خانواده برتر

سلام

حس میکنم خیلی بهم شبیه هستیم.منم مثل شما یه درونگرا هستم.حس میکنم هیچکس من و درک نمیکنه.

تعداد دوستایی که بخوام هر موقع پیشش برم ۲تاست!باورت میشه.

بقیه به حساب واسم آشنا میاد

اصلاً سعی نکنی خودتو عوض کنی.

بزار از تجربه خودم واست بگم

من الان ۲۰ سالمه از ۱۶ سالگی وارد کار شدم و قید درسو زدم

تو محیط کارم (مکانیکی داخل گاراژ) هر روز با کلی آدم سر و کله میزدم و می‌زنم و این واسه یه درونگرا کم حرف یعنی جهنم

اوایل خیلی سعی می‌کردم خودمو نشون بدم و همش دنبال یه بحثی می‌گشتم که خودمو توش شریک کنم تا یه کلمه از دهنم در بیاد (جلو بقیه همکارا و بقیه کاسبا)

چقد کتاب خوندم چقد مقاله خوندم چقد تو اینترنت سرچ میکردم ولی ببین هیچکدوم فایده نداره (البته نه که بد بوده باشه)شما باید خودتون باشید اصن سعی نکنی یه شخصیت دیگه باشی.تهش بن بسته.افسردگی میگیری.میریزی بهم.

بدبختی کمتر کسی پیدا میشه ما هارو درک کنه.بدبختی یکی دیگه باهام حرف میزنه یه جوری میشم!ما ها دنبال یه سری بحث های پیچیده و طولانی هستیم که ازش یه چیزی یاد بگیریم ولی بقیه دنبال یه سری حرف های سطحی هستن که نتیجه ای نداره

البته همین کم حرفی خودمون هستش که باعث میشه کم تر کسیو بشناسیم.

بقیم غلط میکنن مسخرت کنن،اتفاقا هیچکس منو بخاطر کم حرف بودنم تا حالا مسخره نکرده،تازه ازم حسابم میبرن

چون با بحث های بیخودی و کوچیک خودمو خراب نکردم

سر تو درد نیارم این جاده رو نرو که ما آسفالتش کردیم

یا حق

 سلام 

 اخه چرا مسخره ات کنند؟ هر کسی شخصیت دارد 🙂 از کجا میدانی یک ادم  برونگرا توسط همه درک می شود؟از کجا میدانی افکاری که یک بیرون گرا در جمع از خودش نشان میدهد همون چیزی  است که اعتقاد دارد؟ بازم شما خودتی  و کسی باهات کار ندارد .  نمدونم ولی اکثر برونگرا ها فقط  ماسک هستند 🙃

 دقیقا با ایلدا ۸۴ موافقم . 

 شاید شما درونگرا ها دویا سه تا دوست صمیمی داشته باشید 

 ولی برونگرا ها با همه دوست اند ولی از همه تنها تراند  ( البته شاید برای همه اینطور نباشد )

من سوال کننده  هستم ببینید من ادمی هم که هیچ کس مشکلاتمو نمیدونه اصلا  چه جوری بگم ولی خونواده من اصولا منطقی هستند من انچنان خاطره ای ندارم  که مثلا یه روز پدر یا  مادرم  منو ببرن مدرسه کلا سرویس بود میبرد و میاورد فقط این  یه نمونه اش هست من تو زندگی هیچی کم ندارم  ولی بازم احساس میکنم یه چیزی این وسط خالیه اطلاعات عمومیم هم بد نیست راجب تاریخم علاقه دارم  و سوالا رو جواب میدم ولی عاجز موندم  یه بار من شروع کننده باشم  ولی خب متاسفانه نیستم  دلم برای اون موقع  هم تنگ میشه زمانی اطرافیانم میگفتن از بس حرف میزدی عمونمون رو میبردی نه به الان که روزه سکوت گرفتی 

قبلا یه روز رفتم داخل دانشگاه  دوستم   استادشم ادم بالانسی بود اجازه داد بشینم سر کلاس موقع رفتن دوتا دختر و یه پسری بودن  به یه اقایی گفتند اون عقب مونده کم حرفو نگاه😑😑 بعدم زندن زیر خنده حالا قیافه های خودشون شبیه بقیه پول نون لواش بود بماند😑 حالا اون اقا کلا حرف نمیزد به جز اینکه  ازش سوال  کنند خیلی  هم خلاصه جواب میداد بنده خدا من نگاه چهره اش کردم یه ثانیه انگار خودمو دیدم  اطرافیانم  فکر میکنم من افسرده شدم ولی نیستم تنهایی رو  خیلی دوست دارم   امسالم به بهونه کرونا خونه هیچکس نرفتم به جز روز ۱۲ ام که به اجیار مامانم رفتیم باغ یکی  از فامیلا من یا باید عوض شم که ظاهرا شدنی نیست یا باید مستقل شم که مادر گرامی  شیری که من در کودکی مصرف کردمو به من حروم میکنه  یا باید تشکیل خونواده بدم  که حقیقتا من با خودمم کنار نمیام چه برسه به کس دیگه  

منم درونگرام! منم با هر کسی اخت نمیشم، لازم نیست واسه خوش بودن برم مهمونی یا حالا هرجمعی( البته بدم نمیادااا) ولی برای من یک نفر پیشم باشه کافیه، یعنی بیشتر ترجیح میدم یک نفر باشه تا باهاش کل وقتمو بگذرونم و براش حرف بزنم تا اینکه توی جمع باشم

رفیق هم زیاد دارم ولی با همشون راحت نیستم (با دو تاشون صمیمی ام فقط)

مثل شما خیلی کم حرفم تا نیان سراغم و نخوان با من حرف بزنن خودم نمیرم سراغشون ( طوری که هر سری زنگ میزنن فحش میدن نمیگی ما مردیم یا زنده ایم بابا یبارم تو بزنگ😄) و اینم بگم دانشگاه هم رفتم ولی تا حالا مسخره نشدم

و اینکه رشته ما (دبیری زبان انگلیسی) یجوریه که کنفرانس و اینا زیاد داره در حدی که تو اکثر کلاسا استاد کلا کلاس و میسپره به فعالیت و حرف زدن ما! اینجور مواقع منم مثل تو خجالتی ام برا همین قبل کلاس نظر خودمو در رابطه با موضوع اون روز مینویسم رو کاغذ ومیخونم، تا اگه یه موقع تو کلاس نظر منو پرسید هول نشم در هم بر هم حرف نزنم  و هم اینکه اعتماد بنفس داشته باشم (تو هم میتونی این کار و بکنی مخصوصا وقتایی که میدونی وقتی میری یه جایی چه صحبتایی قراره اونجا بشه)

و اخرش که گفتی نمی تونم سفره دلمو باز کنم متوجه نشدم یعنی مثلا نمی تونی درد و دل کنی و حرفات میمونه رو دلت؟؟

سلام دوست عزیز

نمی‌دونم راهکار من برای شما فایده داره یا نه...چون من علاوه بر این داستان مشکل کم بود اعتماد به نفس و اضطراب ناشی از اون رو هم داشتم (البته هنوزم دارم) اما  تازگی ها یه راه پیدا کردم برای کاهش اینا ...دوباره تاکید می‌کنم که شاید مشکل شما متفاوت باشه اما گفتنش خالی از لطف نیست...

ببین شما باید با خودت کنار بیای من بعضی  وقت ها عمیقا دلم می‌خواست که مثل آدم های پر جنب و جوش و معاشرتی باشم از اون آدم هایی که راحت و سریع تو جمع ها ارتباط برقرار می‌کنن و شوخن و ...

ولی وقتی به این فکر می‌کردم که نمیتونم با بقیه راحت ارتباط برقرار کنم و نمی‌تونم همیشه با اعتماد به نفس حرف هام رو بزنم و یا اینکه خیلی وقت ها اصلا تمایل ندارم  تو بحث هایی که مورد علاقه‌ی من نیست شرکت کنم و به این فکر می‌کردم که بقیه من رو تایید نمی‌کنن و اینکه کلی با آدمی که تو ی آرمان هام می‌خواستم باشم(کمالگرا هم هستم که باعث میشه نتونم خودم رو بابت اشتباهات و ضعف هام ببخشم) فاصله دارم

استرس می‌گرفتم و احساس عجز  می‌کردم و حس می‌کردم که من هیچوقت درست نمی‌شم و این افکار من رو به تدریج افسرده و نا امید کرد.

بعد یه روز با خودم دوباره ویژگی های آدمی که دوست  دارم باشم رو مرور کردم

من دوست داشتم یه آدم قوی باشم که مشکلاتش رو حل می‌‌کنه و از زندگیش لذت می‌بره....کسی که می‌تونه به موقع صحبت کنه و حرفی که لازمه رو بزنه بدون این که نگران باشه بقیه چی در موردش می‌گن.....

اما چون می‌ترسیدم که هیچوقت اون آدم نشم سعی نمی‌کردم عمیق بهش فکر کنم فقط از روی ترس دنبال راه حل می‌گشتم...راه حل برای اینکه چجوری با دیگران ارتباط برقرار کنم...

خوب که فکر کردم فهمیدم آدمی که من دوست داشتم باشم کسی هست که از توانایی ها و استعداد ها و ویژگی های ذاتی خودش استفاده می‌کنه و ایراداتش رو پیدا می‌کنه و و اول از همه خودش رو بابت کاستی هاش سرزنش نمی‌کنه...اشتباهات و ضعف هاش رو می‌پذیره و برای رفعشون برنامه ریزی میکنه البته نه برنامه کمال گرایانه...و بابت قدم های کوچیک هم خوشحال میشه و اگه جایی شکست خورد خودش رو سرزنش نمی‌کنه

ببین درون گرا ها برای دنیا لازم هستند همون جور که برونگراها لازم اند....هیچ ایرادی نداره که تو بحث هایی که دوست نداری شرکت نکنی البته تا وقتی ‌که دوست نداری راجع بهشون حرف بزنی اما اگه می‌ترسی باید ببینی چرا؟  فکر می‌کنی اگه حرف بزنی چی میشه؟ حرفی میزنی که خنده دار باشه یا بقیه مسخرت کنن؟ خب بکنن چه اهمیتی داره؟ ببین اول باید خودت رو دوست داشته باشی و بپذیری که درون گرایی بد نیست ...وقتی استرس می‌گیری یا نگران میشی که  درونگراییت مشکل ایجاد کنه در واقع داری روح و روان خودت رو داغون می‌کنی و باعث ضعف خودت می شی و  کمک چندانی هم به حرف زدنت نمیکنه .  چون  فقط دنبال یه راه حل می‌گردی که تورو از این نگرانی ها خلاص کنه ، انگار مادری هستی که بچش رو به خاطر اینکه تو یه کاری ضعیفه مدام سرزنش می‌کنه و بهش استرس می‌ده که اگه از پس این کار برنیای بدبخت میشی،اگه یه راهی پیدا نکنی آینده ات داغون میشه...فکر کن چه بلائی سر این بچه میاد؟ تو داری با خودت همین کار رو می‌کنی.

حالا فرض کن به جای این کار مادر این بچه به بچه بگه اشکالی نداره می‌تونیم درستش کنیم و به جای استرس دادن به بچه بگه هر کسی یه ضعفی داره بع مرور درستش می‌کنیم بعد بچه رو ببره پیش یه مشاور تا کمکش کنه یواش یواش با آزمون و خطا خودش رو تقویت کنه!

1_اول از همه بدون لازم نیست خودت رو کاملا تغییر بدی...و این اصلا بد نیست

یه سخنرانی از سوزان کین هست به اسم قدرت درونگراها ...اون رو ببین 

2-قبول دارم درون گرای صرف بودن بعضی وقتا خیلی خوب نیست و بعضی وقتا مجبوری که تو بحث ها شرکت کنی یا چیز هایی که تو دلت رو بگی،  سوء تفاهم هار برطرف کنی یا... حتی اگه دوست نداری یا سخته حرف بزنی...باید این موقعیت هارو شناسایی کنی......*تو مرحله ی دوم باید برای این قضیه یه فکری بکنی و  اصلا به حرف بقیه اهمیت نده ممکنه بعضی جاها خراب کنی و یا درست حرف نزنی این مهم نیست...نباید دنبال تایید باشی یا بخوای خودت رو کامل تغییر بدی

راستی من تازگی ها دارم با مفهوم سایه آشنا میشم ....در موردش بخون....کتاب (اثرسایه)  از دبی فورد و کتاب(نیمه تاریک وجود) به نظرم کمکت می‌کنه....پیش یه مشاور خوبم بری که دیگه بهترم هست

نمی‌دونم مشکلت چقدر شبیه منه یا شاد اصلا نباشه اما امیدوارم به دردت بخوره..

 به sama دقیقا راجب مشکلات هیچکس  نمیتونم  صحبت  کنم

بهgomshode راهکارات خوبه امیدوارم اثر کنه روم

من خودم آدم درون گرایی هستم که به برون گرا بودن علاقه دارم ... به عبارتی بستگی به شخص داده که آیا شما دلتون میخات برون گرا بشید یا از روی اجبار و برای فرار از مسخره شدن و... دلتون میخات اجتماعی تر بشید؟!! اول باید تکلیف این موضوع رو مشخص کنید چون اگر از روی اجبار میخواین این عادتونو ترک کنید مطمنن نه تنها از زندگی لذت نمیبرید بلکه ممکنه یه زمانی منزوی تر هم بشید...
خب من به شخصه اگر دست خودم بود مطمنن همیشه عاشق سکوت و تنهایی و نور کم و غوطه ور شدن در افکارم هستم ولی چون به شدت دلم میخاست مستقل بشم و نیازهامو برطرف کنم اینجاست که لازمه روابط اجتماعیو بالا میبردم تا بتونم از تجربیات دیگران استفاده کنم و میانبر بزنم و زودتر به هدفم برسم...
راهکاری که داشتم اینکه کتاب ها وکنفرانس های فن بیان و سخنرانی رو مطالعه کردم
دومین راه خودتون رو به چالش بکشید ، ببینید اینکه بخواین سرکلاس حرف بزنید و سوالا رو جواب بدین شاید خوب باشه ولی برای افزایش سیوی و بعدن استخدامی نیاز هست که عضو فعال دانشکده باشید و مدرک انجمن علمی، شورای صنفی، بسیج، نماینده دانشجویان خوابگاه نماینده فلان و بهمان، مسول کنگره ها و همایش هاو... بشید و مدرک بگیرید و این نه تنها برای سیوی و استخدامی و ازمون های ارشد و دکترا  امتیاز داره بلکه با اینکار اجتماعی تر میشید ...

منم درونگرام نمیتونم بگم مساله اصلی ذهنتونو فهمیدم ولی واسه اینکه با هر کسی حرفی برای گفتن ندارم درکتون میکنم. ایرادی هم نداره که

سلام 

فکر میکنم این تجربه بهتون کمک کنه 👇

یه همکلاسی داشتیم تو راهنمایی 

اون دختر بسیار گوشه گیر بود و کم حرف 

و درسش ضعیف بود 

برعکس من بود دقیقا 

به خاطر این که بالانس در کلاس حذف شه ، اون دختر رو کنار من نشوندن 

( ما یه گروه بودیم ، با هم دوست بودیم ) 

دلم برا همشون تنگ شده ...

خلاصه ک 

اون دختر کنار من نشست 

خیلی برام عجیب بود و جالب 

باهاش حرف میزدم تا به حرف بیاد 

شعر مینوشت ، فقط شعراشو به من نشون میداد 

من درس یادش میدادم 

من بالاترین نمره کلاس بودم 

تا این که دوباره جاها رو تغییر دادن 

بعد ناظم اومد سر کلاس ، ضعیف های کلاس رو مشخص کرد و به اون دختر گفت میخوای با کی درس بخونی 

با خوش حالی پرید هوا گفت ... ( اسمم ) 

دختری که صداش درنمیومد حالا تونسته بود ، اظهار نظر کنه 

دیگه میتونست بخنده ، هر چند کم 

این اولین بار نبود ، تو دبستان هم بارها با دخترهای گوشه گیر حرف زدم و درکشون کردم تا اعتماد به نفس از دست رفتشون رو به دست بیارن 

شما هم باید یه فرد مهربون و فعال و ... پیدا کنید 

تا شما رو به وجد بیاره 

و حداقل کمی از اون پوسته ای ک دارید دور کنه 

خیلی از افراد درک نمیشن 

و خیلی ها دوست ندارن حتی درک بشن 

و خیلی ها ... 

امیدوارم تونسته باشم کمکتون کنم 

آها اینم بگم.

درونگراها دنیا رو میسازن برونگراها ازش استفاده میکنن.

پس برو بریم که دنیا رو بسازیم :) + ایموجی عینک آفتابی

دوستان اعتماد به نفسم  کم نیست مصاحبه شرکت کردم خیلی هم خوششون اومد   من مشکلم کم حرفیه  وسکوته همه مشکلات و حرفامو میریزم تو خودم 

منم دقیقا همین مشکل را دارم

ادم سردمزاج ودرون گرا هستم

رشته ام دبیری هستش وباید یک جمع را کنترل کنم

می ترسم واقعا

نمی دونم ظاهرم بده یا صدام

هیچ وقت کسی حذبم نشد حتی دخترا

یه جور حالت دافعه دارن همه ازم.

منم متقابلا خیلی خیلیتنهام

واقعا تعجب میکنم برخی دخترا دوست پسردارن

من حتی با هم جنس خودم نمی تونم رابطه بگیرم

اصلا اهل شوخی نیستم

ودر رابطه با مشکلات صحبت میکنم و دنبال راه حل هستم

مثلا چطور درامدمونو بیشتر کنین و..

متاسفانه جواب مناسبی هم پیدا نمی کنم وازم طرد هم میشن

مرسی از ایلدا ۸۴ امیر صدرا مارال شب  علیرضا Bidar     asma       gomshode            its me که نظر گذاشتید

عزیز دلم 

ناتوانی در بیان احساساتتون با دیگران و ضعف در بروز و تخلیه احساساتتون از درون گرایی نشعت نمی گیره  چرا که افراد درونگرا انسان های خجالتی یا با اعتماد بنفس پایین نیستن بلکه اون ها انرژی خودشون رو از درونشون می گیرن 

و از این موضوع به هیچ عنوان رنج نمی برن . اونها اکثر مواقع خواهان حفظ شدن محوطه امن خودشون هستن بخاطر همین هست که داخل اجتماع فعال نیستن نه بدلیل اعتماد بنفس پایین .از یه مشاور کمک بگیرید ❤️.

چرا ساکتی ، چرا افسرده ای ، چرا خودتو میگری .... برچسب هایی هستن که برونگرا ها به درونگرا می زنن و اگر اون آدم درونگرا شناخت درستی از خودش نداشته باشه شاید واقعا باورش بشه ! یعنی نوعی تلقین که حتی اعتماد بنفس شخص هم خدشه دار  کنه .

متاسفانه جامعه ما جزو اون جوامعی هست که درونگرا ها پس زده می شن یا تحت فشار قرار می گیرن برای تغییر در حالی که شاید درونگرایی تو کشوری مثل ژاپن ارزش اخلاقی محسوب بشه .

ولی به هر حال شما باید بدونی که تنها نیستی و حدود یک سوم جمعیت درون گرا هستن و همین تجربیات شما رو داشتن . تو این زمینه مردم ما نیاز به فرهنگ سازی دارن .
به نظرم اول از همه باید خودت خودتو قبول کنی ( که الان قبول نکردی ) و خودتو دوست داشته باشی و اینو بدون اعتماد بنفس بالا همیشه یه انرژی جذابه و کاملا مشهوده حتی اگر درونگرا باشی .
درونگرایی و خجالت دو تا مفهوم متفاوت هستن باید بدونی خجالت صفتی هست که از ضعف اعتماد بنفس نشات می گیره ولی امکان داره کسی درونگرا باشه و هیچ مشکلی هم در اعتماد بنفس نداشته باشه .

با این که گفتی مشکل اعتماد بنفس نداری ولی من احساس می کنم داری و اطرافیانت خیلی بهت فشار آوردن ( اصلا همین که می گی مطمئنم مسخرم می کنن ضعف اعتماد بنفسه ) و باید بدونی این ویژگی مشترک تموم درون گراهاست ( چه منطقی چه احساسی ) که نمی تونن زود صمیمی بشن و حرف دلشونو بزنن .

تو فضای مجازی و تو کانال های روانشناسی می تونی درونگراهای زیادی پیدا کنی پس حتما دنبالش برو اونجا می تونی تجربیات بقیه هم بشنوی و ببینی چقدر آدمای مثل خودت زیادن . خودت هم می تونی باهاشون حرف بزنی و مطمئن باش درکت می کنن .

به niki 

 نه اگر ضعف اعتماد به  نفس داشتم مصاحبه هم قبول نمیشدم  چون اونجا باید سرو زبون داشت اطرافیان اره خیلی تحت فشارم میزارن کلا تو خونه ما من اصولا از جمع خوشم نمیاد یعنی تا قبلش من پای ثابت همه دور همی ها بودم چون خیلی  به هم خوش میگذشت از موقعی که دانشگاه قبول شدم  شدم غده بدخیم فامیل به بهونه  اینکه حالا رفتم یه کاری پیدا کردم که بیمه داره و .... میگن چرا زن نمیگیری😐😑 چرا اینجور میگردی چرا و چرا های دیگه مثل معروف  گاو وشیر رو هم بهشون  میگم باز دوباره شروع میکنند اوایل پدر و مادرمم براشون مهم نبود  ولی الان اونا هم رفتند  تو جبه مقابل   دیگه از فشار گذشته پرس میکنند  من یک دوست ندارم دو هم دوست دارم سوم زمانی میخوام برم سمتش که به ثبات مالی رسیده باشم خودمو میشناسم دیگه تعارف نداریم ظهر یه چیزی میگفتم عصرم یه چیز دیگه کلا من سه ماه  دیگه  میشه ۲۰ ساله ام  ولی بد تحت فشار گذاشتنم غیر از مسله ازدواج  اصلا پسرای فامیلم سایه  منو با تیر میزنند من سربازی معاف شدم به خاطر اینکه جای سربازی ۸ سال باید برم روستا  اینا از موقعی  که  فهمیدن اصلا انگار ارث پدرشون رو خوردم منم به خاطر همین چیزا رفتم حسابی تو انزوا به کل شخصیتم تغییر کرد تو  این سه چهارسال فقط

   تو کارام به شدت دخالت میشه  از جانب اطرفیان میخوام خونه مجردی بگیرم پدرم ok میده ولی امان از مادرمم میگه رفتی دیگه برای من مردی بخدا  دختر ۱۴ ساله هم تو فشار انقدر نیست انقدر محدود نیست که من هستم  پدرو مادرم ادمای بدی نیستند اطرافیان دارند خرابکاری میکنند  الان  که کرونا هست نمیدونم کدوم بی همه  چیزی به اینا گفته من معتاد شدم😂😂  حالا کلا تو خونه هستم  من از موقعی  که کرونا اومده  به زور بردند منو داخل ازمایشگاه ازمایش گرفتند منم خودمو زدم به نفهمی که من هیچی حالیم نیست تا کارشونو انجام بدن چون این آزمایشارو من همه اش قبلا رفتم دیگه  میدونم چی به چیه خداوکیلی من پسر هرکس بودم منو روسرش میزاشت نه به کسی کار دارم نه تو کار کسی دخالت میکنم  حتی یه دبیر جامعه  شناس تو دوره دبیرستانم بود که میگفت واقعا تعجب میکنم انقدر ساکتی کم شاگردی داشتم اینجوری بود  الان کلا تو موضع تدافعی هستم از لج و لج بازی هم بهشون گفتم من تا آخر عمر همینجام یه دعوای مفصلم کردیم باهم کلا منه بدخت تو اوج جوونیم از دست اینا دیگه اعصابم خورد شده  هر روز میگم کاش برمیگشتم به دور دبیرستان حداقل راحت تر بودم  اینا خانوادگی زود میرند سمت خانه خانواده ولی  من سنت شکنی میکنم  دو بار مامانم میگه میخوام برم بازار بیا منو ببر پسر بزرگ کردم برای چی منم میگم  باشه یهو گذاشته منو تو عمل  انجام شده  برده سر قرار😐😐 سر این چیزایی که گفتم واقعا واقعا دیگه  از ادمای  دور واطرافم گریزونم  رفتم پیش روانشناس میگه موقعی که گفتند تو فقط لبخند بزن خاله ام هفته پیش زنگ زده راجب کنکور این حرفا صحبت کردن تهشم گفت چرا زن نمیگیری منم زدم رو شوخی و خنده این فکر کرد منم خوشم میاد تو رودربایستی  موندم نمیتونم به کسی بگم شماره هفتا رو فرستاده برای مادر من من میدونم این کارم حتی بکنم میگند کو بچه و سلسله وار میره جلو تو این چند ساله که استارتش تقریبا از اخر دبیرستانم شروع شد باعث شد تاحدودی از ادما گریزون بشم یه دختر عمو دارم ایشونم مجرده واقعا هم دختر خوبیه ده سال از من بزرگ تره  ولی مجرده همه اش اینو مثال میزنند   که میگند  تهش میشی مثل این حالا از نظر کاری و مالی واقعا  موفقه ولی خب علاقه ای نداره کلا تو جمع میبینم  که همه جلو روش بهش تیکه میندازن پشت سرش میگند خوش به حالش موضع خودشونم معلوم نیست تا حالا گیر سه پیچ به اون میدادنند حالا نوبت منه  متاسفانه

بهfateme

 حتما از یه مشاور کمک میگیرم

چه خانواده عجیبی !

واقعا تو خانواده های خیلی سنتی هم ندیده بودم انقدر گازانبری بچه رو تحت فشار بذارن برای ازدواج مخصوصا برای پسرها شرایط یه کم بهتره معمولا بالای ۲۷ سال می رن سر وقتشون.

الان که گفتی چند ساله این جور شدی پس شاید اصلا درونگرا نیستی و به دلیل شرایط خانوادگی منزوی شدی . درونگراها تقریبا از کودکی نشانه های واضحی دارن و این اصلا به معنی افسردگی یا ناراحتی شون نیست .
مثلا درونگرا ها برای شارژ شدن به خلوت و تنهایی زیادی نیاز دارن .
آدم های خیلی پر حرف، محیط های شلوغ و پر سر و صدا مخصوصا اگر غریبه هم باشن خیلی زود انرژیشونو می گیره .
مشکلی با تنها بودن یا خونه موندن ندارن ، مثلا این قرنطینه واسه خیلی از درونگرا ها نه تنها که سخت نیست شاید لذت بخش هم باشه.
تعداد دوستاشون کمه ولی عمق رابطه هاشون زیاده
و کلا به سختی از احساسشون صحبت می کنن .

درنهایت هم توصیه من اینکه هر کاری خودت دوست داری و فکر می کنی به صلاحته انجام بده به حرف کسی هم گوش نده اونها هم باید عادت کنن و کم کم یاد بگیرن به حریم شخصی بچه ها احترام بذارن اگر بچه اول هستی تلاش کن برای بچه های بعدی هم راه باز کنی . جواب عمه خاله هم یه جور بده که دیگه قطع رابطه کنن تا یاید بگیرن فضول نباشن .

خود پدرو مادرم دیگه ولی به اون شدت نیستند مخصوصا  بعد از جریان آزمایش منتها اطرافیان چیزای عجیبی میگند که من یه لحظه هم به خودم  شک میکنم من ،واقعا  انجام دادم یا نه اره بچه اولم ولی تا زمان اینکه امثال اینا باشند دخالت میکنند  ولی کور خوندند

سلام شب زنده دار تنها

من همیشه خودمو ی درونگرا میدونستم ، و البته مثل مدل خیلی از بچه ها ک نظر دادن وگفتن که در عین درونگرا بودنشون دلشون روابط اجتماعی بیشتری میخواد..

من با تنهایی هام خیلی هم عالی سر میکنم، منتها خیلی هم دلم برای دوستام تنگ میشه و دلم دورهم جمعی و گپ و گفت میخواد

همه میگن من درونگرام ، اما رفتم مشاور و گفت به نظرش من برونگرام

تازه سرچ کردم دیدم دو دسته دیگم هست به نام درونگرا ی برونگرا و میان گرا!!!!

میخوام بهت بگم، باتوجه ب این تناقضات و برچسب ها که درگیرشی ، خیلی خودت رو درگیر مفاهیم درونگرایی و برونگرایی نکن

علم روانشناسی هنوزم تا حد زیادی شبه علمه...

اما ی بخشی رو من قبول دارم 

و اونم اینه که ، اعتماد داشتن به خود در قابلیت انجام کارها، میشه اعتماد به نفس

اما پذیرفتن خود و داشتن شفقت نسبت به خود و داشتن حس ارزشمندی میشه عزت نفس

با توجه به حرفایی که زدی، به نظرم شما اعتماد به نفس خوبی داری منتها عزت نفست شاید به اون اندازه ای که باید باشه نیست.

که بازم با این اوصافی که از خانوادت و اینا گفتی ، کاملا حق داری و بهتره ی روانشناس خوب پیدا کنی

در مورد روانشناسا هم بهت بگم، تا الان نزدیک به 20 تا روانشناس رفتم، حتی چون از زدن حرفای روانشناسی خوشم میاد، با همه ی روانشناسایی که می اومدن خوابگاهمون هم حداقل یک جلسه حرف زدم

بهت بگم ازین 20 تا، تا الان فقط دوتاشون ذاتا روانشناس بودن و خوب آدم رو میفهمیدن، بقیشون فقط ی سری معلومات یاد گرفته بودن که نمیدونستن چه جوری ازش استفاده کنن