خانواده برتر

وا الا اسن دقیقا چه حسه دارید؟

بعد مرگ عزیزان این اتفاقات طبیعیه. بنده خدا همش سه روزه عزاداره. همه اینا که میگی تو این سه روز اتفاق افتاده و ایقد شاکیی؟ خب یکم درکت رو ببر بالا عزیزم. تو باید صبور باشی. وگرنه که کلاهت پس معرکه است. اینقدر زود قضاوت نکن و کاری نکن که تو این شرایط خیلی بدی که اون داره خدای نکرده با توقعات نابجات زندگیت رو دو دستی خراب کنی. اصلا نگران آیندت نباش. همه چیز به حالت طبیعی برمی گرده. درررررکش کن.

احتمالش خیلی کمه که مادر شوهرت بیاد با شما زندگی کنه. چون خودش خونه زندگی داره و زنها استقلال و موندن تو خونه ای که باهاش هزار تا خاطره دارن رو ترجیح میدن به زندگی با زن پسرشون. اینو مطمئن باش.
اینکه مادرشوهرت میگه میترسم هم کاملا طبیعیه تو این شرایط . تا یه مدت همینجوری هست. چون من عزیزم رو از دست دادم میدونم و دارم تجربمو میگم. تو اون شرایط از تنهایی میترسیدم. دوست داشتم همش دورم شلوغ باشه و خانوادم و اشخاصی که درکم میکنن دورم باشن. بیشتر از همیشه دوست داشتم تو جمع خانوادم باشم چون فقط اونها بودن که تو این غم بزرگ شریکم بودن و همدیگه رو کاملا درک میکردیم. همچنین بودن تو جمع بعضی دوستام رو که تجربه مشابه خودم داشتن و میتونستم باهاشون درد دل کنم رو خیلی دوست داشتم.
ببین درحال حاضر اگه نمیتونی نامزدت رو درک کنی چون تاحالا عزیزی رو از دست ندادی یکم صبور باش همین و فقط دیگه بهش گیر نده. به خودش و خانوادش کاملا احترام بذار. بیشتر از همیشه بهشون سر بزن و باهاشون همدردی کن. و اگه کمکی چیزی نیاز دارن براشون انجام بده. اونا هیچوقت لطف تو رو تو این شرایط بد فراموش نمی کنن. این بهترین فرصته برای اینکه حسن نیتت رو بهشون نشون بدی.

تا تو شرایطی نبودی.  در موردش اظهار نظر نکن

سوال کننده ی عزیز اگه خدای نکرده شما جای همسرتون بودید و یکی از اعضای خانوادتونو از دست میدادید چه انتظاری داشتید؟ رفتار تون رو خودخواهی نمیدونستید؟ از همسرتون انتظار درک و دلداری نداشتید؟ خواهر های ایشون پدرشون رو از دست دادن و رفتار ایشون طبیعیه . حتی شما هم باید چنین برخوردی با خونواده ی ایشون داشته باشید . 

عزیزم باباشو از دست داده ، خانواده همسرت الان عزادارن شما باید شرایطو بسنجی و حال اونارو درک کنی.
همسرت نیاز داره شما آرومش کنی ، اگه خوب بودن و همراه بودنتو الان ثابت نکنی کی میخوای هواشو داشته باشی ?
بدترین حال روحی وقتی هست که آدم عزیزشو از دست بده ، واس همسر شما همین اتفاق افتاده دیگه ، به نظرم با بهانه گیریات داری واقعا آزارش میدی و کم کم از چشمش میفتی ،
اگه نمیتونی آرومش کنی بذار تو حال خودش باشه ، یادت نره بهانه گیری موقوف

خب دختر جون ، همسرتون پدرشو از دست داده ، نباید انتظار داشته باشی مثل اولش باشه، تازه میگی 3 روزه که این اتفاق افتاده ، باید بهش فرصت بدی تا خودشو پیدا کنه شاید چند ماهم طول بکشه ، از دست دادن پدر که چیز کمی نیست ، الان تو شرایط سختیه ، از لحاظ روحی داغونه ،  به جای اینکه کنارش باشی ، بدتر حالشو خرابتر میکنی ، یه لحظه خودتو بذار جای اون ، یه کم درکش کن .

یعنی چی این حرفا ، خانوم محترم شما اصلا شوهرتو درک نمی کنی. 

بهت حق میدم فقط میتونم بگم خدا بهت صبر بده

سلام...
خب طبیعیه که الان شما باید اونو دلداری بدین نه اون شمارو.... و اینکه واضحه که اون هم خانواده و خواهراشو بغل کنه و سعی کنه آرومشون کنه تو این شرایط نباید انتظار داشته باشین بیاد کنار شما بشینه  و شما رو بغل کنه...غم از دست دادن پدر برای اونا سخت تر تا غم از دست  دادنه پدر شوهر.... یه مقدار موقعیت شناس باشین...

در مورد مادرشون هم ...نمیشه با فکر و خیال یه حرفه قاطع زد.... هنوز همچین چیزی به طور رسمی از طرفه ایشون گفته نشده فقط شما یه سری حدس و گمان در این رابطه دارین...
 بهتر خودتون غیر مستقیم ازش بپرسین که خیالتون جمع بشه ....البته نه الان .... اخیرا پدرشون رو از دست دادن و صحبت کردن در این رابطه تو این دوره مناسب نیست....

ببین ادما برای اینگه قدرت درکشون بره بالا باید خودشون رو بزارن جای بقیه یه لحظه چشماتو ببند به این فکر کن دور از جون بابات نباشه

وای یه لحظه فکر کردم خودم متن رو نوشتم، یا یکی که زندگی منو میدونسته اومده نوشته

دوست من منم دقیقا تو شرایط شما بودم و البته هستم هنوز

پدر شوهر من دقیقا چند روز بعد عروسی ما فوت شد و دقیقا همین داستانای افسردگی و اینا بود که خوب اجتناب ناپذیره

اونا هم دقیقا 7 تا بچه بودن و شوهر منم همین طرز فکر و خواسته رو داشت و مادرش هم دقیقا میگفت من میترسم و نمیتونم تنها بمونم.

اینا رو گفتم که بدونی من دقیقا نمونه شمام. حالا میخوام تجربیاتم رو بهت بگم:

ببین عزیزم اولا که الان وقت ناز کردن شما برای شوهرتون به این شکل که به من کم توجه میکنی نیست. فقدان پدر خیلی دردناکه و برای درکش کافیه دور از جون پدرتون خودت رو جای اون بذاری. باور کن حس و حال نامزد بازی نمیمونه واست. البته در اینکه من و شما خیلی کم شانس بودیم که بحثی نیست ولی صحبت سر مدیریت شرایطه!!

اینکه خواهراش رو بغل میکنه و تسلی میده که خوب طبیعیه، بالاخره اونا پدرشون رو از دست دادن و از شما داغدارترن دیگه، قبول داری اینو؟! تسلی و دلداری هم واسه داغداره، شمام الان باید براشون همین کارو بکنی، هم برای شوهرت و هم خانوادش، اونا که نباید شما رو دلداری بدن. پس این قسمت حرفات که درست نبود به نظرم

البته اینکه احساس کنی اوج دوران خوشیت خراب شده حق داری اما جز شانس کس دیگه رو نمیشه مقصر دونست. اینکه اگه ازش دور بودی بیشتر قدرتو میدونست در کل درسته ولی جاش شرایط فعلی نیست. الان اگه میخوای قدرتو بدونه بدون ناز و ادا کنارش باش. دلداریش بده و بگو این روزا واسه همه است و جز صبوری راهی نیست. اگه محرمید تو خلوت نوازشش کن و سعی کن دائم هم با زدن این حرفا داغش رو تازه نکنی، فقط گاهی وقتا. بعضی مواقع هم سعی کن با زدن حرفای امید بخش یا موضوعات دیگه کم کم ذهنش رو از داغی که دیده دور کنی، اینجوری بیشتر به بودن کنارت راغب میشه چون یه مدتی از غصه هاش دور میشه.

اما در مورد مادر شوهرت. اینجا دیگه باید همه هنر و سیاست زنونت رو بکار بگیری چون واقعا اگه اشتباه کنی کلی مشکل میتونی واسه خودت درست کنی.

ببین قطعا هیچ روانشناس و مشاوری توصیه نمیکنه که تو این دوره زوج ها با والدینشون زندگی کنن چون خیلی مشکلات داره، حتی تو دو طبقه یه آپارتمان هم درست نیست چون استقلالت از بین میره.
از طرف دیگه مادر ایشونم خب تنهاست و میترسه و واقعا چاره ای نیست و باید یه فکری به حالش کرد. در هر صورت مادره و به گردن بچه هاش حق داره اما پس راه درست چیه؟

تجربه من میگه مسئولیت نگهداری ایشون باید به شکل مساوی بین همه بچه هاش پخش بشه. خدا رو شکر زیادم هستن و سختی کار کمتر میشه. اما الان وقتش نیست که این موضوع رو صریح به همسرت بگی چون قطعا الان با داغی که دیده و دلبستگی بیشتری که به مادرش پیدا کرده ازت بدش میاد. پس چیکار باید بکنی؟

باید یه جوری حرف بزنی که هم خیالش یکم راحت بشه و هم قولی ندی که نشه درستش کرد و مسئولیت زیادی گردن نگیری. الان هر وقت بحث پیش اومد بگو برای مادرت هم خدا بزرگه. ماشاالله هفت تا بچه داره و تنها نمیمونه. ما هم مثل بقیه هواش رو داریم.

بعد چهلم پدر شوهرت که یکم آرومتر شدن اگه حرفی زده شد، شما سعی کن بیشتر سکوت کنی مگر اینکه بخوان چیزی رو گردنت بار کنند. اگه حرف شما شد حرفت این باشه که منم اندازه بقیه سهممو انجام میدم. من که نمیخوام کوتاهی کنم ولی شما هم مراعات منو کنید.

چون هنوز عروسی نکردید بعدتر که اوضاع آرومتر شد و البته قبل عقدتون یا عروسیتون از پدرت بخواه که با نامزدت حرف بزنه و بگه من نمیذارم دخترم با مادر شوهر زندگی کنه. اگه مادرت تنهاست باید همین الان تعیین تکلیف کنید که بعد عروسی شما قراره چیکار کنه. چون اگه الان شوهرت تنها بچه تو خونه باشه وابستگی مادرش هم بهش زیاد میشه و سعی میکنه با شما رقابت کنه. پس حواست باشه تو این جریانا به هیچ وجه رابطه خودت و شوهرت رو بهم نریز. بذار کنار شما واقعا آرامش داشته باشه و ضمنا در حقت ظلم هم نشه. قرار بذارن که یا تو یه آپارتمانی نزدیک دختراش زندگی کنه که نترسه یا همه جا رو یک اندازه بمونه یا بیان پیشش بمونن.

دقت کن که تو هیچ دوره ای بعد ازدواج مسئولیت رو تنهایی به گردن نگیری چون توقع ایجاد میشه و دیگه واقعا میشه وظیفت و میفته گردنت، مثلا نگن تا سالش شما برید باهاش زندگی کنید و اینا. با همسرت مهربون باش اما منطقی و قاطع. زندگی یک قرارداد دو طرفه است که مهر و امضاش علاقه و عشق شماست. در کنار اینکه این عشقو حفظ میکنی نذار مفاد قرارداد کاملا به نفع یک طرف باشه چون تعادل از بین میره و زده میشید از هم.


"اگر رابطه را با قربانی کردن خویش برای کسانی که دوستشان دارید شروع کنید، آن را با تنفر از کسانی که خود را برایشان قربانی کرده اید به پایان خواهید برد."
                                                                     جرج برنارد شاو

خانم خب یکم درک داشته باش یعنی چی که خواهراش رو بغل میکنه به من محل نمیده پدرشون فوت کرده درک این موقعیت فکر نکنم خیلی سخت باش الان وظیفه شما اینه که که از نظر روحیه هم به شوهرت کمک کنی هم به خانوادش نه اینکه بیای این وسط یه مشکل دیگه درست کنی.

عزیزم یه چیز طبیعیه.مرگ که دست خود ادم نیست .همسرتون کار درستی انجام میدن باید ملاحظه حال ایشون هم کرد انشالله همه ی چی به خوبی و خوشی تموم میشه.روحشون شاد...........

وای این دقیقا دقیقا مشکل منه فقط فرقش اینه من عروسی کردم همیشه فکر میکردم فقط من این مشکل رو دارم

دوستان دقت کنند سوال کننده نگفتند که فقط از بعد فوت پدرشوهرش اینجوری شده
.
عزیزم اصلا خودتو ناراحت نکن در درجه اول. چون فقط اینجوری خودت لطمه میبینی.
بعد زیاد فکر نکن تو نامزدی های دیگران چه خبره.. متاسفانه این اخلاق مردان ایرانی اپیدمی هست.
شما هم متقابلا همان رفتارهای ایشون را بروز بده.
البته الان موقعیت خاص و حساسی هست . سعی نکن زمینه گله گذاری باز کنی.
در مورد زندگی مادر شوهر دو حالت وجود داره
1- مادرشوهرتون خوب است.
2- مادرشوهرتون اخلاق مناسبی نداره و احساس میکنید اگه زیر یه سقف باشید مشکل پیش میاد.
در حالت اول که مشکلی نست.
اما اگر وضعیتشون حالت دوم است ، عزیزم عین این حرف را که میگم دقت کن در مورد مسائل مالی کاملا سنگ هاتو با نامزدت وا بکن. یعنی مادرشوهرت سهم خودشو هم بیاره شما یه خانه بزرگ بخرید که یه اتاق مستقل داشته باشه و مجبور نشی دایم جلوش باشی.
از طرف دیگر به همسرت بگو اگه با وجود شخص دیگر در زندگی ما معذب بشیم و بخایم همیشه مثل میزبان رفتار کنیم برای من سخت خواهد بود.
همیشه زندگی مادرشوهر با عروس بد نیست بلکه گاهی زندگی افراد را نجات داده و خیلی خوشبخت هستند.
مثلا مردا همین که ببینن زنشون هوای مادرشون رو داره یه کم از اخلاقای بچه گانه و بهانه گری دست بر میدارند. در همسایگی ما چند خانواده وجود دارند که مادرشوهر یا هر دو (مادرو پدر) باهاشون زندگی میکنند و کاملا زندگی خوب  ونرمال دارند و اصلا معترض نیستند.
بازهم میگم داشتن اتاق جدا ایشون فراموش نشود.
آرزو میکنم بهترین تصمیم را بگیری .

واقعا اینقد  نفهم تشریف داری؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟/

عزیزم شما تو این مدت سعی کن فقط نقش سنگ صبورو ایفا کنی

عزیزم شعار  نمیدم الان کمر اون خونواده شکسته اینو جدی میگم.و تو وظیفته دور و بر مادر شوهر و شوهر و خواهر شوهرهات باشی.البته بعدا به هیچ وجه بعدا منت نذارچون وظیفته.
و خواهرشوهرهات ازین به بعد خیلی دل نازک میشن و زود رنج (تاکسی نبینه نمیفهمه)و برادرشون باید حامی اونها باشه و نازشون رو بکشه.وهرت هم به زودی به حالت اولش بر میگرده...

اولا هر کی دیگه ازدواج میکنه پدر و مادر من پدر و مادر تو نداریم.

چه قدر شما خودخواه هستید در مورد پدر و مادر خودتم همینطوری حرف میزنی؟؟؟؟

تو اصلا از محبت پدر و مادر بویی نبردی که راحت اینطوری قضاوت میکنی
اگه نمیتونی نظر بدی نده. چرا بدتر ذهن سوال کننده را بهم میریزی.شما دخترا اول بشینید تو خونه باباتون شوهرداری را یاد بگیرید بعد دم از شوهر و خانواده شوهر بزنید و دوتا خانواده را با ندونم کاریتون بدبخت نکنید. هم شما سهیلا خانم هم خانم نویسنده پست و دختران امثال شما.

من اگه جای شوهر شما و جای شوهر خانم سهیلا بودم و از این طرز فکرتون خبر دار بودم صد درصد طلاقتون میدادم. چیز که هست دختر خوب. میرفتم سراغ یکی که هم خودمو دوست داشته باشه هم خانوادمو

دوست عزیز چند تا نکته توی حرفات به نظرم بسیار اشتباه بود که لازمه بهت گوشزد کنم:


1- زندگی این دوره با شعار و ادا درآوردن قابل اداره کردن نیست. پدر و مادر بسیار محترمند و احترامشون روی تخم چشم بچه هاشون اما علم روانشناسی میگه زندگی مشترک چند نسل توی یک خونه دوام زندگی رو از بین میبره. زن و شوهر صمیمیتشون در اثر معذب بودن کم میشه و والدین هم ناخواسته در اثر محبتی که به بچه هاشون دارن تو مسائل کوچیک و بزرگ دخالت میکنن و مشکلات کوچیک رو ناخواسته تبدیل به کوه میکنن.

بین هر زن و شوهری تو زندگی اختلاف و بحث پیش میاد و اغلب هم کم کم کنار اومدن با هم رو یاد میگیرن و زندگی رو میسازن ولی اگه تو همین بحثای کوچیک مادر دختر یا پسر حضور داشته باشه ناخواسته طرف بچه ش رو میگیره و این نه تنها مشکل رو حل نمیکنه بلکه بسیار بزرگ میکنه و جلوی شکل گرفتن یک رابطه درست بین زوجین رو میگیره.

اگه مشکلی پیش بیاد که زن و شوهر با هم نتونن حلش کنن میتونن به عنوان ریش سفید در آخرین مرحله بعد از کمک تخصصی مشاور برن پیش والدین یا دورادور راهنمایی بخوان ولی حضور تو یک خونه این حالت رو از بین میبره. پدربزرگ و مادربزرگ ناخواسته در تربیت بچه ها دخالت میکنن و بچه میشه نتیجه یه آشپزی چند نفره که یا شور میشه یا بی نمک و ....


2- "اگه گوش عزیزه گوشواره هم عزیزه اگه شوهر تون واستون عزیزه باید پدر و مادرشون هم واسه شما عزیز باشه"
در اینکه والدین همسر باید عزیز و محترم باشن هیچ بحثی نیست ولی الان صحبت سر زندگی در یک خونه به صورت همیشگی و فقط برای یک بچه از هفت تا بچه است. این چیزی که شما میگید برای همه بچه های این بنده خدا مصداق داره


3- این جمله که گفتید هدایت فرزندان چه در زمان مجردی چه در زمان متاهلی اول به عهده خانواده هاست..اگر خانواده دخالت نکنه غریبه ها دخالت میکنن به نظرم واقعا جای بحث داره. پسر یا دختری که ازدواج میکنه یعنی بالغه و مسئولیت اداره زندگیش مستقیما با خودشه. این چیزی که شما بعد تاهل دارید اسمش رو میذارید هدایت دقیقا همون دخالته. هدایت بعد ازدواج تا زمانی که کسی نیاد پیشتون و رسما ازتون نظر و راهنمایی نخواد معنی نداره ونتیجش دقیقا دلخوری و از هم پاشیدن روابط زوجین هست. که اونم توصیه بر اینه که زوجین در مشکلاتشون برن پیش یک متخصص بی طرف به نام مشاور که صرفا از روی عقل و واقع بینی حرف میزنه نه احساسات خانوادگی


4- علت اینکه پسر دو برابر ارث میبره رو باید برید و در قواعد اسلامی جست و جو کنید. یکی از علتاش میتونه همین جهیزیه های سنگینی باشه که این دوره دخترا به خونه شوهر میبرن ولی پسرا نه. هرچند علت ها عمیقتره از این. در هر حال هیچ جای قرآن نیومده که وظیفه پسر در قبال والدین بیش از دختره چون دختر عروس مردمه!!!

شمایی که میفرمایید والدین همسر باید مثل والدین خود آدم باشه که البته کاملا شعاری و دور از واقعیت های اجتماعی و علمیه پس باید اینم بپذیرید که والدین مرد با والدین زن باید مثل هم باشن. ضمن اینکه همون قرآنی که مسئله ارث رو ازش مثال زدید هیچ جا در مورد مسئولیت والدین همسر چه برای مرد و چه زن وظیفه ای به عروس یا داماد محول نکرده و بحث وظیفه عروس یا داماد کاملا یه موضوع اخلاقی هست و نه شرعی پس باید در دو طرف برابر باشه. چرا زن باید زحمت مادر شوهرش رو بکشه اما مرد برای مادر زن نه؟؟!!!!


5- ضمنا قرار نیست هر کی بره سمت پدر و مادر خودش بلکه قرار زن و شوهر زندگی مستقلی رو در یک خانه و جدا از خانواده های قبلیشون شروع کنند. پدر و مادر طرفین هم باید برای هر دو طرف عزیز و محترم باشن اما الان اگه پیش هزار تا مشاور برید یکیشون بهتون نمیگن زندگی با والدین کار درستیه و همه نهی میکنند.

برای چنین مشکلات گریزناپذیری بسته به شرایط خانوادگی باید دنبال راه حل های جایگزین بود. مثلا نگهداری از مادر به صورت دوره ای پیش همه بچه هاش. زندگی یکی از نوه های بزرگسال خانواده با مادربزرگ یا رفتن پیشش برای تنهایی شبها. رفتن بچه ها پیش مادرشون به صورت دوره ای. خرید یک خانه آپارتمانی در یک مجموعه که مادر حس تنهایی کمتری داشته باشه. همکاری بین دو زن سالمند در شرایط مشابه که نزدیک هم زندگی میکنن و در مواقع تنهایی پیش هم باشن. همه این راه ها میتونه مفید باشه و بسته به شرایط و سلایق خانوادگی میتونه انتخاب بشه

عزیز من باباش فوت کرده پاره تنش از دنیا رفته میخوای این وسط خواهراشو ول کنه بیاد ناز شما رو بکشه !!! 

تبریک میگم بهتون با این فهم و منطقی که دارین...کاملا موافق حرفاتون هستم...کاملاً

چرا ماها به عروس خونواده با نگاه کلفت و نوکر نگاه میکنیم؟؟؟؟؟؟؟
تو اصلا از محبت پدر و مادر بویی نبردی که راحت اینطوری قضاوت میکنی و ....

یعنی چی یه پسر حق نداره بره مادرش رو ببوسه؟

ستاره خدایی بگو چقد از پدر شوهرت بهتون ارث رسیده که این طوری هواشو داری. ها؟؟؟

حرفایی که گفتم صرفا نظرات روانشناسی نبودن خانم ستاره
بخش های زیادیش ناشی از تجربه خانوادگی هستن که بعدها ضمن مطالعه و مشورت با دو سه تا مشاور تایید شدن پس بحث تقابل علم و تجربه وجود نداره. تجربه دعواهای عروس و مادرشوهر که ناشی از دخالت نابجا یا دوستی خاله خرسه یا زندگی تو یه خونه بوده رو کمتر کسیه که تو ایران نشنیده باشه.

خدا رو شکر که تحصیلکرده اید و اینجا هم کسی نگفته که پدر و مادر رو باید ول کرد به امون خدا یا گذاشت خونه سالمندان و ... . پیشنهادات منو بخونید یکیش همین کاریه که شما در مورد پدر همسرتون کردید. تقسیم برابر وظایف. اینجوری به هیچکس فشار نمیاد و همه هم از حضور والدین پیرشون بهره مند شدن. تازه پیشنهاد میکنم برای اینکه پیرمرد بیچاره اذیت نشه و دائم در حال چرخیدن نباشه دوره هاتون رو طولانی تر کنید.

چیزی که همه برابرش جبهه گرفتن توقع بیجای مرد یا خانوادش برای انجام همه کارها توسط یک بچه به جای همه بچه هاست.

بی ادبی و بی احترامی هم نکردید دوست من، من برای شما و نظراتتون احترام قائلم و منم اگه باعث تکدر خاطرتون شدم و جسارتی که در پیشنهادم کردم عذر میخوام. در هر صورت اختلاف سلیقه و عقیده وجود داره

خدا برای خانوادتون حفظتون کنه و موفق باشید

توصیه هات عالی بودن عزیزم
فکر میکنم بهترین راهکار ممکن رو ارایه دادی