سلام
پسرم و بیست سالمه ، من یه مشکل دارم و یه حس درونی هست که خیلی اذیتم میکنه ، این طور براتون بگم که ؛
من کلا اگر با رفیقی که باهاش صمیمی هم باشم خیلی راحتم میگم میخندم و راحتم ،ولی اگر تو جمعی مثل جمع رسمی و فامیل باشم کلا ساکت میمونم، یعنی حتی چند ساعت بدون اینکه حرفی بزنم یا اینکه اگر تو جمعی رفتم که باهاشون صمیمی نبودم کلا خودم حالم اون روز گرفته ست.
منظورم جاهایی هست که دوست ندارم برم و مجبوری میرم، یا اصلا تو خیابون که هستم باز این حس میاد و کلا معذرت میخوام خوشگلترین دختر هم از پیشم رد بشه یا هر چی باز به خاطر اون حس که گفتم به هیچ عنوان نمیتونم نگاش کنم و نمیدونم غروره یا کلا چیه ، ولی اگر کسی میدونه بگه چرا این طورم و واسه رفع این مشکل باید چیکار کنم ؟
ممنون
مرتبط:
برای بالا بردن اطلاعات عمومی از کجا باید شروع کرد ؟
دوست دارم مثل بیشتر دخترا، زبون باز و شوخ باشم
میشه سلام و احوال پرسی کردن رو یادم بدید ؟!
آداب گفتاری و رفتاری عیادت از بیمار
آداب گفتاری و رفتاری تسلیت گفتن و همدردی با داغ دیده
آداب تبریک گفتن بابت تولد نوزاد
← مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه)
- ۲۵۷۱ بازدید توسط ۲۰۹۲ نفر
- پنجشنبه ۱ آذر ۹۷ - ۱۹:۵۰
