خانواده برتر

سلام

منم همسن شمام. ولی بیبی فیس، دارای لیسانس، بیکار، وزنمم نرماله البته:|

صبح تا شب دارم کارهای خونه رو راست و ریس میکنم چون مامانم شاغله. تاحالا دوتا خواستگارم بیشتر نداشتم که یکیش به دیدن هم نکشید و تلفنی رد شد.

اتفاقاً یه مشکل کوچیک جسمی هم دارم که خب اصن براخودم مهم نیست ولی احتمالا برا اکثر پسرای امروزی مهمه(گرچه که اصن تو دید نیست)

حالا من چی بگم خانم دکترجون؟!

وضعیت شما بهتره یا وضعیت من؟

اینارو گفتم که یکم به خودت امیدوار شی...برامنم دعا کن جفت زندگیم بیاد و دستمو بگیره با خودش ببره هرجا دلش خواست...

فقط امیدم به خداست

دوستان یه دعای کوچولو هم برا من بکنید لطفا

یا حق

سلام

جسارتاً، گویا شما به این موضوع خیلی فکر میکند و براتون بزرگ شده و غیر قابل دسترس؟! ... بعضی اوقات اینقدر به عواقب یک کار فکر میکنیم که اصلاً نمی تونیم دنبال راه حل بگردیم (معمولاً این اتفاق ناخواسته می افته، شایدم از خصوصیات ذهن انسان). اون موقع است که آدم خیلی فکر میکنه ولی هیچ کدومش راهکار نمشه. کم کم ی احساس ضعف ناخواسته از اینکه چرا من؟ من که با این خصوصیات و وضعیت مشکلات سخت تری رو به راحتی حل کردم، حالا تو این موقعیت گیر کردم؟ همین باعث میشه اعتماد به نفس بیاد پایین و ربطی به میزان توانایی آدم ها نداره (بعضی توانایی ها برای مقابله با یک موقعیت خاص اکتسابی هستند). اون موقع است که آدم باید از مشکل فاصله بگیره، به اطرافیانش نگاه بکنه و بگرده دنبال ی موضوع، مشابه مشکلش و ببینه دیگران در چنین شرایطی چه کاری انجام دادند. شما به این نتیجه رسیدید که ممکنه اضافه وزن ی دلیلش باشه. من درباره روش های خواستگار پیدا کردن اطلاعی ندارم! هر چند به نظرم میاد برای شما خیلی دیر نیست! ... شاید، شاید، قرار گرفتن در یک موقعیت شغلی باعث بشود اتفاقی که شما منتظرش هستید بیفتد. ممکنه شخصی بگه هر کسی باید من رو همینطور که هستم بخواد. هر انسانی مجموعه ای است از سه ویژگی 1- ویژگیهای ظاهری و فیزیکی 2- موقعیت اجتماعی و تحصیلی 3- خصوصیات اخلاقی و اعتقادی و انتخاب بر اساس یک یا چند مورد از این خصوصیات خواهد بود. که شما مجموع موارد 2و3 مد نظرتون. "غیر ممکن" فقط تا زمانی معنا دارد که شما راه حلی را پیدا نکرده اید!

سلام بر دوستان عزیز سپاسگزارم از پاسخ تون و اینکه منو امیدوار کردین ، جسارت نباشه که من معیارامو براتون مطرح کردم که خودشیفته ام و یا خودمو کامل میدونم اگر من در این زمینه تحصیل کردم هدفم فقط انجام دادن کاری برای قشنگ تر شدن دنیایی هستش که خدا برامون با مهربونی ساخته و همه ی شغل ها هم به هر نحوی مکمل هم هستند. جایگاه علمی هیچ وقت باعث غرور نیست و هیج موقع نباید باعث بشه خودت رو برتر از دیگران بدونی . من در کنار ازدواج اهداف بزرگی در سرم دارم که بازگو شون فکر میکنم شعار زدگی بشه و دوست دارم یه همراهِ همدل داشته باشم که دونفری باهم این راه رو بریم و مشوقم باشه و کمکم کنه . ان شاالله اگر روزی تونستم انجام شون بدم اون روز شرمنده ی خدا نیستم. ببینید عزیزان دلم مدرک هیچ وقت ضامن خوشبختی نیست اما فردی که در شرائط سخت تحصیلی و زندگی حتی با کمترین پشتوانه مالی و فقط با اتکا به خدا  میتونه موفق در بیاد یعنی توانایی حل بحران رو داره میشه به تدبیرش اتکا کرد .به محکم بودن شخصیتش.به آرمان هاش و انسانیتش. زندگی متاهلی فقط عشق و عاشقانه های دو روزه نیست یه جاهایی میرسه که اگر طرف عقل و شعور و درکش رو بکار نگیره چه خانوم چه آقا وسط راه جا میزنه حالا اگر ایمان هم نداشته باشه و اصالت این اتفاق زودتر میفته و قربانی این زندگی نه تنها خانوم و آقا هستن بعضا فرزندانشون، نسل شون و اجتماع إنسانی شون. موافق این نیستم که اره هرکی اومد کارت پزشکی شو نشون داد مثل کارت میتی کومان!! پس تموم برچسب های قشنگ وصله ی تنشه که برای مثال اساتیدی دارم که تا مرز انسانیت کیلومترها فاصله دارند و اساتیدی دیگر که معنای واقعی پیامبران أخلاق و ادب و تواضع. نمیدونم شاید ایده آل گرا شدم دوستانم میگن شبیه مادربزرگا صحبت میکنی اما راستش روزگار خیلی درس ها در  بعضی عرصه ها به من داد با سختی هایی که پیش روم گذاشت (تحصیلی و زندگی شخصی) که اینجا جای مطرح کردنشون نیست. باز هم با نظرات قشنگ تون به آرام کردن دلم کمک کنید و بهم بگید یعنی این تفکرات خیلی بی جاست و من خیلی متوقع ام؟؟؟دارم اشتباه میکنم؟؟

اگر دعای من ازچند متری بالاتر بره برای همه مون دعا میکنم که خدا عاقبت بخیر مون کنه، منو از دعاهای خیرتون بی بهره نذارید که این روزها سخت محتاجم...

والا ما که شما رو ندیدیم و نمیشناسیم..حرفای عجیبتون هم بماند.....

چیزی که من میدونم اینه اگه کسی تو ایران پزشکی خونده باشه.. این چیزا براش سوال و مصیبت نیست..میشینه درسش رو میخونه..جلو همه هم پز میده

سلام من هم یک دختر 26ساله ی متاهل هستم

دوستی که گفتن کتاب جوشکاری روبخونیم من تجربه ای دراین زمینه دارم

من دردانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی تحصیل کردم,منم غرور زیادی به خاطر رتبه و اسم دانشگاه داشتم,طوری که حتی یکی مثلا پزشکی شهرستان میخوند اونم قبول نداشتم!یعنی فاجعه

نمیدونم چرا اینطور میشیم,تقصیرجامعه هست که بهای بیخودی میده به اسم دانشگاه ورتبه و...احترام بی جا واضافیه که اطرافیان به اسم رشته ودانشگاه قائل میشن,نمیدونم واقعا خانواده ها هم کم مقصر نیستن واقعا بت ساختن از پزشکی

ماهرکاری کردیم واسه خودمون کردیم,ماهم مثل بقیه یک انسانیم,مثلا اگه من پزشک متخصص باشم,از اونی که دانشجویی پزشکیه انسان ترم!یا  اونی که دیپلمه هست باید بره تو افق محوبشه دیگه بااین حساب

تو اصل زندگی مشترک نه رشته مهمه نه رتبه نه اسم دانشگاه

حالافکرمیکنید من باکی ازدواج کردم؟یک آقا پسر بامدرک لیسانس از دانشگاه پیام نور,که غلط املاییهاشم خیلی زیادن:)))ولی هیچ وقت به روش نمیارم,که حقوقشم هردوسه ماه یک بار میدن!وقتی فامیلامون فهمیدن خیلی شوکه شدن,چون پسرخالم که فوق لیسانس مهندسی بود با خونه وماشین وهمه چی من بهش جواب رد داده بودم حتی اجازه ندادم بیان خونمون باهاش صحبت کنم,دردورانی که هیچ کس جز یک پزشک روقبول نمیکردم!

بااون سابقه ی افتضاحم درپذیرفتن خواستگار,وقتی فامیلامون متوجه شدن چنین شوهری انتخاب کردم,خیلی مسخره وتوهین شنیدم,اصلا تومراسممون شرکت نکردن,ولی اهمیتی ندادم چون این بار انتخابم عاقلانه وباتوکل به خدا بود,وهمه چی عالی بودو من کاملااااا راضی ام

تفاوت درنگرشم رو تاقسمت زیادی رو درخوندن کتاب جوشکاری میدونم,اصلا ازدواج وانتخاب همسر خیلی مهمه,اولا که باید ببینیم درکنارچه کسی میتونیم آرامش داشته باشیم,درسته وضع اقتصادی تاحدی به خاطر آسایشی که ایجادمیکنه درآرامش موثره,ولی خداگفته من ضامن روزی شما هستم,پس اگه به خاطر اوضاع اقتثصادی کسی رو ردکنیم که عملا کافریم,اگه پسری جنم کارکردن داره,به معنای واقعی مرد هست مسئولیت پذیره,حالا از بدروزگار شرایط درس خوندن نداشته,ولی ازبچگی مسئولیت زندگی رودوشش بوده,چه گناهی کرده که بهش جواب ردبدیم؟شوهرمن همینطور بود,به خاطر شرایطی که داشت نتونسته بود پیشرفت زیادی کنه,ولی مسئولیت پذیری وشخصیت وادب ومتانت ووقار ازش میباره وداره  بعد از ازدواجمون ادامه تحصیل میده

تازه من بعد از ازدواجم طرحم شروع شد,ولی کارکردن تو یه مرکز بهداشتی راه دور اعصابمو بهم میریخت,دیگه دلم نمیخواست شاغل باشم,شوهرم بهم گفت اگه اذیت میشی  وکارکردنت به خاطر پوله دیگه نرو,خودم چندشیفت میرم سرکار که توراحت باشی

من یه تارموی شوهرمو با میلیاردها تومن پول هم عوض نمیکنم

بعد از ازدواح متوجه شدم چقدر اشتباه می کردم,وچقدر اشتباه ها میکنند هم سن وسالام ودخترای شاغل وتحصیل کرده ی مغرور

اگه اخلاق مرد خوب باشه اهل کارباشه,دین وایمانم داشته باشه,مطمئن باشید شماخوشبحت ترین زن دنیامیشید,البته به شرطی که خودتونم جنبه داشته باشید,اگر واقعا براتون مادیات وحرف مردم مهم نباشه

واقعا محبتی که همسرم بهم میکنه,اخلاق ومهربونی که داره به همه چییییی می ارزه

منم یه دوره ای رفتم تواین کانالای انتخاب همسر,دیگه حالم از هرچی مرد بود بهم میریخت,وقتی یکی میگه همسرم پزشک باشه,اصلا تابلو نیست واسه چی میخواد,یا پزه یاپول,من کسی رومیخواستم که منو ببینه نه مدرکمو نه موقعیت اجتماعیمو