خانواده برتر

سلام

من کمی بیشتر از یک ساله که ازدواج کردم. روابطم با همسرم خوب و گرمه. روابط جنسیمون بسیار خوبه و بطور کلی از هیچ لحاظی مشکل جدی ای نداریم. دو سوال دارم ؛

1. مشکلی که گاهی پیش میاد و من رو واقعاً ناامید میکنه، عدم تمایل همسرم به صحبت جدی و پیگیری مسائل مربوط به خودمون و زندگیمون هست. همیشه منم که باید با اصرار و التماس بخوام وقت بذاره و با هم درباره مسئله ای تصمیم بگیریم. هیچ وقت نشده اون بیاد و سر صحبت رو باز کنه . در حالی که اصلا هم آدم خجالتی و کم حرفی نیست. گاهی احساس میکنم اصلا براش مهم نیست که تو زندگیمون چی میگذره . همین که داریم زیر یه سقف سر میکنیم براش کافیه.

من همیشه باید پیشنهاد تفریح و سفر و گردش بدم. اصلا اون پیشنهاد کار مشترک نمیده. گاهی که از مسئله ای میرنجم، اصلا تلاش نمیکنه بیاد و از دلم در بیاره. همیشه من باید شکایت کنم و غر بزنم. و اگر هم منجر به دلخوری و گریه من بشه که کاملا فرار میکنه از معرکه و میره خودش رو مشغول کار دیگه ای میکنه.

یه بار شد که ما حتی دو روز و یه شب با هم کاملا قهر بودیم چون اصلا اصلا حاضر نبود از من بپرسه چته !؟

من نمیدونم باید چکار کنم که براش مهم باشه طرفش چه احساسی داره. چه نگاهی داره . گاهی میگم شاید اگه من هم کمی خودم رو دور کنم ازش، اون ترغیب شه و بیاد جلو .اما دلم نمیاد. آدم قدرشناسیه و ابراز محبت میکنه. اما واقعاً کلامیه. گاهی فکر میکنم کار خیلی روش فشار میاره. اما واقعاً بعیده اینجور باشه که اصلا حتی حاضر نباشه بیاد از من بپرسه از چی ناراحتی که اینجور رنجیدی و گریه میکنی!!! البته میدونم مردها از اشک زنها بدشون میاد. من اصلا آدمی نیستم که سریع گریه کنم. شاید تا بحال فقط دوبار پیش اومده اشکم در اومده! باقی قضایا در حد ناراحتی و رنجش بوده.

2. مشکل دیگه اینه که چطور میتونم همسرم رو ترغیب کنم برای من وقت بذاره ؟ در عمل . مثلا برای مسافرت دونفره یا یه بیرون رفتن دونفره، یا حتی به مناسبت روز تولد یه کادوی ساده خریدن....این موارد رو من اصلا روش حساس نبودم اما چون خیلی همسرم بی توجه بوده، منم حساس شدم. بهش زیاد گفتم خیلی نرم و ملایم. اما تا حالا که اصلا اثر نداشته. بیشتر نمیخوام بهش بگم حس میکنم حالت غر زدن پیدا میکنه. نمیدونم چه سیاستی به کار ببرم که مجاب شه باید برای زندگیمون و روابط عمیقمون، برای سپری کردن وقت با هم، وقت بذاره.

ممنون