خانواده برتر

بقول الی خانم بحث فرسایشی!

صلاح کار خود خسروان بهتر دانند

اگه مهمه براتون و براش بگگگگگییییننننن ...

پستت خوبه.

من مجردم 

من پسرم به نظر من رابطه ی قبلی رو طرف اگر فراموش کرده باشه و اینو ثابت کنه و دیگه بهش فکر نکنه و همه چیشو بهم بگه من مشکلی ندارم البته اگر رابطه جنسی داشته باشه تو رابطه قبلیش تصمیم گیری واس من خیلی سخت میشه مگر این که انقدی عاشقش باشم که بیخیالش بشم ولی این که اول رابطه همه چیو بهم بگه خیلی برام فرق داره(جا داره عاشق طرف بمونم ) تا مثلا بعد ازدواج بیاد یکی دیگه بهم بگه و بعد از دختره بشنوم  دختری که بعد از ازدواج بگه مستقیم و محضریم واس طلاق چه عاشقش باشم چه نباشم
خودارضایی هم عادیه و اصلا برام مهم نیس که طرف داشته یا نه
مهمم نیس کسیو تصور میکرده یا نه همش فکر طرف بوده و مسلما عاشق نبوده فقط نگاه جنسی داشته بهش  فقط اگر بهم بگه مثلا یه پسریو تو فامیل میخواسته یا ... روابطش مدل سلام دادنش به پسره و ... میره رو مخم :)
احساس مالکیت هم همینکه بدونم چیزی رو قایم نمیکنه در جریان کاراش باشم بسه لازم نمیدونم حتما همیشه پیشش باشم مثلا خواس بره جایی که به نظر من درست نبود اونجا بودنش نباید بره بی دلیل هم گیر نمیدم دلیلمو میگم ولی اگر بازم بره منم تلافی میکنم هرجا بخوام میرم و هرکاریم خواستم میکنم همیشه هم کاری میکنم که بفهمه همه کاراش برام مهمه حتی سر زدن به بابا مامانشم واس مهمه دوس ندارم فک کنه عین خیالمم نیس البته این با گیر دادن خیلی فرق داره :) خلاصه طرز فکر من اینه :)

سلام

به نظرم هر نوع رابطه ای که قبل از ازدواج داشته( دوستی، نامزدی... ) باید گفته بشه

اینکه طرف قبلا رابطه داشته باشه خیانت به اون معنی که شما گفتید نیست ولی مسلما خیانت به اعتماد من هس چون مطمینا راجع بهش می پرسم و توی تصمیم گیریم اثر مستقیم داره مثل اینکه یکی بره بگه  من دانشجوی دکترام ولی سیکلم نداشته باشه یا بگه من نماز شب می خونم اما خدا رو قبول نداشته باشه یا نماز نخونه یا 

1- رابطه قبلی نه خیانته و نه الزاما چیز بدیه (اگه رابطه در چارچوبی بوده باشه و شرعی باشه و یا با هدف واقعی آشنایی قبل ازدواج باشه و نه حض جنسی هیچ ایرادی نمیشه روش گذاشت.)
ولی اینکه ایرادی به لحاظ شرعی یا عرفی بهش وارد نیست متفاوته با این قضیه که آیا همه موظفن این شرایط رو بپذیرن یا نه.

به عنوان مثال یه خانوم یا آقا، قبلا یک عقد هرچند کوتاه مدت ناموفق داشتن. ولی به هر حال شاید طرفشون تمایل نداشته باشه که همسرش قبلا چنین چیزی رو تجربه کرده باشه. مرد یا زنی که قبلا پاک بوده و انتظار یه همسر بکر رو داره، حق داره انتظار داشته باشه طرفشم همه اولینهاشو با اون تجربه کنه. حتی اگه اون اولین ها در چارچوب یک رابطه شرعی بوده باشه.

از نظر من شما موظفید که اگه قبلا به معنی واقعی توی رابطه ای بودید که از نظر اجتماع یک اسم داره (دوستی، نامزدی، عقد، ازدواج، سکس آزاد و ...) و یا به شخصی یک عشق اتشین دوطرفه داشتید که همه در جریانش بودن و یا حتی یک طرفه که هنوز ذهن شما درگیرشه، باید این رو به همسر آیندتون بگید. علی الخصوص اگه در این مورد از شما سوال میکنه.

کلا هر چیزی که پرسیده میشه باید بگید، راستشم بگید، اکه به هر دلیل میخواید نگید، بگید که نمیتونم جواب بدم تا طرف تکلیفشو بدونه. شما حق ندارید دیگران رو یک عمر مجبور به تحمل شرایط خودتون بکنید چون به هر دلیل خودتون رو محق میدونید که به اون فرد برسید. مهم نیست که توبه کردید و گناهتون پاک شده. مهم اینه که با گرفتن حق انتخاب درست از یه نفر دارید یه گناه جدید میکنید که کوچکتر از قبلی نیست. اجازه بدید کسی شما رو انتخاب کنه که میتونه با شرایطتون کنار بیاد. باور کنید خودتونم خوشبخت تر میشید

ضمنا این با جار زدن گناه و ریختن قبح گناه متفاوته. شما نمیخواید سر کوچه جار بزنید که قبلا فلان کارو کردم. ولی هر وقت دیدید که یک فرد اون قدر قابل اعتماده که میتونید برای یک عمر زندگی روش حساب کنید، پس انقدر قابل اعتماد هست که راز شما رو هم حفظ کنه، حتی اگه جوابش منفی باشه.

2- در مورد اینکه بگیم یا نه تو قسمت قبل گفتم نظرمو.

اینکه چی میشه اگه بگیم: دو حالت داره. یا طرف میتونه با قضیه کنار بیاد و شما یک رابطه سالم و صادقانه رو بدون عذاب وجدان از فریب دیگران و ترس لو رفتن ماجرا شروع میکنید و یا نمیتونه کنار بیاد و انصراف میده. بازم شما با فراغ بال این فرصت رو پیدا میکنید که برید سراغ کسی که با طیب خاطر و اطمینان و آرامش و خواست قلبی شما رو بپذیره و هر دو وجه قضیه به نفع شماست.

اگه نگید هم دو حالت داره. اولا که بدونید در 99.99% مواقع بعد یه مدت قضیه به یه نحوی رو میشه. حالت اول اینه که خوش شانسید و طرفتون به هر دلیل اهمیتی به موضوع نمیده. حالت دوم اینه که طرف براش مهمه و زندگیتون پر میشه از نفرت و بدبینی و سوظن و تنش و کلی چیز بد دیگه. مورد داشتیم طرف برای تلافی گذشته زنش یا شوهرش رفته بهش خیانت کرده.
اینم بگم که احتمال حالت دوم بیشتره چون شما اگه ترس رد شدن نداشتید همون اول بهش میگفتید. چرا ترس جواب رد داشتید؟ چون حدس میزدید برای طرف مهمه. اینه که با دروغ گفتن تو این موضوع، احتمال اینکه تو همین دنیا در جهنم رو به روی خودتون باز کنید بالاست. حالا خود دانید

3- خودارضایی خیانت نیست. چون شخصی درش وجود نداشته. از نظر من اگه جز اون دسته ای نیست که معتاد این کارن و هنوز نتونستن ترکش کنن و جز اونایی که گرفتار عوارضش شدن هم نیستید و سالم به حساب میاید، لزومی به گفتنش نیست. باز هم مگر اینکه پرسیده بشه.

4- به عنوان یک خانم قطعا حس خوبی پیدا نمیکنم. اما خیلی هم برام مهم نیست. احتمالا بیشتر سعی میکنم حواسم به شوهرم و تامین شدنش باشه اما در کل قضاوت منفی زیادی نمیکنم.

5- آدم ها مالک هم نیستند. در تصمیم و انتخاب و فکر و عمل آزادند. چه قبل و چه بعد ازدواج. اما لازمه به تعهدی که به هم دادند پای بند و وفادار باشند و به پاس این تعهد، سعی کنند در تصمم و انتخاب و عمل به تفاهم برسند. مگر در موضوعات شخصی.

من فکر میکنم طرفین اگه انتخاب درستی کنند، بعد به انتخابشان احترام بگذارن. سعی در براورده کردن خواسته های هم داشته باشن و حواسشون به نیازهای روانی و عاطفی و جنسی هم باشه، و ضمنا بیمار ذهنی هم نباشند، دلیلی برای خیانت وجود نداره