سلام

من یه مشکلی دارم، اونم اینه که همیشه توی زندگیم سعی کردم آدم درستی باشم، بیست و چند سال دارم، شغلی رو پیدا کردم، در زمینه تحصیل هم خدا رو شکر، منتهی داستانی که هست اینه که راستش اولا من با اطرافیانم عمیقا احساس صمیمیت ندارم قلبا.

یعنی دوست ندارم کاری رو که بعد از کلی سختی بهش رسیدم، یعنی خدا بهم داده، به کسی بگم فوت و فنش رو که یاد بگیره غریبه یا آشنا.

از طرفی هم من همیشه سعی میکنم رفتارم رو بررسی کنم که اگر مشکلی دارم برطرفش کنم، واسه خاطر لطف خدا خوبی هاش و کمک هاش که منم قدر نشناس نشم پیشش، منتهی وقتی به این قسمت کار یاد دادنش میرسم اینکه خوشم نمیاد کسی به حوزه کاریم وارد بشه و پیشرفت کنه، احساس میکنم آدم پستی میشم توی این قضیه. 

خب حس میکنم این آدم های پر ادعای بی رحم چرا باید دستاورد زندگیم رو بهشون بگم؟، حس میکنم بیان بالا توی تخصص من شاخ میشن واسه م، حقیقت اینه که دوست ندارم کسی ازم بالا تر باشه.


↓ موضوعات مرتبط ↓ :
روش های اجتماعی تر آقایان (۱۰۵ مطلب مشابه) تقویت روابط اجتماعی (۸۶ مطلب مشابه)