خانواده برتر

تنها چیزی که یادم میاد اینه که هر روز عاشق یکی میشدم.علاقه شدیدی به دخترا داشتم.هنوزم دارم.خخخخ

شب سردی بود قشنگ میتونستی نفس هاتو که دور تراز بینیت یخ رو ببینی خوب مثل شکنجه بود ولی خوب چاره ای نبود باید تحمل میکردم اخه تقصیر خودمم بود نباید اون کارو میکردم ولی خوب به همه این درد سرها میارزید... فکر کن فردا چطور بچه ها منو به هم نشون بدن و بگن:

- این همون فلانیه که بهت گفتم ها..!!!

- نه اصلا بهش نمیخوره !

- اره بابا همیشه شرارط میکنه همه معلما هم میگن طرف خیلی موزیه...!

"ولی حالا این دو ساعتو چطوری سر کنم چهار ساعت دیگه صبح میشه... داشتم با خودم اینارو میگفتم که اون فکر گذایی زارت افتاد تو مخ من... "وای خاک تو سرم فلشو جا گذاشتم رو سیستم...اگه پیداش کنه که دیگه بهم نمی دتش ... لعنتی(افکورس اون موقه لبو زبونم به این کلمات اجنبی راه نمیداد یه چیز دیگه بلقور کردم که اینجا رخست گفتن ندارم...) " اخه سه ساعت پیش -بعد شام رو عرض میکنم که مثل قضای حیوانات چهار پا میموند...- وقتی وارد شدم بهخواب گاه اجری مدرسه که یه دو سه قرنی از عمرش میگذشت با این که چند سال پیش ساخته شده بود . دیدم امروز حال خوشی ندارم اخه تو اون مدرسه که ما داشتیم , مدرسه که چه عرض کنم زندان... با زندان بان های سیبیل قیتونی که خون ازشون میچکه..  کوچک ترین تفریح حکم لم یرزع شدن روح و جسمممونو داشت... فکر کردم چرا امشب یه حالی به بچه ها ندم به همین خواطر یه فکری زد به سرم .. گفتم شب که شد یه کاری میکنم که ...

میگفتن همه باید ساعت ده خواب باشن ... هه باشه ...!

دوساعت از خواب باش که گذشت دیدم همه عین مرغ خوابیدن... رفتم سر وصایل ممنوعه که اونارو تو یه سوراخ کوچیک توی کف خواب گاه زیر تخت درست کرده بودیم اونم با هونگ (!) که بچه ها هرچی گوشی و فلشو .. هرچی سلاح ولرم داشتیم اونجا قایم میکریم...  منم رفتم فلشمو - که البته قابل شمارو نداره- برداشتم رفم تو برج مراقبت خوابگاه اونجاه یه کامپیوتر فکستنی که هرکی میدید فکرد میکرد با نفت کار میکنه بود که به جز به عنوان میکروفون کسی استفاده دیگه ای ازش نمیرد اخه خواب گاه مجهز به سیسم ابدا پیشرفته ی صوتی بود... رفتم یه اهنگ که ما بهشون میگفتم بترکون ریختم تو کامپوتر و ... طنزیم کردم برای چند دقیقه بعد که با بلند ترین توان ممکنه بلند گو های سالن رو بترکونه...

"مووووووووووووشول اینا کوشن ......." اره اهنگ ساسی مانکن بود مرغ های ما بعد از شنیدنش پاشدن و شوروغ به رقصیدن به سبگ وزق کردن همه با همون تیشرت های زوار دررفتشون با شلوار ابی با راه راه های سفیدش چنان بالا پاین میپریدن که انگار اصلا خواب نبودن و همششون قهرمان دنس جهانن ... سرپرست که اومد بیرون دید واییی ...

حال نوشتن ندارم خلاصش میکنم....

اره اینا گذشت سرپرست فهمید منو انداخت بیرون تا ساعت 3.5 شب تو سرما بودم که مجبور شدم برای برداشتن فلشم برم از دیوار بالا رفتم برای برداشتن فلش که اخرشم برداشتم و دیگه همین دیگه ...

تخلص شایان خسته و تنها......

اینو انیطوری نوشتم تا شما که نویسنده هستید بگید دست به قلم من چطوره؟(البته مد نظر داشته باشید که ایو تو 6 دقیقه نوشتم..) نظرتونو لطفا بگید... بقیه هم اگه نظر دارن بگن ممنون...

اندفه دیگه فکر کنم غلط املای هام کم شده باشه...

بقیه خواطرات من و دوستان هم توی اینجا هست..پست 3523

به شایان : به نظر من عالی بود  در شیش دقیقه خدایی خیلی خیلی عالی بود من که تو کفش موندم .حالا هم هنوز دیر نشده میتونید در کلاس های خلاقیت ادبی شرکت کنید . من خودم اصفاهانی هستم اگر شما هم اصفاهانی هستید میتونم یه کلاسی رو بهتون معرفی کنم داخل کلاس ما که اکثرا بیست به بالا هستند .

به زهرامیم : واااااااااااای چه قدر خطرناک واقعا خدا رحمتون کرده .

به پسر : شما پسر ها چه کارایی که نمیکنید .

به کابوی تنها : رمانم واقعی هستش . پسر در نواحی کویری زندگی میکنه اما بعد به دلایلی میره به شمال (که اگه بگم کلا طرح داستان برملا میشه ) و در خانواده ای تقریبا مذهبی زندگی میکنه  این پسر یه نوجوون 14 سالست و در روستا زندگی میکنه .

به شایان : در دنیای امروز اصل در ساده نویسی هستش به تظر من سعی کنید کمی ساده تر بنویسید جملات پیچیده رو از ذهنتون بیرون کنید سعی کنید از جملات ساده تر استفاده کنید جملات ساده تر قابل فهم تر و با نفوذ تر هستند .و سعی کنید توصیف فضای بیش تری داشته باشید . در پایان یادتون باشه همیشه سرسخت ترین منتقد خودتون باشید . به قول استادمون به فکر اونایی که ممکنه با آیکیوی صدو  چهل متنتون رو بخونن هم باشید .

با آرزوی موفقیت