خانواده برتر

نه اصلا مسخره نیست

مگه بقیه که میان کنفرانس میدن هل نمیشن؟میشن دیگه ابجی .یکی کمتر یکی بیشتر.

بعد تپش قلبتو فقط خودت میشنویی.حالا سرخ میشیو نمیدونم ولی مطمینا خیلی کمتر ازاونی که خودت فکرمیکنی دیگران تو رو میبینن.

اینا ازنظرمن همش حاشیه است.متن زندگی چیزدیگه ای.این نظرمنه البته.اصلا هل بشم مگه چیه؟تازه فقط اولاش اینجوریه.اگه هرروز حرف بزنی و چارتا سمینار بدی همه ترست میریزه.

بعد یه چیزی که من به صورت اتفاقی فهمیدم این بود که به بنیه ادمم مربوط میشه.من داشتم با 3نفربحث میکردم همه جوره جوابشونو دادم بعد اخرسر سردم شد.ااحساس کردم قندم افتاده.شاید یه شکلاتی چیزی تو دهنت باشه بدنباشه.

ورزش هم ادمو قوی میکنه.

حالا اینا به کنار چیزی که من از آقای دولابی خوندم این بوده که تو نیمه شب از خواب بلندشو با خدا حرف بزن یانماز بخون توروز جلوی بندش احساس ضعف نمیکنی.نقل به مضمون .چندوقت اینو امتحان کن ان شا الله نتیجشو میبینی

با سلام...امیدوارم حالتون خوب باشه...حقیقت اینه ک شما تنها نیستین و خیلی ها شبیه به شما هستن. مثلا من خودم الان19 سالمه و دقیقا شرایط شما رو دارم...بنظرم علتش میتونه خانواده باشه...اینکه تو جایی ب اسم خونه زندانی میشیم و ادمایی ک میشناسیم کمه,ماجرا رو خیلی فاجعه میکنه...من راه حل خودم این بود با ادمای جدید اشنا شدم تو جمع خودمونی،مثلا با دوستای پسرخاله م رفتیم بیرون و سعی کردم راجع به موضوعی ک بین من و پسر خاله م مشترک بود صحبت کنم...کم کم اونها رو هم به بحثمون راه دادیم و کم کم یخ م باز شد...اینکارو ادامه دادم و الان راحت میتونم تو جمع حرف بزنم(البته با استرس ک باعث میشه صدام خروسکی بشه یا خیلی خیلی کلفت اما الان کم تر شده) هر چی دوستای بیشتری پیدا کنین ب مرور راحتتر میشه و دیگه مشکلی پیش نمیاد براتون فقط یکم جرئت رو ب رو شدن با اون ترسی ک نمیذاره این تابو شکسته بشه رو نیاز دارید...و یکی هم همین اینستا و تلگرام و امثالش هست ک میتونه کمک زیادی بکنه،فقط در  صورتی ک تواناییشو داشته باشید ک تو واقعیتم انجامش بدید.در نهایت هم امیدوارم بهترینا براتون پیش بیاد و خیلی زود از این شرایط ک میدونم عذاب اوره خلاص بشید و درخشیدنتونو نظاره گر باشیم...

امیدوارم که مشکل سوال کننده حل شده باشه. ولی منم این مشکل رو دارم و واقعا از زندگی سیر شدم. مشکل اصلی من نداشتن اعتماد به نفسه. دختر باهوشی هستم اما همیشه به خاطر نداشتن اعتماد به نفس شکست میخورم. گذشته ام پر از شکست و تحقیر بوده. خیلی وقتا سعی کردم اعتماد به نفسم رو بیشتر کنم مثلا تو دبیرستان چند بار کنفرانس دادم ولی از بس که صورتم قرمز میشد و بچه ها مسخرم میکردن، که دیگه پشیمون شدم. نمیدونم چه جوری باید برم دانشگاه. از دانشگاه وحشت دارم مثل یه کابوسه برام. به آیندم هیچ امیدی ندارم. حالم از خودم و این زندگی مسخره به هم میخوره.

احساس میکنم مزخرف ترین آدم دنیا منم. دخترای هم سن و سال خودمو که میبینم، اعصابم خورد میشه همشون با اعتماد به نفس و پر رو سرزبون دار هستن. خیلی کم پیدا میشه مثل من. یه خواهر دارم که برعکس من خیلی پررو هست البته سنش خیلی کمتر ازمنه ولی همه منو با اون مقایسه میکنن میگن از خواهرت یاد بگیر زرنگ باش پررو باش. واقعا توی دنیای امروزی جایی برای آدمی مثل من وجود نداره. من خودمو بکشم تازه بتونم تو سن سی یا بالای سی سالگی از این حالت دربیام. بهترین دوران زندگیمو فقط باید با این حالتای سرخ و سفید شدنای مسخره و بی اعتماد به نفسی بگذرونم. ای کاش خدا یه راهی برای خلاص شدنم میذاشت. شاید یه نفر اینا رو بخونه و مسخرم کنه ولی واقعا دارم عذاب میکشم.