خانواده برتر

باسلام،،،،،کاملا درک تون میکنم و اعتقاد دارم هنوز واسه رسیدن به آرزوهاتون دور نیست،،،،ی بازنگری کلی در زندگیتون بکنید و تلاش تون رو ادامه بدید خواهر

سلام

سلام عزیزم

بله حتماً امیدی هست، منتظر اتفاق تاریخی باشید، یک زندگی خوب برای همه ایرانیان ، حالا فقط کمی تا اون اتفاق تاریخی فاصله داریم ، خیلی کم.باید برای حرکت نهایی آماده باشید.تا پیروزی یک نفس باقی مانده.

ببخشید شما خود من هستید؟ 

چه ربطی به اخراج شیطان از درگاه خدا داشت؟؟نمیدونم چرا همه چی رو به مذهب ربط میدین...

سلام چرا فکر می کنید عقب هستید ما پس چه بگوئیم که 33 سال داریم تازه فوق دیپلم و درآمد متوسط . 

من 28سالمه فوق لیسانس حسابداری دارم بیکارم.منم عین تو خیلی درس خون بودم و نمراتم خوب بود ولی الان نه کار دارم،نه ازدواج کردم،تمام دخترای دورو برم ازدواج کردن بجه هاشونم تکمیل کردن و بعضیاشون عمل بستن لوله های رحمی انجام دادن چون دوتا بچشونو اوردن و دیگه بچه نمی خوان وخانواده تشکیل دادن با شوهرهای خوب یع زندگی ارومی کنار همسرو بچه هاشون دارن بعضیاشون کارخوبم پیدا کردن تو بانک یا مدرسه مشغولن ،من چی با این سن نه کار دارم نه خانواده نه شوهر نه زندگی،اواره و سرگردان بی هدف به زندگی پوچم ادامه میدم منم خواستگار مناسب نداشتم هیچ کدوم به دلم نمی نشستن البته سخت گیر نبودم ولی شانس نداشتم ظاهرمم معمولی بود با ارایش قشنگ میشدم دختر بدیم نبودم.ولی موندم دیگه .من که به هیچ امیدی ندارم فک نمی کنم دیگه ماها بتونیم ازدواج مناسبی  داشته باشیم اگه قرار بود ازدواج کنیم تا الان کرده بودیم وقتی تا این سن جور نشده بعد اینم دیگه کسی سراغ ماها نمیاد حالا که سنمون رفته بالا چهار ماه دیگه یه ساله دیگم به سنمون اضافه میشه وما همچنان اندر خم یه کوچه ایم.ما نهایت تا ده سال دیگه هم می تونیم بچه دار بشیم ده سال دیگم شانس بچه دار شدنم از دس میدیم.درمورد شغلم که باز سنمون رفته بالا تمام ازمونهای دولتی  هم شرط سنی دارن که سن ما نمی خوره مابقیشم که پارتیه که اگه پارتی داشتیم تا الان میتونستیم بریم سرکار ،امیدی به کارم که نیست.هیچی همین طوری باید ادامه بدیم تا مرگمون فرابرسه.فقط خدا به هممون صبر بده،باید فک کنیم مثل کسانی که عزیزانشون را از دست دادن و چاره ای جز صبر ندارن ماهم عزیزانمون را از دست دادیم و باید صبر کنیم.

اینکه یه پسر بدرد بخور مارا نمی خواد بدرک.چیکار کنیم خودمونو بکشیم.شوهرخوب خیلی کمه به همه نمیرسه.حالا ماهایی که شوهر خوب بهمون خرسید بشینیم اینقدر غصه بخوریم تا دق کنیم .یا اگه کار خوب و با پرستیژ پیدا نمیشه خودکشی کنیم.نه باید بلند شیم اگه شریک زندکی نداریم خودمون تنهایی با توکل به خدا و تکیه بر قوای درونیمون باید پاشیم برای خودمون زندگی تشکیل بدیم و بار زندگیمونا خودمون بدوش بکشیم اولین قدم این که بریم یه کاری پیدا کنین هرچی شد یه کار شریف،تا یه  داشته باشیم واز نظر مالی مستقل بشیم، بعدش یه خونه کوچیک تهیه کنیم یه زندگی مستقل ایجاد کنیم،حتی میتونیم یه فرزند به سرپرستی بگیریم،یا که تنها زندگی کنیم،تنها زندگی کردنم درامدیکردنمک زندگی هس .اینم یه مدل زندگیه. 

سلام خواهرم

جالبه انگار من نوشتم منم دقیقا همین حالت تو رو دارم .من چش خوردم الان کسایی که بلد نبودن دو رو با دو جمع کنن استخدام شدن اونم چ کاری عالی .ازدواج کردن عالی ولی من هنوز اندر خم یک کوچه م. من بدجوری چش خوردم شاید توام اینجوری شدی

سلام 

والاه منم راهنمایی و دبیرستان مدارس سمپاد بودم معدل دیپلمم 19.01.کارشناسی و ارشد هم برق دانشگاه دولتی بودم ولی بیکارم...

شما قدر تواناییهایی که داشتی ندونستی و به راحتی ورق برات برگشت.

منم همینجوریم اما من سی سالمه اینقدر خودخوری کردم و خودماسرزنش کردم که وسواس فکری گرفتم الانم مریضم .تروخدا فکر نکن وقدرسلامتیتا بدون .من همیشه میگم خداراشکر که ازدواج نکردم وبچه دارنشدم و یه نفرا به زور به این دنیا دعوت نکردما وخود بدختما ادامه ندادم

سلام. میدونی زندگی مثل مسابقه دو میمونه .مسابقه ی شما شروع شده ،وسط مسابقه شما یه نگاه به رقبا کردی دیدی خیلی از شما عقبن در نتیجه شما دیگه شل کردی و این طوری شده که یهو  به خودت اومدی و دیدی همه ازت جلو زدن.میدونم که حالت خیلی بده همش میگی چرا من نتونستم مثل بقیه عمل کنم. ولی این رو بدون دختر خوب این فکر  و خیال ها فقط انرژیه منفیه بیشتری بهت میده .یه کاری رو شروع کن .باور کن نوع کار مهم نیست ،تو هرکاری اگه بهترین باشی آیندت تضمینه.میدونی منم مثل خودتم یه جورایی  همیشه در حل تاسف خوردنم .این انرژی و وقتی که بابته فک کردن درباره اشتباهاتون میزاریم رو صرف شروع یه کار میکردیم الان تهش یه چیزی در میومد آخرش .در کل امیدوارم خودت بتونی شرایطتت رو عوض کنی.

سلام

چرا فکر می کنید ثروت به درس خواندن بر می گردد ؟ هوش مالی یک نوع هش است که متاسفانه در ایران به ما یاد داده نمی شود . در ضمن روش درس خواندن ما و کتب درسی ما نیز به روز نیست ما الآن با سیستم دوران امیرکبیر مطالعه می کنیم در حالی که امروزه تندخوانی سریع هم کنار رفته و سیستم تصویرخوانی یا همان فتوریدینگ مطرح است بطوری که فرد بعد از چند ماه آموزش می تواند یک کتای سیصد صفحه ای را در یک ساعت بخواند و بیش از 80 درصد آن را در خاطر خود داشته باشید . یک سیستم ترکیبی است در آن هم تقویت حافظه هم تند خوانی و هم فتوریدینگ کار می شود اکنون هم استاد مرتضی جاوید در همایش های خصوصی خود تدریس می کنند . بسته های اینترنی آموزش آن تیز هست ولی من توصیه نمی کنم چون اکثرا کامل نیست و پرهزینه است ولی برخی پکیچ های آن در کانال زیر رایگان است :   https://t.me/joinchat/AAAAAEqi8SjIIYvPhCa6hA

سلام دوست عزیز، منم یه دختر ۲۷-۲۸ ساله هستم، شرایطم مثل خودته و شاید بدتر از تو. منم بچه درسخونی بودم همیشه آسه رفتم آسه اومدم، با رتبه کنکور زیر ۲۰ تو یکی از بهترین دانشگاهها درس خوندم و ارشدمو گرفتم با معدل خوب، متاسفانه شرایط ادامه تحصیل خارج از کشور رو هم ندارم. کار متناسب رشته تحصیلی هم نتونستم پیدا کنم و قراره چند روز آینده بعنوان منشی تو یه شرکتی مشغول بشم، منم الان میبینم از همه عقب افتادم، نه شغل خوبی نه خواستگار مناسبی، تازه خواهر کوچکترم در شرف ازدواجه. همه هم با طعنه باهام حرف میزنن که اینقد درس خوندی کجا رو گرفتی، بهم نیشخند میزنن و تو چشمم با تمسخر نگاه میکنن. من هیچوقت دست از تلاش برنداشتم ولی الان خیلی خیلی ناامیدم حتی دیگه حوصله خودمو ندارم، دوست ندارم از خونه بیرون برم، دوست ندارم با کسی چشم تو چشم بشم. لعنت به مملکت ما که هیچکس سرجای خودش نیست.

ببین خواهر من ، بیا و از همین امروز شروع کن به تغییر دادن زندگیت .

دوست خوبم ناامیدی گناه بزرگیه

شما هم مهاجرت کن به نظرم زندگیتو از نو بساز

درود بر شما

یا خدا اینجور که شما نوشتی اشک منو نزدیک بود دربیاری‌.جای من بودی حتما الان دور از جون کفن پوسونده بودی.من پسرم ۳۳سالمه تا۲۰سالگی تک بودم توی اقوام.چه قیافه چه قد دانشگاه قبول شدم اما نرفتم.حالا بماند به موقع خدمت سربازی رفتم.تمام بدبختیم از بعد خدمت شروع شد.متاسفانه یه کارایی کردم که هزار سال از زندگی منو برد عقب.حالا بماند.اهل مشروب ودود نبودم.البته ابن آخزیا سیگاری شدم خیلی کار کردم خیلی پول دراوردم اما همش خرج خوش گذرونی مسافرت خلاصه پسر خوبی نبودم.با جنس مخالف خیلی رابطه داشتم از هر مدلش که بگی به جز متاهل البته.حالا این وسط گاهی مثلا فاز بچه مثبت میگرفتم توی ماه رمضون ها یا ماه محرم اون موقع بود که احساس میکردم حالم بهتره آرامش خوبی دارم باور کن حتی به لحاظ مالی واسم بهتر میشد.اما بعد از مدتی روز از نو حالا که به این سن رسیدم خستم قلبم پراز زخمه روابط قدیمه.چه دخترایی که چقدر دوست داشتیم همدیگه رو اما من ندیدمشون.به خدا الان میبینم پسره ۲۲ ساله ۲۳ ساله ازدواج میکنن بدون هیچی غبطه میخورم میگم منه احمق چرا وقتی اون سن بودم اصلا به این مسائل فکر نکردم.خیلی پشمونم.خانوادم هم دیگه الان کاریم ندارن.از مال دنیا یه ماشین دارم مقداری پس انداز البته پدرم یه منزل جدا فراهم کرده بلکه روزی روزگاری من ازدواج کنم بده بهم گفته اگر خواستی بفروشش بده مغازه اما تا ازدواج نکنی بهت نمیدمش.میگه تو سربه راه بشو هرچی بخوای کمکت میکنم حتی بعد از عروسی بدون که زنت بفهمه ماهیانه کمکت میکنم مبلغی رو تو فقط آدم شو.به خدا من آدمم الان مدتهاست دیگه نه با کسی هستم نه میخوام که باشم.احساس میکنم تو زندگیم یه چیزی کمه یه گم کرده دارم.با چند نفر صحبت کردم ازم پرسیدن نماز میخونی گفتم نه گفتن امتحان کن یه مدت بخون اصلا نمیخواد کاره دیگه ای کنی فقط نمازت خون ببین چی میشه یه چیزی بهم میگه درست میگن به خداخیلی دارم سعی میکنم بخونم اما امان از تنبلی انکار خدا هم منتظره من یه حرکتی بزنم یه توبه ای کنم تا رحمتش شامل حالم بشه.به خدا موقعیت شغلی هم دارم در حد مناسب اما همین افکار تنبلم کرده.ناامیدم.احساس پیری میکنم.آخه توی این سن برم خواستگاری مگه میشخ.ازم نمیخندن.بگن اون ۱۳ سال گذشته کجا بودی.با اینکه به شدت تنهام.تمام دوستام ازدواج کردن.حتی اونایی که وضع مالی خیلی پایینتری از ما داشتن.من همینجور موندم درجا میزنم.تا ظهر میخوابم بعدشم وفت تلف میکنم تا شب.هرشب که میشه میگم امرورم گذشت هیچی نشدم هررشب جمعه میگم این هفته هم رفت بازهم کاری نکردم.توی روابط با جنس مخالف تادلت بخواد تجربه دارم گاهی که میرم پارک میشینم روی صندلی فکر میکنم میبینم یه دوتا پسر دوتا دختر زیر نظر گرفتن نمیدونم بخندم یا گزیه کنم.انگار میخوان چکار کنن.گاهی میخوام برم بهشون یگم میخواید برم دستشون بیارم بذارم تو دستتون که اینقدر اینجا این پا اون پا نکنید.والا.حیف اینا هم قدر این موقعیتشون نمیدونن  مثل من دارن تلفش میکنن.اگر میشد زمان برگرده بشم ۱۸ساله آخ که چی میشد.حاضرم داروندارم بدم  زمان برگرده حتی حاضرم یه چشم یه گوشم رو هم بدم زمان برگرده اما حیف حتی همه تنم رو هم بدم نمیشه حتی یک ثانیش برگرده.اونقدر دلم میخواد همین سال ۹۷ حداقل نامزدی کنم.به خدا اصلا سخت نمیگیرم هیچ معیار وملاک خاصی هم ندارم.کاش میشد حداقل لحظه سال تحویل پیش همدیگه هستیم بهش قول میدم سال جدید زندگیمون شروع کنیم این یه اتگیزه بزرگی میشه واسم.کاش میشد اما بعید میدونم.وقتی به آینده اینجوری نگاه میکنم بیشتر دلم میگیره خودم یه باخته تمام عیار میبینم.نمیدونم از کجا شروع کنم اصلا میشه دیگه از نوع شروع کرد اونم توی این سن.خیلی  خستم.امید نداشتن بدترین چیره.حالا دیدی دختر جون چقدر از تو بدتر هست.تو که سنی نداری🙄تازه اول جوونیت هست هرموقع شدی ۳۵ این شرایط داشتی بیا این حرفارو بزن.من چی بگم که دیگه مهلتی ندارم جز ۵یا ۶ ماه با این وضع مملکت گرونی بیکاری توقعات بالا.برو خدارو شکر تازه تو خوشکلم هستی کلی طالب داری من که خوشکلم اما طالب ندارم.چون پسرم.اینم یه بدبختی دیگه.من برم قبرستون ببینم یه قبر خوبی سر نبش لب جوی آب زیر سایه درخت گیرم میاد بخرم.فعلا خداحافظ.

به بزرگواریکه به من پیام داده بود:

سلام دوستان

عزیزم سنی نداری،