خانواده برتر

علاوه بر ابراز دوس داشتن بین زن ومرد  ؛ابراز عشق پدر مادر به فرزند هم از اهمیت زیادی برخورداره. به گفته" برایان تریسی" درکتاب" راهی بسوی کامیابی ":

اگر میخواین کودکتون روبصورت فوق العاده تربیت کنین باید به اون بگین که اونو هر روز بیش از روز پیش دوسش دارین حتی اگه فرزندتون از سرلجبازی بگه نمیخوام بشنوم ولی شما باید بهش بگین وابراز کنین چون احساس اعتماد وامنیت بیشتری میکنه و به علاوه وقتی که کودک مطمئن بشه برای والدینش دوس داشتنی هس ؛خودشو ازادانه تر دوس خواهد داشت!

برای اینکه به فرزندانمون  مرتبا بگیم دوستشون داریم سه روش اصلی وجود داره : اولش رابطه چشمی هستش چون فرزندان مخزن حسی دارن که اونو با محبت ها ونگاه های پرمهر چشمی والدین پر میکنن! اونا تقریبا از 6هفتگی شیفته نگاه کردن به چشمای کسانی هستن که باگرمی ومحبت وعاطفه به اونا لبخند میزنن  درواقع از دیدن ومشاهده این نگاه های گرم وپر مهر؛حس های فوق العاده ای بهشون دس میده!

کودکانی که رابطه چشمی محبت آمیز رو از والدین دریافت نمیکنن ,عشق رو بدرستی درک نمیکنن و آنها حس نمیکنن که چیزی در رابطه خودشون و والدینشون اشتباه وغلطه!ولی احساس ناامنی میکنن ؛اونا فکر میکنن کارهایی انجام میدن که والدینشون دوس ندارن ولی نمیدونن اون چه کارایی هستش!

درجامعه ما معمولا از رابطه چشمی استفاده میشه ولی برای خرده گیری برای انتقاد!! وبیشتر والدین  تنهازمانیکه از کودکشون عصبانی هستن نگاه ثابتشون رو به اونا میندازن ولی بندرت  مشتاقانه برای اظهار عشق وعلاقه ؛تو چشای بچه هاشون نگاه ثابت میندازن ؛ بیشتر بچه های ما با احساس ناراحتی از این نوع طرز نگاه رشد میکنن ! بعضی موقع ها وقتی با این نوع نگاه از طرف والدین مواجه میشن ؛سریعا روشو بر میگرونن یا به جاهای دیگه ای نگاه میکنن ! چون میخوان از این نوع نگاه خصمانه ونامهربون فرار کنن !

گاها هنگامی که افراد از عشق شکست میخورن ؛میشینن ومدت طولانی درچشم دیگری خیره میشن واین روشیه که یک بزرگسال از طریق اون به دیگری میگه که دوســتت دارم!میتونیم حالا این نوع نگاه وبرای کودکانمون امتحان کنیم بدون فیلم بازی کردن وسعی کنیم با نگاهمون محبت ها وعاطفه های درونیمون رو نسبت به اون کودک بروز بدیم ومنتقل کنیم اگه تا حالا امتحان کرده باشین متوجه میشین که بیشتر بچه ها رام شما میشن وبسیار بامحبت وحرف گوش کن میشن!!چیزی که خودم چندباره امتحان کردم! خخخخ

یه راه دیگه از طریق رابطه فیزیکی هستش که میتونیم به بچه هامون بگیم دوستون داریم ! مثلا دراغوش گرفتن وبوسیدن روش فوق العاده ای هستش که به اونا بگیم دوستون داریم وبراتون ارزش قائلیم!

یه آمار جالب از ویرجینیانا (کارشناس خانواده) هستش که میگه:"کودکان برای بقا به روزی 4 بار وبرای سلامتی به روزی 8 بار و برای رشد بروزی 12 باردراغوش کشیده شدن نیاز دارند!وشما نمیتوانید در زمانی که انها درحال رشدند ،بیش از اندازه دراغوششان بگیرید و یا ببوسید!"

کودکانی که توسط والدینشان دراغوش گرفته یا بوسیده نمیشن به این باور میرسن که شایسته ولایق بوسیده شدن ودراغوش کشیده شدن نیستن پس احساس کمبود میکنن به خودشون احترام نمیذارن و درنهایت دس به اعمال ویرانگر میزنن چیزی که خیلی تو جوامع شاهدش هستیم وجرم جنایتا روز بروز داره افرایش پیدا میکنه!!!

بعضی از والدین عقیده دارن که اگر به پسر بچه ها توجه زیادی نشون بدن؛ رفتاری دخترونه پیدا میکنه! اما دقیقا برعکسه چون پسرهایی که به اندازه کافی بوسیده میشن و توسط والدین دراغوش کشیده میشن درآینده  تبدیل به مردی قوی تر ؛نیرومند تر وبا اعتماد بنفس بالاتری میشن!! وپسرانی که از این محبت ها درکودکی محروم هستن؛ همواره احساس کمبود ؛بی عشقی وعدم اعتماد بنفس میکنن!

سومین وموثر ترین راه برای اینکه دوس داشتنتون رو ابراز کنین وبه فرزندانتون بگین که واقعا دوسشون دارین "تمرکز توجه" هستش ولازمه این راه گذراندن یک دوره زمانی پیوسته با فرزندانتون هستش! چون کودکان نیاز دارن که با پدر ومادرشون باشن باهاشون حرف بزنن ورابطه برقرار کنن و زمانی که رشد میکنن آنها درکنارشون باشن . اونا به همون میزان که به غذا نیاز دارن برای سلامتی؛ به این زمان نیز نیازمندند!

بحث روی زمان" کیفی"  در مقابل زمان "کمی" موجب انحراف از اصل موضوع میشه و واقعیت اینه که زمان کیفی تابعی از زمان کمی هست !زمان کیفی اون زمان وتجربه ی ارزشمندیه که شما با فرزنداتون قسمت می کنین که از نتیجه زمان کمی زیادی که با فرزنداتون سپری میکنین ناشی میشه وهیچ جایگزینی هم برای اون وجود نداره!

به گفته ی برایان تریسی شما نمیتونین فقط بگین:" خب؛ بیایید زمان کیفی ومفیدی داشته باشیم"

اگر میخواین که از زمانهای " کیفی" لذت ببرین؛ باید وقت زیادی رو سپری کنین ؛شاید ساعتها واین در روابط فرزند وپدر ومادر مهم وحائز اهمیته!

احتمالا برای ساختن یک رابطه خوب وکیفی با فرزنداتون هیچ راهی بهتر از این نیست که برنامه بریزین و یک دوره پیوسته وطولانی رو با انها بگذرونین! چون بچه ها نیاز دارن که افکار واحیساساتشون رو با کسی که براشون مهمه در میون بذارن؛ وشما باید به عنوان پدر مادر انها ؛مهمترین فرد زندگی اونا باشین!

اگر والدین وقت کافی برای نشستن درکنار اونا وگوش دادن به فرزنداشون نذارن ؛فرزندان هم شروع به گذراندن وقت بیشتر وباز هم بیشتری با همسالاشون میکنن ودرنتیجه پذیرش و تایید خودشون رو از همسالاشون طلب میکنن و راحت تحت هدایت وفرمان اونا قرار میگیرن !

 توجه کردین یه وقتایی مادرا میگن نمیدونم چرا بچه م حرف من و باباش رو گوش نمیکنه وبحرف دوستاش هستش؟ دلیلش همین بود! پس اگر فرزند عشق وحمایت رو از پدر ومادرخودش دریافت نکرد ؛تاثیر پدر مادر بر روی رفتار اونا به سرعت رو به کاهش میذاره ویهو  بجایی میرسیم که می بینیم این بچه هیچ حرف ؛نصیحت ونظری رو از پدر مادر نمیپذیره وچه بسا بعضی وقتا جهان بینی والدینش رو هم رد وپس میزنه!!

خب خیلی حرف زدم میخواستم راجب چن تا تحقیق ومقایسه بچه هایی که محبت دیدن و بالعکس بچه هایی که محبت ندیدن واینکه روی رشدشون چه تاثیرایی گذاشته بود هم بنویسم ولی یکیش که طولانی میشد شاید حوصله خوندنش نباشه همم موضوع بحث بیشتراز الان به سمت کودک منحرف میشد  ولی نتایجش خیلی جالب وقابل تامل هستش اگر دوس داشتین ان شاالله  دفعه بعد

اکثر دوستان جواب شما رو دادن فقط اینو بهتون بگم که متاسفانه این مشکل مردا ناشی از تفاوت ذاتیشونه و هیچ عمد یا بی توجهی درش  نیست.

اکثر آقایون زورشون میاد به زبون بیارن(البته ببخشیدا ولی واقعیته) و دوست دارن تو عمل نشون بدن.بین خودشون هم همینجورین یعنی اگر یه دوستی داشته باشن که فقط بگه نوکرتم...چاکرتم....ولی کاری براشون نکنه و عملا نشون نده که رفاقت داره صرف زبونی گفتنشو قبول نمی کن.

من فکر میکنم شما بهش محبت کن ولی هر کاری که انجام میده رو رو حساب دوستت دارم بذار.همین.