آرزوهایی مثل قدم زدن در پارک در یک شب بهاری و بارونی براتون پیش پا افتاده بشه. علی الحساب میتونید روی رویای آگاهانه هم حساب کنید.

من یکی از فانتری هام اینه که از برج های بلند سقوط آزاد داشته باشم بدون چتر نجات!

چند بار هم این کار رو کردم.

اما توی خواب بوده! مثلا فهمیدم دارم خواب می بینم، اراده کردم که برم بالای برج ایفل. به هر سختی که بود، تونستم برم اونجا و از برج برم بالا. بعد پریدم و مثل پرنده ها اطراف برج پرواز کردم. خیلی لذت بخش بود. البته الآن مثل اوایل اون قدر برام جذابیت نداره.

کتاب های آقای استیفن لابرگ در موضوع رویای آگاهانه خیلی خوبه. سایت آرنوشا هم مقالات خوبی درباره ش داره.

چه برداشت های جالبی از نوشته تون داشتید. حرف هاتون عمیق و چند لایه هست.

ممنونم از همراهی شما.

سلام 
خواهش میکنم.هروقت دوست داشتید پاسخ بدید.میدونم این پست با بقیه ی پستا فرق داره و خیلیم خوبه که اینجوریه :) اتفاقاً منم فرصت جواب طولانی دادن رو نداشتم و بخاطر همین گذاشتمش سر وقت و حوصله جواب بدم.

پرسیدید《اینکه گفتم تو اتاق ناخودآگاه یک مدیر نیست و درواقع یک هیئت مدیره هستن به خاطر قدرت پردازش بالاشه؟》
تقریباً بله.هم پردازش بالا هم قدرت عمل و نفوذ بالا.شنیدید که میگن ۹۲ درصد اعمال ما تحت تاثیر ناخودآگاهه و فقط ۸ درصدش از خودآگاه؛پس میشه گفت که نسبتش ۹ به ۱ هست.۹ نفر ناخودآگاه ۱ نفر خوداگاه
(اینم یه جایی خوندم که خودآگاه مثل یه پیر خردمنده و همه‌ی کاراش منطقیه  ولی ناخودآگاه مثل یه کودکه و کاراش منطقی نداره)
درواقع حکایت ما همون حکایت فیل و فیلسواره

چرا گفتید مدارک اول میرسه دست خودآگاه بعد ناخودآگاه؟؟این ترتیب رو جایی خوندید؟؟یا خودتون به این نتیجه رسیدید؟

بله درست میگید میشه گفت حس ششم واسطه بین خودآگاه و ناخودآگاهه.درواقع فقط کارمند حس ششم میتونه زبون اون هیئت ناخودآگاه رو متوجه بشه و به خودآگاه هم خبر بده

اینکه ناخودآگاه الهامات رو از پنجره میگیره خیلی جالب بود👌
اینکه چقدر از این الهامات و اطلاعات توسط حس ششم به خودآگاه میرسه بستگی به آدمش داره.
بعضیا ذاتاً ارتباط خوبی با ناخودآگاهشون دارند.مثلاً تو کهن الگوها هادس و پرسفون ارتباط خوبی با ناخودآگاهشون دارند.
مامان من یکی از تایپهای محبوب یا شاید اصلاً تایپ غالبش پرسفونه.خیلی رویای صادقه میبینه.بیشتر خوابهاش تعبیر میشه.
یا مثلاً حس ششم خیلی قویی داره و یجورایی ذهن آدمو میخونه.با وجود اینکه طبق طبع پرسفون تایپها انسان پیچیده‌ای بنظر نمیاد و برعکس ممکنه ساده هم فرض بشه.
مثلاً هروقت بهش بگی مامان اونو بده نمیپرسه دقیقاً منظورت چیه؟چیو بده؟؟میدونه که منظورت نمکدونه یا کنترل تلویزیونه یا عینکه یا...
انگار ناخودآگاهش همه چیو در مقیاس بزرگی زیر نظر داره و میدونه که اون آدم الان چی لازم داره که ازش میخواد :|
من قبلاً فکر میکردم بخاطر مادر بودنشه و همه‌ی مادرا همینن؛ولی عروسمون وقتی تازه اومده بود تو خونمون هم اینو بهم گفت که مامانت انگار ذهن آدمو میخونه :|

راستی احتمالاً میدونید که یونگم تو زندگیش تقریباً همین سیاست شمارو پیش گرفته و تمام کارهایی که کرده از رشته ‌ای که خونده تا شغلی که انتخاب کرده و کارهای دیگه‌اش همش تحت تاثیر خوابها و رویاهاش بوده و زندگیش رو سپرده دست الهامات.البته الان که فکر میکنم نتیجه‌ی بدی هم نگرفته :|

گفتید کامنتام طولانی نیست منم هرچی دلم خواست نوشتم:|

پایدار باشید :)

سلام

یکی از بازی کودکی ما هم این بود 

که یه صندوق پراز نوارکاست داشتیم که ما اینارو می اومدیم دومینو بازی می کردیم .
از این سر اتاق تا اون سر اتاق با انواع پیچها !

حالا همون بچه شیطوناا چشم منو دور میدیدن و یکیشو میزدن😒 همش خراب می شد😥

اونوقت، خیلی دردناک بود!😅

علاوه بر غصه اینکه چرا اینا رو زدن :/😒غصه اینم بود که چرا خودم زوودتر نزدم😄😒

خب گفتین یکی از روش هاتون مذاکره هست ،خب بله این روشو من هم استفاده می کنم اما مذاکره که چه عرض کنم، بحث و جدل مناسب تره واسش!

مطالب وبلاگتون مطالعه کردم،گفته بودین وقتی که حوصله حل کردن مسئله ای ندارین مذاکره می کنین و...
وآخرشم هیچ کاری نمی کنین.
خب من در همین جور موقعیتی بهترین کاری که اون لحظه علاقه دارم و انجام میدم
بله
چون دوباره به فرم خودم می تونم برگردم و ادامه کارو بگیرم.

و چه جور اون راه های ارتباط نا خوداگاه با رویای آگاهانه را پیدا کنم؟

گفتین راهمو بهتون بگم، اینجا یک اشتباه لپی شد! باید بگم راه هاا!

البته اول اینو بهتون بگم ممکنه

بعضی راه هام کمی کودکانه باشه! از نظرتون
 اما جواب دهیش فعلا خوبه ،بد نیست:)/

از بین بردن افکار منفی و رسیدن به آرامش حد نساب:

_یکی از راه ها که خیلی انرژی مثبت به من میده کمک کردن به دیگرانه یا حتی نیت کمک به دیگران

_نپرداختن به حسهایی مثل حسادت و کینه و ....

_ممکنه زمانی افکار من شروع کنه به منفی بافی
اونوقته که میرم یک کتاب مورد علاقمو شروع می کنم
به خوندن، چون با کتاب خوندن کلا از اون فضا پرت میشم به جزییات کتاب!
 
_مدیتیشن (مراقبه ) انجام میدم.

_با خدا ارتباط برقرار می کنم حالا به هر صورت

_با گل و خاک و درختان ارتباط می گیرم!

_از بین رفتن ارامش من وقتیه که برنامه نداشته باشم پس سعیم بر داشتن برنامه منظم هست بیشتر اوقات

...

درمورد ندای قلب که واضح و خوب بیان کردید
الان که دارم با خودم فکر می کنم و طبق حرفی که اوایل خودم گفتم اینجا
بله، ندای قلب ترکیبی از تمام اینهاست.

دقیقا، حرف دلمون، درصورتی که همه ی اینها(عقل و حس و ناخودآگاه و الهامات و حس ششم )دخیل باشند.
بله، میشه درست ترین راه ممکن در اون لحظه دانست.

اما اگاهانه،،
چطور ؟!   اینکه هر حرفیو برداشت از ندای قلب ندانیم.

جالب بود راجع به استخاره گفتید.
دقیقا ناخودآگاه و بیشتر الهامات الهی
و همیشه هم درست در میاد حتی اگر دیر متوجه درست بودنش بشیم باز هم درست خواهد بود.

اون استخاره ای که گفتین فقط با اذکار!و چی به دل می افته!
چه حالب تا حالا همچین چیزیو نشنیده بودم ولی مسلما
اعتقاد وفرد معتقد بالایی می خواد.

ممنون

اما امنیت! اونم نصف شب! فکر نکنم حالا حالاهااااا برقرار بشه! و به همان روز قناعت می کنیم.

رویای اگاهانه،،
چه جالب! باید درموردش تحقیق کنم.

داشتم فانتزیتون را می خوندم رسیدم به اینکه گفتین چندبارم انجام دادین!😄

گفتم پس کی داره اینارو می نویسه😃

که گفتین تو خواب!😁

کتابها و سایت ،،
حتماا گوشه ای از ذهنم نگهشون می دارم و سر فرصت

خیلی ممنونم
 و سلامت باشید.
 
  
 

ببخشین آقای صالحی یه سوال برام پیش اومد.

تمایل داشتین جواب بدین.

@مثلا یک بار داشتم خواب می دیدم که دستبند به دستم زده شده بود و مثل زندانی ها بودم. بعد فهمیدم که دارم خواب می بینم. چون آگاه شدم، اراده کردم که دستام رو از هم فاصله بدم تا زنجیر پاره بشه. این کار رو کردم و زنجیر دستبند، پاره شد و احساس آزادی میکردم.

مدت زیادی بود که میخواستم تصمیم بزرگ و سختی رو بگیرم اما می ترسیدم و مثل یک زندانی ها خودم رو محصور می دیدم. همون روز که این خواب رو دیدم، دل رو زدم به دریا و تصمیمم رو عملی کردم.

خب تصمیمتون درست بود؟

منظورم اینه که از نتیجش راضی بودین یا هنوز نتیجشو ندیدین؟

درود بر خانم مشکات

ممنونم از این که برای این پست وقت میذارین و با حوصله جواب میدین. سپاسگزارم.

بله درسته. هم پردازش بالا و هم قدرت عمل و نفوذ بالای ناخودآگاه چشمگیره. من همون مثال کوه یخی رو شنیدم که درصد کمی از اون بالای سطح آبه و غالب حجمش زیر آبه.

به نظر من هم درسته که خودآگاه مثل یه پیر خردمند، کارهاش منطقیه و ناخودآگاه کودکانه رفتار میکنه. همچنین به نظرم این کودک، بسیار منعطف و تربیت پذیر هست و اون پیرمرد میتونه با تربیت درست، کاری کنه که اون کودک با همون هیجانات و انرژی زیادش، کارهای منطقی رو هم انجام بده.

اما این که چرا مدارک، اول میرسه دست خودآگاه بعد ناخودآگاه. چیزهایی در ذهنم هست که شاید این حرفم از این مطالب نشأت گرفته باشه.

یکی این که میگن تلقین پذیری در حالت خلسه خیلی بالاست. مثلا وقتی در حالت عادی تلقین کنیم که "من آدم موفقی هستم"، خودآگاه میاد این جمله رو موشکافانه بررسی میکنه. بعد میگه که از کجا میگی موفقی؟ فلان کار رو که شکست خوردی. و این حرف ها باعث میشه که تلقین به دست ناخودآگاه نرسه و فرد همین طور ناموفق باقی بمونه. به نظرم به خاطر همینه که خیلی ها مینالن که چرا تلقین های مثبت شون جواب نمیده.

اما در حالت خلسه چه اتفاقی میفته؟ در حالت خلسه، خودآگاه سرعت پردازش اطلاعاتش بسیار کم میشه و نمیتونه خیلی جولان بده و بیاد مدارک و اطلاعات رو بررسی کنه. حالت خلسه هم مثل زمانی که میخوایم به خواب بریم. همون حالت خواب و بیداری خودمون.

وقتی خودآگاه حوصله ی تحلیل و بررسی رو نداره، این جمله ها وارد ناخودآگاه میشن و ناخودآگاه هم اون رو قبول میکنه. به جای این که موشکافی کنه که ببینه این جمله درسته یا نه، سعی میکنه اون رو محقق کنه. مثلا در بایگانی بسیار بزرگش میگرده دنبال موفقیت هایی که در زندگی داشتیم. باعث میشه همون احساسات در ما زنده بشن و حس آدم موفق رو بگیریم.

وقتی چنین حسی رو میگیریم، مثل آدم های موفق رفتار میکنیم و وقتی مثل آدم های موفق رفتار کنیم، آدم موفقی خواهیم شد.

در هیپنوتیزم هم اول به حالت خلسه میریم و بعد تلقین های بیرونی انجام میشه. هیپنوتیزم کننده کاری میکنه که خودآگاه ما تا حد ممکن غیرفعال بشه و ارتباط مستقیم با ناخودآگاه برقرار کنه.

کلیپ های زیادی هست که افراد هیپنوتیزم شدن و مثلا سوزن توی دست شون فرو میکنن ولی متوجه درد نمیشن. هیپنوتیزم کننده القا کرده که شما هیچ دردی رو حس نمیکنید. اگر خودآگاه فعال باشه، میگه غلط کردی دردی رو حس نمیکنم، پس این درد سوزن چیه توی دستم؟!

اما وقتی خودآگاه غیرفعال شده، ناخودآگاه اون حرف رو می پذیره و حسی رو در آدم ایجاد میکنه که درد احساس نمیشه.

پس انگار یک سری آدم که اطلاعات و مدارک دستشون هست، مدام به اتاق مدیریت وارد میشن. اگه خودآگاه حواسش باشه، دوست داره همه رو بررسی و بگه وایسا ببینم، تو چه اطلاعاتی رو داری می بری توی اتاق ناخودآگاه؟ اما وقتی حواسش پرت باشه، اون اطلاعات بدون اجازه هم وارد میشن.

در همین تلقین های معمولی هم میگن برای این که جواب بده، باید زیاد تکرار بشه. به نظرم علتش اینه که اگه زیاد تکرار بشه، زمان هایی پیش میاد که خودآگاه دیگه حواسش به اون جمله نیست. مثلا داریم راه میریم و به یک چاله میرسیم. تمام حواس ناخودآگاه میره به سمت این که در چاله نیفته ولی زبون مون داره تلقین رو تکرار میکنه.

در این جور لحظات، اون افرادی که جمله ی تلقین دست شون هست و دارن اون جمله رو به اتاق مدیریت می برن، می بینن آقای خودآگاه مشغول پردازش حرکت پاها برای نیفتادن تو چاله هست، به همین خاطر بدون اجازه وارد اتاق ناخودآگاه میشن و تلقین عمل میکنه.

یا میگن که جمله ی تلقین رو ضبط کنید و اون رو با یک موسیقی به طور همزمان پخش کنید. صدای جمله ی تلقین خیلی کم باشه که حواس آدم بره به سمت موسیقی مثل صدای آبشار. اون تلقین ها هم به گوش میرسه اما چون ضمیرناخودآگاه سرش به صدای آبشار گرم شده، تلقین ها مستقیم وارد ناخودآگاه میشن.

یه مورد دیگه هم یادم اومد که تصویرسازی نمادینه. مثلا به یه نفر میگیم تصویرت از موفقیت چیه؟ اولین چیزی که به ذهنش میاد اینه که نوک قله قرار بگیره. در واقع این تصویر، نماد تصویری ناخودآگاه از موفقیته.

حالا این شخص میاد تصویرسازی میکنه که روی نوک قله قرار داره و دستاش رو باز کرده و داره هورا میکشه. خودآگاه میاد این تصویر رو تحلیل کنه، با خودش میگه خوب اوکی، این که اشکالی نداره بالای قله باشه، داره تخیل میزنه تا حال کنه. بنابراین این تصویرسازی ها وارد ناخودآگاه میشن و پیام "من موفق هستم" رو به صورت رمزنگاری شده به ناخودآگاه میرسونن بدون این که خودآگاه بیاد گیر بده و چوب لای چرخ این تلقین بذاره!

این مطالب چیزاییه که در ذهنمه و باعث شد بگم که اطلاعات اول باید از گیت خودآگاه عبور کنن و بعد به ناخودآگاه برسن.

خوشحال میشم نظرتون رو درباره ی این حرف ها بدونم.

چقدر حرف زدم! امیدوارم براتون جذاب بوده باشه.

بله بعضیا واقعا ارتباط خیلی خوبی با ناخودآگاه شون دارن. انگار این مطالب رو درباره ی مامان من گفتین! اتفاقا یکی دو هفته پیش تست کهن الگوها رو انجام داد و کهن الگوی غالبش پرسفون بود.

یه بار داشت به یه نفر زنگ میزد، یهو گفت اگه فلان چیزو پرسیدن، چی بگم؟  از لحاظ منطقی، احتمال این که اون حرف رو بزنن یک درصد هم نبود. دقیقا همون حرف رو گفتن و با همون الفاظی که مامانم گفته بود!!!

ولی متأسفانه از پتانسیل بالقوه ای که پرسفون ها برای افسردگی دارن هم بی نصیب نمونده.

فکر کنم من سیاست آقای یونگ رو پیش گرفتم نه ایشون سیاست من رو :)

راحت باشین، هر چقدر میخواین بنویسید، خوشحالم میشم.

ممنونم از شما.

درود بر گلی خانوم

سپاس از شما بابت نظردادن.

نوار کاست! چه خاطره هایی برام زنده شد، یادشون بخیر.

امان از دست این بچه های شیطون :)

بله بحث و جدل برای من هم پیش میاد. دیگه نمیشه الفاظش رو در مجامع عمومی بیان کرد!

چه خوبه بهترین کاری که اون لحظه علاقه دارین رو انجام میدین و به فرم خودتون برمیگردین.

اما سؤالتون که چطور میشه راه های ارتباط ناخودآگاه با رویای آگاهانه رو پیدا کنین.

در واقع توی رویای آگاهانه ما به راحتی با ناخودآگاه ارتباط عمیقی داریم. همین رویاهای معمولی، ساخته و پرداخته ی ناخودآگاه ماست. مثلا یه مدت، دور از جون، خواب سگ رو زیاد میدیدم که دنبالم میفته. میترسیدم و فرار میکردم.

این یعنی در بیداری از چیزی ترس داشتم. حالا یا خود سگ بود یا چیز دیگه، نمیدونم. وقتی در بعضی رویاها آگاه میشدم، به جای این که فرار کنم، می ایستادم و میذاشتم سگه بهم نزدیک بشه.

به محض این که این کار رو انجام میدادم، سگه هم می ایستاد و هیچ کاری بهم نداشت. در کتاب آقای استیفن لابرگ هم هست که به اون موجودات به ظاهر ترسناک عشق بورزید، محبت کنید. سعی میکردم این کار رو کنم و گاهی اوقات تبدیل به یک موجود دوست داشتنی مثل یه انسان مهربون میشدن.

بعد از چند بار، دیگه خواب های فرار از سگ رو نمیدیدم. در بیداری هم اتفاقاتی افتاد که ترسم از سگ ریخت. علاوه بر این، من احساس میکنم نماد چیز دیگه ای هم بوده که نمیدونم چیه.

پس در رویاها ما با ناخودآگاه مون ارتباط مستقیمی داریم اما در رویای آگاهانه این ارتباط قوی تره و میشه کارهایی رو هوشیارانه انجام داد تا تغییرات چشمگیری در ناخودآگاه به وجود بیاد.

حتی در رویای آگاهانه میشه از یک شیء مثل همون سگ پرسید که نماد چی هستی؟ ممکنه با صدا جواب بده یا یه تصویر دیگه به ما نمایش داده بشه که توضیح بده که نماد چیه. (البته من از اون سگه چیزی نپرسیدم!)

پس برای پیدا کردن ارتباط ناخودآگاه با رویای آگاهانه لازم نیست کاری رو انجام بدیم چون ارتباط برقراره، فقط کافیه در رویا آگاه بشیم تا این ارتباط رو کنترل کنیم.

برای از بین بردن افکار منفی و رسیدن به آرامش نسبی، کارهایی که فرمودین عالین. کمک به دیگران یا حتی نیتش، نپرداختن به حس های منفی، مطالعه، مدیتیشن، ارتباط با خدا، ارتباط با طبیعت، برنامه ریزی، همه شون رو امتحان کردم و خوب هم جواب میدن. هر چقدر هم کودکانه تر باشن بهترن!

فرمودید این که هر حرفی رو برداشت از ندای قلب ندونیم. مثال میزنید؟

بله استخاره واقعا کولاکه. حداقل تجربه ی شخصیم اینه که همیشه خیره هر چند دیر بفهمم.

این نوع استخاره از رجوع به دل رو هم در کتاب مفتاح الفرج اثر محمدحسین خاتون آبادی خوندم. کلا درباره ی استخاره و شرایط و انواعش مطالب خیلی خوبی داره.

مثلا از مکارم الاخلاق یه حدیث نقل کرده که هر وقت اراده ی امری میکنی، هفت بار از خداوند طلب خیر کن. بعدش اون چه که به دلت میفته رو انجام بده که خیر تو در اون هست.

اما درباره ی اون خوابم که تصمیم بزرگ و سختی رو میخواستم بگیرم. آدم توی دنیا آرزوهای زیادی داره که برای خیلی هاش نمیتونه کاری انجام بده. اما من برای زندگیم، میتونستم کاری انجام بدم ولی خیلی ترسناک بود. ترسم مانع میشد که اقدام کنم و همین ترس، روحم رو آزار میداد.

بعد از اون اتفاق، میتونم بگم بزرگترین ترس زندگیم از بین رفت. باعث شد که هر وقت میخوابم، اگر بیدار نشم هیچ حسرتی در دنیا نداشته باشم، حسرت کاری که میتونستم انجام بدم و انجام ندادم. اتفاقات خوب ریز و درشت دیگه ای هم افتاد. همین ها برای درست بودن نتیجه برام کافیه.

ممنونم از شما.

با آرزوی تندرستی.

سلام

آقای صالحی

اع کامنت گذاشتین!

باید ذهنمو جمع کنم تا بتونم براتون کامنت بذارم 

در اولین فرصت خدمتتون عرض می کنم.

سلام

گلی خانوم

از وقتی نظرات جدید نمایش داده نمیشه با خودم میگم

قدر آن شیشه بدانید که هست    نه در آن موقع که افتاد و شکست.

آقای نجفی اومدن با نمایش نظرات کاربران بدون نیاز به تأیید یه حال اساسی به کاربران دادن و از اون طرف هم بیان جبران کرد و چوب لای چرخ آقای نجفی گذاشت.

اختیار دارید.

سلام مجدد

واقعااا
فلسفش چیه واقعاا که هرچیزی که از دست میره یادمون می افته که قدرشو ندونستیم!

درمورد خوابتون می گفتین یاد یک خواب کودکی ام افتادم
یادمه سنم 5الی6سال بیشتر نبود.
درماه حداقل 2الی3بار  این خوابو دیدم؛
می دیدم که یک حیوان بزرگ پشمالوی سفید شبیه سگ یا گرگ یا حتی شیر این حالتارو داشت ومی دیدم توی محلمون دنبالم میدوئه و منم فرار می کردم وحسمم بیشتر هیجان بود تا ترس
نکته جالب اینجاست که چرا توی این سن !
یک خواب!
اونم مداوم!
ببینم!
وجالب تر از اون اینکه با این سن هنوز یادم باشه و معنیشوهم هنوز ندونم!
چه جالب
من راجع به رویای اگاهانه نمیدونستم
اما گاهی توی خواب پیش اومده که فهمیدم خوابه و کنترل کردم!
اما گاهی هم نه؛ شاید خنده دار باشه من خواب موجودات ماورایی میبینم مثلا جن یا آدمهای فضایی درحالی که اصلا بهشون فکر نمی کنم
مثلا یک بار خواب جن که می دیدم ، من میدونستم که خوابم و دارم خواب میبینم و میدونستم که باید بگم بسم الله  تا اونها از من دور بشن اما هرچی تلاش می کردم نمی تونستم انگار دهانم از طریقی بسته بود و اذن گفتن نمیدادن اما حالاکه یادم میاد در یکی از خوابهام تونستم که بگم ا

پس تونستم یک جورایی با نااگاهی که از این نکته

کنترل کنم خوابم را!

این جالب بود،فرمودید؛
در رویای آگاهانه میتوان تغیرات چشمگیری در ناخوداگاه ایجاد کرد

وبه دنبال ان هم میتوان تغییر در خوداگاه، در روند،
در زندگی و... ایجاد کرد.

من گفتم که اگاهانه به درونمان نگاه کنیم و هر حرفی را برداشت از ندای قلب(مجموعه ای از...و... )ندانیم.

 مثال بزنم،،
یک مثال خنده دار، البته از نظر خودم براتون میگم؛

شاید امروز ودیروز متوجه بحث در همون صفحه ی پر ماجرا شده بودید .
و در آخر بحث خانم ایتس.. شروع کرد به اغراق نمایی وتوهین نسبت به بنده.😒

خب من وقتی که کامنت ایشونو خوندم
بله می تونم بگم تاثیری داشت در من از لحاظ عصبی شدن
به خاطر تمام اغراق و توهین به خودم و حتی خانواده و قضاوتاشون 
 

و من واقعااا

اینجور بگم بهتره؛
با تمام سلولهام (دلم )می خواست که جواب دندانشکنی بهشون بدم که انقدر شخصیتشونو کوچیک نکنن پیشم اما
اما
اما
امان از عقل که گفت به احترام اقای نجفی و ادامه نداشتن بحث و به هم خوردن ارامش وبلاگ و اخلاق من،
حرف دلتو گوش نکن!
ممکنه بگین حس خوب یا حس بد...
اما من در جواب دادن به ایشون حس کاملاا خوبی میگرفتم و هیچ حس بدی نبود . چون حق خودم می دونستم و قضاوت میشدم از طرف ادم سطحی نگری،

اینجاست که باید کنترل بشه (آگاهانه )
منظورم این بود.
(اما اگر ادامه پیدا کنه به احتمال زیاد حرف دلمو گوش کنم )

پ.ن(امیدوارم ایتس...  بیاد اینو بخونه:))

خب دور نشم از بحث:)
به نظرم مثالمو در این رابطه متوجه شدید، نه؟

خوبه که نتیجه کارتون مورد پسندتونه.

خواهش می کنم
همچنین شما
 
 
 

به گلی خانوم

سلام بزرگوار

خواب هایی مثل خوابی که تعریف کردین خیلی پیش میاد مثل این که حیوان بزرگ یا کوچک شبیه درندگان بیفته دنبال آدم. حتی توی اون سن کم هم میتونه اتفاق بیفته.

علت این نوع خواب ها لزوما وجود یک ترس یا دغدغه در زندگی روزمره نیست. دلایل دیگه ای هم میتونه داشته باشه. مثل نیاز به هیجان که به خصوص در بچه ها موج میزنه. خیلی از بچه ها عاشق این هستن که یکی بیفته دنبال شون و فرار کنن. اون قدر هیجانی میشن که انگار کل دنیا رو بهشون دادن. میخندن و با هیجانی وصف ناپذیر فرار میکنن!

شاید توی بیداری، خیلی هیجان نداشتید و ناخودآگاه تون میخواسته در خواب، این حس رو براتون به وجود بیاره. برعکس ممکنه توی بیداری، زیاد بازیگوشی میکردین و باز هم ناخودآگاه تون میخواسته اون حس جذاب رو مدام تکرار کنه.

با این حال علت های دیگه رو نفی نمیکنم. هر چیزی ممکنه بوده باشه که با توجه به شرایط زندگی تون در اون موقع تعیین میشه.

موجودات ماورائی مثل جن و آدم فضایی دیدید؟ خوبه. اصلا بعضی ها از خواب برای ارتباط برقرار کردن با موجودات ماورائی استفاده میکنن.

آره از پناه بردن به خدا خیلی میترسن و اگه قصد آزار داشته باشن، سریعا دور میشن. اون هایی هم که قصد بدی نداشته باشن ولی بدونن که شما ترسیدید، زود راهشون رو میگیرن و میرن چون نمیخوان موجب وحشت شما بشن.

بله، صفحه ی پرماجرا رو دیدم! یه حدیث هست که میگه اگه عصبانی شدید و ایستاده بودید، بنشینید تا خشم تون فروکش کنه. اگه نشسته بودید، دراز بکشید.

من خیلی وقت ها به حالت درازکش میام به این وبلاگ تا اگه با کامنتی مواجه شدم که کاسه ی صبرم رو لبریز میکنه، راحت تر بتونم خودم رو کنترل کنم!

خوب، شما وقتی که کامنت ایشون رو خوندید، اون قدر عصبانی شدید که میخواستید جواب بسیار دندان شکنی به ایشون بدین چون اعتقاد دارید که ایشون به شما و حتی خانواده تون توهین کردن و قضاوت های اغراق آمیزی داشتن.

بعد دل تون میخواست که کولاک کنید اما عقل تون گفت که به احترام آقای نجفی و کش ندادن بحث و حفظ آرامش وبلاگ و ارزش های اخلاقی، حرف دلتون رو گوش نکنید.

حتی از این که اگه جواب دندان شکنی به ایشون میدادید، حس بسیار خوبی می گرفتید و دل تون خنک میشد و هیچ حس بدی هم نبود.

همین که عقل می گفت برای احترام به آقای نجفی و ادامه نداشتن بحث و به هم خوردن آرامش وبلاگ، حرف دلت رو گوش نکن، من همین گفته ی عقل رو ذیل حس بد قرار میدم. یعنی عقل میاد این حرف ها رو میزنه و دل میفهمه که نه، اون قدر ها هم حس خوبی نداره که این جواب رو بده چون در آینده از این کارش ممکنه پشیمون بشه و حس بد بیشتری رو تجربه کنه.

عرض کردم خیلی هم مهم نیست که چه لفظی رو براشون انتخاب کنیم چون این ها مفاهیمی انتزاعی هستن. در مفهوم حرف شما درباره ی حس خوب و بد، هیچ تفاوتی با حرف خودم احساس نمیکنم.

تشکر میکنم از شما بابت کامنت تون.

سلام

ممنونم از توضیحتون

بله گاهی خواب می بینم .

ولی دیگه جواب دادم

من توی صفحه ی آقا رضاalone

گفتم که منم اشتباه کردم.

اما ایشون بعدش یه چیز دیگه میگه.

واقعا کنترل کردن چه قدر سخته

ولی

ولی

با این وجود پشیمون شدم

که چرا ناراحتش کردم.

من باید صبرمو بیشتر می کردم.

آقای صالحی رسیدم

به مثالتون 

توی وبلاگتون

:(

خواهش می کنم

در پناه حق

سلام آقای صالحی
بازم عذر میخوام که دیر شد
نباید دفعه قبلی تشکر میکردید😂✋

نمیدونم این توضیحاتی که دادید حاصل فکر و شهود خودتون بود یا مطالعه کرده بودید درموردش ولی خیلی جالب و قانع کننده بود👌👌

یه تجربه ای خودم درمورد تلقین دارم.
راهنمایی که بودیم دبیر دینیمون بهمون گفته بود که اگه آیه‌ی آخر سوره ی کهف رو شب موقع خوابیدن بخونید و از فرشته ها بخواید که شمارو فلان ساعت بیدارتون کنند، حتماً تو اون ساعت بیدارتون میکنند ولی یه شرطی داره؛نباید شک داشته باشید که به موقع بیدارتون میکنند یا نه.
اگه تو حتی تو دلتون هم شک داشته باشید، فرشته‌‌ها متوجه میشند و از اینکه واقعاً قبولشون ندارید ناراحت میشند و قهر میکنند‌.
من خیلی از شبایی تکالیفمو انجام نداده بودم این آیه‌رو میخوندم و واقعاً ساعت ۳ نصف شب مثلاً بیدار میشدم با نو چراغ قوه تکالیفمو تموم میکردم😅

پارسال که داشتم کتاب غول درون(از هری کارپنتر) رو میخوندم دیدم از اولین تمرین‌های تسلط بر ناخودآگاه،همین تلقین برای بیدار شدن تو ساعت دلخواه بود.چندبار قبل خواب انجامش دادم و واقعاً جواب داد.
درواقع اون آیه دلیل بیدار شدنم نبوده بلکه اون تلقین و باور عمیق(از ترس قهر کردن فرشته‌ها)بود که باعث میشد دقیقاً تو ساعتی که میخوام بیدار بشم.

چه جالب پس مادر شما هم پرسفونه؟
دقیقاً پرسفونها خیلییی حساسن مثل یه بچه روحیه‌شون لطیف و آسیب‌پذیره 
مخصوصاً که مادر من آدم برونگرایی هم بود درحالیکه ما هممون درونگرا بودیم.حس میکنم بین ماها مجبور شد خودشو سرکوب کنه.یجورایی خودشو شبیه ما کرده:((

حالا اون سوال اولمو دوباره میپرسم
هروقت وقتشو داشتید جواب بدید.
میدونیم که هر آدمی ممکنه تله ها و عقده هایی داشته باشه که جایگاه همشون تو اتاق ناخودآگاهه
این عقده‌ها و تله ها تو دریافت پیامها،  تحلیل‌‌ها و تصمیمات ناخودآگاه تاثیرگذارند.
پس حالا با این وجود چطوری میشه انسان اختیار زندگیشو بده دست الهامات درونیش؟؟چطور میتونه به حق بودن این الهامات اطمینان کنه؟
مثلاً درمورد همون گفته شمس(هر سخنی رو به قلبتون عرضه کنید و از قبض یا بسطی که حاصل میشه نتیجه بگیرید کلام شیطانی بوده یا نه)
خب فکر کنیم یه نفر دچار عقده‌ی حقارت باشه.ممکنه یه نفر حرف حقی هم بهش بزنه ولی این آدم بخاطر اون خود کم بینی پنهانی که تو وجودش داره اون جمله رو توهین به خودش تلقی کنه و دلگیر بشه در حالیکه جمله مشکلی نداشته.
درواقع میخوام بگم نمیشه همیشه معیار رو احوال و احساسات درونی خودمون درنظر بگیریم.
اطمینانی بهش نیست.
والا من تو کار یونگ هم موندم😅چجوری در این حد رو الهامات درونیش حساب باز کرده؟!

پیشاپیش ممنون برای وقتی که میذارید

پایدار باشید🌷

سلام بر خانم مشکات

خواهش میکنم. نیاز به عذرخواهی نیست. راحت باشین. هر وقت دوست داشتین جواب بدین.

ممنونم که وقت گذاشتین. امیدوارم پست بعدی تون نیفته برای سال بعد.😂

در تجزیه و ترکیب عربی قاعدتا باید یادتون باشه که نقش کلمه ها رو در جمله بررسی میکردن مثل مبتدا و خبر و این جور چیزها. یه نفر بود میگفت برای تشخیص یک نقش خاص (دقیقا یادم نیست چی بود) من یه روش کشف کردم که به راحتی میتونید نقش اون کلمه رو تشخیص بدید که فلانه یا فلانه.

روشی رو که کشف کرده بود گفت و من و دوستم بعدا بحث کردیم که این روش توی همون عربی دبیرستان هم بوده منتها این آقا ده پونزده سال از دوران دبیرستانش گذشته بوده و فکر میکرده این روش رو خودش کشف کرده.😂😂

حالا این مطالبی هم که عرض کردم بیشترشون از مطالعات بوده ولی دقیقا نمیدونم از کدوم منابع بوده. مثلا در کتاب های مربوط به رویای آگاهانه (Lucid Dreaming) و کتاب های تجربه ی خروج از بدن (Out of Body Experiences) و در مقالات سایت آرنوشا و قدرت نامحدود این جور مطالب زیاده.

البته شاید بعضی هاشون هم زاییده ی ذهنم بوده ولی مطمئنم بیشترش بر مبنای مطالعاتم بوده چون معتقدم ذهن آدم نمیتونه بدون داشتن مواد اولیه، محصول جدید و نویی رو ابداع کنه.

چه جالب! من هم حدیثش رو خونده بودم که اگه این آیه رو قبل از خواب بخونیم در ساعتی که بخواهیم میتونیم بیدار بشیم ولی درباره ی فرشته ها صحبتی نکرده بود. حالا نمیدونم دبیر دینی تون از خودش قصه میگفته یا احادیث دیگری هست که درباره ی فرشته ها هم صحبت کرده باشه.

بله پرسفونه. کهن الگوهای غالب من، آپولو و زئوس و هادس هستن و تقریبا مساوین ولی مادرم، پرسفونش از بقیه ی کهن الگوهاش نسبتا با اختلاف بیشتره. دقیقا خیلی روحیه ی لطیف و آسیب پذیری دارن. اصلا آدم داستان کهن الگوی پرسفون رو که میشنوه دلش میگیره. 😢

اما درباره ی سؤالتون. بله هر آدمی تله ها و عقده هایی میتونه داشته باشه که همشون هم تو اتاق ناخودآگاه هستن و این عقده ها و تله ها در دریافت و تحلیل پیام ها و تصمیم گیری ناخودآگاه اثر میذارن.

در مورد گفته ی شمس که هر سخنی رو به قلبتون عرضه کنید و از قبض یا بسط حاصله، شیطانی بودن یا نبودن کلام رو نتیجه بگیرید، حقیقتش من منظور شمس رو دقیق نمیدونم یعنی درست نمیدونم که منظورش از قبض یا بسط چیه اما اگه این باشه که مثلا یه نفر دچار عقده ی حقارت باشه و یه نفر حرف حقی بهش بزنه مثلا بگه که تو ولخرجی (نه دست و دلباز) و اون شخص به خاطر خود کم بینی پنهانش، این جمله رو توهین به خودش تلقی کنه و دلگیر بشه، اگه منظور شمس از قبض دل هنگام شنیدن این جمله همین باشه، من کاملا با شما موافقم و به نظرم نمیشه این ملاک رو همیشه معتبر بدونیم.

حالا منظور خودم از گوش کردن به حرف دل چیه؟ من بیشتر در مقام عمل کردن میگم به حرف دل گوش کنیم. مثلا همین شخص که از حرف طرف دلگیر شده، باید مراجعه کنه به دلش و ببینه که چرا دلش این احساس بد رو در وجودش به وجود آورده؟ چه مشکلی وجود داشته که این جمله رو به خودش توهین تلقی کرده؟

از نظر من حرف دل در واقع همون حرف ناخودآگاه هست. من حرف دل رو جدا از منطق نمی بینم چون منطق رو یکی از ابزارهای ناخودآگاه می دونم همچنان که شهود و الهامات هم از دیگر ابزارهای ناخودآگاهه.

مثلا همین پریروز بعد از ظهر نیم ساعت چرت زدم و خواب دیدم که سوار موتور هستم و برای مادربزرگم نون خریدم و دارم میرم سمت خونه شون.

توی راه دیدم که یک موتوری که دو تا سرنشین قلچماق داشت و داشتن بلند بلند صحبت میکردن، احساس کردم که دنبال من هستن. پیچیدم داخل یک کوچه که ببینم میان داخل یا اصلا کاری به من ندارن. متأسفانه دیدم که اون ها هم پیچیدن. نگرانیم بیشتر شد.😞 سرعتم رو کم کردم تا مطمئن بشم که دنبال من هستن یا نه. اگه از کنارم رد میشدن که هیچی و الا دیگه مطمئن میشدم که دارم تعقیب میشم. دیدم که اون ها هم سرعت شون رو کم کردن. لعنتی ها! 😱 😭برگشتم نگاه کردم دیدم لباس های سیاهی دارن و چهره شون هم بسیار زشت و ترسناکه. از خواب بیدار شدم.

اصلا انگیزه ی بلندشدن از سر جام رو نداشتم و حوصله ی هیچ کاری هم نداشتم. حدود یک ساعت تو رخت خواب پهلو به پهلو میشدم و دنبال این بودم که بفهمم مشکل از کجاست. یه جست و جو کردم که تعقیب شدن میتونه نماد چه چیزهایی باشه. از اون چیزهایی که خوندم، نزدیکترین چیزی که به ذهنم رسید این بود که از یه موردی دارم فرار میکنم و بهش اهمیت نمیدم و ضمیر ناخودآگاه، اون مورد رو در خواب به این شکل نشون داده.

در واقع اون نون خریدن نماد کمک کردن به یک شخص بود و مادربزرگم هم نماد یک نفر دیگه. این کمک کردن باعث شده بود در زندگی به یک مسئله کمتر اهمیت بدم که بعد از اون خواب فهمیدم چیه.

از لحاظ منطقی، کمک کردن من به اون شخص درست بود ولی با منطق و تعقل صرف، مقدار کمک کردن رو نتونسته بودم تشخیص بدم که داره زیاد از حد میشه و دل اومد و به من گوشزد کرد که زیاده روی نکن.

بعد از این که این قضیه رو فهمیدم، انگیزه م رفت بالا و حوصله ی انجام دادن کار رو پیدا کردم و از رخت خواب بلند شدم و ادامه ی زندگی.💪

در پیام های من به گلی خانوم در همین صفحه درباره ی تقابل عقل و دل صحبت کردم و مثال هم زدم که اگه حوصله داشته باشین، شاید براتون جذاب باشه و منظورم برای شما واضح تر بشه.

درباره ی یونگ هم من مطالعات خیلی کمی داشتم. در واقع اصلا مطالعه ای نداشتم.😊 مطالبی هم که ازش خوندم صرفا از نقل قول های کتاب های دیگه بوده و یکی دو تا مقاله ی مستقل کوتاه هم دربارش خوندم.

ولی همین اطلاعات کم درباره ی ایشون باعث شد بفهمم کارهایی که درباره ی ارتباط با ناخودآگاه انجام میدم، ایشون تا تهش رفته و اگه اتفاق غیرمنتظره ای نیفته، ان شاء الله به زودی مطالعات سفت و سختی روی کتاب هاشون خواهم داشت تا به طور منسجم تری بتونم کارم رو پرثمرتر کنم.

یه سؤال هم در پست اولتون پرسیده بودین که منظورم از (آخرش که چی) چی بود؟ آیا منظورم اینه که زندگی هدفمند، معنی نداره یا اصلا هدفی وجود نداره؟

ممنونم از این سؤال خوبتون. قطعا زندگی هدفمند معنی داره و من هم اهداف مشخص کوتاه مدت و بلند مدتی دارم و نقش این اهداف در زندگیم پررنگه.

اما منظورم اینه که وقتی سؤال (آخرش که چی؟) برای آدم پیش میاد، نشونه ی اینه که یه جای کار میلنگه. در واقع اگه ناخودآگاه مشکلی نداشته باشه، این سؤال نباید مدام تکرار بشه بلکه هدف معلومه و بعدش آدم در مسیر قرار میگیره. منظورم همون زندگی در لحظه هست. این که مدام این سؤال به ذهن آدم بیاد، یعنی کار یا کارهایی که در روزمره داریم انجام میدیم، یا اشتباهن یا کارهای دیگه ای لازمه که داریم بهشون بی توجهی میکنیم.

ببخشید اگه سرتون رو درد آوردم. امیدوارم تونسته باشم پاسخ سؤال هاتون رو بدم. هر ابهامی که هست بفرمایید تا با اشتیاق جواب بدم.

بهترین آرزوها.☘️☘️☘️

[نویسنده از همین تریبون پیشاپیش معذرت خواهی خود را بخاطر وقتی که باید برای خوندن این طومار بلند بالا هدر بدید اعلام میکند]

های مسترصالحی 
نخیرررر اشتباه نکنید✋من انسان خوش قولی هسدم :)
حال کردید چه زود پاسختونو دادم؟؟

دیگه قسمت شد شب قدری بیام اینجا 

جوابتون طبق معمول خیلی واضح و  کامل و جامع و...خلاصه پرفکت بود.ممنون برای وقتی که گذاشتید.

پس بنظرتون منطق از ابزارهای ناخودآگاهه؟؟
جالب بود تا حالا نشنیده بودم.آخه همیشه تجزیه تحلیلهای منطقی رو به خودآگاه نسبت میدند نه ناخودآگاه 
از طرفی هم باشما موافقم.خیلی وقتها استدلالهای منطقی ناخوداگاه و ناخواسته به ذهن آدم خطور میکنن
شاید بشه گفت منطق هم با هر دو مدیر همکاری داره.

پس شما یجورایی عمیقتر با ناخودآگاهتون ارتباط میگیرید.انگار خودآگاه و ناخودآگاهتون یجورایی با هم مشورت میکنن.حالا یا از پشت درهای بسته با هم حرف میزنن یا درهارو باز میکنن هرکدوم از پشت میز مدیریتش حرفاشو میزنه یا...
ولی جالبه.بازم یاد یونگ افتادم نمیدونم چرا

چه خوب رویاتونو تحلیل کردید👌👌
من هیچوقت اینجوری حوصله ی تحلیلشونو نداشتم.البته بیشتر از یادآوریشون طفره میرم چون برام ناراحت کننده اس.معمولاً خواب میبینم تو کوچه های پیچ در پیچ و نامنظم گم شدم.کلی میگردم و وقتی میفهمم راه از کدوم طرفه دیگه غروب شده و هوا تاریک میشه بعد باید تو اون تاریکی از یه زمین خرابه ی چند هزارمتری بگذرم تا به کوچه ها و خونه هایی که میشناسمشون برسم و...کلاً عذاب آوره
البته جالبیش اینه که معمولا میدونم خوابم

فقط یه خوابی تا حالا دیدم که یادآوریش عذاب آور نیست برام.تا حالا واسه هیچکس تعریفش نکردم.ولی الان هوس کردم تعریفش کنم.خداروشکر فکر نکنم دیگه کسی هم به اینجا سربزنه

من خیلی زیاد وابسته ی پدرم بودم و قبولش داشتم.بعضی وقتا بهش میگفتم اگه تو ادعای پیامبری کنی من قبول میکنم.
متاسفانه تصادف کردند و دچار ضایعه ی مغزی شدن و یکسال هم تو بیمارستان بودن و بالای ۱۰ بار هم سرشونو جراحی کردند و خیلی عذاب کشیدن ولی عمرشون بدنیا نبود.

خیلی زیاد بعد فوتشون بهم سخت گذشت.چشمام از گریه ضعیف شد و...

یه شب نزدیک اذان خواب دیدم.خیلی عجیب بود مثل خوابهای دیگه نبود چون بیش از حد واقعی بود و نمیتونم اسمشو خواب بذارم اصلاً

هممون تو خونه دورهم جمع بودیم.یعنی خواهرم و همسر و پسرش هم بودند.
انگار مثل سابق یه روز جمعه‌اس و خواهرمم خونمون ناراحت دعوته

از پنجره نگاه کردم تو حیاط دیدم دامادمون داره تو حیاط آیفون در رو تعمیر میکنه.برادرکوچیکم و خواهر زادم داشتند بازی میکردند و منم رفتم تو آشپزخونه کمک کنم.
بعد یهو بابام در رو باز کرد و اومد توخونه(انگار این دروهمی برای همین بوده)
قشنگ آگاه بودیم که خیلی وقته که رفته و دلتنگشیم و میدونستیم حالش خوش نبود و...الان با دیدن خودش و حال خوبش خیلی ذوق زده شدیم.
خودشم همینطور چون خواهرزادم و برادر کوچیکمو بارها بوسید انگار سیر نمیشد.بعدش با ما حرف زد و شوخی کرد و...

سر سفره نهار هم هممون به شدت خوشحال بودیم. یهو وسط غذا خوردن یهو گفتم:بابا ببین اینجوری چقدر خوبه.ببین چقدر به هممون خوش میگذره.دیگه نرو بمون همینجا
یهو زد زیر گریه و گفت:نمیشه《دوستم میگه نمیشه،میگه اگه میموندی خیلی اذیت میشدی》

بعدشم یادمه بعد نهار به زور هممونو برد خونه‌‌ی عمو کوچیکم مهمونی.

این خواب علاوه بر اینکه از شیرین ترین خاطرات عمرم بود(چون میگم بنظرم خواب‌نبود)دوتا پیام برام داشت.
یکیش اینکه دیگه انقدر برای رفتنش بیقراری نکنم چون انگار این مرگ موهبتی از طرف دوستش بوده و من حق ندارم اینجوری زهرمارش کنم.

دوم هم اینکه بابام میخواد عمو کوچیکم رو ببخشیم.چون بابام  خیلی دوسش داشت.وقتی کوچیک بودند پدرشون فوت میکنه و بابام که ۴ ۵ سال بزرگتر از عموم بوده،یجورایی هم پدرش میشه هم برادرش هم دوستش و... .با اینکه عموم بعضی وقتا در حقش نامردی میکرد ولی بابام هیچوقت دلش نمیومد باهاش قطع ارتباط کنه.یکی دو روز یبار حتما همدیگرو میدیدند.
حالا انگار تو دنیای دیگه هم به فکر برادر کوچیکش بوده و راضی نیست ما بهش بی‌محلی کنیم.

ولی هرجور فکرشو میکنم این خواب نمیتونه از ناخودآگاه و درونیات خودم نشأت گرفته باشه.
یک اینکه اون جمله ی شگفت آور (دوستم میگه اگه میموندی...) که هنوزم برام شگفت آوره نمیتونه از خودم باشه.
چون من کلاً ارتباط جالبی با خدا ندارم:/
برام خیلی نا آشنا بود که یه نفر اینجوری صمیمی و ناب از خداش حرف بزنه و مخصوصاً اینکه《دوستم》خطابش کنه!!!

دوم هم اینکه تو اون دوران بقدری عموم مغضوب ما بود و ازش کینه داشتیم که تو ته و توه ذهنم هم نمیتونستم به این فکر کنم که بابام همینجوریش هم عموم رو دوست داره و ناراحته که چرا ما بهش سرنمیزنیم.
کلا نمیدونم منشا این خوابم از کجا بود.

منم همه ی کتابای یونگ رو نخوندن ولی بیوگرافشیو کامل خوندم و مسیری که برای گذران زندگیش انتخاب کرده خیلی خاصه

آها راست میگید👍آخرش که چی واسه بعد از رسیدن به اهدافه.انگار ارزش زندگی رو زیر سوال میبره👌👌
توضیحات آخرتونو که خوندم یادآخرین پست وبلاگم افتادم که مهمان کتاب باز داشت درمورد رنجی که آدم بزرگا از زندگی کردن میبرن میگفت.
نتیجه اش هم این شد که برای رنج نکشیدن باید کودک بود چون قدر لحظات زندگیشو میدونه و واسه ی هر چیز کوچکی(به زعم ما)ذوق میکنه و خوشحال میشه.

این پست رو تو صفحات ذخیره شده مرورگرم نگه میدارم که هر ازگاهی برگردم بخونمش.خیلی جالب بود.خیلی بهم خوش گذشت اینجا.طولانی ترین کامنتامو اینجا خوندم و اینجا تایپ کردم😅و خیلی هم برام لذت بخش بود.
براتون بهترینارو آرزو میکنم🌷
التماس دعا دارم تو این شب و روزا :)

الان یبار دیگه کامنتمو خوندم

یه جا اشتباه لپی داشتم😅

درستش این بود

خواهرمم خونمون ناهار دعوته(نه ناراحت دعوته)

درود خانم مشکات

اختیار دارید. مطالب قشنگی نوشتید. ممنونم از شما که زحمت کشیدید و وقت گذاشتید. 🙏

بله کلی ذوق کردم که چقدر زود پاسخم رو دادید. 😄

بله تجزیه و تحلیل های منطقی رو به خودآگاه نسبت میدن نه ناخودآگاه اما همون طور که فرمودین، خیلی وقت ها استدلالهای منطقی، ناخودآگاه و ناخواسته به ذهن آدم خطور میکنن یعنی عقل و منطق با هر دو مدیر همکاری داره.

به نظر من هم همینطوره. عقل و منطق، هم در اختیار ناخودآگاهه و هم در اختیار خودآگاه. شبیه یک ابزار میمونه که هر دو مدیر میتونن ازش استفاده کنن.

از طرفی چون ناخودآگاه قدرت پردازش خیلی بیشتری داره، قاعدتا بیشتر هم میتونه از عقل استفاده کنه و ما وقتی بتونیم با ناخودآگاه بیشتر در ارتباط باشیم، به طور ضمنی از عقل مون هم بیشتر استفاده کردیم.

خواب های تکرار شونده خیلی مهم هستن و میتونن پیام های قابل توجهی رو به ما برسونن. خواب کوچه های پیچ در پیچ که تعریف کردین و به طور کلی چنین خواب هایی که یه جورایی باعث ناراحتی ما میشن، نشون میدن که در اعماق وجود ما، مشکلاتی وجود داره که هنوز حل نشده.

حالا شما چه به این ها فکر کنید، چه به این ها فکر نکنید، این مشکلات وجود دارن و به قول آقای رابرت جانسون اگر ما نریم دنبال شون، اونا میان دنبال ما به شکل های مختلف. مثلا همینطور که شما گفتین کابوس می بینیم یا در مراحل بعدی در طول روز استرس میگیریم و اگه خیلی بی توجهی کنیم و اون ها رو سرکوب کنیم، این کار میتونه منجر به بیماری های روانی مثل افسردگی بشه.

بهترین فردی هم که میتونه خواب هامون رو تعبیر کنه، خودمون هستیم. فقط کافیه به ناخودآگاه مون اعتماد داشته باشیم و بدونیم که شهودمون میتونه ما رو خیلی کمک کنه. حالا روش های ساده و ساختاریافته ای هم هست که میتونه ما رو در تعبیر خواب ها کمک کنه.

مثلا من اگر خواب شما رو میدیدم این به ذهنم میومد که شاید یه معضل و مسئله ای در زندگیم هست یا حتی یه آرزویی در زندگیم وجود داره (پیدا کردن خانه های آشنا) که مدتیه دنبالشم و بالاخره پس از تلاش زیاد یه راهی رو برای رسیدن به اون پیدا میکنم اما می بینم که مسیر طولانیه و شاید زمان زیادی ببره (عبور از خرابه ی چند هزارمتری) که بتونم این مشکل رو حل کنم یا به این آرزو برسم و به خاطر همین ناامید میشم و اقدامی برای حل معضل یا رسیدن به مطلوبم نمیکنم و یا حس ناامیدی بهم دست میده. حالا شما هم فکر کنید ببینید مسئله ای شبیه این در زندگی تون هست یا نه.

البته باز هم میگم که خواب هر کس، ساخته و پرداخته ی ناخودآگاه خودش هست و بهترین معبر، خود اون شخصه ولی الگوهای مشترکی هم در ناخودآگاه جمعی هست که کتاب های تعبیر خواب و حدسیات افراد دیگه در تعبیر رویاها میتونن کمک مون کنن.

این که معمولا میدونید خوابید، منظورتون اینه که رویای آگاهانه رو تجربه میکنید؟ اگه این طور باشه با یکم تلاش و تمرین میتونید با اراده کردن به راحتی به محله ی آشنا برسید و گام بزرگی در حل معضل تون بردارید.

در یکی از پست های وبلاگ تون درباره ی فوت پدرتون گفته بودین. وقتی خوندم و فهمیدم که پدرتون رو از دست دادین، خیلی ناراحت شدم. 😔😔😔 برای فوت ایشون واقعا متأسفم. امیدوارم روحشون شاد باشه.

امیدوارم شما هم حال دل تون خوب باشه به خصوص که تمام دخترها بابایی هستن و شما هم که زیاد وابسته ش بودین، قطعا خیلی سخت تون بوده و میدونم که نمیتونم درک تون کنم.

بله اگه این خواب رو واسه کسی تعریفش نکردین و جایی هم اون رو ننوشتید، از این که با این همه جزئیات در خاطرتون هست معلومه که نزدیک رویای آگاهانه بوده، یعنی خواب شفاف، به خاطر همینه که خوب یادتون مونده ولی به هر حال بازم خوابه چون خواب ها طیف بسیار گسترده ای دارن و در نهایت هم میرسن به تجربه های خروج از بدن و بعدش هم تجربه ی نزدیک به مرگ که تعریفش رو فکر کنم زیاد شنیدید. همه شون از یک سنخ هستن با تفاوت های جزئی.

به نظر من که خواب تون منشأش همون الهاماته. همون افرادی که از پنجره ی ناخودآگاه تون این اطلاعات رو به شما رسوندن.

با خوندن خواب تون یاد یه چیزی افتادم. چندین کتاب درباره ی خروج از بدن خوندم و در یکی شون که احتمالا تألیف آقای لوئیس منه رو بود، نوشته بود که وقتی یک نفر میمیره، اون اشخاصی که در دنیا هستن و نمیتونن به راحتی با مرگش کنار بیان، مثل این که مدام بی تابی کنن و دل شون به این امری که اتفاق افتاده راضی نشه، باعث میشه که خود اون فردی که فوت کرده هم روحش آن چنان که باید، نتونه آزاد باشه و به زندگی خودش برسه.

به نظرم این حرفش درسته. مثال میزنم. بچگی هام که میرفتم تهران خونه ی عموم و چند روزی میموندم و با پسرعموم که کوچکتر از من بود بازی میکردم، وقتی میخواستم برگردم خیلی بی تابی میکرد و زارزار گریه میکرد و پیوسته اشک از چشماش سرازیر بود چون تنها میشد و همبازی نداشت. با این کارش من رو هم عذاب میداد و این خداحافظی رو خیلی سختم میکرد. به نظرم افرادی هم که فوت شدن این گونه هستن. اگر ما بی  تابی و جزع و فزع کنیم و راضی نشیم (منظورم ناراحت شدن و گریه کردن معمول نیست ها)، شخص متوفی هم روحش ناراحت میشه.

پارسال اردیبهشت ماه حدود چهارماه از فوت عمه ام میگذشت. دو نفر همین حالت رو داشتن یعنی خیلی گریه میکردن و با مرگش کنار نمیومدن. یکی دخترش بود که افسردگی هم گرفت و یکی هم یه نفر دیگه.

یکی از اولین رویاهای آگاهانه ام بود که داشتم تو کوچه رد میشدم، دیدم عمه م داخل کوچه هست و دارن بهم دست تکون میدن و سلام میکنن. سلام دادم و رد شدم. بعد گفتم عمه م که مرده بود! فهمیدم که دارم خواب می بینم. سریع رفتم پیش شون. دیدم عمه م نشسته و سمت راستش دخترش بود و سمت چپش هم اون فرد دیگه که گفتم. انگار یه جورایی احاطه ش کرده بودن. و ادامه ی ماجرا.

به نظرم این که توی خوابم این دو نفر رو پیش عمه م دیدم، اتفاقی و تصادفی نبود.

امیدوارم بعد از اون خواب حالتون بهتر شده باشه و روز به روز هم بهتر بشه.

پست وبلاگ تون رو دیدم. خیلی قشنگ بود. عموحاتم خیلی فرد عجیبیه. از یه نفر که خیلی با علوم انسانی سر و کار داره شنیدم که میگفت این عموحاتم، تقریبا کتابی نیست که در این حوزه نخونده باشه و عجیب باسواده و این حضرات حتی حاضر نیستن یه کرسی توی دانشگاه بهش بدن که این چنین درگیر معضلات مالی نباشه.

خیلی خوشحالم که پست براتون جالب بوده و بهتون خوش گذشته و رفته در صفحات ذخیره شده تون. باعث افتخاره. مرسی از لطف تون.

باز هم ممنونم که زحمت کشیدید و وقت گذاشتید و این کامنت قشنگ رو نوشتید.

متشکرم از دعای خیرتون. من هم براتون بهترین ها رو آرزو میکنم.

چشم. محتاجیم به دعا.